ตอนที่ 174 เหยาเหยาน้อย ฉันมาแล้ว !
ตอนที่ 174 เหยาเหยาน้อย ฉันมาแล้ว !
แปล Tarhai
กลุ่ม 1 https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/
ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
กลุ่ม 2 https://www.facebook.com/groups/400760230327669/
ตอนที่ 201-300 ราคา 100 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559
อ่านบนเว็บ
https://amnovel.com/cat.php?id=58
https://www.thai-novel.com/?page_id=220202&preview=true
"ก็ได้ ฉันจะให้คุณทำ" เมิ่งเหยาตัดสินใจที่จะไว้ใจฉิงเฟิง เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่มั่นใจของเขา
แม้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าเธอคนนี้จะชอบหยอกล้อ แต่เธอก็ยังคิดว่า เขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
"สาวน้อย ไหล่ของเธอหัก ให้ฉันต่อมันให้นะ มันอาจจะเจ็บสักหน่อย"
ฉิงเฟิงกล่าวกับสาวน้อยวัย 6 ปีในขณะที่มีรอยยิ้ม
สาวน้อยคนนี้ดูซีดเซียวและอ่อนแอ เธอไม่กินอาหารดีๆและได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ ไหล่ของเธอร้าวเล็กน้อยจากการถูกตีโดยเหล่าบรรดาคนร้าย
"มันเจ็บมาก คุณสามารถรักษามันจริงๆได้ใช่ไหม" เด็กสาวตัวเล็กๆเอ่ยปากถามอย่างน่าเศร้าด้วยน้ำตาในดวงตาของเธอ
"ไม่ต้องกังวล เธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดเมื่อฉันรักษามัน" ฉิงเฟิงยิ้มและเริ่มที่จะปลอบโยนเด็กสาวตัวน้อย
ช่างเป็นกลุ่มที่เลวทรามนัก ทุบตีกระทั่งเด็กสาวตัวน้อยๆที่น่ารักเช่นนี้
เขายื่นมือออกไปและพยายามหาจุดที่ไหล่ของเธอเคลื่อน จากนั้นไหล่ของสาวน้อยก็ถูกเชื่อมต่อใหม่
ถึงแม้เด็กหญิงคนนี้จะกรีดร้องอย่างน่าเศร้าด้วยความเจ็บปวด แต่หลังจากที่ข้อต่อของเธอเชื่อมต่อกันแล้ว เธอก็สามารถขยับแขนได้อย่างอิสระโดยไม่ปวดอีกแล้ว
"เย้ ! มันไม่เจ็บอีกต่อไป ขอบคุณมากคะ" เด็กหญิงตัวเล็ก กล่าวอย่างขอบคุณในขณะที่โบกมือโบกแขนของเธอ
"ฉันไม่รู้ว่าคุณรู้เทคนิคทางการแพทย์จริงๆ" เมิ่งเหยายังคงกระพริบตาอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นฉิงเฟิงต่อไหล่ให้เด็กสาวตัวน้อย
ในความเป็นจริง เทคนิคการต่อกระดูกนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็น ส่วนใหญ่ทำโดยแพทย์อาวุโสที่มีประสบการณ์อายุประมาณหกสิบถึงเจ็ดสิบปี แพทย์หนุ่มส่วนใหญ่จะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆอย่างฉิงเฟิงกลับรู้เทคนิคนี้อย่างแท้จริง
ผู้ชายคนนี้มีความลับมากแค่ไหนกัน ? เขาไม่เพียงแค่เข้มแข็ง เขายังรู้เทคนิคทางการแพทย์อีกด้วย
เธอไม่รู้ความจริงที่ว่า เมื่อใดก็ตามที่ผู้หญิงเริ่มอยากรู้อยากเห็นเรื่องของผู้ชายคนหนึ่ง เธอจะตกหลุมรักเขาได้โดยง่าย
เด็กคนอื่นๆก็ไปหาฉิงเฟิงและขอให้เขารักษาให้ เมื่อเห็นว่าเขารักษาเด็กหญิงคนนี้จนหายดี พวกเขาเชื่อและไว้ใจฉิงเฟิงมาก หลังจากที่ไหล่ของเด็กน้อยได้รับการรักษา
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉิงเฟิง ไม่ได้ทำให้พวกเขาผิดหวังและรักษาให้หายขาดในที่สุด
