ขาขวาของลี่ฉิงเฟิงพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วและเตะตรงสวนกับขาของหลิวเฉินยู ขาขวาของฉิงเฟิงเตะออกมาเหมือนสายฟ้าเปลี่ยนเป็นลมแรง ด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก มันเตะสวนไปที่ขาของหลิวเฉินยูอย่างโหดเหี้ยม

แกร๊ก !

ขาของหลิวเฉินยูประสานกับขาของลี่ฉิงเฟิง ขาของเขาหักทันที เผยให้เห็นกระดูกสีขาวซีดโผล่ออกมา

อ้ากกก! หลิวเฉินยูกรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัว ขณะที่เขารู้สึกว่าขาของเขาหัก ใบหน้าของเขากลายเป็นสีขาวซีดและมีเหงื่อเย็นไหลลงจากหน้าผากของเขา

"พวกแกรออะไรกันอยู่ ไปยำมันเซ่ !" หลิวเฉินยูพยายามที่จะอดทนความเจ็บปวดขณะที่เขาตะโกนไปบอกลูกน้องที่อยู่ด้านหลังของเขา

"พี่น้อง พวกเราต้องแก้แค้นให้พี่ยู"

ชาวแก๊งหลายสิบคนตะโกนออกมาและล้อมรอบลี่ฉิงเฟิง ทั้งหมัดและเท้าของพวกเขาต่างมุ่งเป้าไปที่ลี่ฉิงเฟิง

"ระวัง" หลิวรูหยันเปลี่ยนเป็นหน้าซีดและตะโกนร้องเตือนลี่ฉิงเฟิง

เธอรู้ว่าคนหลายสิบเหล่านี้เป็นกลุ่มคนดุร้ายทั้งหมด และเพียงแค่จำนวนที่เห็นก็ทำให้เธอกลัวว่าลี่ฉิงเฟิงจะไม่รอด

"ไม่ต้องกังวล พวกมันทั้งหมดเป็นแค่คนอ่อนแอ" ลี่ฉิงเฟิงมอบรอยยิ้มอย่างมั่นใจให้หลิวรูหยัน เขาไม่ได้แคร์พวกอันธพาลที่อยู่รอบตัวเขาสักนิด

สำหรับเขา แม้กระทั่งอันธพาลระดับนี้ร้อยคนก็ไม่ใช่คู่มือ

ฟิ้ว!

เขาเคลื่อนไหวไปข้างหน้า ด้วยความเร็วอย่างกับเสือชีต้าและอยู่ระหว่างพวกอันธพาลเหล่านั้นในทันที

เขาเตะออกไป อันธพาลคนหนึ่งถูกเตะไปข้างหลัง กระดูกหักหลายท่อนและล้มไปกระแทกกับคนอื่นๆที่อยู่ข้างหลังเขาอีกหลายคนจนล้มเป็นโดมิโน

ปัง ปัง ปัง

ฟุตเวิร์คของลี่ฉิงเฟิงก็รวดเร็วยังกับพายุเฮอริเคน ไม่นานนักอันธพาลหลายสินคนก็นอนคว่ำอยู่บนพื้นมีทั้งขาหักและแขนหัก พวกเขาส่งเสียงกรีดร้องจนแสบแก้วหู

ปีศาจ เขาเป็นปีศาจ พวกเขาทั้งหมดมองลี่ฉิงเฟิงด้วยความหวาดกลัวในสายตาของพวกเขา

ความสามารถของฉิงเฟิงไกลเกินกว่าที่พวกเขาคาดไว้ พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะแตะชายเสื้อของฉิงเฟิงได้เลย

เหล่าอันธพาลไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเขา ถ้าเปรียบลี่ฉิงเฟิงเป็นสิงโต พวกเขาก็เป็นเหมือนฝูงแกะ บางทีอาจจะน้อยกว่านั้น..

