ตอนที่ 5 - ผมจะตัดหัวคุณทิ้ง

เขากระแอมอย่างผู้กุมชัยชนะ จิมเคาะประตู ชัยชนะเป็นของเขาอย่างแน่นอน ไม่มีอะไรต้องกังวล เขาถือไพ่เหนือกว่าอยู่แล้ว

สองสามนาทีผ่านไป ยังไม่มีเสียงตอบจากข้างใน จิมจึงเคาะประตูอีกครั้ง  ประตูเปิดออกอย่างแรงดังปัง และแก้วหูจิมก็แทบแตกเพราะเสียงตะโกนของหญิงสาว

“มีอะไรอีกล่ะ ไอ้แก่?” มิย่าตะโกน ยืนจ้องด้วยความโกรธอยู่หน้าประตู มือข้างหนึ่งถือรองเท้าแตะ

จิมจ้องเธอด้วยความตกใจอยู่ชั่วขณะ แล้วเธอก็จ้องกลับ

แล้วทั้งสองคนก็ค่อยๆ รู้สึกตัว

มิย่ารู้ตัวว่า นี่เป็นอีกคนหนึ่ง ในขณะที่จิมลืมเรื่องที่จะพูด

เขาทำตัวไม่ถูก ได้แต่พูดออกไปแบบติดๆขัดๆ “สะ สวัสดี”

หญิงสาวยิ้มให้เขาแบบอายๆ รีบตอบว่า “อ่อ สวัสดี!” พร้อมกับรีบวางรองเท้าแตะนั่นลง และใช้หลังเท้าเตะมันไปไว้ข้างๆ

ความเงียบที่น่าอึดอัดยังคงปรากฏอยู่

ผ่านไปเพียงแค่หนึ่งนาที แต่ดูเหมือนยาวนานมาก มิย่ามองคนแปลกหน้าจากหัวจรดเท้า จากนั้นก็ถามว่า “ไม่ทราบว่าท่านเป็นใครคะ?”

จิมขมวดคิ้วทันที

นี่ผู้หญิงคนนี้ลืมแล้วจริงๆ เหรอ?  พวกเขาเพิ่งจะพบกันเมื่อไม่ถึงชั่วโมงมานี่ ไม่ต้องย้ำ หน้าตาของเขาไม่ใช่ว่าใครจะมองข้ามไปง่ายๆ!!

แม้จะรู้สึกไม่ค่อยพอใจ เขาก็เก็บอารมณ์ขุ่มมัวนั้นไว้ข้างใน แล้วฝืนยิ้ม

“ก่อนอื่น..คุณผู้หญิงครับ เราพบกันแล้วเช้านี้” เขารื้อฟื้นความทรงจำของหญิงสาว “ที่ร้านอาหาร วิลสัน แฟมิลี่ มีล?”

หญิงสาวทำท่าครุ่นคิด จากนั้นดวงตาเธอก็เป็นประกาย เธอมองเขาอย่างจำได้ และชี้หน้าเขา

“นายไอ้บ้ากาม!” เธอตะโกน

จิมขบฟันแน่น เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

เรียกผมว่าอะไรนะ –

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบโต้ หรือทำความเข้าใจใดๆ กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น มิย่าเรียกเสียงดัง “เร็วเบน เอาไม้กวาดมาให้แม่! เราต้องให้บทเรียนกับเจ้าหนุ่มนี่!” แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตั้งตัว ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็ถูกฟาดด้วยไม้กวาด เขาล้มลงด้วยความงุนงง และเพราะเขาไม่ทันได้ปัดป้อง หญิงสาวจึงฟาดไม้กวาดไปที่หน้าเขาได้เต็มๆ

“สมแล้ว ไอ้บ้ากาม!” เธอแผดเสียงพร้อมกับกระหน่ำตีไม่ยั้งจนตัวสั่นไปหมด

ลูกชายตัวน้อยที่ยืนอยู่ข้างๆ มองเธอด้วยความนับถือ  แล้วถามขึ้นมาว่า “บ้ากาม แปลว่าอะไรหรือครับแม่?”

