บทที่ 18: ฝึกฝนทักษะการต่อสู้
หวงหมิงหัวเราะเยาะภายในใจ ขณะที่มองไปที่หวงเผิงที่กาลังเดินจากไป เขาไม่เชื่อว่าหวงเสี่ยวหลงจะวิ่งเข้าออกไปแล้วกลายเป็นเช่นสุนัขอีกตัวหนึ่งที่น่าอัศจรรย์ซึ่งอาจช่วยให้เขาเอาชนะลูกชายของเขาได้อีกเป็นครั้งที่สองในงานชุมนุมประจาปีของตระกูลปีถัดไป
ดังนั้นจึงกล้าใช้หนึ่งร้อยเม็ดของเม็ดยาเสริมปราณฉี เพื่อหลอกล่อในเรื่องนี้!
ในห้องโถงหลัก เหล่าผู้อาวุโสแอบมองกันและกันไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
ในขณะนี้หวงเสี่ยวหลงกาลังรออยู่ที่เรือนรับรองทางทิศตะวันออก และแทบไม่ได้นั่งลงก่อนที่หวงเผิงจะกลับมาด้วยอารมณ์เศร้า
"ท่านพ่อเกิดอะไรขึ้น?" หวงเสี่ยวหลงถาม
ซูเย่วยืนขึ้นจากเก้าอี้ และเดินไปหาหวงเผิง
แม้จะมีความผิดหวังหวงเผิงมีสติขณะที่เขามองไปที่ลูกชายของเขา แต่เขาเดินตรงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ และนั่งลงโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคา หัวของเขาโค้งคานับต่าลงด้วยความโกรธในหัวใจของเขากระพรือลุกไหม้มากขึ้นแทนที่จะมอดดับลง
"นี่เป็นลาเอียงอย่างเห็นได้ชัด!"
"ลาเอียงซึ่ง ๆ หน้า!"
ระลึกถึงการล้อเลียนของพี่ใหญ่หวงหมิง และความลาเอียงของท่านพ่อของเขาที่มีต่อหวงเหว่ย หวงเผิงได้แต่ปลดปล่อยเสียงจากความโกรธ ฝ่ามือของเขาฟาดไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ เขาทาให้มันแตกเป็นชิ้น ๆ
ซูเย่วกลัวการกระทาที่รุนแรงของหวงเผิง
"ท่านพี่มีอะไรผิดพลาดหรือไม่? เกิดอะไรขึ้น? " นางถามอย่างกระวนกระวาย
ยกหัวของเขาขึ้นมอง หวงเผิงมองไปที่ภรรยาของเขา ซูเย่วและลูกชายของเขา ความรู้สึกผิดที่เขารู้สึกก็หนักมากยิ่งขึ้น เมื่อเขาถอนหายใจออกมา ในตอนท้ายหวงเผิงเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นที่ห้องโถงหลักในก่อนหน้านี้ และเมื่อเขามาถึงส่วนที่หวงฉี่เต๋อให้สิทธิ์การเข้าใช้สระวิญญาณไปยัง หวงเหว่ยซึ่งควรจะเป็นของ หวงเสี่ยวหลงความโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นมาทันทีอีกคราหนึ่งในฝ่ามือของเขาที่กระแทกไปที่เก้าอี้ตัวอื่นที่อยู่ใกล้เคียง
"การกระทาของท่านพ่อช่างลาเอียงมากยิ่งนัก! ในสายตาของเขามีเพียงหวงเหว่ยเป็นเพียงหลานชายของเขา! "
เมื่อซูเย่วได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างดวงตาอัลมอนด์ก็เต็มไปด้วยความโกรธมากขึ้น และพูดอย่างขุ่นเคือง "เขายังคิดว่าเสี่ยวหลงเป็นหลานชายของเขาอีกหรือ? "
หวงเสี่ยวหลงไม่ได้พูดอะไร แต่ภายในใจแม้ว่าเขาจะเอาชนะหวงเหว่ยได้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาในช่วงงานชุมนุมประจาปีของตระกูลของตระกูล และเปิดเผยความแข็งแกร่งของนักรบระดับสองของเขา แต่ก็ดูเหมือนว่าปู่ของเขาหวงฉี่เต๋อไม่ได้ให้ความสาคัญกับเขาแม้แต่น้อย บางทีในสายตาของปู่คงมีแต่หวงเหว่ยที่สามารถที่จะก้าวไปสู่นักรบระดับสองได้ เนื่องจากด้วยความโชคดีเช่นสุนัขบางตัว และไม่สามารถเปรียบเทียบกับความสาเร็จของหวงเหว่ยได้ (TL : ที่ไม่มีอยู่จริง)
"และโจวกวงยังกล้าที่จะดูถูกเสี่ยวหลงของเรา แม้กล้าที่จะพูดว่าเสี่ยวหลงของเราจะทาให้สระวิญญาณกลายเป็นเรื่องไร้ประโยชน์หากให้เขาเป็นผู้ฝึกฝนภายใน" ซูเย่วยังคงพูดอย่างดุเดือดว่า "สนุขตัวนี้ดูเหมือนว่าหวงหมิงจะให้การสนับสนุนเขา ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่กล้าพูดคาคานี้! "
แม้ว่าโจวกวงจะเป็น 'ผู้อาวุโสด' ของคฤหาสน์ตระกูลหวงแต่เป็นเพียงสถานะที่ได้รับการยกเว้นและอานาจของเขามีเพียงเล็กน้อยจริง ๆ แล้วมีมากกว่ายามที่เฝ้ายอดเขา เขายังคงเป็นคนรับใช้ที่อยู่ที่ส่วนหลัก
"เสี่ยวหลงให้อภัยพ่อของเจ้าด้วย" เสียงของหวงเผิงฟังดูเศร้าในขณะที่เขาขอโทษลูกชายของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเจ้านั้นมันไร้ประโยชน์ ไม่เพียงแต่ข้าจะทาให้เจ้าสูญเสียโอกาสที่จะได้เข้าไปฝึกฝนในสระวิญญาณแล้ว อาจทาให้เจ้าต้องพ่ายแพ้แก่ หวงเหว่ย!"
เมื่อหวงเสี่ยวหลงได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยิ้มอย่างไม่โอ้อวด "ท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงในงานชุมนุมประจาปีของตระกูลปีถัดไป ข้าไม่เพียงแค่จะทุบตีหวงเหว่ยจนกว่าพ่อของเขาจะจาไม่ได้เท่านั้นแต่ข้าจะทุบตีเขาจนกว่ากระทั่งท่านปู่ก็จาเขาไม่ได้! "
เนื่องจากท่านปู่หวงฉี่เต๋อเห็นหลานชายที่รักของเขา หวงเหว่ยเป็นเช่นสมบัติมากนัก มาดูกันว่า 'ระดับเจ็ด' จิตวิญญาณการต่อสู้ของหลานชายผู้นี้จะแสดงให้ท่านปู่ของเขาเห็นว่าสุนัขของเขาจะมีโชคที่ดีกว่าโชคที่เคยได้รับ!
ไม่เพียงแต่ในงานชุมนุมประจาปีของตระกูลของช่วงปีถัดไป ในทุก ๆ ปีของงานชุมนุมประจาปีของตระกูล เขาจะ "ก้าวหน้า" เหนือหวงเหว่ยและทาให้เขากลายเป็นหัวหมูยักษ์
หวงเผิง และซูเย่วคิดว่าลูกชายของพวกเขากาลังพยายามปลอบโยนพวกเขาไม่อยากให้พวกเขาเป็นกังวล ความรู้สึกผิดของหวงเผิงก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก
ภายใต้แนวคิดที่ว่าลูกชายของพวกเขาเป็นเจ้าของจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับ 7 ช่องว่างระหว่างเขา และหวงเว่ยจะเปิดเผยตัวเองเมื่อเวลาผ่านไป ในช่วงเวลาหนึ่งปี หวงเหว่ยน่าจะสามารถบุกเข้าสู่นักรบระดับสามได้ ลูกชายของพวกเขาครอบครองเพียงจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับเจ็ด ลูกชายของพวกเขาจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองปีเพื่อการพัฒนาจากการนักรบระดับสองไปยังนักรบระดับสาม
ในปีหน้างานชุมนุมประจาปีของตระกูล ลูกชายของพวกเขาสามารถจะเอาชนะหวงเหว่ยได้จริง ๆ หรือ?
เว้นเสียแต่ว่าลูกชายของเขาจะโชคดีพอที่จะกลืนผลไม้หยางไปอีกสามผล หรือยาอายุวัฒนะที่คล้ายกันมิฉะนั้น ... หวงเผิงถอนหายใจ ลูกชายของเขาจะโชคดีพอที่จะเจอสิ่งใดที่คล้ายกับผลไม้หยางได้อีกเป็นครั้งที่สอง?
เมื่อมองไปที่การแสดงออกของใบหน้าของพ่อและแม่ของเขา หวงเสี่ยวหลงสามารถคาดเดาได้ว่าพ่อแม่ของเขาไม่ได้มองในแง่ดีนักเกี่ยวกับการที่เขาจะสามารถเอาชนะหวงเหว่ยได้ในปีหน้า
"ท่านพ่อท่านแม่ ข้าวางแผนที่จะไปฝึกฝนภายในภูเขาด้านหลังสักพักหนึ่ง" หวงเสี่ยวหลงกล่าวหลังจากคิดอยู่สักครู่หนึ่ง
การทาเช่นนี้จะช่วยให้เขาสามารถฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นได้สะดวกขึ้น การวิ่งไปมาตลอดเวลาเป็นความไม่สะดวก นอกจากนี้ในขณะนี้หวงเซี่ยวหลงไม่ต้องการให้ทักษะเทพอสูรถูกเปิดเผย
"ไม่ได้!" ขณะที่คาพูดออกจากริมฝีปากของหวงเสี่ยวหลง ซูเย่วก็คัดค้านทันทีโดยไม่จาเป็นต้องคิด
หวงเผิงยังช่วยพูดโน้มน้าวว่า "เสี่ยวหลง ข้ารู้ว่าเจ้ากาลังจะไปที่ภูเขาด้านหลังเพื่อที่เจ้าจะได้ฝึกฝนอย่างสงบ แต่พลังของเจ้าอยู่ที่นักรบระดับสองเท่านั้น มันมีอันตรายมากเกินไป!"
หวงเสี่ยวหลงไม่ได้คาดหวังว่าพ่อแม่ของเขาจะคัดค้านอย่างถึงที่สุด ในสายตาของพวกเขา เขาเป็นเพียงเด็กเจ็ดขวบ ไม่มีพ่อแม่คนไหนที่จะยอมให้เด็กอายุเจ็ดขวบออกจากบ้านเพื่อไปฝึกฝนวิชาได้หรอก
"ท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะอยู่ที่ขอบด้านนอกสุดของภูเขาด้านหลัง ตราบเท่าที่ข้าไม่ได้เข้าไปในส่วนที่ลึก มันไม่น่าจะมีอันตรายใด ๆ!" หวงเสี่ยวหลงพยายามขอร้องอีกครั้ง: "พวกท่านไม่จาเป็นที่ต้องกังวล ”
แต่แม้จะมีสิ่งที่หวงเสี่ยวหลงใช้เสริมกล่าวเพื่อชักชวนพวกเขา แต่หวงเผิง และซูเย่วก็ยังคงปฏิเสธอย่างเด็ดขาด
"พวกท่านจะอนุญาตคาขอของข้าได้ไหม ถ้าข้าสามารถเอาชนะหวงเหว่ยในปีหน้าได้?" หวงเสี่ยวหลงโยนฟางเส้นสุดท้ายออกไปด้วยไหวพริบ และถาม
"พ่ายแพ้ หวงเหว่ย?" ทั้งคู่มองไปที่ใบหน้าของหวงเสี่ยวหลง
"ถ้าเจ้าสามารถเอาชนะหวงเหว่ยในงานชุมนุมประจาปีของตระกูลปีหน้าได้ ข้าจะอนุญาติให้เจ้าเข้าไปฝึกฝนในภูเขาด้านหลังได้!" หวงเผิงในที่สุดก็ตกลงด้วยเสียงที่เคร่งขรึม หลังจากได้ยินคาพูดเหล่านี้และยังคงกล่าวต่อว่า "พวกเราสามารถทบทวนคาขอร้องของเจ้าในเรื่องนี้ได้อีกครั้งหลังจากที่เจ้าชนะหวงเหว่ยในปีหน้าได้"
"ตกลง!" หวงเสี่ยวหลงเห็นด้วย เนื่องจากไม่สามารถทาอะไรได้ เขาจึงสามารถทาได้แต่รอไปอีกหนึ่งปีเท่านั้น
……………………………………
และในเวลานี้ในเขตพื้นที่ของเรือนรับรองทางเหนือ หลังจากที่เขาฟังพ่อของเขาอธิบายถึงสถานการณ์ที่ท่านปู่ของเขาประกาศออกมา ใบหน้าของหวงเหว่ยก็ปรากฎรอยยิ้มกว้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มกว้าง ๆ ที่ว่า "ท่านปู่เป็นคนฉลาด และรู้ว่าเด็กคนนั้นหากได้รับอนุญาตให้เข้าไปในสระวิญญาณจะนาไปสู่การสูญเสีย! "
ตั้งแต่ที่เขากลับมาเรือนรีบรองทางเหนือจากห้องโถงหลัก หวงหมิงอยู่ในอารมณ์ที่ดีหัวเราะมาตลอดทาง เมื่อเขาฟังคาพูดของลูกชายของเขาว่า "ตั้งแต่ท่านปู่ของเจ้าได้ให้โอกาสกับเจ้า เจ้าจะต้องไม่ทาให้ท่านปู่ของเจ้าและข้าผิดหวัง แม้ว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมแต่เจ้าก็ยังคงต้องใส่ใจในการฝึกฝนของเจ้าด้วย! "
หวงเหว่ยยิ้ม และกล่าวด้วยความมั่นใจว่า "ท่านพ่อโปรดมั่นใจได้เลยว่าเมื่อข้าเข้าไปภายในสระวิญญาณแล้วฝึกฝนอยู่ที่นั่น ข้าจะก้าวขึ้นสู่ นักรบระดับสามภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งปี!" การพูดถึงสิ่งนี้ได้แสดงให้เห็นความเกลียดชังของหวงเหว่ยที่มีต่หวงเสี่ยวหลงเป็นอย่างมากและยังกล่าวว่า "ในงานชุมนุมประจาปีของตระกูลของช่วงปีถัดไป ข้าจะทาให้สุนัขตัวนั้นมาคุกเข่าต่อหน้าข้า และข้าจะทาให้ทั้งสองแขนและสองขาของเขาพิการ!"
............................................................
ย้อนกลับไปในบ้านพักหลังเล็ก ๆ ของเขา หวงเสี่ยวหลงไม่ได้ฝึกฝนแต่อย่างใด แต่เขาหยิบกระดาษออกมาจากแหวนเทพอสูร
ตอนนี้เขาก้าวมาถึงนักรบระดับสี่ เขาจึงคิดที่จะเริ่มฝึกทักษะการต่อสู้
บันทึกบนแผ่นกระดาษเป็นทักษะการสู้ของดาบที่ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นมาโดยเฉพาะสาหรับมีดคู่เทพอสูร และมีอีกชุดของทักษะการต่อสู้ที่เรียกว่ากงเล็บปีศาจเทพอสูร
ในทักษะดาบเทพอสูรมีทั้งสิ้น 18 กระบวนท่า และแต่ละการเคลื่อนไหวจะแบ่งออกเป็นสามขั้นตอนโดยทักษะกงเล็บปีศาจเทพอสูรมีขั้นตอนน้อยกว่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
การฝึกทักษะการต่อสู้ทั้งสองอย่างในเวลาเดียวกันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทาอย่างยิ่ง ดวงตาของหวงเสี่ยวหลงได้หันความสนใจไปที่ภาพวาดของทักษะดาบเทพอสูร ซึ่งทาให้เขาตัดสินใจฝึกทักษะดาบเทพอสูรก่อน
ออกจากห้องไปที่ลานหน้าบ้านพักของเขา หวงเสี่ยวหลงเรียกมีดคู่เทพอสูรออกมา และนึกถึงภาพวาดที่แสดงถึงอารมณ์ในการเคลื่อนไหวครั้งแรก และการไหลเวียนของปราณฉีภายในร่างกาย กับคลื่นของใบมีดหลายสิบใบโผล่ออกมาจากทุก ๆ ที่ หมุนวน และรวบรวมกลายเป็นสองไต้ฝุ่นขนาดเล็กและมีเสียงเสียดสีกันอยู่ภายในลานหน้าบ้านพักของเขา
ทักษะดาบเทพอสูร, กระบวนท่าที่หนึ่ง ความวุ่นวายของนรก
