Chapter 161: รูปลักษณ์ที่คุ้นเคย
Chapter 161: รูปลักษณ์ที่คุ้นเคย
หลังจากการเริ่มต้นบทสนากับพริมโรสอันนองเลือด หวังหยู่ก็ไม่ได้ยินอะไรจากพวกเธออีกสามคนเลย
แม้กระทั่ง หลังจากที่เพิ่มนิกายซวนเฉินและพวกเธอทั้งสามคนก็ยังมีคนแค่สิบเจ็ดคน พวกเขายังคงขาดผู้เล่นอีกสามคน...
“ยังไงดีละตอนนี้?”หวังหยู่พึมพำกับตัวเองก่อนที่จะส่งข้อความให้กับมู่จี่เซียน “ที่รัก คุณระดับอะไรแล้วในตอนนี้!”
“ฉันพึ่งจะถึงระดับ 15! ฉันกำลังวางแผนจะเคลียร์ดันเจี้ยนอยู่!”มู่จี่เซียนพูด สำหรับเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลลูกค้า มู่จี่เซียนนั้นก็รู้สถานที่ที่ยอดเยี่ยมในการเก็บระดับ พร้อมกับการได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มสามเท่าจากอีเวนต์ปีใหม่จีนนั้นเธอก็มาถึงระดับ 15 ได้อย่างง่ายดายมาก
“นั่นมันเยี่ยมเลย! มาช่วยผมหน่อย!”
“หื้อ? คุณมั่นใจแล้วงั้นเหรอ? ฉันไม่มีความมั่นใจในการเคลียร์ดันเจี้ยนระดับปกติด้วยซ้ำ คุณรู้ไหม…”มู่จี่เซียนตอบกลับอย่างตกตะลึง
“มันไม่เป็นไร! พวกเราแค่ต้องการคนให้มันครบจำนวนแค่นั้นแหละ!”หวังหยู่ตอบกลับอย่างไม่แตกต่างออกไป พวกเขานั้นก็มีผู้หญิงที่ไม่ได้ช่วยอะไรมากอยู่แล้ว ดังนั้นมันจะแตกต่างอะไรถ้าจะมีเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง?
“ก็ได้ ถ้างั้น! ฉันจะไปที่นั่นในไม่ช้า!”มู่จี่เซียนหัวเราะคิกคัก
สิบแปด….เหลืออีกแค่สองคน..
เพียงแค่หวังหยู่นั้นกำลังครุ่นคิดอย่างหนักอยู่นั้น เสือแห่งความท้าทายก็ส่งข้อความมาให้เขาอย่างฉับพลัน “พี่ชายยังมีที่ว่างอยู่หรือเปล่า? ฉันมีเพื่อนที่ต้องการจะไปด้วย!”
“เขาดีไหม?”หวังหยู่พูดออกมา ถ้ามันเป็นวันอื่น หวังหยู่ก็คงไม่สนใจเกี่ยวกับความสามารถของคนอื่น สุดท้ายแล้ว ไม่สำคัญว่าคนอื่นนั้นจะโหดเหี้ยมขนาดไหนก็ตามที พวกเขาจะมีหวังมาเทียบกับเขาได้ยังไงกัน?
อย่างไรก็ตามในครั้งนี้นั้น พวกเขากำลังเข้าไปในดันเจี้ยนระดับนรก ความยากของมันนั้นยิ่งสูงกว่าที่พวกเขาเคยได้รับประสบการณ์ ในเมื่อมีห้าคนที่ต่อสู้ไม่ได้ในทีมแล้ว คนอื่นอาจจะอดทนไว้หน้าให้กับหวังหยู่แล้ว ถ้าเขาเพิ่มมาอีกคนแล้วละก็ เขาก็ไม่รู้ว่าสมาชิกคนอื่นในนิกายซวนเฉินนั้นจะบ่นใส่เขาหรือไม่ มันอาจจะเป็นไปได้ว่าพวกเขานั้นจะพยายามฆ่าเขาในดันเจี้ยน!
