Chapter 150: ความช่วยเหลือที่มาถึง
Chapter 150: ความช่วยเหลือที่มาถึง
โจรนั้นถูกพิจารณาว่าเป็นอาชีพที่ทรงพลังมากที่สุดในช่วงเริ่มต้นของเกม นอกจากผู้พิทักษ์และเทมพลาร์แล้ว มันก็ไม่มีใครที่สามารถทนการโจมตีเพียงครั้งเดียวของพวกเขาได้
นักฆ่านั้นมีการระเบิดความเสียหายที่สูงที่สุดในทุกอาชีพของโจร ลืมไปเกี่ยวกับนักเวทย์ไปได้เลย แม้กระทั่งนักรบก็เป็นเรื่องที่ยากที่จะเอาชีวิตรอดจากการโจมตีเพียงครั้งเดียวของพวกเขา
[โล่เวทย์มนต์] นั้นเป็นสกิลที่หาไม่ได้ทั่วไปของหมิงตู่ที่ยังไม่ได้ใช้งาน มันเป็นทางเดียวที่เขาจะป้องกันการโจมตีของนักฆ่าได้และหลังจากนั้นก็จะใช้ [วงแหวนเปลวเพลิง]…
เพียงแค่จากชื่อของมัน ใครก็ตามก็สามารถท่ะบอกได้ว่าพลังโจมตีของสกิลนี้มันไม่สูง นักฆ่าส่วนมากนั้นก็ไม่ได้สนใจมัน
หมิงตู่ก็รีบร่ายสกิลนี้ไป ตั้งแต่ที่เขาไม่ค่อยได้ใช้มันบ่อยนัก ความเชี่ยวชาญของเขานั้นต่ำมาก เปลวเพลิงที่ล้อมรอบเขานั้นก็ไม่ได้ต่างไปจากเปลวเพลิงก้อนเล็กๆที่มันพยายามที่จะต่อต้านกับลม
“[เพลิงนรก]! ระเบิด!”
แต่ผู้เล่นนั้นก็เมินเฉยกับคำพูดของหมิงตู่ เขาคิดจริงๆหรือว่าพวกเขานั้นจะโง่เง่าที่จะตกหลุมพลางเดิมเป็นครั้งที่สอง? เขานั้นไม่เคยได้ยินเรื่องราวของเด็กเลี้ยงแกะงั้นเหรอ?
แต่ในเวลานั้นเอง เสาเพลิงขนาดใหญ่ก็ปะทุขึ้นมาจากพื้นดิน และมันก็เผาผู้เล่นที่โชคร้ายโดนมันเข้าไป นักฆ่าทุกคนที่อยู่นั้นโดนเผาจนมอดไหม้ และเปลี่ยนพวกเขากลายเป็นแสงสีขาว
“ไอ้เหี้... ไอ้สารเลว!”
ผู้เล่นสาปแช่งเขาอย่างโกรธเคือง แล้วพวกเขาก็ส่งห่าธนูและเวทย์เข้าใส่หมิงตู่...
หมิงตู่นั้นใช้สกิลของเขาทั้งหมดไปแล้ว...เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีที่ดุร้ายเช่นนี้ หมิงตู่ก็รู้ว่าไม่มีสิ่งใดที่เขาสามารถทำได้ เขาก็เตรียมใจและรอคอยที่จะถูกฆ่า..
รูปร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าเขา ผลักเขาหลบจากการโดนทำร้าย…
“เหี้... ยังมีอีกคนหนึ่ง…”ทุกคนจ้องไปที่หมิงตู๋ พวกเขานั้นลืมไปเลยว่าหวังหยู่นั้นยังไม่ถูกฆ่า..
ผู้เล่นที่กราดเกรี้ยวก็มีปฏิกิริยาในทันที และเล็งหวังหยู่แทน
ในกลุ่มผู้เล่นมากกว่าสองร้อยคน มันมีนักเวทย์และนักธนูมากกว่าร้อยคน พวกเขานั้นมีผู้เล่นที่เล่นอาชีพที่มีการควบคุมที่แม่นยำอีกด้วย..
เส้นทางการหลบหนีของหวังหยู่นั้นก็ถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์แบบ คลื่นการโจมตีที่โจมตีใส่เขาก็หนานแน่นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะหลบการโจมตีบางส่วนไปได้ มันก็ยังมีอีกจำนวนมากที่จะลงมาที่เขา เมื่อหวังหยู่และหมิงตู่หลบหนีออกมาจากวงล้อมได้ หวังหยู่ก็เหลือพลังชีวิตแค่ 6 หน่วย…
“เหี้...! ทำไมนายกลับมากัน!”หมิงตู่ตะโกนอย่างโกรธเคือง “ใครจะไปสนกันถ้าฉันตาย! แต่ถ้านายตาย นายจะทำให้พวกเราเสียเวลาไปกันทั้งคู่!”
