บทที่ 92: ข้าคือคนที่แข็งแกร่ง! [อ่านฟรีวันที่ 21 มิถุนายน 2562]
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 92: ข้าคือคนที่แข็งแกร่ง!
วิธีการของพวกเขาก็คือการปิดผนึกผลไม้วิญญาณลึกลับไว้ จากนั้นมันจะกระจายออกไปภายในภูเขาโดยการสุ่ม การสะกดไว้เช่นนี้เพื่อป้องกันผู้ที่มีระดับมากกว่าเซียนเทียนเข้ามายุ่ง สำนักต่าง ๆ จะส่งผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนสิบคนออกมาเพื่อค้นหามัน แต่ผู้ที่ค้นหาผลไม้วิญญาณลึกลับพบจะต้องออกจากป่าด้วยตนเองเท่านั้น เท่ากับว่าห้ามตายเด็ดขาด
ก่อนอื่นที่ต้องรู้คือ สำนักต่าง ๆ มีความแค้นต่อกันอย่างไม่อาจคาดเดาได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขามีสิทธิ์จะต่อสู้กันในสถานที่เช่นนี้เพื่อแย่งสมบัติ เช่นนั้นการค้นหาสมบัติอย่างสงบสุขจะเกิดขึ้นได้อย่างไร? ดังนั้นทุกครั้งที่ผลไม้วิญญาณลึกลับปรากฏขึ้น ศิษย์ที่เก่งที่สุดในสำนักมักบาดเจ็บล้มตายกันนับไม่ถ้วน มีคนเข้าร่วมการค้นหานับร้อยคน ทว่ากลับรอดกลับมาเพียงแค่ยี่สิบเท่านั้น ซึ่งบางครั้งน้อยกว่าจำนวนของผลไม้วิญญาณเสียด้วยซ้ำ และในปีที่ดีที่สุดคือมีผู้รอดชีวิตออกมาเจ็ดสิบถึงแปดสิบคน กล่าวคืออัตราการตายของเหล่าผู้ฝึกตนนั้นมีมากถึงห้าในสิบส่วน!
แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ สำนักต่าง ๆ ไม่ได้กังวลใจแต่อย่างใด พวกเขายังคงส่งศิษย์ที่ฝีมือดีที่สุดมาเสมอ เหตุผลแรกเพราะสรรพคุณของผลไม้วิญญาณลึกลับ และอีกเหตุผลคือผลไม้วิญญาณลึกลับนี้เกิดในเมืองหลัก ศิษย์ในสำนักทุกคนจึงต้องเข้าร่วมอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ดังนั้นแม้ว่าพวกเขาจะประสบกับความโชคร้าย ความมั่นคงของสำนักก็มิได้สั่นไหวแต่อย่างใด อย่างไรก็ตามถ้าหากได้รับผลไม้วิญญาณลึกลับกลับมา นั่นหมายความว่าจะมีผู้เชี่ยวชาญระดับหยวนหยินเกิดขึ้นอีกหนึ่งคน ด้วยพลังแห่งผลไม้นั่นไม่ใช่เรื่องยากที่พวกเขาจะก้าวเข้าสู่ระดับหยวนหยิน
บวกกับความตายของเหล่าบุตรที่เป็นลูกหลานอาวุโสนั้นไม่สูงมาก เพราะว่าพวกเขาครอบครองอุปกรณ์วิเศษระดับสูงและยันต์ระดับกลางอีกมากมาย นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาจึงแข็งแกร่งกว่าศิษย์ทั่วไป นอกจากนี้ด้วยความช่วยเหลือของสำนัก โอกาสที่จะได้รับผลไม้วิญญาณลึกลับจะมากกว่าผู้อื่น นี่เป็นเหตุผลที่จ้าวสำนักและภรรยากล้าที่จะให้หงหยิงเข้าไปเสี่ยงในการค้นหาครั้งนี้
เพียงแค่กระพริบตาก็มาถึงรอบศตวรรษหนึ่ง สำนักเสวียนเทียนได้เตรียมการเพื่อที่จะส่งศิษย์ฝีมือดีเข้าไปค้นหาผลไม้วิญญาณลึกลับ อย่างไรก็ตาม อาวุโสระดับสูงไม่สามารถแต่งตั้งผู้ที่จะเข้าร่วมการค้นหาได้โดยตรง เพราะฉะนั้นเขาจึงใช้การแข่งขันที่จะมีขึ้นเป็นตัวตัดสิน เพียงแค่พวกเขาระดับมากกว่าเซียนเทียนขั้นสิบ อีกทั้งอยู่ในสิบอันดับแรก พวกเขาจะมีโอกาสได้เข้าไปค้นหาผลไม้วิญญาณลึกลับ
แน่นอนว่า เพื่อเป็นการสนับสนุนศิษย์ชั้นใน การแข่งขันจะแบ่งออกเป็นสิบกลุ่ม ชนชั้นสูงจะถูกแบ่งไว้ในกลุ่มทั้งสิบเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกันเอง
ในความเป็นจริงคือสิ่งที่ทุกคนรับรู้ ศิษย์ชั้นในนั้นมีการวางตัวผู้มีฝีมือสิบอันดับแรกไว้แล้ว พวกเขาทั้งหมดมีผู้สนับสนุนที่ดีและมีอุปกรณ์วิเศษชั้นเลิศ สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เหล่าศิษย์ชั้นนอกเทียบได้
ตามที่ภรรยาจ้าวสำนักกล่าว หงหยิงเป็นบุตรสาวของจ้าวสำนัก แน่นอนว่านางจะต้องมีส่วนร่วมในการเข้าไปค้นหาผลไม้วิญญาณลึกลับ เพื่อป้องกันไม่ให้แตกต่างจนเกินไป หงหยิงอยู่ในกลุ่มที่ห้า และเจ้าอ้วนอยู่ในกลุ่มที่สาม แต่ความน่าสงสารคือเขาอยู่ท่ามกลางศิษย์ชั้นใน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้เป็นสิ่งที่น่าคาดหวัง แต่ถ้าหากเขาต้องการต่อสู้เพื่อไปเข้าไปร่วมค้นหาผลไม้ เขาจะต้องเอาชนะกลุ่มสามทั้งหมดให้ได้
สิ่งที่กล่าวถึงนั้นคุ้มค่าในการตัดสินใจ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดจะอยู่ในกลุ่มที่หนึ่งไล่ระดับลงไปจนถึงสิบ กล่าวก็คือฝ่ายตรงข้ามของเจ้าอ้วนนั้นแข็งแกร่งที่สุดในศิษย์ชั้นใน
ภรรยาจ้าวสำนักไม่พอใจอย่างมาก ด้วยการกระทำดังกล่าวถูกจัดสรรโดยฮัวอวิ๋น แต่มันคงจะดูไม่ดีถ้าหากนางใช้สิทธิ์พิเศษเพื่อบังคับให้มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง ดังนั้นนางจึงเปิดเผยข้อมูลบางอย่างให้กับเจ้าอ้วนในขณะที่สอนเวทมนตร์สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งอัคคีให้กับเขา ในเวลาเดียวกันนางเสนออุปกรณ์วิเศษบางอย่างเพื่อจะให้เขาชนะการแข่งขัน
เจ้าอ้วนปฏิเสธความตั้งใจของนางเพียงเพราะว่าเขามีขุมสมบัติอยู่แล้ว ในขณะนั้น เขามั่นใจว่าชัยชนะจะอยู่ในกำมือ
แน่นอนว่าภรรยาของจ้าวสำนักไม่ได้มองโลกในแง่ดีนัก ระดับการฝึกฝนของเจ้าอ้วนน้อยที่สุดในกลุ่ม ในทางกลับกัน บุตรหลานของอาวุโสระดับสูงล้วนอยู่แต่ระดับเซียนเทียนขั้นสิบสาม พร้อมทั้งครอบครองสมบัติล้ำค่า ทั้งสองนั้นไม่สามารถเทียบเคียงกันได้เลย
รวมถึงกฎในการแข่งขันครั้งนี้คือสามารถใช้อุปกรณ์วิเศษได้เพียงครั้งเดียว และห้ามใช้ยันต์พร้อมเวทมนตร์สายฟ้า ซึ่งแน่นอนว่ามันมุ่งเป้ามาที่เจ้าอ้วนที่เป็นผู้ฝึกตนประเภทสายฟ้า
ในสายตาของภรรยาจ้าวสำนัก เจ้าอ้วนที่ไม่สามารถใช้สายฟ้าได้ ก็ไม่สามารถต่อสู้กับผู้ที่อยู่ในระดับเซียนเทียนขั้นสิบด้วยกัน ดังนั้นนางจึงต่อต้านกฏนี้มาก
อย่างไรก็ตาม ฮัวอวิ๋นได้โต้แย้งอย่างดุเดือด ถ้าหากเจ้าอ้วนสามารถใช้สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ได้ ผู้อื่นก็จะสามารถใช้ยันต์ได้ และในเวลานั้นศิษย์ชั้นในจะใช้มันอย่างบ้าคลั่ง ยันต์ที่ปรับแต่งโดยผู้เชี่ยวชาญระดับจินตันพลังของมันเทียบเท่ากับสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ และอีกอย่างคือการแข่งขันนี้เป็นเพียงการวัดความสามารถไม่ใช่โอ้อวดความมั่งคั่ง
เขากล่าวเป็นนัยว่า หากภรรยาจ้าวสำนักอนุญาตให้เจ้าอ้วนใช้สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ เขาจะอนุญาตให้ศิษย์ชั้นในตอบโต้โดยยันต์ด้วยท่าทีที่จริงจัง การโต้เถียงต่อไปไม่เกิดประโยชน์อันใด เนื่องจากความสามารถของสองสิ่งนี้ สองทั้งฝ่ายอาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัส
เมื่อเผชิญกับการคุกคามที่น่ารังเกียจ ภรรยาจ้าวสำนักตกที่นั่งลำบาก แม้นางจะดื้อดึงต่อไปแต่ผู้ฝึกตนจะต้องคัดค้าน ไม่มีผู้ใดอยากให้ลูกศิษย์ของตนต้องพบเจอกับสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์และยันต์ระดับจินตัน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ยันต์และสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์จึงถูกห้าม
ดังนั้นภรรยาจ้าวสำนักเลยมีความคิดจะมอบอุปกรณ์วิเศษให้กับเขา โดยไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะปฏิเสธ เนื่องจากความตั้งใจของเจ้าอ้วนที่มั่นใจมากว่าจะชนะการแข่งครั้งนี้ นางจึงต้องเก็บความเป็นห่วงของนางไว้อย่างเงียบ ๆ ในเวลานี้นางปล่อยให้เจ้าอ้วนเตรียมตัวสำหรับการแข่งขันและหยุดมือการปรับแต่งสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ไว้ก่อน
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเจ้าอ้วนจะยอมรับว่าพวกมันทั้งหมดแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่ได้กังวลสิ่งใด แม้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ได้ เขายังมีระฆังเหล็กดำอยู่ อีกทั้งหุ่นเชิดของเขาและพยัคฆ์ปีกแหลม เมื่อมีสมบัติเหล่านี้อยู่เขาจะต้องกลัวสิ่งใด? ไม่เพียงแต่ผู้ฝึกตนระดับเซียนเทียนเท่านั้น แม้ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิ เจ้าอ้วนยังมีความเชื่อมั่นที่จะชนะในการต่อสู้!
หลังจากที่เขาเปิดเผยข้อมูลต่อหานหลิงเฟิง เขาลูบไล้บนผิวของนางในขณะที่พูด “แม้ว่าเจ้าจะสูญเสียโอกาสที่จะร่วมค้นหาผลไม้วิญญาณลึกลับ แต่เจ้ายังมีข้า ไม่ต้องกังวลไป ข้าจะนำผลไม้วิญญาณลึกลับมาให้เจ้ากิน!”
“จริงหรือ?” หานหลิงเฟิงมองไปที่เจ้าอ้วนด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้น “เจ้าอ้วนที่โง่งม อย่าบอกนะว่าเจ้าเพียงแค่พยายามจะปลอบใจข้า?”
“ไม่ใช่ ข้าสัญญาณว่าข้าจะนำผลไม้วิญญาณลึกลับมาให้เจ้า!” เจ้าอ้วนกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“แต่ ศัตรูของเจ้าอยู่ในระดับเซียนเทียนขั้นสิบสามอีกทั้งยังเป็นศิษย์ใน ด้วยอุปกรณ์วิเศษมากมายที่พวกมันมี เจ้าจะ… เจ้าจะสามารถเอาชนะได้งั้นหรือ?” หานหลิงเฟิงกล่าวอย่างสับสน
“หึ เจ้ามองข้าด้อยเกินไปแล้ว!” เจ้าอ้วนคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ “บิดาของเจ้าผู้นี้ แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิสี่คนพร้อมกันมาแล้ว!”
“จริงหรือ?” หานหลิงเฟิงกล่าวด้วยความตกใจ “มันเกิดขึ้นเมื่อใดกัน? เหตุใดข้าจึงไม่ทราบเรื่องนี้?”
ในขณะนั้นเจ้าอ้วนรู้ตัวแล้วว่าเขาได้พลั้งปากมากเกินไป เขาไม่ควรกล่าวถึงการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของเขา ดังนั้นเขาจึงแสร้งเป็นใบ้พร้อมกล่าว “เจ้าเพียงแค่รู้ว่าข้าคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด! เจ้าไม่เชื่อ? มานี่ ข้าจะแสดงให้ดูถึงความแข็งแกร่งของข้า!” ในขณะที่เขากล่าวเช่นนั้น เขากดร่างกายของหานหลิงเฟิงลงอีกครั้ง คล้ายพยัคฆ์กินคน โดยไม่สนใจคำกล่าวใด ๆ ของนาง เขาลงมืออีกครั้งทันที…