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเด็กเหล่านี้ได้รับการรักษาทั้งหมด แต่พวกเขายังคงต้องได้รับการดูแลและมีคนดูแล ส่วนผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถูกส่งไปยังโรงพยาบาลและผู้ที่บาดเจ็บเล็กน้อยก็ตามเมิ่งเหยาไปที่สถานีตำรวจ เพื่อหาครอบครัวของพวกเขา
ตั้งแต่ที่ฉิงเฟิงได้ให้การรักษาเด็กเหล่านี้ พวกเขาทั้งหมดชอบเขามากและเริ่มจะร้องไห้เมื่อเห็นเขากำลังจะจากไป
ดังนั้นฉิงเฟิงจึงต้องอยู่ในโรงพยาบาล และสถานีตำรวจในขณะที่ดูแลพวกเขา
เด็กๆหลับไปจนถึงสิบโมงเช้าของอีกวัน ฉิงเฟิงไม่รู้จะทำยังไงเมื่อเขาดูนาฬิกา
เขาบอกรูหยันว่าเขาจะไปรับเธอหลังจากเลิกงานเมื่อวาน แต่ดันมีเรื่องเกิดขึ้นหลายอย่างหลังจากนั้น ก่อนอื่นเขาไปทานอาหารเย็นกับเซี่ยหวานชิวหลังเลิกงาน แล้วจากนั้นเมื่อเขากำลังจะขึ้นรถแท็กซี่ และเดินทางกลับ เขาก็ได้พบกับซูเมิ่งเหยา ก็กลับกลายเป็นว่าเขาต้องสอยห้อยตามเมิ่งเหยามาตรวจสอบคดีและหวังว่าเขาจะช่วยได้ เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าของอีกวันเสียแล้ว
"เวร ฉันตายแน่ ฉันทิ้งรูหยันอยู่ตามลำพังคนเดียวและไม่ได้กลับบ้านนอนอีกต่างหาก หลินซู่ก็คงไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆด้วยเช่นกัน" ฉิงเฟิงรู้สึกตื่นตระหนกในขณะที่ถอนหายใจ
อย่างไรก็ตาม เขายังรู้สึกมีความสุขมากที่ได้ช่วยเหลือพวกเด็กๆไว้ มันคุ้มค่ามากแม้ว่าเขาจะทำให้ภรรยาเข้าใจผิดอีกครั้งก็ตาม
เมิ่งเหยารู้สึกประทับใจเล็กน้อย เมื่อเธอเห็นฉิงเฟิงกำลังยุ่งอยู่กับการดูแลเด็กเหล่านี้ มันเป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว เขาก็ยังไม่ได้หยุดพักเพียงแม้กระทั่งดื่มน้ำ
เธอไม่ได้คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะมีความเที่ยงธรรมมากขนาดนี้ เมิ่งเหยาชมฉิงเฟิงในขณะที่มองไปที่เขา
"ฉิงเฟิง นี่ ชาของคุณ คุณทำได้ดีมากสำหรับการช่วยเหลือพวกเด็กๆจากการค้ามนุษย์ในครั้งนี้" เมิ่งเหยาเทน้ำชาและส่งให้ฉิงเฟิงด้วยรอยยิ้ม
"เหยาเหยาน้อย เธอดีกับฉันมาก" ฉิงเฟิงจับมือเมิ่งเหยาใขขณะที่เขารับถ้วยมา มือของเธอเล็กมากและอ่อนโยนซึ่งให้ความรู้สึกดีที่ได้กุมมัน
"ไอ้บ้า ปล่อย !" จู่ๆเมิ่งเหยาก็โกรธ เธอเปลี่ยนสีหน้าและขมวดคิ้วเมื่อมือของเธอถูกฉิงเฟิงกุมอยู่
เธอแค่ชื่นชมเขาในฐานะผู้ชายที่มีความยุติธรรม และเริ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อเขาแล้ว แต่ในไม่นานชายคนนี้ก็เริ่มทำตัวเป็นเพลย์บอยอีกแล้ว เธออารมณ์เสีย
ฉันรู้ว่าฉันไม่น่าชมเชยคุณเลย คุณจะทำตัวดีๆสักครั้งเดียวก็ไม่ได้รึยังไง ? เมิ่งเหยารู้สึกท้อใจขณะจ้องมองที่ฉิงเฟิง
"เหยาเหยาน้อย มือของเธอมีกลิ่นที่เยี่ยมยอดมากและนุ่มเหมือนลูกกวาดปุยฝ้ายฉันอยากจะสัมผัสพวกมันมากกว่านี้" ฉิงเฟิงยังคงกุ้มมือเล็กๆของเธอไว้
ยัยลูกเจี๊ยบนี่มีมือที่ยอดเยี่ยมนัก! พวกมันนุ่มและเรียบเนียนเหมือนลูกอมฝ้าย
ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนต่างก็กล่าวว่าผู้หญิงถูกสร้างขึ้นมาจากน้ำ มันเหมาะสม !
"เหยาเหยาน้อย เธอกับฉันได้พนันกันไว้ว่า เธอจะให้ฉันช่วยเพิ่มไซส์หน้าของของเธอ ถ้าฉันช่วยเด็กได้ใช่มั้ย?" ฉิงเฟิงยิ้ม ขณะจ้องที่หน้าอกของเมิ่งเหยา
ใบหน้าของซูเมิ่งเหยาเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากได้ยินที่ฉิงเฟิงพูด เธอรู้สึกราวกับว่าหน้าอกของเธอถูกขย้ำและถูกถูโดยมือสกปรกขนาดใหญ่ทั้งสองนั้น ภายใต้การจ้องมองของฉิงเฟิง
"เหยาเหยาน้อย เธอเป็นหัวหน้าทีม เธอจะไม่รักษาคำพูดของเธอหรือไง ?" ฉิงเฟิงเริ่มบ่นเมื่อเห็นเมิ่งเหยาเงียบ
"ฉิงเฟิง พวกเราอยู่ในสถานีตำรวจ และผู้คนจำนวนมากกำลังเฝ้าดูอยู่ ฉันจะทำตามสัญญาตอนไม่มีใครอยู่ โอเคมั้ย ?" เมิ่งเหยากล่าวในขณะที่ตื่นตระหนก
แม้ว่าเธอเกลียดการที่ให้คนอื่นแตะต้องร่างกายของเธอ แต่เธอก็เป็นคนรักษาสัญญาเสมอ เธอไม่มีทางเลือก และต้องยอมให้ฉิงเฟิงช่วยทำให้หน้าอกของเธอเพิ่มขนาดขึ้น ในเมื่อเธอแพ้เดิมพัน มันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็แค่คิดซะว่าเขาเป็นลูกหมูตัวเล็กๆที่หน้าตาหล่อเหลาก็พอ…
“เหยาเหย่าน้อย ไม่ต้องกังวล พวกเราจะไปที่ห้องน้ำ” ฉิงเฟิงยิ้มและมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำขณะที่กุมมือของซูเมิ่งเหยาไว้
มันเป็นเวลาสิบโมงเช้า และทุกคนก็หลับไปแล้ว รวมทั้งเด็กเหล่านั้นด้วย เหลือเพียงแค่ฉิงเฟิง, เมิ่งเหยาและเจ้าหน้าที่เข้าเวรกลางคืนที่ยังไม่ได้นอน
ฉิงเฟิงเดินผ่านห้องของเจ้าหน้าที่เวรและเดินเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่ยังคงกุมมือของซูเมิ่งเหยาเอาไว้
ในห้องน้ำ
ซูเมิ่งเหยายืนพิงกำแพง หน้าแดงขึ้นและหัวใจเต้นรัว เธอก้มหน้าดวงตาของเธอมองไปบนพื้นเพราะเธอรู้สึกอัยอายต่อการจ้องมองของฉิงเฟิงตรงๆ
"ฉันมาแล้ว เหยาเหยาน้อย" ฉิงเฟิงเดินไปหาเมิ่งเหยาด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้ายขณะจ้องมองไปที่หน้าอกของเธอ