ตอนที่ 128 กระต่ายย่าง (FREE)

เมื่อร้องเพลงบนภูเขา แน่นอนว่าต้องมีคนเดินตามเสียงมาแน่นอน

เช่นนักปราชญ์ที่ขี่ม้าป่าเมฆเพลิงหิมะ ผู้สวมชุดสีขาว ชายเสื้อพลิ้วไหวไปตามสายลม

ม้าป่าเมฆเพลิงหิมะขาวนั้นต่างจากม้าเกล็ดเงินของ ฟาง เจิ้งจือ แค่บอกว่าม้าป่าก็แตกต่างจากม้าธรรมดาแล้ว

ทั่วร่างของมันนั้นเป็นสีขาวราวกับหิมะ บนหัวของมันมีเครื่องหมายสีแดงเข้มอยู่

ม้าป่าเมฆเพลิงหิมะนั้นมีเชื้อสายมาจากสัตว์ชั้นสูง สายพันธุ์ของมันสืบเชื้อสายมาจากมังกรชั้นสูง หรือมังกรไฟนั่นเอง

บางคนก็บอกว่าเมื่อมันโกรธที่เท้าทั้ง 4 ข้างของมันจะเกิดเปลวไฟขึ้นมา

นี่จึงเป็นที่มาของชื่อ ม้าป่าเมฆเพลิงหิมะ

 

ความเร็วของนักปราชญ์ที่ขี่ม้าป่ามานั้นไม่ได้ไวมาก แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงเพลงแว่วมา หน้าตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ความแปลกใจและความสนใจค่อยๆเกิดขึ้นอย่างช้าๆ

เมื่อร่างที่นอนอยู่บนก้อนหินค่อยๆปรากฎขึ้นมา เขาใส่ชุดสีน้ำเงินนอนฮัมเพลงอาบแดดอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่

นักปราชญ์หยุดในทันที

“ไร้ยางอาย!”

….

 

ฟาง เจิ้งจือ กำลังย่างเนื้อ ขณะร้องเพลงไปด้วย เมื่อเขาได้ยินเสียงโวยวายขึ้นมา เขารู้สึกแย่ในทันที

นี่มันเป็นการ....กลั่นแกล้งชัดๆ!

ไร้ยางอาย?!

อยู่ดีๆก็เดินมาว่าคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล เขายังกล้ามีหน้ามาว่าข้าไร้ยางอายอีกรึ?

อย่างน้อยช่วยรู้สึกสงสารข้า และบอกเหตุผลก่อนที่จะด่าข้าออกมาได้ไหม?

ข้าไม่ได้ขโมย ไม่ได้ปล้น หรือเอาหินไปปาใส่หน้าต่างบ้านเจ้า  กระต่ายที่ข้ากินก็เอามาจากบ้านข้า ผงชูรสก็เตรียมเอง กองไฟข้าก็...

ข้าก็แค่นั่งดื่มด่ำบรรยากาศอยู่เท่านั้นเอง มีเหตุผลอะไรที่มาว่าข้า?

ข้าไปทำให้ใครเดือดร้อนหรือไงกัน?

 

เขาเปิดตาขึ้นมามอง เขาเห็นนักปราชญ์ในชุดสีขาวกำลังขี่ม้าป่าเข้ามาใกล้ด้วยความเย็นชา

นักปราชญ์คนนั้นขี่ม้าสีขาวราวกับหิมะ เอ่อ ผิวของนักปราชญ์นั่นก็ขาวราวกับหิมะ ดวงตาสว่างสดใสกำลังมองมาที่ ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความดูถูก หน้าตาของเขาคงทำให้ผู้หญิงที่เห็นกรี้ดกร้าดในทันที

แม้ ฟาง เจิ้งจือ จะค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองหน้าตาดีอยู่พอสมควร แต่เมื่อเขาเห็นนักปราชญ์ในชุดขาวนั่นถึงกับต้องถอนหายใจ

 

“การกินการแสวงหาความสุขเป็นเพียงเรื่องธรรมชาติเท่านั้น!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบกลับไปด้วยท่าทีแสดงความรังเกียจ วันนี้เขาค่อนข้างอารมณ์ดี จึงไม่อยากใช้พลังข่มเหงคนอื่นเท่าไร

เขาไม่คิดจะทำอะไรที่รุนแรงเกินไป

ดังนั้นหลังจากพูดเสร็จ เขาก็พลิกหนังสือที่อยู่ในมือ และไม่ให้ความสนใจกับนักปราชญ์ในชุดสีขาวอีกต่อไป

 

ร่องรอยความแปลกใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของนักปราชญ์ทันที

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป กลิ่นหอมของเนื้อย่างก็ลอยเข้ามาเตะจมูก

จากนั้นก็เหมือนสายตาของเขาถูกดึงดูดไปที่เนื้อกระต่ายย่าง ข้างหน้าของ ฟาง เจิ้งจือ ดวงตาของเขาเปล่งประกายขึ้นมาทันที มองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ สลับกับ เนื้อกระต่ายย่าง

มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ ราวกับมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวเขา

 

“อ่านหนังสือ?” นักปราชญ์ชุดขาวมองไปยังหนังสือที่หน้าปกมีแต่ความว่างเปล่าไม่มีชื่อหนังสือเขียนไว้แม้แต่น้อย

“ก็เห็นนี่!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมาอย่างไม่สุภาพมากนัก

“ถ้าเจ้าไม่รังเกียจ เรามาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นต่อหนังสือกันไหม?”