"อะไร อะไร แกต้องการอะไร...?" เมื่อเขาเห็นลี่ฉิงเฟิงเดินไปทางเขา หลิวเฉินยูก็ถามด้วยเสียงอันหวาดกลัว

"แน่นอน ก็มาฆ่าแกไง" บรรยากาศรอบตัวเขาบ่งบอกว่าเขาต้องการฆ่า

ไอ้เลวที่อยู่ตรงหน้าเขา กล้าที่จะดูถูกหลิวรูหยัน ต้องการทำให้เธอแปดเปื้อน ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของเขา ส่วนคนที่อยู่ข้างหน้าเขาจะต้องตาย เพราะมันกล้าที่จะทำเรื่องแบบนี้

"ฉันเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเสือโหด แกไม่สามารถ ... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค ลำคอของเขาก็ถูกฉิงเฟิงคว้าเอาไว้

ก็อก!

ลี่ฉิงเฟิงออกแรงบีบเล็กน้อยจากมือขวาของเขาและหักคอของหลิวเฉินยู ประกายในดวงตาของหลิวเฉินยูค่อยๆจางลง เมื่อกลิ่นอายชีวิตค่อยๆหายไปจากเขา

หลิวเฉินยูโกรธ ผิดหวังและเสียใจมาก เขาบอกว่าเขามาจากตระกูลเสือโหด แต่ฝ่ายตรงข้ามยังกล้าที่จะฆ่าเขา

ตระกูลเสือโหดเป็นหนึ่งในตระกูลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวงการโลกใต้ดินของเมืองทะเลตะวันออก ทำไมฝ่ายตรงข้ามถึงไม่กลัวเลย ?

ลี่ฉิงเฟิงเคยได้ยินชื่อตระกูลนี้อยู่บ้าง ได้ยินว่าเป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งในเมืองทะเลตะวันออก แต่แล้วไงละ? ถ้าพวกมันกล้าทำให้เขาโกรธ ก็จะต้องเผชิญหน้ากับความตาย

เขาโยนร่างของหลิวเฉินยูลงบนพื้น และเดินไปหาพวกอันธพาลที่เหลือ ในขณะที่ตัวเขายังเต็มไปออร่าแห่งความตายอยู่

"อย่าฆ่าฉัน ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย" พวกอันธพาลหวาดกลัวแทบจะสิ้นสติ พวกเขาอยู่บนพื้นก้มกราบไหว้และขอร้องไม่ให้ฆ่าเขา

เด็กหนุ่มตรงหน้าพวกเขาน่ากลัวเกินไป เขาไม่ได้แยแสกับการฆ่าคนสักนิด บอสของพวกเขาถูกเขาฆ่าในทันที

"ลี่ฉิงเฟิง, หยุด ไม่ต้องฆ่าแล้ว" ใบหน้าที่สวยงามของหลิวรูหยันเปลี่ยนไป ขณะที่เธอเอามือไปกอดแขนรั้งเขาไว้

เธอรู้ว่าการฆ่าคนไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เธอต้องรีบหยุดเขา ถึงแม้พวกอันธพาลจะน่ารังเกียจแต่พวกเขาก็ยังไม่สมควรตาย

แม้ว่าเขาจะฆ่าหลิวเฉินยูไปแล้ว, แต่หลิวรูหยันสามารถหยุดยั้งผลกระทบเชิงลบให้แก่ลี่ฉิงเฟิงได้ โดยอาศัยคอนเนคชั่นของเธอ แต่ถ้าเขาฆ่าหลายสิบคน เธอก็อาจจะไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มากนัก

เมื่อลี่ฉิงเฟิงเห็นใบหน้าที่กังวลใจของเธอ เจตนาฆ่าของเขาก็ค่อยๆจางหายไป

เฮ้อ อาการคลั่งสนามรบของเขากำเริบขึ้นอีกครั้งแล้ว (เคยอธิบายไปตอนก่อนๆแล้วโรคของฉิงเฟิง) เขายิ้มอย่างขมขื่น เขาโกรธมากจนอยากจะฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า มันรุนแรงมากจนเขาแทบจะไม่อาจควบคุมได้

ตอนที่เขาอยู่ในทวีปหมาป่า เขาได้ฆ่าคนเป็นจำนวนมาก ทุกครั้งที่เขาเข้าสู่พวกชนเผ่าต่างๆ เขาจะฆ่าคนหลายร้อยคน แต่แน่นอนว่าคนที่เขาฆ่าคือคนเลวทั้งหมด ตัวอย่างเช่น ชนเผ่าที่เขาฆ่าคือกลุ่มคนที่กินเนื้อคน

"ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ฆ่าพวกเขา ฉันจะลงโทษพวกเขาเล็กๆน้อยๆ" เขาลูบไล้มือเล็กๆของหลิวรูหยันและยิ้มให้เธอ

เขาเดินไปทางกลุ่มอันธพาล ยกเท้าขวาและมอบความน่าสยดสยองให้กับคนเหล่านี้ด้วยการหักขาทั้งสองข้างพวกเขาทุกคน

พวกเขาได้รับการยกเว้นโทษตาย แต่ต้องรับโทษหนักอย่างอื่น การหักขาทั้งสองข้างเป็นการลงโทษที่รุนแรงที่สุดสำหรับพวกเขา

ลี่ฉิงเฟิงหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาและโทรหาผีเสื้อแดงยิป

"ผีเสื้อแดง ฉันฆ่าคนตายบนภูเขากรีนพีค นอกจากนี้ยังมีอันธพาลหลายสิบคนที่ขาหักฝากจัดการด้วย" ลี่ฉิงเฟิงพูดใส่โทรศัพท์

ผีเสื้อแดงเป็นหัวหน้าทีมของทีมเขี้ยวมังกรในเมืองทะเลตะวันออก เธอมีพาวเวอร์ในมือเธอ น่าจะสามารถจัดการเคลียร์เรื่องพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย ถ้าปล่อยให้ตำรวจเข้ามาเกี่ยวข้องก็จะยิ่งเป็นปัญหามากขึ้น

"รูหยัน, ไปกันเถอะ" เขากุมมือเล็กๆของเธอและเดินลงจากภูเขา

มีคนเดินอยู่ตามเส้นทางบนภูเขา พวกเขาหลีกเลี่ยงทั้งคู่ด้วยความกลัว ขณะที่พวกเขาได้เห็นการกระทำของลี่ฉิงเฟิง ไม่มีใครอยากยุ่งกับเขา

"คุณแน่ใจเหรอว่าเราสามารถจากไปง่ายๆแบบนี้?" ปรากฏสีกลับขึ้นมาบนใบหน้าของเธอ แต่เธอก็ยังกังวลอยู่เล็กน้อย

อย่ากังวลเลย ไปกันเถอะ จะไม่มีใครมารบกวนเรา เขายิ้มให้เธอราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่

เขาเป็นราชาแห่งวงการโลกใต้ดิน บวกกับที่อันธพาลเหล่านี้สมควรตาย ไม่มีใครอยากจะมีปัญหากับวูฟคิงเพื่อคนตาย

"ขอบคุณนะ หิมะทำให้วันนี้ดูสวยมาก" เธออิงแขนของลี่ฉิงเฟิงและยิ้มกลับ

"ตราบเท่าที่คุณมีความสุข" ลี่ฉิงเฟิงโอบเอวของเธอ มันรู้สึกเรียบเนียนและนุ่มนวลทำให้เขาอยากจะโอบมันไว้ตลอดไป

ทั้งสองเดินลงจากภูเขาและขับรถกลับไปที่ Noble Palace ด้วยรถ Maserati ของหลิวรูหยัน

วิลล่าหมายเลข 14

ภายในห้องนั่งเล่น ใบหน้าของเธอแสดงออกอย่างยั่วยวนใจ เธอมีดวงตาดั่งสายน้ำ มีขนตายาวที่กระพริบเหมือนผ้าม่าน

เธอสวมชุดนอนผ้าลายลูกไม้สีดำ มันช่วยขับเน้นเรือนร่างของเธอได้เป็นอย่างดี และด้วยถุงน่องสีดำ ปลดปล่อยบรรยากาศของความเย้ายวนออกมา ซึ่งมันทำให้ฉิงเฟิงร้อนรุ่มมาก

"คนโง่ , พาฉันขึ้นเตียงสิ" หลิวรูหยันพูดออกมาอย่างเจ้าชู้

"ไม่เอา ฉันอยากลองที่ห้องครัว" ลี่ฉิงเฟิงอุ้มเธอขึ้นมาและเดินไปที่ห้องครัว

เขาชอบความตื่นเต้น บนเตียงนั้นน่าเบื่อเกินไป เขาต้องการทำที่ห้องครัว, ห้องน้ำ, ระเบียง, และทุกๆที่ เขาต้องการที่จะทำลายหลิวรูหยันให้แหลก

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด