ตอนที่ 274 คนตาตี่ทุกคนล้วนเป็นสัตว์ประหลาด

ซือ คงเจี้ยนดูราวกับกำลังเดินเล่นเพราะทุกๆครั้งที่เขาก้าวเท้า ร่างของเขาจะขยับไปไกลกว่า10เมตร ผู้คนได้วิ่งตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด แม้กระทั่งหลิน ฮวงและหยี่ เยว่หยู่ที่เป็นคนสุดท้ายยังอยู่ห่างจากซือ คงเจี้ยนไม่ถึง500เมตร ในไม่ช้ามันก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน อย่างไรก็ตาม ผู้คุมซือคงเจี้ยนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย ทุกคนจึงวิ่งตามเขาต่อไป

ส่วนใหญ่ตัดสินใจที่จะไม่กินและฝันหวานถึงตอนกลางคืนแทนว่าพวกเขาจะได้พักผ่อนขณะที่หยิบอาหารว่างจากช่องเก็บของพวกเขาและเริ่มกินขณะที่ยังคงวิ่ง  หลิน ฮวงคือหนึ่งในคนที่กินอาหารว่างขณะที่วิ่ง เขาเปิดซองเนื้อแห้งและส่งให้หยี่ เยว่หยู่อันหนึ่ง จากนั้นเธอก็โบกมือให้เขา

“ฉันน่าจะกินมันตอนกลางคืน ฉันรู้สึกแปลกๆที่จะกินขณะวิ่ง”

“มีอะไร?ไม่มีใครเฝ้ามองคุณหรอก หากเขาไม่หยุดตอนกลางคืนละ?คุณก็จะไม่กินเลยรึไง?”หลิน ฮวงถามด้วยคิ้วที่เลิกขึ้น

“แม้ว่าเขาจะไม่หยุดกินมื้อเย็น อย่างน้อยเขาก็คงจะหยุดเพื่อนอน?ฉันจะหาอะไรกินก่อนที่เราจะนอน เนื่องจากเราต้องเดินทางตั้งสามวัน”หยี่ เยว่หยู่กล่าวยืนยันว่าจะไม่กิน

“แล้วถ้าหากเขาไม่หยุดเพื่อนอนละ?”หลิน ฮวงพึมพำขณะที่ยัดชิ้นเนื้อแห้งไปในปาก

“เขาคงจะไม่บ้าบอขนาดนั้น...ฉันหวังว่านะ!”หยี่ เยว่หยู่มองหลิน ฮวงด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง

หลิน ฮวงยักไหล่และส่งซองเนื้อแห้งให้เธออีกครั้ง

“คุณแน่ใจนะ?”

“ไม่ ฉันจะกินมันตอนกลางคืน”หยี่ เยว่หยู่หันหน้าหนี

“มันอาจจะไม่มีอะไรเหลือแล้วก็ได้นะ คุณรู้ไหมว่าผมอยู่ในวัยกำลังโต?ผมกินเยอะมาก”หลิน ฮวงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“ทำไมฉันต้องการอาหารว่างของนายกัน?ฉันมีของฉัน”หยี่ เยว่หยู่เคือง

“เอาละ งั้น มันก็แล้วแต่คุณ ยังไงมันก็ไม่ใช่ผมที่เป็นคนหิว”หลิน ฮวงหยิบชิ้นเนื้อแห้งอีกชิ้นใส่ไปในปาก

“ไปเลยไป ฉันไม่ต้องการความเห็นใจของนาย!”หยี่ เยว่หยู่ไม่ได้โกรธกับสิ่งที่หลิน ฮวงกล้าวแต่เธอหงุดหงิดกับหน้าตาของเขา

เวลาได้ไหลผ่านไป ในไม่ช้า มันก็เป็นเวลา6โมงเย็นและมันก็เกือบจะถึงเวลาอาหารเย็น ในที่สุด บางคนก็ตระหนักว่าผู้คุมไม่ได้มีทีท่าจะหยุดเดินเลย

ผู้คนที่กำลังวิ่งอยู่ข้างหน้าตัดสินใจที่จะถาม“ผู้คุมครับ เราจะไม่หยุดพักหรือกินอะไรกันหน่อยหรอครับ?”

“เธอสามารถพักได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการ ฉันไม่ได้บังคับเธอให้ตามฉัน”ซือ คงเจี้ยนตอบ

ผู้คนต่างตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของซือ คงเจี้ยนขณะที่ผู้คนใกล้เคียงเริ่มพึมพำกันเอง

“เขาจะยังคงวิ่งอยู่เมื่อถึงเวลากลางคืน?”

“ผู้คุมครับ เราจะหยุดนอนกันหรือไม่?”

“อย่างที่ฉันได้บอกไป เธอสามารถพักได้ทุกเมื่อที่เธอต้องการตราบเท่าที่เธอสามารถตามฉันได้ทัน แต่ทว่า ฉันจะไม่พัก”ซือ คงเจี้ยนตอบ

เสียงดังระงมไปทั่วเมื่อพวกเขาได้ยินสิ่งที่ผู้คุมกล่าวและในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าการฝึกยากแค่ไหน ไม่นานหลังจากนั้น ข่าวก็ถูกส่งไปยังด้านหลังและขากรรไกรของหยี่ เยว่หยู่ก็ตกลงเมื่อเธอได้ยิน

จากนั้นเธอก็หันกลับและพูดกับหลิน ฮวงด้วยน้ำเสียงดุร้าย“เพราะปากของนายนั่นแหละ!”

