บทที่ 83: ขับไล่ออกจากสำนัก
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 83: ขับไล่ออกจากสำนัก
จ้าวสำนักไม่ได้สนใจใบหน้าที่แสดงออกขอความเมตตาพร้อมตวาด “เจ้าแสดงกริยาน่าสงสัยและข้าจะทำให้เจ้าพิการอยู่ที่นี่!”
“ขอรับ ศิษย์ไม่กล้าขอรับ!” ผู้ฝึกตนระดับจินตันตอบกลับด้วยความกลัวอย่างถึงที่สุด เขาลดศรีษะลงไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเจ้าอ้วน การแสดงออกเช่นนี้เห็นได้ชัดเจนว่าความกลัวที่มีนั้นมากมายเพียงใด
เมื่อได้เห็นเช่นนี้ เจ้าอ้วนตระหนักได้ทันทีว่าเหล่าอาวุโสในศิษย์นอกมีผู้ฝึกตนระดับจินตันผู้นี้คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง อีกทั้งจ้าวสำนักแห่งนี้อาศัยอยู่ภายใต้ชื่อมังกรคะนองอย่างแท้จริง เพียงแสดงความโกรธออกมาเล็กน้อย เขาสามารถข่มขวัญระดับจินตันได้อย่างง่ายดาย
เมื่อจ้าวสำนักได้ทำการตักเตือนผู้ฝึกตนระดับจินตันเสร็จแล้ว ภรรยาของจ้าวสำนักจ้องมองเจ้าอ้วนอย่างสงสัยพร้อมกล่าวว่า “ซ่ง…”
ในขณะที่ภรรยาของจ้าวสำนักกำลังจะเปล่งเสียงเพื่อเรียกเจ้าอ้วน นางหยุดปากไว้เพียงเท่านั้น แสดงให้เห็นว่านางไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือจะหัวเราะดี นางต้องการเรียกชื่อจริงของเจ้าอ้วน ‘ซ่งจง’ แต่ชื่อดังกล่าวไม่สามารถพูดออกมาได้อย่างปกติ ตั้งแต่ที่สามีนางร่วมกันตั้งชื่อนี้ให้กับเขา มันทำให้บรรยากาศชวนอึดอัดอย่างมาก
หลังจากหยุดไปชั่วขณะ นางคิดหาคำอื่นเพื่อพูดกับเขา “เด็กน้อย ถ้าหากกระเป๋ามิติและดาบบินของเจ้ามีสภาพที่น่าสงสารเช่นนี้ แล้วไหนล่ะอุปกรณ์วิเศษของเจ้า?”
“อุปกรณ์วิเศษอะไรงั้นหรือขอรับ?” เจ้าอ้วนตอบพร้อมยักไหล่ เขาหัวเราะอย่างขมขื่นพร้อมกล่าวว่า “ไม่มีอุปกรณ์วิเศษเลย ไม่ว่ากรณีใด ข้าได้เข้าสู่ศิษย์นอกมาหลายปีแล้ว และยังไม่เคยได้รับมันเลย!”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!” ใบหน้าของจ้าวสำนักโกรธจัดพร้อมกับแปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวอย่างรวดเร็ว
ภรรยาของจ้าวสำนักโกรธจัดเช่นกัน แต่นางพยายามระงับอารมณ์ไว้ หลังจากนั้นไม่กี่อึดใจ นางถามต่อ “ข้าขอถามเจ้า ศิษย์นอกทุกคนได้รับสิ่งของแบบนี้หรือว่าสำหรับเจ้าเพียงผู้เดียว?”
“โอ้ แน่นอนว่าไม่ใช่ทุกคนที่ถูกกระทำเช่นนี้!” เจ้าอ้วนอธิบายต่อ “ถ้าหากว่าผู้ใดมีผู้สนับสนุนหรือว่ามีอาวุโสคอยหนุนหลัง พวกเขาเหล่านั้นจะไม่ประสบปัญหาเช่นข้า!”
“เป็นเช่นนี้นี่เอง!” ภรรยาของจ้าวสำนักถอนหายใจพร้อมกล่าวต่อ “มีเพียงไม่กี่คนในสำนักที่จะพบเจอปัญหา ข้าคิดว่าสำนักเสวียนเทียนจะเจริญทางจิตใจมากกว่านี้เสียอีก!”
