ตอนที่ 170 เหยาเหยาน้อย เกิดอะไรขึ้น ?
ตอนที่ 170 เหยาเหยาน้อย เกิดอะไรขึ้น ?
แปล Tarhai
กลุ่ม 1 https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/
ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
กลุ่ม 2 https://www.facebook.com/groups/400760230327669/
ตอนที่ 201-300 ราคา 100 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559
อ่านบนเว็บ
https://amnovel.com/cat.php?id=58
https://www.thai-novel.com/?page_id=220202&preview=true
"เหยาเหยาน้อย เธอพูดว่าอะไรนะ พูดอีกครั้งซิ" ฉิงเฟิงถามซูเมิ่งเหยาด้วยอาการหัวเราะ
"ฉันบอกว่า ฉันจะเอากล้วยยัดปากคุณ" ซูเมิ่งเหยาโกรธมาก
เธอเหลืออดกับคำพูดไร้ยางอายของฉิงเฟิงแล้ว เธอรู้สึกว่าฉิงเฟิงเป็นศัตรูของเธอ ทุกครั้งที่เธอเห็นเขา เธอก็จะโกรธเกรี้ยว
ทำไมเธอถึงโกรธ? เพราะชายคนนี้แกล้งเธอเสมอ
เขาชอบเล่นหัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนี้ทุกครั้งที่เขาเจอเธอ มันกลายเป็นรูปแบบของความบันเทิงสำหรับเขาไปแล้ว
ชีวิตมันเครียดพอแล้ว ถ้าเขาไม่หาอะไรทำให้มีความสุข เขาคงจะเบื่อตาย
"ไอ้บ้า คุณกำลังเอามือไว้ที่ไหน?" ซูเมิ่งเหยาโกรธ เมื่อเธอเห็นมือมารของฉิงเฟิงเริ่มคืบคลานไปที่หน้าอกของเธอ
ไอ้คนบ้านี่ ตอนนี้ฉันกำลังขับรถ คุณกำลังสัมผัสอะไร ถ้าใครเห็นมันเข้าฉันตายซะดีกว่า ไอ้บ้าเอ้ย
"เหยาเหยาน้อย ฉันจะช่วยเธอเพิ่มไซส์หน้าอกไง" ฉิงเฟิงกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เขาคว้าไปยังพื้นที่หวงห้ามของเธอและใบหน้าของซูเมิ่งเหยาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอโกรธมาก
แต่เธอก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกสบายๆตรงหน้าอกของเธอในเวลาเดียวกัน มันรู้สึกชาๆเล็กน้อยและเสียวซ่าน
"เหยาเหยาน้อย เธอใหญ่ขึ้นแล้ว" ฉิงเฟิงกล่าวอย่างฉับพลัน คำพูดของเขาทำให้ซูเมิ่งเหยายิ่งหน้าแดงมากขึ้น
เขาพบว่า ด้วยความช่วยเหลือของเขา หน้าอกของซูเมิ่งเหยาเริ่มดีขึ้น
สิ่งนี้พิสูจน์ได้ว่าการนวดของฉิงเฟิงนั้นมีประสิทธิภาพ เขาตัดสินใจที่จะนวดหน้าอกของเธอมากขึ้นในอนาคต ความรับผิดชอบของผู้ชายทุกคนคือการช่วยพัฒนาความงาม
"โอ้ รถตู้ที่หน้าเรา จอดแล้ว" การแสดงออกของซูเมิ่งเหยาเปลี่ยนไป เมื่อเธอพบว่ารถตู้หยุดจอดแล้ว
"มาเถอะ ลงมา ไปดูกัน" ซูเมิ่งเหยาจ้องอย่างรุนแรงไปที่ฉิงเฟิงและลงจากรถแท็กซี่
ใบหน้าของซูเมิ่งเหยาเปลี่ยนไปเมื่อเธอมาถึงรถตู้ เธอพบว่ามีเพียงชายคนหนึ่งอยู่ในรถตู้เท่านั้น ชายคนนั้นสูบบุหรี่และไม่มีสัญญาณของเด็กๆ
ในรถตู้จะไม่มีเด็กได้ยังไง ? ซูเมิ่งเหยาขมวดคิ้วด้วยความสับสน
เธอกำลังสืบสวนคดีลักพาตัวคดีใหญ่ มีเด็กกว่าสิบคนที่ถูกลักพาตัวโดยกลุ่มเดียวกัน รถตู้คันนี้น่าสงสัยที่สุด พวกเธอเชื่อว่าเด็กที่ถูกลักพาตัวอยู่ในรถตู้
ซูเมิ่งเหยารับผิดชอบในการปลอมตัวเป็นคนขับแท็กซี่และติดตามรถตู้ เธอประหลาดใจที่ไม่มีเด็กอยู่รถบนรถตู้
ในขณะนั้นซูเมิ่งเหยาก็ได้รับข้อความจากผู้ใต้บังคับบัญชาว่า ไม่มีเด็กบนรถตู้ที่พวกเขาติดตามอยู่เช่นกัน
คนกลุ่มนั้นเคลื่อนย้ายพวกเด็กๆไปแล้ว ซูเมิ่งเหยาตกใจมาก เธอรู้ว่าคนกลุ่มนี้ต้องย้ายเด็กไปแล้ว และรถตู้ที่เธอกับลูกน้องของเธอติดตาม ก็เป็นเพียงแค่การปกปิดเท่านั้น
กลุ่มอาชญากรรมนี้ไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขาเป็นกลุ่มที่แข็งแกร่งซึ่งเป็นพวกยอดเยี่ยมในการแกะรอย
"คุณผู้หญิง คุณกำลังมองหาอะไร?" คนขับรถตู้ถาม เมื่อเขาเห็นซูเมิ่งเหยามองไปที่รถตู้ของเขา เขาเป็นชายหนุ่มผอม
"คนที่อยู่ข้างในอยู่ที่ไหน?" ซูเมิ่งเหยาถาม ขณะที่เธอชี้ไปที่รถตู้
"คุณผู้หญิง ผมไม่เข้าใจสิ่งที่คุณกำลังพูด"
"มีเด็กถูกลักพาตัวไปและอยู่ในรถตู้ของคุณ เด็กๆอยู่ที่ไหนตอนนี้ ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ ถ้าคุณไม่บอกที่อยู่ของเด็กๆเหล่านั้น ฉันจะจับกุมคุณ"
"คุณผู้หญิง แม้ว่าคุณจะเป็นตำรวจ คุณก็ไม่สามารถกล่าวหาฉันอย่างไม่มีหลักฐานได้นะ คุณมีหลักฐานหรือเปล่า ถ้าคุณไม่มี ผมจะฟ้องร้องคุณข้อหาหมิ่นประมาท”
ชายผอมพูดกับซูเมิ่งเหยาด้วยรอยยิ้มอันหนาวเย็น เขาไม่กลัวเธอเลยแม้แต่นิดเดียว
เจ้าหน้าที่ตำรวจต้องมีหลักฐานก่อนที่จะจับกุม ในเมื่อไม่มีเด็กอยู่ในรถตู้ เขาจึงไม่กลัวซูเมิ่งเหยาเลย
ซูเมิ่งเหยาโกรธเกรี้ยวมากเมื่อเธอได้ยินคำพูดของชายผอม เธอรู้ว่าเด็กๆถูกคนกลุ่มนี้ย้ายไปแล้ว
ฉิงเฟิงไม่ได้ฟังการถกเถียงระหว่างซูเมิ่งเหยากับชายผอม เขาจ้องที่รถตู้ข้างหน้า มันเป็นรถตู้ธรรมดาๆที่สามารถพบเห็นได้ทุกที่ทั่วท้องถนน ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ฉิงเฟิงกลับพบว่ามีอะไรแปลกๆอยู่บนยางของรถ
ฉิงเฟิงเดินไปตรงข้างๆยางและพบว่ามีโคลนสีเหลืองติดอยู่บนยาง โคลนสีเหลืองไม่ใช่โคลนธรรมดา มันเป็นโคลนที่ใช้ในการทำอิฐและมีกลิ่นไหม้จาง ๆ
ฉิงเฟิงสันนิษฐานว่า รถตู้ต้องไปโรงงานอิฐ โคลนบนยางยังคงสดอยู่ ซึ่งหมายความว่ารถตู้ออกจากโรงงานมาได้ไม่นานนี้เอง
"เหยาเหยาน้อย พวกเราไปกันเถอะในเมื่อไม่มีเด็กอยู่บนรถตู้" ฉิงเฟิงกล่าวขณะที่เดินไปหาซูเมิ่งเหยา
"เรายังไม่พบเด็กเลย พวกเราจะไปได้อย่างไร?" ซูเมิ่งเหยาไม่ต้องการจากไป รถตู้คันนี้เป็นเบาะแส
"ไปกันเถอะ ไม่มีเด็กในรถตู้" ฉิงเฟิงยิ้มเบา ๆ และดึงซูเมิ่งเหยาออกไป
ซูเมิ่งเหยาไม่ต้องการไป แต่ฉิงเฟิงแข็งแรงมาก เธอไม่สามารถขัดขืนได้ จึงต้องยอมกลับเข้าไปในรถ
"ตัววายร้าย คุณดึงฉันออกมาทำไม พวกเรายังไม่ได้เจอพวกเด็กๆเลย " ภายในรถใบหน้าของซูเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความโกรธ เธอโกรธและไม่พอใจเล็กน้อย
"เหยาเหยาน้อย ไม่ต้องกังวล ฉันช่วยเธอแก้ปัญหานี้ได้" ฉิงเฟิงยิ้มอย่างมั่นใจ
หลังจากการสังเกตของเขาแล้ว เขาก็มั่นใจและพบเบาะแสแล้ว
"คุณจะไขคดีนี้อย่างไร?"
"ฉันถามเธอหน่อย มีโรงงานอิฐอยู่ใกล้ ๆ ไหม?"
"ทำไมคุณถึงถามเรื่องนี้?"
"เธอแค่บอกฉันมาว่า มีโรงงานผลิตอิฐอยู่ใกล้ๆแถวนี้หรือเปล่า"
"รอแปปนึง ฉันจะลองให้ลูกน้องตรวจสอบดู"
แม้ว่าซูเมิ่งเหยาจะไม่รู้ว่าทำไมฉิงเฟิงถึงถามเกี่ยวกับโรงงานอิฐ แต่เธอก็เลือกที่จะเชื่อเขา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาลูกน้อง
ในเวลาเดียวกัน ผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอก็ส่งข้อมูลมา
ซูเมิ่งเหยาวางสายโทรศัพทย์ของเธอและพูดว่า “มีโรงงานผลิตอิฐอยู่ 3แห่งใกล้ๆนี้ ที่แรกอยู่ใต้ Lone Hill อีกที่หนึ่งอยู่ในชนบท และอีกที่หนึ่งอยู่ใกล้ๆกับถนน Sky River”
"ฉันถามอีกที โรงงานไหนจากทั้งสามแห่งที่เป็นโรงงานใหม่สุด?" ฉิงเฟิงถามขณะที่เขาขมวดคิ้ว
"ที่แรก ใต้ Lone Hill เป็นโรงงานใหม่ล่าสุด มันเพิ่งเปิดเมื่อเดือนที่แล้ว"
"ดี งั้นไปที่โรงงานอิฐใต้ Lone Hill เดี๋ยวนี้"
"ทำไมเราต้องไปที่โรงงานอิฐใต้ Lone Hill?"
"ง่ายมาก เพราะเด็กที่ถูกลักพาตัวไป อยู่ในโรงงานผลิตอิฐที่ Lone Hill"
ฉิงเฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