“มันเกี่ยวกับผมได้ยังไง?ผมเพียงกล่าวถึงความเป็นไปได้ มันเป็นผู้คุมที่ตัดสินใจ”หลิน ฮวงอ้าแขนกว้างราวกับเด็กไร้เดียงสา

“สามวันสองคืน....ดูเหมือนว่าเราจะต้องทนเหนื่อยล้าอยู่สองคืน”หยี่ เยว่หยู่กล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“คุณอยากจะกินอะไรรึยัง?”หลิน ฮวงหยิบเอาซองเนื้อแห้งออกมา

“ฉันมีของฉัน”หยี่ เยว่หยู่เมินหน้าหนีอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่า หยี่ เยว่หยู่นำอาหารว่างของเธอออกมา หลิน ฮวงก็เก็บซองในมือเขาไป

“ผมคิดว่าการฝึกรอบแรกคงจะไม่ง่ายเหมือนการอดหลับอดนอน...”หลิน ฮวงพึมพำขณะที่กินผักแห้งบางส่วน

“นายหมายความว่าไง?”หยี่ เยว่หยู่มองมาที่เขา

“พวกเราล้วนอยู่ในระดับทอง มองไปที่ความเร็วของผู้คุม มันไม่ได้สิ้นเปลืองพละกำลังและพลังชีวิตเรามากนัก แม้ว่าเราจะไม่ได้พักผ่อนสามวันสองคืน ร่างของเราก็ควรจะสามารถแบกรับได้ อัตราการผ่านจะเป็น100% ดังนั้น ผมคิดว่ามันคงจะมีความท้าทายอื่นในรอบนี้”หลิน ฮวงอธิบายอย่างมั่นใจขณะที่เคี้ยวผักแห้ง

“นายช่วยหยุดพูดเรื่องแบบนั้นได้ไหม!”หยี่ เยว่หยู่จ้องมองหลิน ฮวงอย่างเคืองๆ

“มันไม่ใช่ผมที่พาโชคร้ายมา คนตาตี่มักจะคาดเดาได้ยาก”หลิน ฮวงนึกถึงคำพูดในอนิเมะบนโลกเขา – คนตาตี่ทุกคนคือสัตว์ประหลาด นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาตื่นตัวเมื่อพบผู้คุม

“ไร้สาระ!”หยี่ เยว่หยู่เยาะเย้ยและไม่สนใจหลิน ฮวงอีกขณะที่กินอาหารว่างของเธอ

ดวงอาทิตย์คล้อยลงในมิติและความมืดก็มาเยือน  เมื่อเห็นท้องฟ้ามืดสนิท ซือ คงเจี้ยนที่วิ่งนำก็แสยะยิ้มและหันไปในอีกทิศทางหนึ่ง เหล่าคนที่ตามหลังเขารีบวิ่งตามเขาไปโดยไม่คิดอะไร มันยังไม่ถึง2ทุ่มดีแต่ท้องฟ้ากลับมืดสนิทแล้ว แม้ว่าทั้งหมดจะเป็นระดับทองและวิสัยทัศน์ของพวกเขาก็ไม่ได้รับผลกระทบมากนัก แต่พวกเขาก็ยังคงไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ซือ คงเจี้ยนเร่งความเร็วขึ้นและเขาก็พาทั้งหมดไปยังที่ราบโล่ง ทันใดนั้น ขาของชายคนหนึ่งที่ตามหลังเขาก็เหยียบไปในพื้นและติดอยู่ในนั้นครึ่งหนึ่ง ขณะที่เขาพยายามจะดึงขาออก ขาของเขาก็ถูกปกคลุมด้วยลาวาเดือด หากไม่ใช่เพราะเกราะระดับทองที่เขาสวมอยู่ ขาขวาของเขาคงจะละลายหายไปแล้ว เขากลิ้งอยู่บนพื้นขณะที่ใช้อุปกรณ์เพื่อกำจัดลาวาบนขาเขา ขนขาของเขาล้วนหายไปจนหมด

หลายคนที่รู้จักเขาได้เห็นและล้อเลียน“ว้าว!ขาของนายช่างเรียบเนียนเสียจริง!”

“ไปให้พ้น!”ชายคนนั้นตะโกน

แม้ว่าเกราะระดับทองจะปกป้องเขาและเขาสามารถดึงขาออกมาได้เร็วพอ มันก็ยังมีขาบางส่วนที่ถูกเผาไหม้ เขาราดน้ำยาบางอย่างลงบนขาและเปลี่ยนกางเกงใหม่รวมถึงรองเท้าใหม่ก่อนจะออกวิ่งอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม บางคนกลับวิ่งตกลงไปในหลุมเดิมกับที่เขาทำไว้ พวกเขาได้รับบาดเจ็บเหมือนๆกันกับเขา บางคนแม้กระทั่งตกลงไปทั้งตัว ผมและคิ้วล้วนถูกเผาจนสิ้น หากไม่ใช่เพราะร่างกายระดับทองที่แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป รวมถึงเกราะระดับทองและพลังชีวิต พวกเขาคงจะตายไปแล้ว

หลิน ฮวงและหยี่ เยว่หยู่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากด้านหลัง ดังนั้นพวกเขาจึงระมัดระวังเป็นพิเศษ หยี่ เยว่หยู่บังเอิญเหยียบลงบนพื้นเปราะแต่เธอก็ไม่ได้ตกลงไปเพราะเธอตอบสนองอย่างรวดเร็ว

“นี่เป็นความผิดของนาย!”หยี่ เยว่หยู่บนขณะที่เธอเกือบจะได้รับบาดเจ็บ

“ทำไมคุณถึงตำหนิผมกัน?มันเป็นความผิดของชายตาตี่นั่น”หลิน ฮวงมองเธออย่างไร้เดียงสา