“การทุจริตเช่นนี้ไม่สามารถให้อภัยได้ และนี่ถือเป็นการกลั่นแกล้งด้วยใช่หรือไม่?” จ้าวสำนักโกรธจัด “โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าหากพวกเขาจงใจจะกลั่นแกล้งอ้วนน้อยเช่นนี้ อาวุโสชั้นนอกผู้อ่อนแอเหตุใดจึงกล้ากระทำความผิดอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้ ความกล้าหาญนี้คืออะไร! เหล่าอาวุโสศิษย์ในได้ตายตกไปหมดแล้วงั้นหรือ? เหตุใดจึงไม่มีใครดูแลเรื่องนี้?”
“ข้าเห็นด้วย มันควรเป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ?” ภรรยาจ้าวสำนักกล่าวออกมาอย่างดุดัน “เด็กน้อย ด้วยสถานะของเจ้าในสำนักเสวียนเทียน เหตุใดเหล่าอาวุโสชั้นนอกจึงกล้ารังแกเจ้า?”
“นายหญิง ท่านกำลังกล่าวเรื่องตลกอะไรกัน!” เจ้าอ้วนกรอกตาลงต่ำพร้อมกล่าวว่า “ศิษย์ของท่านเป็นเพียงคนรับใช้ คอยดูแลเรื่องการเก็บกวาดขยะ แล้วข้ามีสถานะอะไรกัน?”
“อะไรนะ?!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น โต๊ะถูกทุบจนแตกกระจายทันทีเกิดเสียงดัง ปัง! จากนั้นจ้าวสำนักตะโกนออกมา “เจ้างั้นหรือเป็นคนรับใช้?!”
“ขอรับ!” เจ้าอ้วนกล่าว “หลังจากที่บิดามารดาข้าตายตกไป ข้าถูกขับไล่ออกจากสำนักชั้นใน เพื่อไปเป็นคนรับใช้ในสำนักชั้นนอก หลังจากนั้นหลายปีข้าฝึกฝนจนเข้าสู่ระดับเซียนเทียนได้ และจึงได้เข้าเป็นศิษย์นอก!”
“เหตุใดจึงเกิดเรื่องเช่นนี้?” ภรรยาของจ้าวสำนักโกรธจัด นางสอบสวนผู้ฝึกตนระดับจินตันทันที “จางฉิงอวี้! บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น!”
ในขณะนั้น จ้าวสำนักจ้องมองมาที่เขาทันที
“เรื่องนั้น… เรื่องนั้น…” จางฉิงอวี้อ้ำอึ้งพร้อมกับใบหน้าชุ่มเหงื่ออย่างไม่รู้กล่าวสิ่งใดออกมา
ในตอนนี้ มีกลุ่มคนเดินเข้ามา พวกเขาคืออาวุโสทั้งแปดคนที่อยู่ภายใต้การนำของจ้าวสำนัก จากนั้นพวกเขาทั้งหมดทำความเคารพจ้าวสำนักพร้อมกับภรรยา
จ้าวสำนักปล่อยผู้ฝึกตนระดับจินตันทันที พร้อมหันไปตวาดใส่ผู้ที่เข้ามาใหม่ “เจ้าตัวบัดซบคนไหน ที่มันทุจริตเก็บอุปกรณ์วิเศษของอ้วนน้อยไว้ อีกทั้งยังมอบขยะให้แก่เขา!”
หลังจากกล่าวจบ เขาโยนมิติเก็บของที่เจ้าอ้วนมีพร้อมกับดาบบินพัง ๆ ลงบนพื้น
อาวุโสทั้งแปดพลันตัวแข็งทื่อด้วยความกลัวอย่างสมบูรณ์เพียงเพราะความโกรธของจ้าวสำนัก พวกเขาทั้งหมดไม่อาจอยู่เฉยได้ จึงยืนตัวสั่นอยู่แบบนั้น ส่วนอาวุโสหวางที่เป็นคนหยิบยื่นอุปกรณ์พวกนี้ให้เจ้าอ้วน เขาตกใจจนเกือบจะตายตกไป
แน่นอนว่าเขารู้ได้ทันทีว่าเจ้าอ้วนได้มาฟ้องร้อง อีกทั้งยังกล่าวกับจ้าวสำนักโดยตรง สิ่งที่เขากลัวมากที่สุดเมื่อได้ยินจ้าวสำนักกล่าวถึงซ่งจงว่า ‘อ้วนน้อย’ แม้ว่าจะไม่ใช่น้ำเสียงที่ดี แต่เห็นได้ชัดว่ามันเต็มไปด้วยความรักที่อบอุ่น ในความหมายก็คือเจ้าอ้วนมีความสัมพันธ์กับจ้าวสำนักอย่างแนบแน่น!