“เจ้าเคยอ่านมาก่อนงั้นหรือ?”

“แน่นอน!” นักปราชญ์ในชุดขาว พยักหน้าอย่างมั่นใจ

“เห้อข้าเองก็อยากรู้ตอนจบเร็วๆเหมือนกัน...เจ้าโชคดีที่ข้าเป็นคนเชื่อคนง่ายนะ!” ฟาง เจิ้งจือ บ่นเงียบๆ ก่อนจะชี้ไปยังที่ว่างข้างๆเขา “งั้นมานั่งนี่!”

 

นักปราชญ์ในชุดขาวมองไปยังที่ว่างเล็กๆข้างๆ ฟาง เจิ้งจือ เขาลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เดินเข้าไปนั่ง

เมื่อเขานั่งลง เขาหันไปมองภาพที่อยู่ในหนังสือ ทันใดนั้นดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นทันที

“อุ้ก!”

นักปราชญ์ในชุดขาวดีดตัวขึ้นทันที

 

“เจ้า...ไร้ยางอาย โรคจิต...เจ้าอ่านหนังสืออะไรอยู่กัน?!” นักปราชญ์ในชุดขาวหายใจติดขัด ใบหน้ากลายเป็นสีแดง

ตอนนี้ ฟาง เจิ้งจือ โกรธมาก

ทั้งสองคนเป็นผู้ชาย และไม่มีผู้หญิงอยู่ที่นี่สักคน? นอกจากนี้เขาเคยบอกว่าเคยอ่านมันมาก่อนแล้ว แต่เจ้ากลับตะโกนด่าข้าอีก?

มากเกินไปแล้ว!

“เจ้าเต่าล้านปี!” ฟาง เจิ้งจือ ตอกกลับไปด้วยคำด่าที่นิยมกันของหมู่บ้านภูเขาทางเหนือ

“เต่าล้านปี?!” นักปราชญ์ชุดขาวยกมือขึ้นทันที แต่ยกไปได้ครึ่งหนึ่ง เขาก็พยายามหยุดยั้งมันไว้ หน้าอกของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

จากนั้นมองไปที่ ฟาง เจิ้งจือ อย่างระมัดระวัง ทั้งคิ้ว ตา จมูก ทุกการกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ ราวกับกำลังตัดสินอะไรบางอย่างอยู่

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยจากการกระทำของนักปราชญ์

เจ้านักปราชญ์นั่นหนังสือก็ไม่อ่าน แต่กลับมามองเขา...

อย่าบอกนะว่า เขามีรสนิยมแบบ...

ช่างเถอะ เขาก็แค่นักปราชญ์ที่ผ่านมา และอยู่ดีๆก็มาด่าเขา มันไม่เพียงพอที่จะทำให้ ฟาง เจิ้งจือ ปล้นเขา

แต่ว่า...

เจ้าม้านั่นก็ดูน่าสนใจอยู่นะ!

 

“กระต่ายย่าง..เจ้าขายไหม?” นักปราชญ์ดูเหมือนจะไม่รู้ความคิด ฟาง เจิ้งจือ ก่อนจะเอ่ยปากถามออกมา

“ไม่ขาย!” ฟาง เจิ้งจือ ตอบโดยไม่คิด

“แล้วถ้าข้าแลกเปลี่ยนกับอย่างอื่นละ?”

“ไม่แลกเปลี่ยน! เดี๋ยวนะ..เจ้าจะแลกเปลี่ยนกับอะไรงั้นหรือ?”

“ม้าป่าเมฆเพลิงหิมะเป็นไง?” เขาชี้ไปที่ม้าป่าทันที

ม้าป่าเมฆเพลิงหิมะ?!

แลกกับกระต่ายเนี่ยนะ?

 

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกไม่เชื่อ มีข้อเสนออะไรจะดีไปกว่านี้อีกหรือ? สิ่งมีชีวิตอันล้ำค่า แลกกับสัตว์ที่จับได้ที่หน้าประตูบ้านเขา!

“ข้าขอคิดสักครู่!” แม้ ฟาง เจิ้งจือ จะตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่ท่าทีที่แสดงออกมามีแต่ความนิ่งเฉย

“งั้นลืมมันไปละกัน” นักปราชญ์ผิดหวังเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังและเดินจากไป

 

“เดี๋ยวๆ ข้าเห็นถึงความจริงใจของเจ้า ข้าจะแลก!” มองไปที่นักปราชญ์ชุดขาวที่กำลังเดินจากไป เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

นักปราชญ์หยุด รอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าทันที

“แล้วถ้าแลกกัน ข้าจะเดินทางต่อยังไงละ?” นักปราชญ์ในชุดขาวหันมาอีกครั้ง รอยยิ้มหายไปทันที แต่ถูกแทนที่ด้วยความลังเล

“ไม่มีปัญหาข้ามีม้าเกล็ดเงินที่บ้าน เราสามารถแลกกันได้!” ฟาง เจิ้งจือ แนะนำอย่างใจกว้าง

“นี่...ได้ๆ!”

 

เห็นนักปราชญ์คนนั้นตอบตกลงง่ายๆ ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกแปลกๆทันที เขาโง่หรือไงกัน?

“งั้นนั่งลง ข้ายังย่างกระต่ายไม่เสร็จ!” ฟาง เจิ้งจือ ชี้ไปที่ก้อนหินก้อนที่ค่อนข้างอยู่ห่างจากเขา

นักปราชญ์ในชุดสีขาวพยักหน้า และค่อยๆเดินไปยังหินก้อนที่ ฟาง เจิ้งจือ ชี้

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกผ่อนคลาย อย่างน้อยนักปราชญ์ก็ไม่คิดจะลอบโจมตีเขา

แต่ เขาคิดจะแลกม้าป่าเมฆเพลิงหิมะกับกระต่ายย่างจริงๆงั้นหรือ?

หรือว่า

มันจะหลุมเป็นกับดักรอให้เขากระโดดลงไป

แล้วปัญหาอยู่ตรงไหนกัน?

หลอกให้ย่างกระต่าย? หลังจากกินเสร็จ ก็วิ่งหนีไป?

 

มีความเป็นไปได้เพียง 2 อย่าง ถ้าเขาหนีก็แค่ลากเขามาจัดการ หรือถ้าเขาดันมีพลังมากกว่าก็ปล่อยเขาหนีไปแค่นั้น

“เอาละๆ ข้ายอมเสี่ยงละกัน!” ฟาง เจิ้งจือ คิดว่าต่อให้เสียกระต่ายย่างไป มูลค่ามันก็ไม่มากเท่าไรนัก

....

 

เรื่องที่เขาคาดการณ์ไว้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด

ขณะที่ ฟาง เจิ้งจือ ย่างกระต่ายอยู่ นักปราชญ์ในชุดสีขาวก็นั่งลงบนก้อนหิน มองไปยังทุกการกระทำของ ฟาง เจิ้งจือ ราวกับก่อนหน้านี้เขาไม่เห็นรูปในหนังสือที่ ฟาง เจิ้งจือ อ่าน

ขนตาของนักปราชญ์นั้นยาวมาก ดวงตาอันสดสะท้อนกับแสงอาทิตย์ราวกับดวงดาวยามค่ำคืน ผิวก็ขาว

ฟาง เจิ้งจือ รู้สึกว่าสวรรค์นั่นช่างไม่ยุติธรรมที่ได้สร้างคนหน้าตาดีขนาดนี้มา

 

สุดท้าย ฟาง เจิ้งจือ ก็พลิกเนื้อกระต่ายไปมา กลิ่นของมันเริ่มแพร่กระจายไปทั่วบริเวณ จากนั้น ฟาง เจิ้งจือ หยิบกล่องไม้เล็กๆสีน้ำตาลขึ้นมาและเปิดมันออก ข้างในเต็มไปด้วยเครื่องเทศอันหลากหลาย มันเป็นสูตรลับของเขาที่ไม่ได้ทำขึ้นมาง่ายๆ

หลังจากเหยาะเครื่องปรุงลงไป กลิ่นอันหอมหวนก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

“อึก!” นักปราชญ์กลืนน้ำลายลงคอ

 

“ข้าก็ไม่อยากจะอวดหรอกนะ แต่เนื้อกระต่ายย่างของข้า นั้นดีที่สุดในย่านนี้แล้ว!” ฟาง เจิ้งจือ มองไปยังนักปราชญ์ชุดขาว จากนั้นก็โยนเนื้อกระต่ายขึ้น มันตกลงในจานในมือซ้ายของ ฟาง เจิ้งจือ อย่างพอดี

“ใช่!” นักปราชญ์ในชุดขาวตอบ รับจานเนื้อกระต่ายมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็อ้าปากขึ้นช้าๆ และกัดลงไป

ทันใดนั้น รสเครื่องปรุงกระจายไปทั่วปากอย่างรวดเร็ว รสน้ำมันผสมกับเนื้อกระต่าย นักปราชญ์ในชุดขาวรู้สึกเหมือนถูกมอมเมาทันที

 

เพจหลัก : Double gate TH