“เขานั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เก่งกาจกว่าผมเสียอีก!”เสือแห่งความท้าทายตอบกลับอย่างมั่นใจ
“เยี่ยม! พาเขามาด้วยละกัน!”หวังหยู่ตอบกลับอย่างตื่นเต้น เขานั้นเคยเห็นการกระทำของเสือแห่งความท้าทายมาก่อน ถึงแม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้มีระดับเท่ากับคนอื่นในนิกายซวนเฉิน เขานั้นก็ยังสูงกว่าผู้เล่นธรรมดาทั่วไป ยิ่งไปกว่านี้ เขานั้นก็ชาญฉลาดและมีความสามารถในการสร้างบ่วงกับดักอันลึกลับที่สามารถทำให้บอสติดขัดได้ ถ้าใครบางคนแบบเขานั้นแนะนำผู้เชี่ยวชาญคนอื่นแล้วละก็มันจะต้องมีความสามารถอย่างแน่นอน
ในตอนนี้ พวกเขานั้นมีสมาชิกสิบเก้าคน พวกเขานั้นจำเป็นที่จะต้องหาใครเพิ่มอีกสักคน…หวังหยู่ก็พิจารณาถึงการเชิญชวนของเอกรังสีรุ่งอรุณและคนอื่น แต่หลังจากที่จดจำได้ว่าพวกเขานั้นจะได้แค่อุปกรณ์ระดับสูงเท่านั้น เขาจึงรีบลบล้างความคิดนี้ไปในทันที
“พวกเราจำเป็นที่จะต้องหาเพิ่มอีกแค่คนเดียว! มีใครเจอคนที่เหมาะสมบ้างหรือยัง?”หวังหยู่ส่งมันเข้าไปในแชทกิลด์
หวังหยู่ปฏิเสธที่จะเชื่อว่าไอ้พวกอันธพาลนี้จะไม่มีเพื่อนแม้แต่คนเดียวในเกมทั้งเกมแบบนี้
“มันไม่ใช่ว่าพวกเราไม่มี มันเป็นแค่ว่าพวกเรานั้นพยายามที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนระดับนรกต่างหาก…ไม่มีใครต้องการที่จะเสี่ยงลดระดับลงไป ถ้าพวกเขาตายด้านในนั้น มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาผู้เชี่ยวชาญที่ดีพอที่จะมาพร้อมกับพวกเราและยอมรับความเสี่ยง!”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างสิ้นหวัง
ในโลกแห่งเกมนั้นยิ่งสมจริงมากกว่าชีวิตในโลกจริงเสียอีก ผู้เชี่ยวชาญนั้นจะไม่ต้องการไปยุ่งเกี่ยวตัวเองกับคนที่อ่อนแอ ตั้งแต่ที่พวกเขานั้นมีระดับที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง…แม้ว่าพวกเขานั้นจะมีเพื่อนที่พวกเขานั้นคุ้นเคยกันเป็นอย่างมาก มันก็ยังคงมีโอกาสที่จะเกิดข้อเบาะแว้งกันขึ้น เพียงแค่อุปกรณ์เพียงแค่หนึ่งชิ้น ถ้าพวกเขาต้องการที่จะทำอะไรที่เสี่ยงแบบนั้น ถ้าอย่างงั้นชายคนนั้นที่พวกเขาเชิญชวนก็จะต้องเป็นใครก็ตามที่มีความสัมพันธ์ดีกับพวกเขา
เนื่องจากเรื่องนี้แล้ว ผู้คนมากมายที่อยู่ในกลุ่มที่เชี่ยวชาญแบบนิกายซวนเฉินนั้นก็มีแค่กันและกัน
“อ๊า..”หวังหยู่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วเขาก็เปิดรายชื่อเพื่อนและพยายามที่จะหาใครบางคนเพื่อที่จะเชิญชวนอีกครั้ง
“ถ้าผมไปโพสต์บนเว็บบอร์ดละ..”หวังหยู่แนะนำ
“ไม่! พวกเขานั้นจะพยายามทำให้พวกเราพังอย่างแน่นอน!”ไร้ความกลัวรีบขัดขึ้นในทันที
“ไม่มีทาง…มันก็เป็นแค่เกม ทำไมใครคนอื่นนั้นถึงโหดเหี้ยมมากขนาดนี้?”หวังหยู่ถาม เมื่อเขานั้นนึกไม่ถึงว่ามันจะสิ่งแบบนี้เกิดขึ้นบนโลก
“บางที ถ้ามันเป็นกิลด์อื่นนั้นมันอาจจะไม่เป็นแบบนี้ แต่เนื่องจากว่ามันเป็นนิกายซวนเฉินของพวกเรา…”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างซื่อสัตย์
“…”เมื่อได้ยินถึงเรื่องนี้ หวังหยู่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาจริงๆ มันเป็นเรื่องที่เลวทรามขนาดไหนที่พวกเขาแปดคนเคยทำมาก่อนในอดีต…
เมื่อหวังหยู่พยายามที่จะหาวิธี เขาก็ได้รับข้อความขึ้นมาจากมู่จี่เซียนอย่างฉับพลัน
“ที่รัก คุณอยู่ที่ไหนกัน? ฉันอยู่ในเมืองรัตติกาลแล้ว!”
