ตอนนี้ผู้หญิงก้าวร้าว แข็งแกร่งเมื่อกี้ได้อันตธานหายไปแล้ว ผิดกับหญิงสาวที่คุกเข่าต่อหน้าเขาตอนนี้ เธอช่างบอบบาง อ่อนแอ และสีหน้าเต็มไปด้วยความจริงใจ เธอดูเป็นผู้หญิงน่ารักๆ คนหนึ่ง

และเขาก็นิ่งเป็นน้ำแข็งไปชั่วครู่

โอ.. ไม่ ไม่ ไม่!

ไม่น่ารักสิ.. จิมมี่ นายกำลังโกรธอยู่ และโกรธมากด้วย!!

จิมรีบทำหน้าบึ้งอีกครั้ง ระหว่างนั้น มิย่าก็หัวใจตกไปถึงตาตุ่มแล้ว

“ได้โปรดฟังฉันนะ ฉันไม่ได้อยากทำเลวๆ แบบนั้น” เธอยังคงพูดต่อ “ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคุณเป็นถึง CEO ที่ใหญ่โต ไม่ใช่พวกบ้ากาม! ฉันขอโทษ คุณฮันเตอร์ ฉันขอโทษจากใจจริงๆ ฉันคงทำได้แค่นี้!”

เอาล่ะ เขาอยากจะยิ้มเยาะ และรู้สึกขบขำกับท่าทีของเธอ แต่แน่นอน เขาไม่ได้ทำแบบนั้น

ตรงข้าม.. เขากลับทำหน้าบึ้งมากขึ้น เขามองเธออย่างไม่ไยดี สายตาที่จ้องมองด้วยความไม่พอใจนั้น แทบจะทะลุเข้าไปในเนื้อของเธอ เขาผงกหัวเบาๆ เรียกเธอให้เข้าไปใกล้มากขึ้น

มิย่าข่มความรู้สึกกลัว มองระยะห่างราวสองเมตรระหว่างพวกเขาอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆ คลานเข่าเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างช้าๆ

ผมของเธอยังคงยุ่งเหยิง เส้นผมยังคงตกลงมาปิดหน้าปิดตาเธอ เธอยังคงสวมเสื้อผ้าสีแดง และสีขาวเหมือนเมื่อเช้า แต่ดวงตาของเธอ จิมจ้องตาเธออย่างพินิจพิเคราะห์ มีบางอย่างในดวงตาสีดำโตนั่น ที่ทำให้เขา –

เห้ย.. นี่มันอะไรกัน!!

จิมตกใจกับความคิดที่เกิดขึ้น มีอะไรเล่นตลกกับเขาอยู่หรือเปล่า?

แต่ก็ยังคงจ้องมิยาต่อ และเขาก็รู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรง เขาประหลาดใจ กับอารมณ์อีโรติค (erotic) ที่เกิดขึ้นต่อหน้าหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ใกล้ๆเขา และทันใดนั้นเอง เจ้าหนูของเขาแข็งทื่อขึ้นมา

ความรู้สึกลึกๆ พลุ่งพล่านภายในตัวเขา ความรู้สึกที่แทบจะไม่เคยเกิดขึ้นกับเขา เป้ากางเกงเขาเริ่มตุง และเขาก็แทบไม่กล้าก้มลงไปมอง ลำคอเขาแห้งผาก เขาสัมผัสได้ถึงสัญญาณเบาๆ ว่ามันคืออารมณ์อย่างว่า

โอ้.. บ้าเอ๊ย.. ไม่นะ

นี่ถ้าเป็นแบบนั้น เธอต้องคิดว่าผมเป็นไอ้พวกบ้ากามจริงๆ แน่

จิมข่มความรู้สึกนั้นไว้อย่างยากเย็น และความพยายามนั่นทำให้เขาถึงกับสำลัก และไอออกมา เขารีบเบือนหน้าหนีจากเธอ

มิย่ารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นที่เขาหันหน้าไปทางอื่น ไม่อย่างนั้นเธอคงเป็นลมแน่ๆ แต่เธอก็รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย ก่อนหน้านี้เธอกลัวมากจนคิดอะไรไม่ออก ยิ่งตอนที่ชายหนุ่มจ้องเธอหน้าดำหน้าแดง ดูเหมือนหน้าตาของเธอ จะทำให้ชายหนุ่มโกรธมาก

แน่ล่ะ.. เธอรู้ตัวว่าเธอไม่สวย

แต่ไม่เห็นจะต้องแสดงท่าทางรังเกียจเธอขนาดนั้นเลย?

นั่นทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ก็ดี ที่เขาไม่ได้จ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกแล้ว

เธอขยับเข้าไปใกล้เขา แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างที่คิดว่าปลอดภัย แล้วถามว่า

“เอิ่ม.. ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไม๊?”

ตอนนั้น จิมโกรธมากจริงๆ

เขาไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เขาไม่คาดคิดว่าอารมณ์อย่างว่าของเขาจะถูกกระตุ้นได้ เรียกได้ว่าแทบจะไม่เคยเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ แต่นี่อะไรกัน.. เขาแค่จ้องตาคู่นั้น แล้วนี่เขาเป็นอะไร เจ้างั่งเอ๊ย?

