ตอนที่ 3: แม่และน้องสาว
* โฮสต์ไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องที่โลกอื่นจะมาบุก หลังจากการอัปเดทไวรัสถูกกำจัดไปหมดแล้ว เหลือเพียงรอยแยกของมิติที่โลกมอนสเตอร์เท่านั้น *
"คุณหมายถึง .... "
* หากจะมาบุกโลก พวกมันจะต้องไปบุกที่โลกของมอนสเตอร์ก่อน จากนั้นจึงจะเข้าประตูมิติมาโผล่ที่โลกๆด้ แบบนั้นหรอ??* * * *
"ผมเข้าใจแล้ว ทางแก้ทางเดียวคือ ต้องหาทางปิดประตูมิตินั่น ! ระบบสวรรค์ไม่สามารถปิดได้หรอ??"
ไม่ได้ ประตูมิติเกิดขึ้นจากการที่รอยแยกทำให้เกิดไวรัส ถ้าต้องการปิดมัน คุณจะต้องรีบูทระบบสวรรค์ทั้หมด แต่การรีบูตระบบสวรรค์นั้นหมายถึงโลกจะเสี่ยงต่อการโจมตีทุกประเภทซึ่งจะเสี่ยงเกินไป ดังนั้นทางเลือกทีดีที่สุดตอนนี้คือ ปรับปรุงระบบ *
ถึงแม้ประตูมิติและรอยแยก จะยังคงอยู่ที่นั่น มนุษยชาติก็สามารถปกป้องตัวเองได้แล้วเพราะ ท่านผู้เฒ่า ค่อยๆพัฒนาขึ้นมา *
*หรืออีกทางนึงคือ คุณจะต้องจัดการกับมอนสเตอร์และปิดประตูมิติด้วยตัวเอง.../0} ...* * * *
"คุณหมายถึงให้ผมบุกโลกมอนสเตอร์งั้นหรอ?!?"
* หากมอนสเตอร์สามารถบุกมาที่โลกได้ด้วยประตูมิติ เราก็สามารถทำแบบนั้นได้เช่นเดียวกัน *
"เราสามารถทำอย่างนั้นได้หรือ?"
* ใช่ System สวรรค์ เป็นระบบที่แข็งแกร่งที่สุด *
-------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------
เมื่อเยซองได้ยินแบบนั้น
เขาไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองยังไงกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน
" ดังนั้นปัญหาเดียวของเราคือ Monster World ใช่มั้ย?"
* * * * * * * * ตื๊ดด * * * * * * * *
* ใช่ !! มอนสเตอร์จะไม่หยุดยั้งการบุกรุกแผ่นดินนานเท่าที่ช่องว่างที่เปิดอยู่ ...* * * *
"Haaaaa มันไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยฉัน จะหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้ในภายหลัง .. แต่สำหรับตอนนี้... "
เยซอง เห็นหน้าจอควบคุมปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา เขาตรวจสอบสถานะของเขาอีกครั้งและดูคะแนนทักษะ
"หืม มมม ?System, อะไรคือSkill Points ..... ?ทำไมมันสูงจัง ... "
* * * * * * * * ตื๊ดด * * * * * * * *
* มันเหมือนกับชื่อของทักษะความสามารถ *
"ฉันมีทักษะไหม? ไหน? ไหน?
* * * * * * * * ตื๊ดด * * * * * * * *
* คุณต้องเอาชนะมอนสเตอร์ด้วยตัวคุณเองเพื่อให้คุณได้รับทักษะของมอนสเตอร์ที่เฉพาะเจาะจงนั้น ..* * * *
"แต่สัตว์ประหลาดทั้งหมดบนโลกตายไปหมดแล้วนิ"
* ไม่รวมทักษะฉุกเฉิน มันเป็นพลังจากภายนอกดังนั้นจึงไม่สามารถนับเป็นทักษะของคุณได้ ..* * * *
หลังจากที่ได้ยินนี้ เยซอง เพียงแค่ถอนหายใจและกล่าวว่า" ดูเหมือนว่าฉันต้องเหน็ดเหนื่อยเพื่อหาทักษะ"
แม้ว่าเขาจะผิดหวังเขาก็ยังมีความสุข ... ตอนนี้เขาเป็นคนที่วิวัฒินาการและมีพลังมากกว่าเดิม
"ต่อไปนี้ผมคงจะสนุกกับการไล่ฆ่ามอนสเตอร์ ผมจะตามล่าพวกมันเอง! "
เยซองก็ตะดกนด้วยความหึกเหิม เขารีบกลับบ้านไปที่ภูเขาเพื่อกลับไปดูครอบครัวของเขา ...
-------------------------------------
---------------------------------------------------------
-------------------------------------
เมื่อเขามาถึงบ้าน
ขณะที่เขาเดินเข้าไปที่ประตู ทันใดนั้น "อั๊ก!!"
เยซองโดนทุบเข้าที่หน้าท้องอย่างจัง
"ไอ้พี่ทึ่ม! พี่ไปไหนมา !! ฉันคิดว่ามอนสเตอร์จับพี่ไปสะแล้ว"
เยซองเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า เค้าเห็นประตูมิติปรากฏขึ้น ...
เธอมีใบหน้าที่สวยงามและน่ารัก
เธอเป็นน้องสาวของผมเอง เยริ
เมื่อเยซองเห็นน้องสาวตัวน้อยของเขาเขายิ้มอย่างอบอุ่นและพูด
"พี่ขอโทษเยริ, พี่ออกไปหาอาหารในเมืองมา .. "
ทันใดก็มีหญิงสาวออกมาจากห้องครัว เธอสวยและน่ารักเหมือนกับเยริ แต่แค่แก่ชรา
เธอเป็นแม่ของผมเอง ยูนา
"กลับมาแล้วหรอ !!เกิดอะไรขึ้นระหว่างทาง? แม่เห็นประตูมิติไม่ไกลจากที่นี่... พวกเราเป็นห่วงแทบแย่ " ยูนาถามรัวเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง
เยซองน้ำตาคลอเบ้าและเค้ารู้สึกดีมากที่มีคนเป็นห่วงเขาถึง2 คน
" ฉันสบายดีไม่มีอะไรเกิดขึ้น .. " เขาตอบแม่ของเขา
หลังจากที่ยูนาได้ยินเช่นนั้น เธอโล่งออกและถอนหายใจเฮือกใหญ่"แม่ตกใจหมด นึกว่ามอนสเตอร์มันจะมาบุกหมู่บ้านของเรา เราอยู่ห่างไกล ไม่มีคนมาปกป้องได้ทันแน่ๆ "
"ตอนแรกเราเตรียมจะหนีกันแล้ว แต่แม่เป็นห่วงแก ปกติแกจะกลับมานานแล้ว แต่วันนี้แกกลับมาช้ากว่าปกติถึง 2 ชม. "
"แม่คิดว่าแก...." เธอมองไปที่เยซอง และเริ่มน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง
เยซองปลอบโยนแม่ของเขา เขาเข้าไปกอดแม่ เขากอดเธอแน่น "ผมขอโทษครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วนะ " เขาบอกแม่ของเขา
"ไม่เป็นไรลูกๆ แค่แกกลับมาปลอดภัย แม่ก็ดีใจแล้ว" ยูนาพูดพร้อมนำ้ตา
หลังจากปลอบโยนแม่ เขาตกใจกับสิ่งที่แม่ของเขาพูด...
"เอ่อออ ใช่ แกเห็นสายฟ้ามั้ย? มันน่ากลัวมาก แม่คิดว่าจะเป็นวันมิ้นโลกแล้วนะเนี้ย แต่แม่เห็นสายฟ้านั้นมันฟาดลงไปที่มอนสเตอร์เพียงอย่างเดียวเลย ... "
เขาเริ่มสั่นและมีเหงื่อท่วมตัว..."เอิ่ มม ผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยครับดูเหมือนว่าจะมีผู้ได้รับการคัดเลือกมั้งครับ "
แม่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก "โน้น น้องแกเป็นห่วงแกมากนะ" แม่พูดขึ้น
จากนั้นเขาก็มองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่มุมของห้อง
เยซองยิ้มและเดินไปทางเธอ ...
เขายีหัวเธอและพูดกับเธอว่า...
"เป็นห่วงพี่ขนาดนั้นเลยหรอ โอนี๊จัง?"
เมื่อเยริได้ยินเช่นนั้น หน้าของเธอเริ่มแดง" ฮ้า!บ้า !! ใครเป็นห่วงพี่ ฉันแค่รอกินข้าว ฉันหิวเฉยๆ"
"คนบ้า!"
หลังจากพูดจบเธอวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที...
ในขณะที่เธอวิ่งไปนั้นเธอก็พูดขึ้น..."พี่หยุดเรียกฉันว่า โอนี๊จัง ได้แล้ว"คุณไม่ใช่คนญี่ปุ่น !! เจ้าพี่จอมทึ่ม !!"
เขาตะลึง ...
นี่ผมดูอะนิเมะมากเกินไปหรอเนี้ยย ...
โปรดติดตามตอนต่อไป ➵➸➼