“หุบปาก! ถ้าพวกเราไม่ได้มากกิลด์เดียวกัน ผมก็คงทิ้งนายไว้ที่นั่นจริงๆแล้วนั่นละ!”หวังหยู่บ่น
“เหี้..! ดื่มโพชั่นเร็วเข้า!”
“ผมไม่ได้ซื้อสักขวด…”หวังหยู่ตอบเจื่อนๆ
“ไอ้โง่!”หมิงตู่ถอนหายใจแล้วเขาก็หยิบขวดออกมาจากช่องเก็บของของเขาและส่งให้กับหวังหยู่ “โพชั่นนี้มีเพียงนิกายซวนเฉินที่สามารถสร้างขึ้นมาได้ นายควรที่จะจ่ายฉันคืน เมื่อพวกเรากลับไป!”
“ชิ!”
หวังหยู่ดื่มโพชั่นแล้วพลังชีวิตของเขาก็ฟื้นขึ้นมาถึง 30% และมันก็ทำให้ลดความตึงเครียดที่เขารู้สึกได้อย่างมาก แต่มันก็ไม่มีเวลาที่ให้พักผ่อน ผู้เล่นคนอื่นนั้นก็มาถึงแล้ว และล้อมรอบพวกเขาอีกครั้งหนึ่ง
“พวกเราควรที่จะทำยังไงดีในตอนนี้?”หมิงตู่ถาม
“ผมไม่รู้…”หวังหยู่ถอนหายใจ เมื่อเขามองไปยังคนรอบข้างพวกเขา มันเหมือนกับว่าไม่มีทางที่จะออกไปได้
พวกเขานั้นถูกล้อมรอบจากทิศเหนือ ตะวัน และใต้โดยบผู้เล่นและอัศวิน พวกเขาสามารถที่จะหนีไปได้เพียงแค่ทิศตะวันออก แต่เมื่อพวกเขาจะมุ่งไปยังทิศตะวันออก ผู้เล่นอีกกลุ่มก็มาถึง
“พวกเราจบแล้ว…”หมิงตู่ร้องโหยหวน และรีบเปิดแชทกิลด์ “ไอ้พวกโง่ เมื่อไหร่พวกนายจะมาทันเวลากัน?”
“มายังทิศตะวันออก”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างไม่แยแส
“ทิศตะวันออก?”หมิงตู่เหลือบตามองไปยังทิศตะวันออก และพบว่าผู้เล่นที่มาถึงนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สวมชุดเกราะทองแดงกันทั้งหมด
“มันมีคนอยู่ทางนั้น! พวกเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญกันทั้งหมด!”หมิงตู่ตะโกนกลับ
“เลิกพูดได้แล้ว ทุกคนที่นั่นเป็นผู้เชี่ยวชาญ! หาทางเอาเองซะ!”
“เหี้..! ถ้าฉันหาทางได้แล้วละก็ฉันจะขอความช่วยเหลือจากนายทำไมกัน?”หมิงตู่กราดเกรี้ยว
“คูลดาวน์ของ [การสลับเพื่อปกป้อง] มันเท่าไหร่กัน?”หวังหยู่ถามหมิงตู่ขึ้นอย่างฉับพลัน
“5วินาที!”
“ดี งั้นไปกันเถอะ!”
“ไป? นายหมายความว่า…”
“ใช่เลย!”
“ความคิดที่ยอดเยี่ยม!”
“ตั้งแตที่พวกเราต้องตายอยู่แล้ว พวกเราวครที่จะลองทำมันดู!”หมิงตู่พยักหน้าแล้วทั้งคู่ก็พุ่งเข้าใส่ผู้เล่นทางทิศตะวันออก
มันมีผู้เล่นประมาณยี่สิบคนที่มาจากทิศตะวันออก และพวกเขานั้นก็มาจากกิลด์เดียวกัน เมื่อความเร็วการเคลื่อนที่ของเขาสูงกว่าหมิงตู่ หวังหยู่ก็พุ่งเข้าใส่คนข้างหน้าก่อน
เมื่อเห็นความน่ากลัวของหวังหยู่ ผู้เล่นก็รีบเล็งเป้าไปที่หมิงตู่แทนในทันที แต่เมื่อเขาโบกคทาง่ายๆ หมิงตู่ก็สลับตำแหน่งกับผู้เล่นคนหนึ่งที่อยู่แถวหน้า...
ถ้าดาบน้ำแข็งอยูที่นี่เขาก็จะจดจำกิลด์นี้ได้ในทันที พ;dเขาถูกเรียกว่าแผ่นดินอันบริสุทธิ์ และผู้เล่นที่หมิงตู่สลับตำแหน่งนั้นถูกเรียกว่าบุปผาอันโดดเดี่ยว ผู้นำกิลด์แผ่นดินอันบริสุทธิ์..