“ผมอยู่ใกล้กับคฤหาสน์เจ้าเมืองแล้วในตอนนี้!”หวังหยู่ตอบกลับ
“มาหาฉันหน่อย! ฉันอยู่ตรงรูปแบบเคลื่อนย้าย!”
“กำลังไป!”
หลังจากตอบกลับสั้นๆไป หวังหยู่ก็รีบไปยังรูปแบบเคลื่อนย้าย เมื่อหวังหยู่ไปถึง เขาก็เห็นมู่จี่เซียนกำลังมองไปยังรอบอย่างตื่นเต้น และเขาก็เดินไปหาเธอ แล้วเขาก็จับมือเธอและหัวเราะ “เธอกำลังมองอะไรอยู่กัน?”
“พระอาทิตย์! ฉันไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ในเกมมาเป็นเวลานานมากกกแล้ว!” ฉากที่เกิดขึ้นที่นี่นั้นเยี่ยมยิ่งกว่าเมืองหลักของฉันเสียอีก..”มู่จี่เซียนหัวเราะคิกคัก
เมืองของมู่จี่เซียนนั้นก็คือเมืองอันมืดมิดและมันก็เป็นตอนกลางคืนตลอดเวลา
“ใช่…”ถึงแม้ว่าหวังหยู่จะเล่น {REBIRTH} มาเป็นระยะเวลาหนึ่ง เขาก็ไม่เคยสังเกตเห็นฉากแบบนี้ มันเป็นความแตกต่างแบบพื้นฐานระหว่างผู้ชายและผู้หญิง
“ก็ได้ พาฉันไปช็อปปิ้งละกัน!”มู่จี่เซียนควงแขนกับแขนเสื้อหวังหยู่อย่างตื่นเต้นและยิ้ม
“ช็อปปิ้ง?”หวังหยู่พึมพำอย่างสับสน มันมีเพียงแค่อาวุธ ชุดเกราะ และร้านยาในเกม แล้วเธอจะสามารถไปช็อปปิ้งอะไรได้กัน?
“ใช่! ฉันต้องการไปดูว่ามันมีชุดเกราะสวยๆอยู่ไหม!”
“ชุดเกราะสวยๆ…”ผู้หญิงนั้นน่าหวาดผวาจริงๆ มีเพียงสิ่งเดียวที่ผู้เล่นนั้นสนใจก็คือค่าสถานะและเธอนั้นต้องการที่จะสวมอะไรที่เอาไว้อวดคนอื่น…
“ไปกันเถอะ ถ้างั้น..”หวังหยู่ยืนแข็งค้างอยู่วินาทีหนึ่งก่อนที่จะพามู่จี่เซียนไปร้านค้า
ถนนบนรูปแบบเคลื่อนย้ายนั้นตั้งอยู่ใกล้กับคฤหาสน์เจ้าเมือง ด้วยเหตุนี้นี่เอง มันจึงมีผู้เล่นมากมายที่ตั้งร้านค้าของตัวเองไว้ข้างถนน
ก่อนหวังหยู่และมู่จี่เซียนจะเดินไปถึงสุดถนน เขานั้นก็จ่ายเงินไปสามเหรียญทองกับกองอุปกรณ์ที่ไร้ประโยชน์ให้กับเธอแล้ว…
อย่างไรก็ตาม หวังหยู่นั้นก็ไม่ได้รำคาญเลยแม้แต่น้อย ตราบเท่าที่มู่จี่เซียนนั้นมีความสุข มันก็ดีพอสำหรับเขาแล้ว
เมื่อพวกเขาเดินผ่านคฤหาสน์เจ้าเมือง หวังหยู่ก็สังเกตเห็นรูปร่างบางคนหลบอยู่ตรงมุมตาของเขาอย่างไม่ห่างไกลออกไป ถึงแม้ว่ารูปร่างของเขานั้นจะคุ้นเคยกันอย่างไม่น่าเชื่อ หวังหยู่ก็ไม่สามารถที่จะจดจำได้ว่ามันเป็นใคร จนกว่าผู้เล่นจะเปิดเผยตัวออกมา
[หลบซ่อน]! มันเป็นโจร!
หวังหยู่ไม่ได้รู้จักโจรมากซักเท่าไหร่และใครคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคยมากที่สุดนั้นก็คือดาบน้ำแข็ง อย่างไรก็ตาม อุปกรณ์และความสามารถของดาบน้ำแข็งนั้นยอดเยี่ยม แต่มันก็ไม่ได้ดีที่สุด
เมื่อมองไปยังท่าทางและการเคลื่อนที่ของผู้เล่นคนนี้ มันก็ทำให้หวังหยู่คาดไว้ว่าเขานั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญ
ในขณะที่หวังหยู่จ้องไปที่ผู้เล่นคนนั้น เขาก็ตระหนักได้ว่าผู้เล่นคนนั้นก็จดจำเขาได้ในทันทีด้วยเช่นกัน เขานั้นก็จ้องตากับหวังหยู่อยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหายตัวไป..
“คุณกำลังดูอะไรอยู่กัน!!!”มู่จี่เซียนขู่คำรามแล้วเธอก็เหยียบเท้าหวังหยู่
{แจ้งเตือนระบบ : คุณถูกโจมตีโดยผู้เล่นขนนกอมตะ…}
“ผมดูผู้เล่นอยู่!”หวังหยู่ตอบกลับอย่างเมินเฉย
“ผู้เล่นงั้นเหรอ?”มู่จี่เซียนมองตามหวังหยู่และใบหน้าของเธอก็ดำมืดขึ้นในทันที “ไม่สงสัยเลยว่าผมรู้สึกว่าคุณนั้นแย่ขึ้น! คุณนั้นเล่นเกมเพื่อที่จะไปจ้องหญิงสาวใช่ไหม!!!”
“เดี๋ยวก่อน อะไรนะ? ไม่!’หวังหยู่รีบหันกลับไปและตระหนักได้ว่าสถานที่ที่โจรเคยยืนอยู่นั้นเป็นกลุ่มของผู้เล่นที่นำโดยผู้หญิง ชุดเกราะของผู้หญิงนั้นเปิดเผยอย่างไม่น่าเชื่อและเปิดเผยส่วนหน้าอกและเนินอกของเธอ
เพียงแค่หวังหยู่จะอธิบายว่าเขาไม่ได้จ้องไปที่ผู้หญิงคนนั้น โจรคนนั้นก็ขยับและฟันไปที่หลังของผู้หญิงคนนั้นแล้ว
พร้อมกับการระเบิดความเสียหายที่โจรทำได้ ผู้หญิงคนนั้นก็กลายเป็นแสงสีขาวไปแล้ว โดยปราศจากการหยุดตัว โจรก็รีบกลิ้งไปด้านหน้าและหลบการโจมตีจากสหายของผู้หญิงคนนั้น เมื่อเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ หวังหยู่ก็รู้ทันทีว่าโจรคนนั้นคือใครกัน