มิย่าไม่รู้จะอธิบายยังไง

“กะ ก็พวกลักพาตัวไง!” เธอโพล่งออกมา เพราะนึกคำพูดไม่ออก

“หมายความว่าเขาจะมาเอาแม่ไป แล้วเรียกเงินใช่ไม๊ครับ?”

“น่าจะเป็นแบบนั้น…” เธอตอบแบบไม่แน่ใจ

หนูน้อยขมวดคิ้ว และแสดงความโกรธต่อชายหนุ่มอย่างชัดเจน

ขณะนั้น จิมตกอยู่ในสถานะการณ์ลำบาก เขาไม่สามารถหลบไม้กวาดที่หญิงสาวกระหน่ำตีด้วยพลังมหาศาลได้ และนั่นทำให้เขาแทบไม่อยากลุก ตอนแรกก็บ้ากาม ต่อมาก็คนลักพาตัว? นี่เขาทำอะไรผิดขนาดที่สมควรจะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้?!

ไม่เพียงแค่ไม้กวาด เด็กน้อยกระโดดมาหาเขาทันที แล้วต่อยท้องเขาอย่างหนักหน่วง

จิมงงๆ

นี่ซวยอะไรขนาดนี้?!

จิมพยายามผลักเด็กน้อยออก แต่นั่นยิ่งทำให้เขาโดนเจ้าหนูต่อยอีก

อะไรวะเนี่ย..

“สงสัยต้องใช้ความรุนแรง” จิมคิด แต่ก็ยังคงพยายามผลักเด็กน้อยออกไป แล้วก็ต้องคอยหลบไม้กวาดไปด้วย “เด็กบ้านี่สงสัยจะมีพรสวรรค์ด้านการต่อยมวย”

ขณะเดียวกัน มิย่าก็ไม่พอใจ ที่ไอ้บ้ากามนี่กำลังผลักลูกของเธอ และพยายามจะทำร้ายลูกของธอ เธอถลึงตาหน้าบึ้งใส่ แล้วยกถังที่มีน้ำสกปรกจากการถูพื้นสาดใส่เขา

จิมมี่ตกใจแทบช็อค

เด็กน้อยรีบถอยกลับมา แล้วตะโกน “กิ๊ว! กิ๊ว! ไอ้แก่ตัวเหม็น!”

หยุด!

หยุด!

หยุด!!

จิมสุดที่จะทน

หน้าของเขาบิดเบี้ยว น้ำเหม็นๆ นั่นเปียกไปทั่วทั้งหัวและตัวของเขา จิมยืนขึ้นในที่สุด และจ้องมองทั้งคู่

สองคนนี้ยังไม่รู้ตัว ว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร

เขาแทบอยากฆ่าคนพวกนี้!

“เจ้าพวกสกปรก ดุร้าย ป่าเถื่อน เจ้าสัตว์สกปรก!” เขาพูดเกรี้ยวกราด ขณะที่สาวเท้าคุกคามไปยังแม่ลูกคู่นั้น “ฉันจะตัดหัวแกสองคนแม่ลูก ที่กล้าทำกับฉันแบบนี้!”

หน้าตาถมึงทึงของจิมดูดุร้าย เด็กน้อยเริ่มร้องไห้ทันที มิย่าสะดุ้ง และมองไปที่ไม้ถูพื้นในมือเธอ ที่หยิบมันออกมาก่อนที่จะสาดน้ำใส่จิม

จิมจับมือเธอไว้ แต่ในขณะเดียวกัน มิย่าก็ขว้างไม้ถูพื้นไปที่หน้าของเขา

ได้ผล...

