ตอนที่ 1 - ฉันน่าเกลียดมากไหม?
มิถุนายน 1996
จิมจ้องมองไปยังเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างบ่อน้ำ เธอนั่งกอดเข่าแน่น และกำลังร้องไห้ เขากลืนน้ำลาย
นี่เขาต้องทำยังไง?
เขาไม่สามารถปล่อยเธอไว้เพียงลำพังได้ แน่นอนเขาไม่ทำเช่นนั้นแน่ เธอคงร้องไห้เพราะต้องการอะไรบางอย่าง คุณครูพร่ำสอนเขาเสมอว่า เขาต้องช่วยเหลือผู้อื่น เช่นนั้นแล้ว ผมจะเดินจากเธอไปได้อย่างไ?
เขาก้าวเท้าเบาๆ เข้าไปใกล้เธอ
เด็กผู้หญิงคลายสะอื้น เธอตัวเล็กกว่าเขา แม้เขาเองก็ไม่ใช่เด็กผู้ชายแปดขวบที่ตัวสูงเท่าไหร่ เขาคุกเข่าลงข้างเธออย่างเงียบเชียบ
“หยุดร้องไห้ได้แล้วคุณผู้หญิง” เขาบอกเธอด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ “เธอร้องไห้แบบนั้น เดี๋ยวหัวใจก็แตกสลายหรอก”
เด็กหญิงจ้องมองเขาด้วยดวงตากลมโตสีเขียว แต่ก็ยังคงกอดเข่าแน่น
“อะไรนะ?” เธอถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง
จิมมี่นั่งลงข้างๆ งุ่นๆ ง่านๆ
“หัวใจเธอไงคุณผู้หญิง เดี๋ยวจะแตกสลาย”
เธอจ้องมองเขาอยู่ครู่ใหญ่ และเขาก็จ้องกลับ เขาเดาว่าเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด
จิมมี่ขมวดคิ้ว
“เพื่อนผมชื่อนางพาร์ค เธอเคยบอกผมว่า ถ้าเธอร้องไห้ หัวใจเธอจะแตกสลาย”
“หัวใจแตกสลาย เหรอ?”
“ใช่ เหมือนแบบว่าแตกออกเป็นชิ้นๆ”
เด็กหญิงเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือ
“แล้วยังไงต่อ?”
จิมหยุดคิดราวหนึ่งนาที เพราะเขาเองก็ไม่รู้จริงๆ ก่อนจะตอบไปว่า
“เธอก็จะตายไง” เขาบอกไปเท่าที่คิดได้
เด็กหญิงตัวสั่น และมองจิมด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ทำให้จิมมี่รู้สึกเสียใจทันที ที่พูดออกไปแบบนั้น
“ผม ผม ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นะคุณผู้หญิง!!” เขารีบบอก “ผมอ่านมาจากหนังสือน่ะ ในหนังสือบอกว่าหัวใจเราทำงานตลอดทั้งวัน ผมเลยเดาว่า ถ้ามันแตกขึ้นมาคง…”
ดวงตาของเด็กหญิงเบิกกว้างอีกครั้ง และคราวนี้เธอดูตกใจมากขึ้น และตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง
จิมมี่อยากตบหน้าตัวเองจริงๆ เขาไม่อยากให้เธอร้องไห้อีก!!
“แต่.. แต่เธออย่าร้องไห้เลยนะ คุณผู้หญิง!” ถ้า ถ้ามันไม่ขาด มันก็คงเจ็บปวด เหมือนเวลาที่ผมร้องไห้ ผมก็จะเจ็บหน้าอกทุกครั้ง ผมก็เลยต้องหยุดร้อง เพราะไม่ต้องการให้มันแตกสลาย”
เด็กผู้หญิงมองเขาอย่างไม่เชื่อที่เขาพูด
“เธอร้องไห้ด้วยเหรอ?”
