EG บทที่ 142 ต่อสู้เพื่อโควต้า (อ่านฟรี)
"วันนี้ถือเป็นการประชุมชั่วคราว จะประกาศเรื่องใหญ่ที่น่ายินดี> \. = โรงเรียนของเราเพิ่งได้รับจดหมายเชิญจากมหาวิทยาลัยมอสโกแห่งสหภาพโซเวียต เชิญนักเรียนในโรงเรียนของเราให้ไปเข้าร่วมค่ายฤดูร้อนหนึ่งเดือนที่มหาวิทยาลัยมอสโก” ผู้อำนวยการกล่าวเสียงดัง
.“อะไรนะ? ผู้อำนวยการ ผมไม่ได้ยินผิดไปใช่ไหม มหาวิทยาลัยมอสโก?” เลขานุการของโรงเรียน ~ เน้นคำสุดท้ายดังเป็นพิเศษ
"ใช่ มหาวิทยาลัยมอสโคว์!"
"มีโควต้าให้กี่คน อยากให้นักเรียนมอปลายปีสามทั้งสองคนใช่ไหม " ความคิดของเลขาเหมือนกับความคิดเดิมของผู้อำนวยการไม่มีผิด มหาวิทยาลัยมอสโกคงเล็งเห็นศักยภาพของนักเรียนสองคนที่ไปแข่งขันโอลิมปิกคณิตศาสตร์
.“ไม่ใช่หรอก อีกฝ่ายได้เชิญนักเรียนมัธยมปลายปีหนึ่ง รวมทั้งหมด10โควตา โควต้าของครูห้าคน ฝ่ายโน้นได้จัดการเรื่องที่พักให้ ยังมีข่าวดีอีก หลี่ซื่อเฉียงที่เคยบริจาคสร้างสนามบาสเกตบอลให้พวกเราได้สนับสนุนตั๋วเครื่องบินไป - กลับครั้งนี้ด้วย”
เรื่องนี้เฝิงหยู่พูดกับรองผู้อำนวยการซุนแล้ว อันที่จริงพวกเขาต้องออกเงินเอง แต่หลี่ซื่อเฉียงอาสาช่วยออกให้
"นักเรียนมอปลายปีหนึ่งหรือ? นี่หมายความว่าอะไร? แต่ช่างมันเถอะ ยังไงก็ถือว่าเป็นข่าวดี เป็นเกียรติของโรงเรียนของเรา! " เลขากล่าวเสียงดัง
ทุกคนพูดคุยสับเพเหระอยู่สักพัก ไม่นานเลขาก็เอ่ยปากถามขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว "ผู้อำนวยการ โควต้าของค่ายฤดูร้อนครั้งนี้เราจะจัดการอย่างไร หรือเราควรประชุมเพื่อปรึกษาหารือกันหน่อย? "
ผู้อำนวยการไม่พูดขัด แต่หันไปมองรองผู้อำนวยการซุนเป็นการส่งซิก รองฯซุนจึงกระเอมเบาๆแล้วกล่าวว่า "ความตั้งใจของอีกฝ่ายคือให้นักเรียนได้รู้สึกบรรยากาศการศึกษาในโรงเรียนชั้นนำของโลก ผมเคยได้ไปเรียนที่สหภาพโซเวียต และพูดภาษารัสเซียได้ ดังนั้นการนำทีมนักเรียนไปครั้งนี้ผมจะรับผิดชอบเอง อาจารย์ซู่ซิวหวาจากมอปลายปีสองมีความสามารถด้านต่างๆค่อนข้างโดดเด่น ทั้งยังเป็นครูผู้หญิง เธอจึงค่อนข้างเหมาะสม ส่วนโควต้าสำหรับครูที่เหลือยกให้สำนักเพื่อการศึกษาดำเนินการ"
เลขานุการและรองเลขานุการรอรองรอผู้อำนวยการพูดว่าโควต้าส่วนที่เหลือยกให้พวกเขา แต่สุดท้ายกลับพูดว่าให้สำนักงานเพื่อการศึกษาดำเนินการแล้ว ~ จึงทำให้พวกเขาโกรธมาก
แต่ต่อให้แขนแข็งแรงเท่าไหร่ก็สู้ขาไม่ได้ ถึงแม้พวกเขามีความสัมพันธ์อันดี ก็ไม่อาจต่อสู้สำนักงานเพื่อการศึกษาได้ ~ นี่จะต้องเป็นแผนการของผู้อำนวยการอย่างแน่นอน พวกเขาเชื่อว่าผู้อำนวยการควรจะชดเชย โดยพวกเขาสองคนควรจะได้สามโควต้าในการเสนอชื่อนักเรียน
พอเห็นพวกของเลขาไม่ได้ต่อต้าน รองผู้อำนวยการซุนจึงพูดต่อ "สิบโควต้านักเรียน รายชื่อได้รับการตัดสินใจแปดคน แบ่งเป็น เฝิงหยู่ เหวินตงจุน ...... จางหาน ....."
