ตอนที่ 175 คนงี่เง่า
ตอนที่ 175 คนงี่เง่า
"อย่า ... อย่าเข้ามาใกล้ฉัน" เมิ่งเหยาดูหวาดกลัวเล็กน้อยและยังคงกระพริบตาไม่หยุด ในขณะที่มองไปที่ใบหน้าที่ลามกของฉิงเฟิง
"เหยาเหยา รักษาคำพูดของเธอด้วยและปล่อยให้ฉันนวดให้เธอ" ฉิงเฟิงอื้อมมือออกมาขณะที่ยิ้ม และวางมันบนหน้าอกของเมิ่งเหยา ทันใดนั้นเธอก็ตื่นตระหนก
ฉิงเฟิงยังคงเคลื่อนไหวและถูมือของเขาบนหน้าอกของเมิ่งเหยา ในขณะเดียวกันเมิ่งเหยาก็เหงื่อออกและรู้สึกเหมือนกับจะยืนไม่ไหว
ไอ้บ้า คนงี่เง่า! ใบหน้าของเมิ่งเหยาแดงแป๊ดเหมือนมะเขือเทศและเธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธออยากจะคลานเข้าไปในรูและตายซะด้วยความละอายใจ เธอกำลังสาปแช่งฉิงเฟิงที่ทำเรื่องดังกล่าวกับเธอในห้องน้ำ
เมิ่งเหยายังคงเป็นสาวบริสุทธิ์ เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ ร่างกายของเธอถูกฉิงเฟิงเอาเปรียบอย่างเต็มที่
ในที่สุด ฉิงเฟิงก็เอามือออกจากหน้าอกของเมิ่งเหยาหลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในขณะที่เธอได้ล้มลงไปบนพื้นและเหงื่อออกเต็มไปทั่วร่างกายของเธอในขณะที่หอบหายใจช้าๆ
"เหยาเหยา, นมของคุณจะใหญ่ขึ้นเร็วๆนี้หลังจากการนวดของฉัน" ฉิงเฟิงกล่าวกับเมิ่งเหยาในขณะที่ยิ้ม
การนวดที่ฉิงเฟิงทำให้เมิ่งเหยา ไม่ใช่การนวดแบบปกติ แต่ก็สามารถช่วยให้หน้าอกโตได้ดีขึ้น เขาเพียงแค่กดจุดลงบนจุดฝังเข็มบนหน้าอกของเธอ
"ไอ้บ้า การแกล้งฉันเป็นสิ่งเดียวที่คุณทำได้" เมิ่งเหยาตำหนิฉิงเฟิงขณะที่จ้องมองเขา
เธอรู้สึกราวกับว่าเธอถูกฉิงเฟิงเอารัดเอาเปรียบตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้ากัน
อย่างแรก เธอจำได้อย่างชัดเจนว่า จูบแรกของเธอถูกเขาฉวยไป เมื่อตอนที่เธอจับกุมตัวเขาที่สปาแห่งนั้น จากนั้นร่างกายของเธอก็ถูกเปิดเผยให้เขาเห็นหมดสิ้น และเธอก็ถูกเขาตีก้น แม้ว่าเขาจะช่วยเธอไว้เมื่อตอนที่ได้พบเจอกับพวกอันธพาลในบาร์ ประการที่สามและประการที่สี่ ...
ทั้งหมดนี้ทำให้เมิ่งเหยาแทบจะเป็นบ้าเมื่อเธอพบฉิงเฟิงในทุกๆครั้ง เธอรู้สึกเหมือนชายคนนี้เป็นคำสาปแช่งของเธอ
"ไปกันเถอะ ข้างนอกสว่างแล้ว เราควรออกไปได้แล้ว" ฉิงเฟิงเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับเมิ่งเหยาขณะที่ยิ้ม
อันที่จริง ฉิงเฟิงยังคงต้องการที่จะลงโทษเมิ่งเหยา โอ๊ะโอ ไม่สิ อาจจะแค่ฉวยโอกาสจากเธอแทนการลงโทษ อย่างไรก็ตามเขาต้องรีบออกไปเพราะข้างนอกสว่างแล้ว และมันจะดูไม่ดีสำหรับทั้งสองคนถ้าเกิดมีใครมาเห็นเข้า
เจ้าหน้าที่ตำรวจเวรจ้องไปที่พวกเขาอย่างแปลกใจและถามว่า "หัวหน้าคุณไปอยู่ที่ไหนมา ผมพยายามจะหาคุณ..."
