ตอนที่ 4 - รีกัล อพาร์ทเมนท์

ที่พักของมิย่าอยู่แถบชานเมือง ห่างจากร้านอาหารไปสามกิโลเมตร จิมไม่แน่ใจว่าหญิงสาววิ่งกลับไปที่บ้านหรือเปล่า แต่เดาว่าน่าจะใช่  ใครๆ ก็คงอยากกลับบ้านอาบน้ำ หลังจากทำความสะอาดห้องน้ำทั้งนั้นล่ะ ใช่ไม๊?

จิมเกือบจะช็อคกับสิ่งที่คิด

เขาเริ่มไม่แน่ใจว่า เขาจะสามารถอยู่ร่วมกับคนแบบนี้อีกตั้งหนึ่งปีได้หรือเปล่า แต่เขาไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ และยิ่งหญิงสาวย่ำแย่เท่าไหร่ ก็ยิ่งเป็นผลดีกับเขา เพราะเขาจะยิ่งสามารถทำให้พ่อของเขาโกรธได้มากขึ้น

ความคิดนี้ทำให้เขาผ่อนคลายลง เขาจอดรถ และเดินออกมา ถนนที่นี่แคบมาก และเขาก็ไม่อยากให้รถเฟอรารี่ของเขาเสียหาย เขาคงต้องเดินต่อไปตามระยะทางที่เหลือนี้

จิมเดินไปตามแผนที่ในโทรศัพท์มือถือของเขา

และภาพที่ปรากฏรอบๆ ทำให้เขาถึงกับอึ้ง

มันดูวุ่นวาย และเต็มไปด้วยฝูงชนมากมาย แบบที่เขาก็ไม่เคยพบเห็นมาก่อน

อาคารต่างๆ ที่อยู่สองข้างถนนแคบๆนี้ ก็ทั้งเก่า และทรุดโทรม ผู้คนต่างวิ่งเข้าวิ่งออกอย่างรีบเร่ง แต่ละคนดูสกปรก และมีกลิ่นของบุหรี่ราคาถูก เกลียวควันที่ลอยขึ้นมาจากปล่องควันหลายๆ แห่ง ทำให้จิมเกือบจะหายใจไม่ออก ยังมีสุนัขจรจัดสองสามตัววิ่งไปวิ่งมา

เขาเริ่มระวังตัวทันที

การแต่งงานกับผู้หญิงยากจนไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เขาคิด

อีกหนึ่งสิ่งของที่นี่ ที่ทำให้เขาประหลาดใจ เขาไม่ใช่พวกหลงตัวเอง ลองคิดดูนะ ผู้คนน่าจะต้องประหลาดใจ ที่เห็นเขาเดินไปบนถนน คนเหล่านั้นน่าจะพากันชี้นิ้วมาที่เขา และตะโกนเหมือนที่ผ่านๆ มาว่า “ดูนั่นสิ เขาคือจิมมี่ ฮันเตอร์ ทายาทของฮันเตอร์ คอร์ปอเรชั่น!! ใช่เขาจริงๆ หรือเปล่า?!”

แต่ที่นี่แปลก.. เขาคิด  ดูเหมือนว่าที่นี่ไม่มีใครรู้จักเขาได้ แถมยังไม่มีใครสนใจเขาอีกต่างหาก ให้ตายเถอะ...

จิมไม่รู้ว่าจะดีใจ หรือร้องไห้ดี

ในที่สุด เขาก็มาถึงตึกที่ระบุไว้ในแผนที่ในโทรศัพท์ จิมถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ต้องผวาอีกครั้ง

เขาโล่งใจที่ไม่ต้องเดินต่อไปอีก แต่กลับผวากับสภาพของตึกที่เห็นแทน ตึกนี้ทาด้วยสีเหลือง และน้ำตาล และดูทรุดโทรมมาก จนคล้ายกับจะถล่มลงมาได้ทุกๆ นาที แม้ว่ายังคงแค่สิบโมงเช้า แต่สภาพที่นี่กลับดูหลอนเหมือนบ้านผีสิง

จิมกลืนน้ำลาย

ที่นี่แน่นะ ป้ายหักๆ นั่นเขียนว่า 'เรกัล อพาร์ทเมนท์' แต่ไม่มีอะไรที่ดูเหมือนขุนน้ำขุนนางเหมือนชื่อเลยสักนิด

จิมเดินเข้าไปข้างใน

เขาไม่กล้าคาดหวังอะไร แต่ก็ประหลาดใจอยู่ดี ที่ไม่พบใครเลย ณ จุดที่เขียนว่า พนักงานต้อนรับ

ทุกๆ ก้าวที่ก้าวเข้าไป เขารู้สึกเหมือนกำลังจะจมน้ำ ตึกจะถล่มลงมาหรือเปล่า เขาเห็นลิฟท์ แต่ก็ไม่มั่นใจในระบบการทำงานของมัน สิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการคือ  ขอให้ไม่ต้องติดอยู่ในลิฟท์ที่ใช้งานไม่ได้ ในตึกผีสิงนี่

เขาจึงเลือกการเดินแทน หญิงสาวอยู่ชั้น 5

แม้แต่บันได้ยังดังเอี๊ยดเพียงแค่ก้าวเท้าเหยียบ เขาค่อยๆก้าว ลงน้ำหนักอย่างเบา แต่ก็เร็วพอที่จะพาตัวเองให้ไปถึงชั้น 5 ให้ได้เร็วที่สุด มิย่าอยู่ห้อง 508 นั่นหมายถึงอยู่ห้องที่แปด

ระหว่างที่เดินผ่านทางเดินตึก เขาก็ได้ยินเสียงดังมาแต่ไกล เขาเพิ่งจะถึงห้อง 507 เขารู้สึกว่าเสียงนั่นดังมาจากห้องของ “เจ้าสาวที่เพียบพร้อม” ของเขา ที่ประตูเปิดแง้มไว้เล็กน้อย

คนพวกนี้ช่างไม่มีสำนึกความเป็นส่วนตัวจริงๆ? ตั้งแต่ไม่มีพนักงานต้อนรับ และยังจะตอนนี้ก็อีก?

จิมมี่ตัดสินใจแอบฟัง ใครจะไปรู้ เขาอาจได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์เพิ่มก็ได้ เขาจึงยืนเอาตัวแนบกำแพง ตั้งใจฟังบทสนทนาที่ดังมาจากข้างใน

“ไม่มีทาง  ฉันบอกแล้วว่า ไม่!” เสียงแหลมดังนั่น จิมมี่จำได้ว่าเป็นเสียงของมิย่า

“เธอจะมาทนทุกข์อยู่ทำไมมิย่า? ชีวิตเธอจะดีขึ้นกว่านี้เป็นพันเท่า!” เขาได้ยินเสียงต่ำเกรี้ยวกราดอีกเสียงหนึ่ง

จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะ “นี่อาจเป็นเสียงมิย่า” เขาคิด

“ยกเบนให้ไปเป็นลูกบุญธรรมซะ?” อย่าล้อเล่นแบบนี้ ฉันคงตายแน่

“มิย่าเธอ..!”

“พอซะที! ออกไปจากที่นี่ได้โปรด คุณกำลังทำให้ลูกฉันกลัว”

“ได้คุณผู้หญิง แล้วอย่ากลับมาร้องไห้กับผมทีหลังล่ะ”

“ไปให้พ้น!”

จิมทำตัวลีบแอบอยู่หลังประตู ชายแก่ร่างอ้วนกระโจนออกมาจากห้อง และกระเด้งไปตามขั้นบันได้

เขานึกถึงลูกฟุตบอล เขารีบถอยออกจากประตูไปสองสามก้าว เมื่อประตูถูกกระแทกปิด และเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงตะโกนมา “คราวหน้าถ้าฉันเห็นเจ้าแก่หัวล้านหน้าโง่นั่นมาที่นี่อีก ฉันจะปามันด้วยรองเท้าแตะเลย!”

จิมยิ้มมีเลศนัย

โชคเข้าข้างเขาแล้ว เพราะเวลานี้น่าจะเหมาะที่สุด?