“ใช่.. บางครั้งน่ะ ทำไมเหรอ?”
“แต่เธอเป็นผู้ชายนะ”
“ผู้ชายก็ร้องไห้ได้!” จิมมี่ขัดขึ้น เขาไม่ชอบจริงๆ กับตรรกะที่ว่าเด็กผู้ชายไม่ควรร้องไห้!!
ดวงตาเด็กหญิงเป็นประกายขึ้นมาทันที จนเกือบจะยิ้มได้
“ฉันชอบเธอนะ” เด็กหญิงบอก
จิมมี่หน้าแดงกล่ำ
เขา และเธอค่อยๆ นั่งลงข้างกันและกัน สักพักเด็กหญิงก็หันหน้ามองไปรอบๆ แล้วนั่งกอดเข่าอีกครั้ง เธอจ้องมองเงาของตัวเธอที่สะท้อนอยู่ในน้ำ และหันมาถามจิมมี่ว่า
“ฉันน่าเกลียดมากเลยใช่ไม๊?” เธอถามขึ้น
เขารู้สึกแปลกใจ
เธอจ้องเขม็งไปยังภาพสะท้อนนั่น
“เด็กผู้ชายในหมู่บ้านชอบพูดกันว่า ฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ขี้เหร่ที่สุดในโลก และจะไม่มีใครอยากแต่งงานกับฉัน เธอเป็นเด็กผู้ชายเหมือนกัน บอกหน่อยสิ ฉันขี้เหร่มากใช่ไม๊?”
“เธอร้องไห้เพราะเรื่องนี้เหรอ?”
เด็กผู้หญิงพยักหน้า
จิมมี่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่หัวเราะ
“เด็กผู้ชายพวกนั้นช่างโง่ เธอมีดวงตาที่สวยมาก”
เด็กหญิงหันกลับมามองด้วยความแปลกใจ ตาเป็นประกาย แล้วกลับมามีความสุขทันที
“เธอไม่ได้พูดโกหกใช่ไม๊?”
เขาส่ายหน้า
“ฉันไม่ได้โกหก ต่อไปถ้าพวกนั้นบอกว่าจะไม่มีใครแต่งงานกับเธออีกล่ะก็ เธอก็เอานี่ให้พวกเขาดู”
จิมนิ่งคิดสักครู่ แล้วก็ล้วงมือไปในกระเป๋าหาของบางอย่าง เขาควานไปเจอชิ้นโลหะชิ้นหนึ่ง แล้วยิ้มกว้าง เขาหยิบแหวนออกมา ส่งให้กับเด็กหญิง
ตาของเธอเป็นประกายทันทีที่เหลือบไปเห็นเครื่องประดับชิ้นนั้น แล้วจ้องมองไปที่จิมผู้แสนดี
“บอกพวกนั้นว่า เธอแต่งงานกับฉันแล้ว”
เด็กหญิงหน้าแดงจัด จิมแสร้งยิ้ม
ยังไม่ทันที่เขาจะได้ถามชื่อ หรือจับมือเธอ เธอมองนาฬิกาบนข้อมมือเขาอย่างร้อนรน และเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว
“ฉันมาซ่อนที่นี่นานมากเกินไปแล้ว” เธอบอกเขา ตาเบิกกว้าง
“พวกเขาต้องฆ่าฉันแน่เมื่อกลับถึงบ้าน!” พูดเพียงแค่นั้น เธอก็ลุก แล้วรีบวิ่งจากไป
แต่เมื่อเธอวิ่งไปจนเกือบจะเลี้ยวไปตรงหัวมุม เธอก็หันกลับมา และโบกมือให้ผม พร้อมตะโกนว่า “ขอบคุณมากนะ!”
จิมรู้สึกมีความสุขอย่างมาก
เขาโบกมือตอบ และพูดเบาๆ ว่า “ลาก่อน ลาก่อน”
เขาชอบรอยยิ้มของเธอ