เจ้าหน้าที่เวรใช้เวลานานในการตามหาเมิ่งเหยา เขารู้สึกมึนงงเนื่องจากเขาจำได้ว่าหัวหน้าอยู่ที่สถานีตำรวจตลอด จู่ๆเธอจะหายตัวไปได้อย่างไร?
"เกิดอะไรขึ้น?" เมิ่งเหยาแกล้งทำท่าทางสง่าผ่าเหยและกล่าวถาม ในขณะที่ปกปิดความอายของเธอไว้
แน่นอน เธอต้องทำตัวเป็นหมือนผู้นำต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอเพื่อให้พวกเขาเคารพ
“หัวหน้านี่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับพวกเด็กๆ เราต้องพาพวกเขากลับบ้านวันนี้”
ตำรวจคนหนึ่งกล่าว ในขณะที่ส่งแฟ้มเกี่ยวกับพวกเด็กๆที่พวกเขาได้ค้นหากันข้ามคืนเพื่อส่งให้เมิ่งเหยา
"ทำดีมาก เราจะแยกย้ายกันพาพวกเขาไปส่งบ้านเมื่อทุกคนกลับมา" เมิ่งเหยาพยักหน้าให้เจ้าหน้าที่เวรขณะตรวจสอบไฟล์ เธอรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับความทุ่มเทของพวกเขา
"เหยาเหยาน้อย มันสว่างแล้วฉันต้องกลับไปทำงาน ไว้เจอกันใหม่นะ" ฉิงเฟิงหันหลังให้เธอขณะที่โบกมือลา
ในที่สุดเขาก็ต้องออกไปทำงานเพราะเขาไม่ได้ทำงานที่สถานีตำรวจนี้
อย่างไรก็ตาม เขารู้สึกตกใจเมื่อเดินไปที่ประตู เขาเห็นเด็กเหล่านั้นยืนอยู่ที่นั่นและจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ
"พี่ใหญ่ ขอบคุณสำหรับการช่วยชีวิตพวกเรา พวกเราจะคิดถึงคุณ" เด็กๆทุกคนต่างก้มหัวขอบคุณให้แก่ฉิงเฟิงด้วยความกตัญญู
พวกเขาถูกจับมาขายและถูกทารุณกรรมอย่างรุนแรงโดยคนเลวเหล่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะฉิงเฟิง พวกเขาอาจจะต้องทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดและความกลัวต่อไป
พวกเขารู้ว่าพี่ใหญ่ตรงหน้าพวกเขาเป็นคนดี แม้ว่าจะอายุยังน้อย ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดต่างก็มาบอกลาเขาที่ประตู เมื่อพวกเขาได้ยินว่าเขากำลังจะออกไป
มองไปที่ดวงตาที่ใสบริสุทธิ์และจริงใจเหล่านี้ ฉิงเฟิงเริ่มมีอารมณ์ซึ้ง
"เด็กน้อย ตอนนี้ฉันจะไปแล้ว อย่าลืมเชื่อฟังพ่อแม่ของพวกเธอหลังจากกลับบ้าน อย่าถูกลักพาตัวอีก เข้าใจใช่มั้ย?" ฉิงเฟิงกล่าวกับเด็กเหล่านั้น
"พวกเราเข้าใจแล้ว พี่ใหญ่!" เด็กๆเหล่านั้นตอบรับเสียงดัง
ก่อนที่ฉิงเฟิงกำลังจะกลับ เขารู้สึกใจสลายอย่างมาก ตั้งแต่ที่เขาตระหนักว่า เด็กเหล่านี้มีความรู้สึกที่เลวร้าย และส่วนใหญ่พวกเขาดูอ่อนแอและขาดอาหารที่ดี
ฉิงเฟิงถูกครอบครัวของเขาทอดทิ้งและเคยถูกลักพาตัวไปครั้ง เวลานั้น เขาอับจนและมักจะได้รับความทุกข์ทรมานจากการอดอยาก มีครั้งหนึ่งไปจนถึงจุดที่เขาเกือบจะตายแล้ว ในที่สุดเขาก็หนีรอดไปได้นับตั้งแต่ที่เขาได้พบกับคนดีที่ให้เงินและอาหารแก่เขา
ทันใดนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินขึ้นไปหาเมิ่งเหยาที่สถานี "เหยาเหยา เธอรู้ไหมว่าเด็กๆเหล่านี้มาจากไหนกัน?"
