Chapter 18 - Graysoul Cemetery (4)
Chapter 18 - Graysoul Cemetery (4)
ชิ้นส่วนกระดูกต่างๆเริ่มที่จะลอยมาติดกันโดยที่มีส่วนร่างกายเป็นศูนกลาง เมื่อกระดูกต่างๆได้เริ่มที่จะเขาที่มันก็เริ่มที่จะมีรูปร่างที่คล้ายกับมนุษย์ เส้นสีฟ้าได้ปรากฏขึ้นจากหัวกระหลกและเริ่มพันที่กระดูกและคทาก็ได้โผล่ออกมาจากด้านบนสุดของแท่นบูชาบินเขามาสู่มือของมัน ตามด้วยด้วยขากรรไกรที่เริ่มขยับ
"...เข้ามา ผู้ซึ่งจะตายเพราะโชคร้าย"
ทันทีที่มันพูดจบ ซังจินที่ได้ยืนรออยู่พร้อมกับคาตานะก็พุ่งเข้าใส่มัน
ลิชเดธมอนนั้นเป็นจอมเวทที่ใช้เวทมนต์ในการต่อสู้ ต้องโจมตีอย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะร่ายคาถาได้
เมื่อเห็นซังจินเข้ามา ลิชได้ยกมือซ้ายขึ้นและตะโกน
"จงเป็นกำแพงน้ำแข็งป้องกันชั้น ไอซ์ชีล"
กำแพงคริสตัลสีฟ้่ปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของซังจิน แต่ซังจินก็ตัดมันไปอย่างไม่ใส่ใจ
กำแพงน้ำแข็งได้ถูกแยกออกจากกันและพังทลายลง ลิชได้พยายามอย่างรวดเร็วที่จะแกว่งมือขวาที่ถือคทา แต่
"กรร"
เคนได้กระโดดขึ้นไปและเหยียบไปคทาเอาไว้ ด้วการสร้างโอกาสของเคนนี้ซังจินจึงเหวี่ยงดายอย่างรวดเร็ว
แขนซ้ายลองลิชที่นำมากันไว้ได้ถูกตัดเป็นชิ้นๆและลอยออกไป
"อ๊าา.."
ลิชได้ลอยขึ้นเล็กถอยและถอยไปด้านหลัง ซังขินยังคงตามเข้าไปเพื่อที่จะโจมตีแต่ แต่ลิชก็ได้ร่ายคาถาขึ้น
"ผลักดันศัตรูข้าออกไป ลมกระโชก"
เมื่อลิชร่ายเสร็จก็ตามมาด้วยลมกระโชกแรงที่พัดกระหน่ำ มันไม่มีความเสียหายใดๆแต่ซังจินที่ลอยอยู่ในอากาศได้ถูกลมพัดพาออกห่างจากลิช
ในเวลาเดียวกันเมื่อเท้าของซังจินได้แตะพื้น ฮิโระก็เริ่มโจมตีไปที่แขนขวาของลิช
"ไอซ์ชีล"
ลิชได้เรียกกำแพงน้ำแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ฮิโระได้พยายามที่จะตัดมันเหมือนกับซังจินก่อนหน้านี้
คาตานะได้ติดอยู่กับกำแพงแต่รอยตัดของเขาตื้นเขินเกินไป คาตานะของฮิโระได้หยุดลงเมื่อถึงครึ่งหนึ่งของกำแพง
"อะไรกัน"
ฮิโระตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ลิชได้ใช้โอกาสนี้ในการร่ายคาถาอื่นอีก
"หอกน้ำแข็งที่แหลมคม ไอซ์แลนซ์"
คถาขลิชได้ก่อให้เกิดแท่งน้ำแข่งขึ้นที่กลางอากาศสามอันและเมื่อพวกมันได้รูปร่างก็ได้พุ่งเข้าใส่ฮิโระผู้ที่ซึ่งกำลังพยายามดึงคาตานะออกจากกำแพง
ฮิโระได้รีบดึงคาตานะออกจากผนังและเมื่อหลุดออกมาได้เขาก็ปัดแท่งน้ำแข็งออกไปได้เพียงแค่สองอันหลังจากนั้น...
"ฉึก"
ฮิโระไม่สามารถที่จะปัดแท่งน้ำแข็งอันที่สามไปได้ทัน ทำให้เขาถูกแทงเข้าที่ท้อง
แต่สิ่งที่ฮิโระทำไม่ได้ไร้ความหมาย ในขณะที่เขากำลังรับมือกับการโจมตีทางเวทมนต์นั้น
"โฮ"
อคานน่าก็ปรากฏออกมาจากความมืดและจัดการทำลายแขนอีกข้างของลิชที่ถือคทาอยู่ ทำให้มันสูญเสียแขนทั้งสองข้าง
"ลมกระโชก"
ลิชได้เริ่มใช้เวทลมอีกครั้งเพื่อพลักอคานน่าออกไป
"ท้าลายแรงโนมถ่วง บิน"
ลิชได้ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าและมีนักล่าสามคนมองดูอยู่ ขาได้หลุดออกมาจากมันและเข้าไปต่อกับข้อซอก
มันเป็นภาพที่น่าประหลาด แขนที่ถูกแทนด้วยขา เท้าเข้ามาแทนที่ของมือเคยเคยมีอยู่ คถาได้ลอยขึ้นมาจากพื้นและไปอยู่ระหว่างนิ้วเท้า
"ความเย็นที่เผาไหม้ ใบมีดที่ตัดทุกอย่าง เคียวน้ำแข็ง"
เมื่อร่ายจบ ใบมีดขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นบนปลายสุดของคทา คล้ายกับกริมรีปเปอ
"กรรร..."
เคยได้เริ่มขู่ขึ้นเมื่อได้เห็นเคียวของลิช
'เฟสที่ 2...'
ซังจินจับคาตานะเอาไว้แน่น
"ยโฮ"
อคานน่าหันหอกของเขาไปรอบๆและตั้งท่าต่อสู้ ฮิโระได้รีบดื่มโพชั่นอย่างรวดเร็ว
เมือลิชได้เสร็จสิ้นการเปลื่ยนแปลงมันก็กลับลงมาที่พื้น ซังจิน อคานน่า ฮิโระ ทั้งสามคนได้พุ่งเข้าใส่ลิชพร้อมกัน
ลิชได้ถอยหลังในขณะที่เหวี่ยงเคียว ด้วยความยาวของไม้คทาและความยาวของขามันได้ทำให้การโจมตีของลิชกว้างเป็นอย่างมาก
และด้วยการที่มันเหวี่ยงเคียวอย่างต่อเนื่อง ทำให้ไม่มีใครสามารถเข้าไปถึงมันได้อย่างง่ายดายแม้แต่ซังจิน ด้วยความลังเลของนักบ่ามันก็ได้ใช้โอกาศนี้ในการร่ายคาถา
"จงแพร่กระจายความตาย ลูกแก้วน้ำแข็ง"
ลูกแก้วทรงกลมเล็กๆได้ปรากฏขึ้นบนมือของลิชและได้เริ่มลอยมาหาเหล่านักล่า ลูกแก้วนั้นมันเคลื่อนที่ช้ากว่าที่มองเห็นอยู่
เป็นที่น่าสงสัยว่ามันจะโดนใครหรือไม่ จากนั้นซังจินก็ได้นึกถึงิะไรบางอย่างในอดีต
'ฉันเคยเห็นมันมาก่อน...'
และเมื่อเขานึกขึ้นได้ว่ามันเป็นอย่างไร เขาก็ได้ตะโกนขึ้นแบะทิ้งตัวลงกับพื้น
"หมอบลง"
ลูกแก้วได้ระเบิดออกมาและกระจัดกระจายออกไปทุกที่ ซังจินแนบตัวเองลงแต่มันไม่มีทางจะหลบเศษทั้งหมดได้พ้น
แต่ซังจินกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดหลังจากการระเบิด เมื่อเขาเงยหัวขึ้นเขาก็เห็นเคนยืนเลือดไหลบังเขาเอาไว้อยู่ เศษน้ำแข็งได้ฝังอยู่ทั่วร่างของมัน
'อึก'
ความโกรธได้กลืนกินหัวใจซังจินและเขาก็กระโดดขึ้น ที่เท้าของเขาเขาเห็นฮิโระและอคานน่าทั้งสองได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ซังจินจึงพุ่งเข้าไปหาลิชด้วยตัวคนเดียว
ลิชได้เหวี่ยงเคียวออกมาเหมือนกับแส้ แต่ซังจินก็ได้หลบการโจมตีทุกๆครั้งและขยับเข้าไปใกล้กับลิชเรื่อยๆ เมื่อซังจินเข้าใกล้ได้มากพอลิชก็ร่ายคาถาขึ้น
"ไอซ์ชีล"
แต่กำแพงน้ำแข็งไม่สามารถป้องกับดาบของซังจินที่กำลังโกรธได้ เมื่อไม่มีกำแพงมากั้นไว้ซังจินก็ได้ตัดแขนที่ทำมาจากขาของลิชออก
"ลมกระโชก"
ลิชที่ในตอนนี้ไม่มีทั้งแขนและขาได้ถอยออกมาหลังจากร่ายคาถา มีเพียงกระโหลกและลำตัวที่เหลืออยู่ ซังจินวิ่งไปข้างหน้าเพื่อจบชีวิตของบอส
"ย๊ากก"
"อโฮ่"
เบื้องหลังของซังจิน อคานน่าและฮิโระได้ลุกขึ้นมาและยังพุ่งเข้าใส่พร้อมกัน ลิชมองเห็นนักล่าทั้งสามคนและเริ่มร่ายคาถา
"ความเย็นจงขัดขวางศัตรูข้า ฟอสไบท์"
น้ำแข็งได้โผล่ขึ้นมาจากบนพื้นและแช่แข็งเท้าของนักล่าไว้กับพื้น ลิชได้พยายามจะใช้โอกาสนี้ในการร่ายคาถาแต่
"ฟรีอาร์ค"
กุญแจมือบนแขนของซังจินส่องแสงออกมาและน้ำแข็งที่เกาะขาของเขาก็หายไป
เมื่อเป็นอิสระจากเวทมนต์ซังจินก็พุ่งเขาไปใส่บอสเหมือนกับลูกกระสุน ลิสผู้ซึ่งคิดว่าคาถาฟอสไบท์จะหยุดศัตรูได้นานกว่านี้กำลังร่ายคาถา
"ลมที่ทำให้น้ำแข็งแข็งตัวและน้ำแข็งแตกซึ่งกันและกัน!"
เพราะซังจินหลุดออกมาในทันทีและพุ่งเข้าใส่มัน ทำให้มันไม่สามารถร่ายคาถาได้จบ
"บลิซา..."
ซังจินซึ่งกำลังโกรธได้ตัดลิชออกจากกันเริ่มจากล่างขึ้นบนเป็นสองท่อน
"ภารกิจเสร็จสิ้น จะกลับสู่ฮอลนักล่าในอีก 17 นาที 52 วินาที"
ลูกบาศก์ได้ประกาศชัยชนะ แต่ซังจินไม่ได้ดีใจกับมันเขาได้เดินไปหาเคนที่นอนอยู่กับพื้น
เคนนอนเลือดไหลและตายไปไม่นานหลังจากนั้น มันหายไปพร้อมกับเสียง'ปุ้ง'และกลับไปเป็นรูปแบบของรูปสลัก ซังจินได้หยิบขึ้นมา
"ขอบคุณมากเคน...นายทำงานหนักแล้ว"
หลังจากนั้นซังจินก็เก็บรูปสลักใส่กระเป๋า
****
"ภารกิจเสร็จสิ้น จะกลับสู่ฮอลนักล่าในอีก 17 นาที 52 วินาที"
เมื่อได้ยินเสียงนี้เฮนริคและคาลตูก็ได้เข้ามาหาทั้งสามคน
"ทำได้ดีมาก พวกนายทุกคน...ไม่เป็นอะไรนะ?"
เฮนริคนั้นเป็นห่วงอคานน่าและฮิโระที่เต็มไปด้วยเลือด เศษน้ำแข็งก็ยังคงปักคาพวกเขาหลายๆจุด และแผลขีดข่วนเล็กใหญ่ก็เต็มไปทั่วร่างกาย
มีเพียงเคเท่านั้นทีไม่มีบาดแผลและรอบฟกช้ำ เคได้เหวี่ยงคาตานะไม่กี่ครั้งและหันออกไป แต่
"เค...ไม่สิ ท่านเค"
ฮิโระได้หยุดเคเอาไว้ เคได้หันกลับมามองว่าฮิโระต้องการอะไร ฮิโระได้คุกเข่าลงกับพื้นและเอามือวางบนเข่า
"ผมวาตานาเบะ ฮิโรกิ อายุ 20 ปีได้มีความฝันที่สูงและยิ่งใหญ่ ผมต้องการให้ท่านมาเป็นอาจารณ์ของผม ดังนั้นได้โปรดยอมรับผมเป็นลูกศิษย์ของคุณด้วย"
เคนั้นดูเหมือนกำลังอึดอัดใจ...ไม่สิดูเหมือนตกใจมากกว่า
"นายกำลังพุดเรื่องอะไร เรากำลังจะถูกแยกกันหลังจากจบบทนี้..."
ฮิโระก็ยังคงยืนกราน
"ได้โปรดยอมรับผมเป็นลูกศิษย์ของท่านด้วย ท่านไม่สามารถที่จะรู้ได้ว่าเราจะพบกันในบทอื่นอีกหรือไม่"
เคหันไปมองดาบของเจจาและตอบกลับมา
"ถึงนายจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ มันก็ไม่มีตัวเลือกอื่นนอกจากแข็งแกร่งขึ้นด้วยตัวของนายเอง"
ถึงแม้ว่าบทนี้จะจบลงแล้วแต่เคดูเหมือนจะไม่เห็นด้วย ทันใดนั้นเขาก็เรียกโอเปอเรเตอร์
"โอเปอเรเตอร์ เหลือเวลาอยเท่าไหร่]
[คุณจะถูกเรียกกลับฮอลนักล่าในอีก 17 นาที 24 วินาที]
หลังจากถามถึงเวลาเคก็ได้เดินออกไป ฮิโระผู้ซึ่งหัวแต่อยู่กับพื้นมองขึ้นมาแบะลุกขึ้นตามออกไป
"อาจารย์ท่านจะไปไหน ผมจะไปกับท่านด้วย"
อีกสองคนเฮนริคและคาลตูมองกันและกัน บอสได้ถูกฆ่าไปแล้วแต่ก็ยังมีกลุ่มมอนสเตอร์ที่ยังเหลืออยู่ในบางแห่ง
กล่าวได้ว่าที่ๆปลอดภัยที่สุดในตอนนี้ก็คือข้างๆเค
"...ไปกันเถอะ"
ทั้งสองคนเข้าใจในสิ่งที่กันและกันคิดโดยไม่ต้องสื่อสารพวกเขาได้ตามซังจินไป อคานน่าได้เช็ดเลือดออกจากใบหน้าของเขาและเดินตามหลังคนอื่นๆไป
นักล่าคนอื่นๆได้ตามเคไปอย่างกับเงา ฮิโระได้อยู่ใกล้กับเคและยังคงพยายามที่จะพูดคุยกับเขา
"ท่านอาจารย์ได้โปรดให้คำแนะนำแก่ผมสักคำ ผมจะต้องทำยังไงถึงจะแข็งแกร่งเหมือนท่าน"
ในที่สุดเคก็ได้ทำลายความเงียบและให้คำตอบที่ดูใจแคบ
"โอเปอเรเตอร์ได้กล่าวไว้ว่าเพิ่มค่าสเตตัส มีไอเทมที่ดี....และก็สิ่งต่าง"
เขาได้ตอบกลับมาเหมือนกับท่องตำรา
"ท่านไม่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับทักษะเคนโด้ของผมหรอ?"
เคเลียริมฝีปากของเขาและครุ่นคิดสักครู่ แต่เขาก็ได้ให้คำตอบที่โหดร้ายในตอนท้าย
"ที่ต้องทำเพียงแค่ต่อสู้ให้มาก ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่นายได้เรียนรู้มาจากโรงฝึก"
"ขอโทษด้วย"
เคได้อธิบายเกี่ยวกับสิ่งนี้
"พวกเราไม่ได้กำลังต่อสู้กับมนุษย์ เรากำลังสู้กับมอนสเตอร์ ประสบการณ์ในการต่อสู้จริงนั้นมันสำคัญกว่า"
"อ่า..ขอบคุณสำหรับคำสอนของท่าน ท่านอาจารย์"
เคส่ายหัวด้วยคำพูดของฮิโระและตลอดทาง
"อาจารย์ ท่านจะไปที่ไหน อย่าออกไปไกลเกินไป ผีนั้นจะโผล่ออกมาในพื้นที่บางแห่งข้างหน้านี้"
ขณะนั้น
"ผี?"
เคที่ปกัิตอบสนองด้วยความรู้สึกกึ่งเบื่อกึ่งรำคาญ ได้เปลื่ยนเสียงของเขาไปทันที เขาหยุดเดินและหันไปถามฮิโระ
"ผีอะไร?"
เมื่อเห็นความสนใจในฉับพลันของเค ฮิโระได้ตื่นเต้นอธิบายในสิ่งที่เขารู้
"เยี่ยมเลย ท่านรู้ไหม เธอเป็นผีผู้หญิงที่เห็นได้จากหนังสนองขวัญที่น่ากลัว ผิวที่ซีดขาวและเลือดที่ไหลออกจากริมฝีปาก..."
เคจับไปที่ไหบของฮิโระและพูดอีกครั้ง
"นายเห็นเธอที่ไหน"
"ไปทางนั้น~ บินไปรอบๆ ก่อนที่เราจะเจอบอส ท่านรู้ไหมมันยากที่จะบอกว่าเราอยู่ที่ไหน..'"
เคหันไปมองที่คาลตแบะเฮนริค ชายทั้งสองคนส่ายหัว เคจึงหันกลับมามองที่ฮิโระ
"ผีนั้น..เห็นได้ชัดมากไหม"
"ชัดมาก เธอสวมชุดสีขาวที่ดูเหมือนจะเรืองแสงเล็กน้อย สามารถจะมองเห็นเธอได้จากไกลๆ"
ทันใดนั้นเคก็หันหัวของเขา
"ลับ..."
เขาพึมพัมบางอย่างขึ้นมาและก็ตะโกนขึ้น
"สวิฟพาว"
ทันใดนั้นกรงเล็บของรองเท้าบูทของเขาก็งอกออกมาและก่อนที่ทุกคนจะฟื้นตัวจากความตกใจเคก็ได้วิ่งไปอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่ไม่น่าเหลือ
ไม่สิ มันเหลือเชื่อจนเกินไป มันอยู่นอกขอบเขตของมนุษย์มากเกินไปแล้ว
ถึงแม้ว่าเฮนริคและคาลตูจะจ้องมองพร้อมกับปากที่อ้าจนกว้าง ฮิโระก็ตะโกนออกมา
"อาจารย์ รอผมด้วย"
มีเพียงฮิโระที่ไล่ตามเคเข้าไปในความมืด