จิมสูญเสียการทรงตัว และล้มลงไปอีกครั้ง ไม้ถูพื้นยังคงกองอยู่บนหน้าเขา และทันใดนั้นเขาก็หมดแรง ความโกรธค่อยๆ จางหายไป เพราะกลิ่นเหม็นของน้ำถูพื้นที่โชยเต็มสองรูจมูก และใหนจะน้ำสกปรกที่เปียกไปทั่วศรีษะ และใบหน้าของเขาอีก เขายอมแพ้ ชีวิตเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มันจบแล้ว

แล้วนายจิมมี่ ฮันเตอร์ ก็เป็นลม

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ถูกมัด แล้วลากเข้าไปในห้อง และก็ถูกจับโยนลงไปในถังขยะ ทั้งแม่ และลูกชายตัดสินใจที่จะสอบสวนเขาหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมา

สองสามชั่วโมงต่อมา เมื่อทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทาง และมิย่าก็ได้ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว เด็กชายก็ถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา “แม่ครับ ทำไมเขาอยากได้เงินจากพวกเรา? พวกเราไม่มีเงินนี่ ใช่ไม๊ครับ?”

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” เธอตอบซื่อๆ

“โอ้!”

เด็กชายวิ่งไปนั่งอยู่หน้าคนลักพาตัวที่ถูกจับมัด ที่ตอนนี้ยังหมดสติอยู่

เบนจ้องมองเขาอย่างไม่ค่อยพอใจ ทำไมคนลักพาตัวถึงได้ขี้เซาแบบนี้? เขาไม่ได้นอนเหรือเมื่อคืนนี้? ทำไมเขาไม่หนาวทั้งที่ตัวเปียกไปหมด? แล้วทำไมเขาถึงแต่งตัวดีขนาดนี้? เขาดูเหมือนสุภาพบุรุษ หรือดาราในทีวี ในทีวี… เบนมองจิมใกล้ๆ ทันใดนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“แม่ครับ!!” เขาตะโกนเรียกเสียงดัง “ผมเคยเห็นคนลักพาตัวนี้ในทีวีครับแม่!”

มิย่าขมวดคิ้ว

“โอ้!! เป็นไปไม่ได้เบน” เธอพูดอย่างมั่นใจ

“จริงๆ ครับแม่”

เธอจ้องมองไปที่เด็กน้อย หรือผู้ชายคนนี้จะเป็นฆาตรกร? เบนเป็นเด็กฉลาด.. เดี๋ยวนะ แล้วเจ้าฆาตรกรนี่จะทำอะไรเธอกับลูก? ด้วยความตกใจ เธอรีบวิ่งไปที่ชายหนุ่ม และค้นกระเป๋าเสื้อของเขา เธอเจอนามบัตรเปื้อนแฉะใบหนึ่ง –

“นายจิมมี่ ฮันเตอร์

CEO บริษัท ฮันเตอร์ คอร์ปอเรชั่น”

ฮันเตอร์ คอร์ปอเรชั่น งั้นเหรอ…?

เดี๋ยวนะ บริษัท ฮันเตอร์ คอร์ปอเรชั่น นี่นะ?!

นี่มันบริษัทชั้นแนวหน้าของประเทศเชียวนะ ?

แล้วนี่คือ CEO?

โอ แย่แล้ว... หวังว่านี่จะไม่ใช่จิมมี่ ฮันเตอร์ คนเดียวกันกับที่เป็นทายาทของบริษัทหรอกนะ?

หญิงสาวหน้าซีด และทุบหัวตัวเองด้วยกำปั้น

“เกิดอะไรขึ้นครับแม่?” เบนถามด้วยความกังวล เกาะมือเธอไว้

“พวกเราคงถึงคราวแล้วล่ะ เบน” มิย่าเกือบจะช็อค “เราทำเรื่องผิดพลาดมหันต์  ผู้ชายคนนี้ คงทำให้หัวเราสองคนหลุดจากบ่าแน่!”