"ส่วนใหญ่มาจากภูเขาในชนบท ทำไมหรือ?" ซูเมิ่งเหยาไม่รู้ว่าทำไมฉิงเฟิงถึงถาม เธอมองไปที่เขาด้วยความสงสัยในขณะที่ขมวดคิ้ว
ฉิงเฟิงขมวดคิ้วหลังจากได้ยินที่เมิ่งเหยากล่าว ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมเด็กๆเหล่านี้ถึงดูซีดเซียวและไร้เรี่ยวแรง เป็นเพราะพวกเขามาจากครอบครัวที่ยากจนจากชนบทนี่เอง
"นี่เป็นเงิน 200,000 หยวน เธอเอาไปแบ่งให้แต่ละครอบครัว ครอบครัวละ 10,000 เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากฉัน ฉันฝากเรื่องนี้ได้ไหม?" ฉิงเฟิงกล่าวอย่างเงียบๆในขณะที่มอบเช็ค 200,000 หยวนให้แก่เมิ่งเหยา
สิ่งที่เขากล่าวได้ยินกันแค่สองคนเฉพาะเมิ่งเหยาและตัวเขาเท่านั้น เขาไม่ต้องการให้พวกเด็กๆรู้ว่าเขาให้เงินแก่พวกเขา
ฉิงเฟิงคิดว่าเมิ่งเหยาสามารถช่วยเขามอบเงินจำนวนนี้ให้แต่ละครอบครัวได้ เพราะเธอกำลังจะไปส่งพวกเด็กๆกลับบ้าน
ในความเป็นจริง ฉิงเฟิงต้องการจะให้เงินพวกเด็กๆมากกว่านี้ แต่เขารู้ดีว่ามันไม่เหมาะสมและอาจจะยิ่งเป็นอันตรายต่อพวกเขา
พวกเด็กๆจะสามารถมีชีวิตที่ดีขึ้นเล็กน้อยกับเงินจำนวน 10,000 หยวนนี้สำหรับแต่ละครอบครัว พวกเขาสามารถหาซื้ออาหารที่ดีและสวมใส่เสื้อผ้าที่ดีขึ้น และถ้าพวกเขาทำงานหนักขึ้นในอนาคต พวกเขาอาจจะสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเองได้
"คุณเป็นคนดี" ริมฝีปากของเมิ่งเหยาสั่นเล็กน้อยและกล่าวชมเชยฉิงเฟิง
คนคนนี้ไม่เพียงแต่ช่วยพวกเด็กๆ แต่ยังมอบเงินเพื่อปรับปรุงคุณภาพชีวิตของพวกเขาอีกด้วย คนดีๆแบบนี้หายากมากในโลกใบนี้
"แน่นอน ฉันเป็นคนดี" ฉิงเฟิงหันหลังกลับและเตรียมจากไปในขณะที่ยิ้ม
แต่เมื่อเขาหันหลังกลับ เขาคว้าก้นของเมิ่งเหยาด้วยมือขวาของเขา มันนุ่มและกระเด้งมาก ซึ่งรู้สึกฟินในการสัมผัสมัน
เหยาเหยามีเรือนร่างที่ดีจริงๆมันให้ความรู้สึกสบายในการสัมผัส เขากำลังคิดอยู่ในใจ
"ไอ้บ้า ฉันไม่น่ายกย่องคุณเลย" ซูเมิ่งเหยาโกรธเกรี้ยวและเริ่มกัดริมฝีปากของเธอ
เธอไม่คาดคิดว่าฉิงเฟิงจะยังแกล้งเธอ เมื่อเธอเอ่ยชมเชยเขา ไอ้วัชพืช !
แปล Tarhai
กลุ่ม 1 https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/
ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
กลุ่ม 2 https://www.facebook.com/groups/400760230327669/
ตอนที่ 201-300 ราคา 100 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559
อ่านบนเว็บ
https://amnovel.com/cat.php?id=58