" รอก่อน รายชื่อนักเรียนทั้งแปดคนนี้ใครเป็นผู้ตัดสินใจ? ใช้อะไรตัดสิน? คะแนนการเรียน ครูแนะนำ หรือว่าพวกคุณตัดสินใจกันเอง?" เลขาพูดขัดรองผู้อำนวยการซู เขาทนฟังไม่ไหว พออ่านถึงคนที่เจ็ด ถึงจะมีชื่อว่าจางหานที่ฟังดูเข้าที ส่วนนักเรียนคนอื่นใครเป็นคนแนะนำ?
รองเลขาก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า "รองผู้อำนวยการซุน, เรื่องนี้ควรถูกตัดสินผ่านทางสำนักงานบริหารโรงเรียนของเราก่อน ทำไมผมไม่เคยรู้ว่ามีคนอื่นมาจัดการเรื่องของนักเรียนแทนสำนักงานบริหารโรงเรียนเเล้ว? " เลขาฟู่รับผิดชอบสำนักงานบริหารมีอิทธิพลในโรงเรียนอย่างมาก
รองผู้อำนวยการมองไปที่ผู้อำนวยการ เห็นผู้อำนวยการก้มหน้ามองในถ้วยชาราวกับว่าในถ้วยน้ำชามีสิ่งมหัศจรรย์ใหญ่ของโลกลำดับที่แปด เพ่งมองอย่างใจจดใจจ่อ
รองผู้อำนวยการเข้าใจว่าความหมายของผู้อำนวยการคือการปล่อยให้พวกเขาเหนือกว่า ก็ในเมื่อในรายการนี้มีคนที่เขาแนะนำถึงสองคน
"เลขาจ้าว ~, รองเลขาหลิว~, รายชื่อเหล่านี้ไม่ได้เป็นเราที่กำหนด แต่ในจดหมายเชิญของมหาวิทยาลัยมอสโกมีกำหนดนักเรียนสี่คนไว้แล้ว แบ่งเป็น เฝิงหยู่ เหวินตงจุน หลี่น่า หลิวคุน ส่วนจางหานเป็นลูกสาวของใคร ทุกท่านคงจะรู้ซึ้งแก่ใจ "
"ทางฝ่ายโน้นกำหนด4 คน จดหมายเชิญอะไรกัน ขอผมดูหน่อย? "เลขามองรองผู้อำนวยการอย่างรู้ทัน เขาก็อยากรู้ว่าสี่คนนี้มีอะไรเหนือกว่าคนอื่นๆ
รองผู้อำนวยการซุนส่งจดหมายเชฺิญให้ เรื่องนี้ไม่มีอะไรต้องแย่งชิง ค่ายฤดูร้อนครั้งนี้เป็นหลี่ซื่อเฉียงต่างหากที่เป็นคนริเริ่ม ถ้าคุณกล้าที่จะตัดคนใดคนหนึ่งออก ค่ายฤดูร้อนนี้คงไม่ได้เข้าร่วมเป็นแน่
เขากล้าที่จะต่อต้านเลขาและรองเลขา แต่ไม่กล้าทำให้หลี่ซื่อเฉียงไม่พอใจ ยังดีที่ชิงสองโควต้าสุดท้ายมาได้ เขามีความสัมพันธ์กับหลี่ซื่อเฉียงแน่นแฟ้นที่สุด เรื่องโควต้านี้เขาจึงมีความมั่นใจยิ่งกว่าผู้อำนวยการเสียอีก!
เลขาออกไปสักครู่ แล้วหยิบเอาสมุดบันทึกคะแนนนักนักเรียนกลับมา ไม่ว่าการสอบกลางภาคหรือการสอบปลายภาค ยกเว้นครั้งแรกที่ได้ที่สามของระดับชั้น ครั้งอื่นๆหลิวคุนก็ได้ที่หนึ่ง
ผลคะแนนของหลี่น่าก็ยอดเยี่ยม คะแนนเพิ่มขึ้นตลอด ติดอันดับสิบของระดับชั้น เป็นเด็กหญิงที่โดดเด่นมาก การมอบโควต้าในเธอถือว่าให้ได้พอหยวนๆ แต่เกิดอะไรขึ้นกับเหวินตงจุนและเฝิงหยู่ นักเรียนทั้งสองนี้มีคะแนนปานกลาง ได้อันดับต้นๆของห้องเรียน แต่ระดับชั้นเรียนอยู่อันดับกลางๆเท่านั้น ทำไมถึงได้รับเชิญ?
"คุณซุน ผมไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ชื่อของเฝิงหยู่และเหวินตงจุนต้องถูกตัดออก ทั้งสองคนมีคะแนนธรรมดามาก ทั้งยังไม่เคยสร้างคุณประโยชน์ให้โรงเรียนเลย แถมเฝิงหยู่ยังเคยขัดแย้งกับเจ้าหน้าที่หลี่ของสำนักงานบริหารอย่างโจ่งแจ้ง ผมจำได้ว่าตอนนั้นรองผู้อำนวยการซูเป็นคนแนะนำมาใช่ไหมครับ?" เลขาชำเลืองมองรองผู้อำนวยการซุน
รองผู้อำนวยการซุนจึงพูดอย่างเฉยเมย "รายชื่อก็มีอยู่ อีกฝ่ายเชื้อเชิญมาเอง พวกเราจะเปลี่ยนโดยพละการได้อย่างไร ทำไมต้องเปลี่ยนละ?"
"เพราะพวกเขาไม่ใช่นักเรียนที่ดีเลย! ให้เด็กพวกนี้ไปจะทำให้เสียชื่อเสียงโรงเรียนของเราป่นปี้! นอกจากนี้ ผมได้ยินว่าครอบครัวของเฝิงหยู่มีประวัติเสียหาย ผมจึงคิดว่าทั้งสองคนไม่เหมาะที่จะเข้าค่ายฤดูร้อน ควรเปลี่ยนเป็นคนอื่น! " รองเลขาพูดยืนกราน
โควต้าอาจารย์ที่จะนำทีมไปก็ถูกพวกนายแบ่งไป พวกนายยังคิดจะแบ่งโควต้านักเรียนที่จะเข้าร่วมอีกเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันกับเลขาจะทำยังไง? พวกเราก็เป็นระดับหัวหน้าของโรงเรียนนะ!
"รองเลขาหลิวยืนกรานถึงขนาดนั้น แต่ผมเป็นครู ไม่อาจพูดข่าวลือไม่มีมูลความจริงลับหลังนักเรียน นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว " รองผู้อำนวยการซูพูดอย่างไม่กระด้างกระเดื่องแต่ไม่ยอมอ่อนข้อ แต่ในใจร้องตะโกนเสียงดัง รีบตบโต๊ะสิ แล้ววางท่าข่มกว่านี้ ทางที่ดีอ้างเลขาจ้าวด้วยสิ ตัดชื่อเฝิงหยู่ออก เช่นนั้น สองโควตาสุดท้ายฉันจะได้แบ่งกับผู้อำนวยการซู
ปัง ~~~~~~
"คุณซุน เมื่อกี้คุณพูดเหน็บแนมใคร? ยังไงนักเรียนสองคนนี้ต้องถูกตัดชื่ออก! " รองเลขายังไม่เอ่ยปากก็ตบโต๊ะดังลั่น เขาก็เป็นคนยุคสมัยนั้น
ผู้อำนวยการยังก้มหน้ามองลงไปที่ถ้วยน้ำชา ในเมื่อรองผู้อำนวยการต้องการโควต้าอาจารย์ก็ต้องยื้อเอาโควต้านักเรียน เรื่องนี้คงไม่ง่าย
รองผู้อำนวยการซุนจึงตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ “เลขาจ้าว ~ ตัดรายชื่อนักเรียนที่มหาวิทยาลัยมอสโกกำหนดในจดหมายเชิญ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นคุณรับผิดชอบไหวเหรอ?”
เลขาธิการเหมือนนั่งอยู่บนหลังเสือ แต่เขาต้องเอาหน้าที่นี้มา ความดีความชอบใหญ่หลวงขนาดนี้ ผู้อำนวยการอาจจะลงจากตำแหน่งสิ้นปีนี้ เขาต้องแย่งตำแหน่งผู้อำนวยกับรองผู้อำนวยการซุน เขาจะปล่อยให้อีกฝ่ายคว้าโอกาสเช่นนี้ไปได้อย่างไร?
“ผมจะรับผิดชอบเอง มีปัญหาอะไรอีกไหม? นี่คือคะแนนของทั้งสองนักเรียน และผมคิดว่าพวกเขาไม่เหมาะสม!”
ผู้อำนวยการกระแอมครั้งหนึ่ง แล้วเปิดปากพูดว่า: "นี่คือการประชุม เอะอะโวยวายอะไรกัน อาจารย์ท่านอื่นเห็นจะว่ายังไง? จำไว้ว่า คำว่าครูต้องมาก่อนคำว่าผู้นำ ต้องเป็นแบบอย่างครูที่ดี! รายชื่อของค่ายฤดูร้อนนี้พวกคุณเอาแต่แย่งชิงกัน กลับไปคิดดีดีละกัน แล้ววันพรุ่งนี้ค่อยมาประชุมเพื่อหารือกันใหม่!"
เลขาและรองเลขาเดินหน้าดำหน้าแดงออกไป กลับไปหารือเกี่ยวกับรายชื่อที่อยู่ในใจของพวกเขา พวกเขาต้องได้อย่างน้อยๆสองโควต้าในการเสนอชื่อนักเรียน ถ้าหากผู้อำนวยการไม่ปฎิเสธ พวกเขาต้องการโควต้าคนละสามโควต้า!
ติดตามตอนล่าสุดได้ที่ เพจ Kingdom นิยายแปล