อาวุโสหวางรู้สึกว่าลำไส้ของเขากำลังบีบรัด ‘ข้าต้องกล้าหาญเพียงเท่าไหร่กัน? ที่ไปยั่วยุลูกหลานของจ้าวสำนัก? แต่เจ้าก้อนไขมันผู้นี้ล้วนแต่เป็นคนที่ผู้คนในสำนักต่างรังแก แล้วมันจะเป็นลูกหลานของจ้าวสำนักได้อย่างไร?’
ความสับสนและความกลัวทำให้ภายในใจของเขาสับสน การถูกสอบสวนโดยจ้าวสำนัก จะสามารถโกหกได้เช่นไร? ในความเป็นจริง เขาได้ทราบเรื่องราวเบื้องต้นจากผู้ที่ไปตามแล้ว ถ้าหากปฏิเสธ ความโกรธของจ้าวสำนักจะเพิ่มมากขึ้นไปอีก แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนเลวร้าย แต่หากมีผู้ใดที่ต่อต้านเขาก็ไม่ดีเช่นกัน แต่ถ้าหากปฏิบัติตามที่เขาต้องการ อาจจะมีโอกาสที่จะได้มีชีวิตอยู่ต่อไป ซึ่งเรื่องนี้เป็นการทุจริตเพียงเล็กน้อย การลงโทษอาจจะเป็นเพียงการถลกหนังออกเท่านั้น
ดังนั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ อาวุโสหวางรวบรวมความกล้า พร้อมกับคุกเข่าลงบนพื้น เขาร้องไห้และกล่าวว่า “ข้าทำเช่นนั้นเอง ข้ามันเลวและสมควรตาย!”
“เจ้าหรือคือตัวการที่บัดซบ ใช่แล้ว เจ้าสมควรตายอย่างแท้จริง!” จ้าวสำนักตะโกนออกมา “เหตุใดเจ้าจึงกระทำเช่นนี้?”
“เรื่องนั้น…” อาวุโสหวางร้องไห้และกล่าวต่อ “ทั้งหมดนี้เพราะข้านั้นถูกความโลภครอบงำและเขาไม่ได้มอบสินน้ำใจให้แก่ข้า ข้า… ข้าถูกความโลภบังตา! จ้าวสำนัก ข้าผิดไปแล้ว ข้าทราบความผิดของข้าแล้ว ได้โปรดเมตตาได้หรือไม่?”
“สารเลว! จะให้ข้าปล่อยเจ้าไปได้อย่างไร!” จ้าวสำนักคำรามลั่น “พวกเจ้า! จงทำลายจุดตันเถียนของมันซะพร้อมกับขับไล่ออกจากสำนักเสวียนเทียน!”
“ขอรับ!” ในขณะที่จ้าวสำนักลั่นวาจา ผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิสองคนตอบรับและแบกอาวุโสหวางออกไป
อาวุโสหวางพยายามทำให้อารมณ์ของจ้าวสำนักเย็นลง เพราะเขาไม่ต้องการตาย แต่ทว่าในตอนนี้เขาก็ไม่ต่างจากคนที่ตายไปแล้ว ก่อนอื่นที่ต้องรู้คือสำนักเสวียนเทียนไม่ได้ตั้งอยู่ในดินแดนของมนุษย์ มันตั้งอยู่ในเทือกเขาใหญ่พร้อมกับเต็มไปด้วยอสูรกายดุร้าย ในสถานที่เช่นนี้กับการที่อาวุโสหวางจะถูกทำลายการฝึกฝนจนหมดสิ้น เขาจะตายตกไปได้เพียงแค่ถูกอสรพิษกัด กล่าวได้ว่าแม้เขาจะไม่ถูกตัดสินให้ประหารชีวิตในสำนัก แต่เขาจะกลายเป็นอาหารสำหรับอสูรกายนอกสำนัก