ตามการออกแบบของระบบ คุณไม่สามารถที่จะทำร้ายผู้เล่นที่อยู่ในปาร์ตี้เดียวกันได้ มีเพียงแค่ภายใต้สถานการณ์ที่พิเศษที่ผู้เล่นจากปาร์ตี้เดียวกันสามารถถูกทำร้ายได้
มันเป็น ‘บัค’ ที่หวังหยู่พบมาก่อนหน้านี้ เมื่อเขานั้นใช้โจรเป็นโล่เนื้อเผชิญหน้ากับปาร์ตี้ตัวเอง…
แต่ก่อนที่บุปผาอันโดดเดี่ยวจะมีปฏิกิริยา เขานั้นก็ได้รับการโจมตีของพันธมิตรของเขาไปเรียบร้อยแล้ว…
“บอส!!”สมาชิกของแผ่นดินบริสุทธิ์ร้องออกมาเมื่อพวกเขาตระหนักได้ว่าพวกเขาฆ่าบอสของพวกเขาเองไป และก็โจมตีหมิงตู่อย่างโกรธเคืองอีกครั้ง
หวังหยู่ก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าฝูงชน และใช้ [ฝ่ามือพลังวอยด์] ผลักหมิงตู่ออกไปให้พ้นการโจมตี
แม้ว่า [ฝ่ามือพลังวอยด์] นั้นสามารถที่จะทำให้พันธมิตรขยับตัวได้ มันก็ไม่ใช่สกิลที่ทำให้เขาเป็นอมตะ เมื่อเขาใช้สกิลนั้น ในช่วงเวลาสั้นๆ ทั้งคู่ก็เกือบที่จะตายอีกครั้งหนึ่ง
หวังหยู่จับไปที่ขาของหมิงตู่ในขณะที่เขาอยู่กลางอากาศและพาดหมิงตู่ไว้บนไหล่ของเขาแล้วเขาก็ร่าย [ระลอกคลื่น] ลงบนพื้นดินก่อนที่เขาจะลอยตัวถอยหลังไป
เพียงแค่พวกเขาจะไล่ต่อ ผู้เล่นจากแผ่นดินบริสุทธิ์นั้นก็ติดอยู่ในเวทย์ [บิดเบือน]!
“ความช่วยเหลือของพวกเรามาถึงแล้ว!”ทั้งคู่ร้องออกมาอย่างมีความสุข เมื่อพวกเขาเห็นเงาเดินมาหาพวกเขา
รัศมีฤดูใบไม้ผลินั้นวางกับดักผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินบริสุทธิ์ด้วย [บิดเบือน] และส่งผีของเขาออกไปปิดกั้นพวกเขาและป้องกันหวังหยู่และหมิงตู่
ไร้ความกลัวโบกคทาของเขา และอาบพวกเขาด้วยแสงสีขาวอันสุกสกาว และทำให้พวกเขาฟื้นฟูพลังชีวิตจนเต็ม
“ไอ้หี้..!”หมิงตู่ตะโกนใส่ผู้เล่นจากกิลด์แผ่นดินบริสุทธิ์ แล้วใช้ประโยชน์จากสภาพของพวกเขาและร่าย [หอกสายฟ้า] ในมือข้างหนึ่ง และ [เพลิงนรก] ในมืออีกข้าง และฆ่าผู้เล่นไปหลายคนในทันที
ผู้เล่นที่สามารถเอาชีวิตรอดได้ก็โดนจัดการโดยโบซอนและคนที่เหลือ
“นายควรไปได้แล้ว พวกเราจะจัดการกับคนที่เหลือเอง!’ไร้ความกลัวสงสัญญาณให้หวังหยู่
“โอเค! ดูแลตัวเองได้!”หวังหยู่ตะโกนแล้วเขาก็วิ่งไปยังเมือง
“พวกนายดูเหมือนกลุ่มหมาจรจัดแล้ว…มันพึงพอใจอย่างมากที่เห็นสภาพอันน่าอนาถของนาย!”ไร้ความกลัวล้อเลียนเมื่อเขาเห็นหวังหยู่จากไป
“ทำไมพวกนายไม่ทำอะไรให้เร็วกว่านี้กัน ฉันเกือบที่จะตายแล้วนะ!”หมิงตู่คำราม
“ฮ่าๆๆๆ พวกเราแค่ต้องการที่จะเพลิดเพลินสายตาไปกับสภาพอันน่าอนาถของนายให้นานกว่านี้ซักหน่อย!”
“ไอ้พวกบัดซบ!”
