Chapter 307: ลูกตา
Chapter 307: ลูกตา
“ผู้หญิงคนนั้นกำลังวางแผนอะไรอยู่กัน? ทำไมซอมบี้ถึงไม่ได้โจมตีเธอกันละ?”เจียงจู้อิงถามอย่างไม่เชื่อ
หลันซิหยู่ตอบคำถามอย่างไม่มั่นใจ “ฉันเชื่อว่าเธอนั้นมีความสามารถทางจิตใจ แต่ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นประเภทอะไร บางที ความสามารถของเธออาจจะส่งผลกระทบกับซอมบี้ได้!?”
ซอมบี้และสัตว์กลายพันธุ์นั้นเป็นหัวข้อในการวิจัยอยู่ในตอนนี้ แต่พวกเขานั้นก็ไม่เคยได้ยินว่ามีใครที่สามารถเลี้ยงมันได้มาก่อน นอกจากนี้ เมื่อใครก็ตามติดเชื้อไวรัส ชะตากรรมของพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะย้อนกลับไปได้ ซึ่งนั่นเป็นเหตุว่าทำไมหลันซิหยู่จึงไม่มั่นใจ
“ซอมบี้ตัวนั้นให้สัมผัสที่อันตรายอย่างมากกับฉัน มันน่าจะเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ที่ทรงพลัง มันค่อนข้างแปลกที่ซอมบี้กลายพันธุ์นั้นสามารถที่จะอยู่กับมนุษย์โดยไม่รู้สึกรำคาญเมื่อมีมนุษย์อยู่ด้วย…”เจียงลู่ฉีหยุด แต่เจียงจู้อิงและคนอื่นนั้นก็ยังคงครุ่นคิดต่อ
พวกเขานั้นรู้กันทั้งหมดถึงความน่าหวาดกลัวของซอมบี้กลายพันธุ์ ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่เพียงแต่ทรงพลัง แต่พวกมันยังคงได้รับสติปัญญามาด้วย
เจียงลู่ฉีพูดความคิดของเขาออกมาอย่างเสียงดัง “เหตุผลที่เธอสร้างเมืองที่ล่วงหล่นนั้นก็เพื่อที่จะรวบรวมผู้รอด หรือว่ามันจะเป็น!? เธอสร้างมันเพื่อที่จะหาอาหารไว้เลี้ยงให้กับซอมบี้ของเธองั้นเหรอ?”
มันดูเหมือนเลวร้ายมาก แต่มันอาจจะเป็นเรื่องจริง มีผู้คนมากมายที่ตายในเมืองที่ล่วงหล่นเป็นปกติ ถึงแม้ว่าทุกพื้นที่ปลอดภัยนั้นจะมีกฏและข้อจำกัดของการกระทำของผู้รอดชีวิตก็ตามที เมืองที่ล่วงหล่นนั้นแตกต่างออกไป มันไม่มีกฏและมันก็ไม่มีข้อจำกัด นอกจากนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ออกแบบมาเพื่อตอบสนองความชั่วร้ายของมนุษยชาติ ผู้คนมากมายนั้นที่ตายมากมายนั้นเป็นพวกมีพลังเหนือธรรมชาติ ซึ่งมันเป็นสารอาหารที่ดีต่อซอมบี้?
“เธอนั้นฆ่าคนไปกี่คนเพื่อเลี้ยงซอมบี้ขึ้นมากัน!?”หลี่ยู่ซินถามพร้อมกับมือที่ปิดปากของเธอ เรื่องแบบนี้มันเลวร้ายมากจริงๆ
“หลังจากเหตุการณ์นี้ เธอจะต้องระวังตัวมากยิ่งขึ้นเป็นแน่ และพวกเรานั้นอยู่ในอาณาเขตของเธอ ดังนั้นเธออาจจะใช้วิธีการมากมายในการจัดการพวกเราออกไปในเวลาไหนก็ได้”เจียงลู่ฉีพูด
“พวกเราควรที่จะทำอะไรต่อดี?”เจียงจู้อิงถามอย่างใจเย็น
เจียงลู่ฉีไม่ได้ตอบแต่เขาหันกลับไปมองหลันซิหยู่ “เธอฟื้นตัวหรือยัง?”
“ฉันโอเคแล้วค่ะ”หลันซิหยู่ตอบกลับ
เจียงลู่ฉีพยักหน้าและมองไปยังหน้าต่าง “มันมีสายลับที่น่าจะถูกส่งมาจากฮงยู่ส่งมา จัดการกับเขาซะ!”
“โอเคค่ะ”หลันซิหยู่ก็หันกลับไปในทันที ในดวงตาสีเทาของเธอนั้นก็มันก็สว่างวาววับอย่างไม่สามารถอธิบายได้ ปรากฏขึ้นมา
สายลับนั้นซ่อนตัวอยู่ในห้อง แทนีท่จะปกปิดด้วยความมืดของตอนกลางคืน เขานั้นเหมือนกับเป็นผู้รอดชีวิตธรรมดาทั่วไป และนอนอยู่บนเตียงและหายใจเหมือนกับกำลังหลับอยู่ สายลับนั้นรู้ว่าเขานั้นกำลังลอบติดตามกลุ่มผู้รอดชีวิตอยู่
ทันใดนั้น ก็มีแสงว่างขึ้นกลางอากาศและดวงตาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา เมื่อคู่ดวงตานั้นถูกพิจารณาว่าก็ขยายวิสัยทัศน์ของมันเพิ่ม
พวก “ลูกตา”นั้นสามารถที่จะจับ สัญญาณ และ อุณหภูมิของมันก็เปลี่ยนไปในอากาศ เมื่อมีลูกตาพวกนี้ เขานั้นก็ทำภารกิจติดตามได้สำเร็จมาหลายภารกิจ เพียงแค่นั้น เขาก็เปิดดวงตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน “มีใครบางคนกำลังมา!”
สายลับก็ลุกออกมาจากเตียงและก็จับไปที่ปืน หลังจากนั้นเขาก็หลบอยู่ในรอยแยกของประตู และรอคอยผู้โจมตีเข้ามาใกล้ขึ้น
ในเวลานั้นเอง เขารู้สึกปวดหัวเหมือนกับว่ามีใครบางคนแทงเข็มเข้าไปที่สมองของเขา ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ใครบางคนก็เข้ามาในห้อง
‘วู้ววว!”
สายลับรู้สึกว่ามีบางสิ่งเย็นเฉียบนั้นแตะมาที่ลำคอของเขา หญิงสาวที่สง่างามอย่างไม่น่าเชื่อนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นและเธอก็มองมาที่เขาด้วยการแสดงออกที่เมินเฉย “อย่าขยับ”
“ฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกของพี่สาวยู่…”สายลับพูด
“ฉันรู้ ไปพาทุกคนมาที่นี่ พวกเราได้รับคำสั่งให้ลอบโจมตีตรงหน้าประตูเมือง..”
ในคฤหาสน์ฮงยู่ มีคนหลายคนมารวมตัวเข้าด้วยกัน
“พี่สาวหยู่ คุณมั่นใจที่จะให้พวกเขาจะออกจากเมืองในวันนี้งั้นเหรอ?”ชายคนหนึ่งถามขึ้น เมื่อเรียกหาคนรู้จักในช่วงกลางดึกนั้นก็มีเหตุผลเพียงพอที่จะเริ่มให้พวกเขาบ่น และถ้ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วละก็..
ตาของฮงยู่นั้นกลายเป็นเย็นชาอย่างฉับพลัน “ถ้าเขานั้นไม่ได้ออกจากเมืองไปแล้วละก็ หลังจากนั้นพวกเราก็จะไปตามหาพวกเขาแทน!”
ฮงยู่มั่นใจ เมื่อเธอนั้นคิดว่าเธอนั้นพิจารณาข้อมูลและเนื้อเรื่องทุกอย่าง ในกรณีนี้ เธอก็จะเห็นพวกเขาใหม่อีกครั้ง
ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่หรือจะตาย มันก็ไม่ได้สำคัญอะไร เจียงลู่ฉีและผู้หญิงที่เป็นของพวกเขานั้นก็จะกลายเป็นสารอาหารให้กับขาวน้อย พวกเขานั้นก็จะต้องจ่ายชีวิตของพวกเขาไป
หลังจากที่ได้รับคำสั่ง ชายคนที่ถามขึ้นมาก่อนหน้านี้ ก็เหลือบมองไปที่ห้องอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาเห็นชายอยู่ด้านหลัง อย่างไรก็ตาม มันเลวร้ายมาก
“รีบไปกันถอะ”ชายคนนี้กระซิบ