อ่อ.. แน่นอน เขาคือเจ้างั่ง!

เมื่อเขาได้ยินเสียงของหญิงสาว เขามองหน้าเธอชัดๆ แล้วโพล่งออกไปด้วยความโกรธว่า “เอาล่ะ ลุกขึ้น เธอไม่จำเป็นต้องคุกเข่า”

มิย่าสะดุ้ง

เธอรีบลุกขี้นอย่างรวดเร็ว คำพูดของเขาเมื่อกี้ ทำให้เธอรู้สึกชื่นชอบเขาขึ้นมานิดหน่อย เธอลืมไปเลยว่าเธอกำลังคลานเข่าอยู่!! เธอเคยชินกับความรู้สึกของการเป็นผู้แพ้ และไม่เคยใส่ใจกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

ตอนนี้ เธอยืนนิ่งๆ เงียบๆ ตั้งใจรอว่าเขาจะสั่งอะไรเธออีก

เมื่อจิมเห็นเธอยืนแข็งทื่อ เขาก็เกือบจะระเบิดความโกรธใส่เธออีกครั้ง

“ตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าฉันเป็นใคร?” เขาเริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

มิย่าพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ใช่ค่ะ ฉันรู้จากนามบัตรของคุณ”

“แล้วเธอก็รู้ใช่ไม๊ว่า ทันทีที่ผมออกไปจากที่นี่ ผมจะฟ้องคุณข้อหาทำร้ายร่างกาย และข่มขู่?”

มิย่าเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ เธอมองใบหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึกของชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัว พลันน้ำตาเธอก็ไหลออกมา

“ได้โปรดเถิด ได้โปรด ฉันขอโทษ!” เธอร้องออกมา “กรุณาอย่าฟ้องฉัน หรือส่งฉันให้ตำรวจเลย หรืออะไรก็แล้วแต่ทำนองนั้น ได้โปรดเถินะคะ!”

ได้ยินเสียงอุทรณ์ขอร้องของเธอ เขาก็เกือบจะใจอ่อน เขาบังคับตัวเองให้มองต่ำลงไปแถวบริเวณเอวอย่างรวดเร็ว และถอนหายใจอย่างโล่งอก รู้สึกขอบคุณที่ความใจอ่อนนั้นลดลงแล้ว เขาเพ่งความสนใจทั้งหมดไปที่หญิงสาว สถานการณ์อยู่ในมือเขาแล้ว

“คุณรู้ไม๊” เขาเริ่ม “ผมไม่ใช่ไอ้สารเลวที่จิตใจเย็นชา และผมก็รับคำขอโทษของคุณไว้พิจารณา หากคุณจะใช้ความพยายามอันน้อยนิดแก้มัดให้ผม”

ทันทีที่เขาพูดจบ มิย่ารีบกระโดดเข้าไปหา นั่งลงข้างเท้า และเริ่มแก้มัดให้เขา

จิมอยากจะตบหน้าตัวเอง ความรู้สึกอย่างว่าถูกกระตุ้นอีกครั้ง!

เธอไม่เหมาะจะเป็นคนที่ทำให้เขารู้สึกแบบนี้!

ความโกรธของเขาเพิ่มขึ้นอีกเป็นสามเท่า เมื่อเห็นเธอลนลานจนแกะปมเชือกไม่ออก เขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ไปเอามีด หรืออะไรมาก็ได้ ทำได้ไม๊!”

มิย่างุนงง แต่ก็รีบถอยออกมา และพุ่งราวกับบินไปยังห้องครัวอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้น จิมมี่ก็รีบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่นานเธอก็กลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอเร็วขึ้น เธอตัดเชือกขาดอย่างรวดเร็ว

เขาเป็นอิสระแล้ว

แม้ว่ามิย่าอยากจะแทงเขาด้วยมีดเล่มเดียวกันนี้ แต่เธอยังคงรักษาสีหน้าให้นิ่งไว้ ถ้าเธอสามารถควบคุมตัวเองให้ไม่โมโหได้ เธอน่าจะสามารถหาหนทางออกจากสถานการณ์นี้ไปได้ เขาก็คงจะไม่ตะคอกใส่เธออีก เธอมองเขาด้วยใบหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไร

จิมพยายามลุกขึ้น แต่ก้นของเขาเจ็บมาก เขาใช้มือนวดหัวเข่า และน่องที่ถูกมัดด้วยเชือก แล้วค่อยๆ ยืนขึ้น ส่ายตามองไปที่ที่เขานั่งอย่างรวดเร็ว

หน้าตาท่าทางเขาเปลี่ยนเป็นดุดันเกือบจะทันที..

มันคือถังขยะ!!

เขามองไปที่หญิงสาวด้วยความโกรธ และกำลังก้าวเท้าเข้าไปหาเธอ แต่ทันทีที่ขยับตัว ขาเขาก็อ่อน รู้สึกชา ด้วยความกลัวจะล้ม เขารีบควานหาของใกล้ตัวที่สุดเพื่อยึดไว้

นั่นคือมิย่า

ทั้งคู่ล้มไปที่พื้นพร้อมกัน

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด