ตอนที่ 6 : จุดเริ่มต้น 2
The One World Nation ก่อตั้งขึ้นโดยประเทศต่างๆในโลก พวกเขาได้เริ่มตอบโต้ ...
พวกเขาคาดหวังว่าจะสูญเสียคนจำนวนมากเพียงเพื่อที่จะสามารถศึกษาศัตรูของพวกเขา ..
แต่ผลไม่ได้พวกเขาคาดหวัง ...
มนุษย์สูญหาย 100 ล้านในวันเดียวและสิ่งที่พวกเขาได้เรียนรู้คืออาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดที่พวกเขามีในปัจจุบัน สามารถทำร้ายมอนสเตอร์ขนาดเล็กได้เท่านั้น ...
พวกเขาทั้งหมดสูญสิ้นความหวัง ...
พวกเขาไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายขนาดนี้ ...
พวกเขาเริ่มมีการประชุมฉุกเฉิน ...
พวกเขาตัดสินใจที่จะอพยพทุกคนในเขตอันตรายอย่างช้าๆ ...
โซนอันตรายคือสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยมอนสเตอร์
พวกเขาพยายามที่จะช่วยเหลือทุกคนที่รอดชีวิตในเขตอันตรายในขณะที่ต่อสู้กับมอนสเตอร์
พวกเขาช่วยชีวิตผู้รอดชีวิตทั้งหมด 2 วัน ...
หลังจากประสบความสำเร็จในการช่วยเหลือผู้รอดชีวิตทุกคน พวกเขาไม่รู้สึกว่าแผนประสบความสำเร็จ ...
พวกเขาช่วยได้ประมาณ 1 ถึง 2 ล้านคนจากเขตอันตราย
แต่ผลที่ได้คือการสูญเสีย 200 ล้านคน ...
พวกเขาต่อสู้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 2 วัน พวกเขาสูญเสียไปแล้ว 200 ล้านคน ...
นี่คือช่วงเวลาที่พวกเขาตระหนักว่าไม่มีทางยับยั้งใดๆได้ ...
ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ...
มนุษยชาติตายไปแล้วกว่า 300 ล้านคน
------
---------------------------------------------------------
------
ครอบครัวของเยซอง ไม่ได้หลับมาสักสองสามวัน ...
พวกเขากลัวว่าเมืองของพวกเขาจะถูกรุกราน
รัฐบาลของฟิลิปปินส์ใช้กองกำลังทหารทั่วประเทศเพื่อสร้างความเชื่อมั่นให้กับพลเมืองของตน
แต่เมื่อโลกเห็นข่าวของเช้าวันรุ่งขึ้น ...
พวกเขาสูญเสียความหวังทั้งหมดของพวกเขา
พวกเขาได้เห็นข่าวว่ามุนษยชาติสูญเสียผู้คนกว่า 300 ล้านคนในเวลาเพียงไม่กี่วัน ...
รัฐบาลเริ่มวางแผนที่จะอพยพทุกคนไปยังสถานที่ที่ปลอดภัย ...
มอนสเตอร์โจมตีเมืองทุกเมืองขยายอนาเขตมากขึ้นเรื่อยๆ ...
อเมริกาเหนือและอเมริกาใต้ถูกรุกรานโดยมอนสเตอร์และผู้รอดชีวิตส่วนที่เหลือบินไปแอฟริกา
ออสเตรเลียและประเทศอื่น ๆ ในภาคใต้ของแผนที่บินไปฟิลิปปินส์เพื่อสร้างความมั่นคงในที่เดียว ...
พวกเขารวบรวมและเน้นการป้องกันในที่เดียวเพื่อให้พวกเขามีโอกาสสูงกว่าในการอยู่รอด ...
มันเป็นกลุ่มเล็กๆที่มีประสิทธิภาพ แต่พวกเขารู้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถยื้อไว้ได้นาน ...
ผู้นำของตนเองได้ประชุมฉุกเฉินอีกครั้ง ...
สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นขณะที่มอนสเตอร์ยังคงโจมตีทุกๆที่ที่มีมนุษย์
------
------
เยซอง กำลังคอยอยู่ที่บ้านของเขา...
พ่อของเขาติดต่อเพื่อนบางคนในรัฐบาลเพื่อสอบถามเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง ...
ข้อมูลที่พ่อของเขาได้รับคือ Mindanao ซึ่งอยู่ในตอนล่างของฟิลิปปินส์ได้ถูกรุกรานโดยมอนสเตอร์ ... ทุกคนถูกฆ่าตาย แต่มีการปิดข่าว...
ดูเหมือนรัฐบาลกำลังหลบซ่อนความจริงบางอย่างจากประชาชน พวกเขาไม่ต้องการให้ประชาชนตกใจ ... "
พ่อของเขาถอนหายใจหลังจากที่เขาพูดแบบนี้
"แล้วประเทศอื่น ๆ อีกหรือไม่? พ่อรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างมั้ยครับ?"เยซอง ถามพ่อของเขา
พ่อของเขาลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็พูดว่า
"แอนตาร์กติกา, อเมริกาเหนือและใต้ และออสเตรเลียได้ถูกมอนสเตอร์บุกเรียบหมดแล้ว"
"ผู้รอดชีวิตที่เหลือรอด บินไปแอฟริกาและพวกเขากำลังจะไปยังเขตแดนของรัสเซียและจีนเพื่อสร้างป้อมปราการที่นั่น ... "
เมื่อเยซองกับครอบครัวได้ยินเรื่องนี้พวกเขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง...
"เราสูญเสีย 4 ทวีป !!?!?!? วันพิพากษาซึ่งพระเจ้าเตรียมไว้สำหรับเราหรือ?"
พวกเขาทั้งหมดรู้สึกหดหู่ ...
"ผู้นำที่อยู่ในฟิลิปปินส์กล่าวว่าพวกเขาจะอพยพการคนบางส่วนเพื่อที่จะทำให้พวกเราไม่สูญพันธุ์หากมอนสเตอร์บุกมาที่นี่ "
"ฉันจ่ายเงินให้กับเพื่อนของฉันในรัฐบาล เพื่อให้เราสามารถเข้าร่วมการอพยพเพื่อโอกาสในการรอดชีวิต ... "
นี่เป็นทางเลือกสุดท้ายที่พ่อของเขาทำไว้สำหรับครอบครัว
------
------
"ประกาศ!"
"ประกาศ!"
"ฟิลิปินส์กำลังถูกบุกรุก!"
"
เมื่อได้ยินเรื่องนี้พวกเขาก็เริ่มเหงื่อตก ...
พวกเขาวิ่งออกไปข้างนอกและเห็นประตูมิติขนาดใหญ่อยู่บนท้องฟ้า ...
"OH FUCKING HELLLLLLLLLLLLL !!"พ่อของเขาตะโกนออกมาจากความโกรธ ...
"เร็ว! เก็บของ ! พวกเราต้องรีบแล้ว !"
เยซองและครอบครัวไม่ได้รอเวลาอีกต่อไปเมื่อพวกเขาได้เห็นพวกมอนสเตอร์เริ่มทยอยตกลงมากทีละตัว...
พวกเขาเอาเฉพาะสิ่งที่จำเป็นเพื่อความอยู่รอดและรีบวิ่งไปที่รถ ...
เยริ ร้องไห้ เยซองจึงเข้าไปปลอบขวัญน้องสาวตัวน้อยของเขา ...
พ่อของเขาเตรียมตัวก่อนเพราะฉะนั้นพวกเขาจึงใช้เวลาเพียง 5 นาทีและรีบวิ่งไปที่ศูนย์อพยพ
ระหว่างทาง ...
พวกเขาหนีอุบัติเหตุทางรถยนต์จำนวนมาก ...
เพราะความหวาดกลัวหลายคนขับรถออกไปจากเมือง
ศูนย์อพยพอยู่ห่างออกไปหนึ่งชั่วโมงจากบ้านของพวกเขาดังนั้นในขณะที่พวกเขาอยู่บนถนนที่พวกเขากลัวและอธิษฐานว่าพวกเขาสามารถไปที่นั่นได้อย่างปลอดภัย
แต่เมื่ออยู่ห่างจากศูนย์อพยพประมาณ 20 นาที ...
มอนสเตอร์สูง 15 ฟุต โผล่มาบนถนนที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ...
มอนสเตอร์ดูเหมือน เยติแต่มันมีขนสีม่วง
ดวงตามันสว่างและจ้องมองไปที่รถที่อยู่ข้างหน้าเขา
เมื่อพ่อของเยซอง เห็นสัตว์ประหลาดเขาบังคับให้รถเปลี่ยนทิศทางอย่างกระทันหัน ...
รถเสียหลักและกลิ้งไปฟาดกับต้นไม้.....
พวกเขาปลอดภัย มีเพียงพ่อของเขาที่หัวไปกระแทกกับพวงมาลัย มีเลือดออกเป็นจำนวนมาก...
พวกเขาไม่สามารถใช้รถได้อีกต่อไปดังนั้นพวกเขาจึงเริ่มวิ่งหนี ...
พวกเขาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่า มอนสเตอร์จะสังเกตเห็นพวกเขา ...
เมื่อ มอนสเตอร์สังเกตเห็นพวกเขา
มันหยุดที่จะโจมตีคนอื่นๆ และไล่ล่าพวกเขา ...
เมื่อเยซองและครอบครัวเห็นเช่นนั้นพวกเขากรีดร้อง ...
พ่อของเขากัดฟัน และหยิบปืนออกมาและเริ่มยิงมอนสเตอร์
แม้ว่ากระสุนไม่ได้ทะลุผิวหนังของมอนสเตอร์
มอนสเตอร์ยังคงกรีดร้องเพราะความเจ็บปวด ...
มันโมโหมากกว่าเดิมหลายเท่า..
มันจู่โจมพ่อของเยซองอย่างรวดเร็ว ...
เยซองวิ่งเข้าไปช่วยพ่อโดยไม่ห่วงชีวิตของตน..
"ไม่!! หยุดเดี๋ยวนี้!! พาแม่และน้องหนีไป ดูแลพวกเขาแทนพ่อด้วย"
เยซอง ลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้า ...
เขาหันกลับไปพร้อมทั้งน้ำตา... เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย... เขาวิ่งไปถึงแม่และน้องสาวและกอดพวกเขาไว้..
เมื่อพ่อของเยซองเห็นเช่นนั้นก็ก็ยิ้มออกมาอย่างหมดห่วง ...
มันเหมือนรอยยิ้มที่ปราศจากความกังวล ...
จากนั้นเขาก็พูดเบาๆขณะกำลังมองหาภาพเงาลูกชายภรรยาและลูกสาวของเขา ...
"ขอบคุณ...."
"สำหรับความทรงจำที่ยอดเยี่ยมที่ทุกคนมีให้ฉัน ... "
"และฉันขอโทษ .... "
"ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณต่อจากนี้ ... "
ขณะที่เขาพูด น้ำตาได้เอ่อนองเต็มใบหน้า..
เขาไม่ได้ต้องการที่จะตาย แต่เพื่อครอบครัว - เขาเสียสละตัวเองเป็นเหยื่อ ...
เขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถหลบหนีได้ดังนั้นเขาจึงยิงไอ้อสูรกายนั่น เพื่อให้มันหันมาสนใจที่เขาคนเดียว
เขาไม่เคยลังเลเลยที่จะตัดสิ้นใจเช่นนี้...
------
------
อสูรตัวนั้นยิ้มอย่างโหดร้ายและดึงแขนของเขา...
แขนถูกฉีกขาดอย่างแรงจากร่างของเขา
แต่พ่อของ เยซอง ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เขาไม่ได้ทำอะไรเลย
เขากลัวว่าถ้าเขาตะโกนและลูกชายของเขาสังเกตเห็นมัน เขาจะพยายามมาช่วยและสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดที่อาจเกิดขึ้น ...
ดังนั้นเขาเพียงกัดฟันและอดทนกับความเจ็บปวด ...
ดวงตาของเขาเปื้อนเลือด ...
เขาใช้แขนอีกข้างหนึ่งและเล็งปืนไปที่ตาซ้ายของมอนสเตอร์
ปัง!!!
เสียงดัง
มันกรีดร้องดังสนั่น...
ตาซ้ายของมันมีเลือดออกมาก ...
เยซอง ได้ยินเสียง มอนสเตอร์กรีดร้อง ดังนั้นเขาจึงหันกลับไปมองสิ่งที่เกิดขึ้น ...
เมื่อเขาเห็นฉากนั้น สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป..
เขามองไปที่มอนสเตอร์ที่ตาซ้ายที่มีเลือดออก เพียงแว๊ปเดียวเท่านั้น...
เขาจดจ่ออยู่กับคนที่นอนอยู่บนพื้น
เขาเห็นพ่อของเขา,แขนซ้ายของเขาหายไป, เลือดออกมาเยอะมาก
เขารู้สึกอยากที่จะหันไปรอบ ๆ และช่วยพ่อของเขา แต่เขากัดฟันและมองไปที่ด้านหน้า ...
เขารู้ว่าเขาไม่สามารถช่วยพ่อของเขาได้อีกต่อไป พ่อของเขาเลือกที่จะตายเพื่อปกป้องพวกเขาและถ้าเขาจะกลับไปความพยายามของพ่อของเขาจะสูญเปล่าทันที ...
เขาปาดน้ำตาเพื่อให้แม่และน้องสาวของเขาไม่สงสัยอะไร ...
ถ้าพวกเขารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนที่เขารัก พวกเขาจะต้องกลับไป..
เขามุ่งไปข้างหน้าอย่างแน่วแน่ ...
ไปให้ถึงศูนย์อพยพ ...
โปรดติดตามตอนต่อไป ➵➸➼