ตอนที่ 253 ฆ่า!
หลิน ฮวงได้มุ่งเป้าไปยังหนึ่งในสิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์และปากกระบอกปืนเขาก็ปล่อยไฟสีเงินไปในท้องฟ้า หลังจากนั้นสักพัก เสียงดังก็ตามมาด้วยการระเบิดที่กระจายไปทั่วทะเลทราย สิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์คำรามด้วยความเจ็บปวดและล้มลงไป
หลิน ฮวงไม่แม้แต่จะมองดูเงาที่กำลังล่วงหล่นและขยับปากกระบอกปืนไปยังสิงโตตัวที่สอง
“บัดซบ!”เกา หยางไม่คิดว่าหลิน ฮวงจะโจมตีพวกเขา
เมื่อสิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์ที่มู่ ปิงกำลังขี่ตกลงมาหลังจากถูกยิงโดยหลิน ฮวงเกา หยางก็สังเกตเห็นว่าหลิน ฮวงกำลังเล็งมาที่เขา เขารีบเบี่ยงทิศทางของเขาเพื่อหลบการโจมตีทันที
หลิน ฮวงแสยะยิ้มและในไม่ช้า ลำแสงสีเงินสองสายก็พุ่งออกจากปากกระบอกปืนไปในอากาศ
ในอากาศ แม้ว่าสิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์จะสามารถหลบลำแสงแรกได้ แต่มันก็ถูกยิงโดยลำแสงที่สอง ในพริบตา หัวของมันก็ระเบิดและตาย จากนั้นศพของมันก็ตกใส่พื้นอย่างแรง
หลังจากที่ฆ่าสิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์ทั้งสอง หลิน ฮวงก็สั่ง“ออกมา ไป่ ตัวตลก!”
มอนสเตอร์ระดับสุดยอดสองตัว ไป่และปีศาจตัวตลกถูกอัญเชิญออกมาในพริบตา
หลิน ฮวงรู้ว่าแม้สองนักบุญจะตกลงมาจากฟ้า พวกเขาก็จะไม่ตายอย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีสมบัติป้องกันกับตัวก็ตาม พวกเขาก็ต้องมีอุปกรณ์ระดับทองเป็นอย่างน้อย เนื่องจากมันเป็นการตกที่ไม่สูง ร่างของพวกเขาควรจะสัมผัสกับแรงกระแทกเพียงเล็กน้อยแทนที่จะตาย
“ควบคุมชายที่มีเคราและฆ่าอีกคนซะ”หลิน ฮวงสั่งโดยเร็ว
ต้องขอบคุณความสามารถของปีศาจตัวตลก การต่อสู้จึงกลายเป็นง่ายยิ่งขึ้น
ทั้งสามวิ่งไปในทิศทางที่เกา หยางตกลงมา ทันทีที่พวกเขาเห็นเกา หยาง หน้ากากก็ปรากฏในมือปีศาจตัวตลก ก่อนที่เกา หยางจะได้ตอบสนอง หน้ากากก็ถูกสวมบนใบหน้าเขา
และทันใดนั้น การต่อสู้3-2ก็กลายเป็น4-1ทันที
เพียงเมื่อหลิน ฮวงกำลังจะสั่งให้มอนสเตอร์เขาฆ่ามู่ ปิง ปีศาจตัวตลกก็ปิดกั้นเส้นทางเขา พร้อมกับแสยะยิ้ม
หลิน ฮวงงุนงงและในเวลาเดียวกัน เกา หยางก็วิ่งไปทางมู่ ปิง
“มู่ ปิง นายไม่เป็นไรนะ?”
มู่ ปิงไม่ได้ตระหนักว่าเกา หยางมีท่าทีแปลกไป เขาพยายามจะผลักสิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์ออกไปเพราะมันกำลังทับขาเขา จากนั้นเกา หยางก็ยื่นมือออกไปและดึงเขาขึ้น
มู่ ปิงยื่นมือของเขาออกมาเช่นกัน และในขณะนั้นเอง มือของเกา หยางก็เบี่ยงออกไปและดาบแหลมก็ปรากฏในมือเขา ขณะที่มู่ ปิงยังคงพยายามจะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบดาบแหลมก็แทงผ่านหน้าอกด้านซ้ายเขาและพุ่งตรงทะลุหัวใจและด้านหลังเขา
“เกา หยาง นาย....”ในไม่ช้า ดวงตาของมู่ ปิงก็หม่นแสง แม้ว่าเขาจะตาย เขาก็ยังคงไม่รู้ว่าทำไม เกา หยางจึงฆ่าเขา
เมื่อดึงดาบของจากร่างมู่ ปิง เกา หยางก็รูดดาบด้วยมือเขา อาวุธกลับสู่สภาพแหวนสีทองทันที
แม้กระทั่งหลิน ฮวงก็ยังรู้สึกว่าอัตราการฆ่าของปีศาจตัวตลกน่าเหลื่อเชื่อ แต่แน่นอน แม้จะไม่มีสุดยอดสติปัญญา สติปัญญาของปีศาจตัวตลกก็ยังไม่อาจมองข้ามได้
เขาตะลึงอยู่สักพัก ทันทีที่หลิน ฮวงฟื้นตัวจากความคิด เขาก็กล่าว“นำเขามาที่นี่ ฉันมีเรื่องต้องถามเขา”
เกา หยางค่อยๆเดินมาหาเขา
หลิน ฮวงหยิบเก้าอี้โยกออกมาจากช่องเก็บของและเริ่มถามคำถามเขา
“แกชื่ออะไร?”
“เกาหยาง”
“แกมาจากองค์กรไหน?”
“วิหารนักบุญ”
“แกมีสถานะอะไรในวิหารนักบุญ?”
“ฉันกำลังจะเป็นสมาชิกสำรองในไม่ช้า ฉันจะเลื่อนเป็นผู้หลุดพ้นหลังจากที่ฆ่ามอนสเตอร์ระดับเพลิงสวรรค์”เกา หยางอธิบายรายละเอียด
“หลังจากที่เข้าร่วมองค์กร แกเคยละเมิดคำสอนของวิหารนักบุญไหม?”หลิน ฮวงมักจะถามเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวเพื่อให้แน่ใจว่าเขากำลังพูดความจริง
“ฉันกินเนื้ออยู่สามครั้ง....”
เนื้อถือเป็นข้อห้ามในหลักคำสอนของนักบุญเพราะพวกเขาเชื่อว่าผู้คนจะไม่มีจิตวิญญาณที่บริสุทธิ์หากพวกเขากินเนื้อ ดังนั้น เหล่านักบุญทุกคนจึงเป็นมังสวิรัติ พวกเขาจะถูกลงโทษอย่างรุนแรงหากละเมิดข้อห้ามนี้ การลงโทษจะเป็นการเฉือนเนื้อตามจำนวนของเนื้อที่พวกเขากินไป จากนั้นเนื้อที่ถูกตัดออกจากร่างพวกเขาจะถูกนำไปเลี้ยงสัตว์ หากพวกเขากินเนื้อสัตว์เกินกว่า1ใน3ของน้ำหนักพวกเขา พวกเขาจะถูกประหารชีวิต นอกเหนือจากเนื้อที่จะถูกนำไปให้สัตว์กินแล้ว ส่วนที่เหลือจะถูกนำไปใช้เป็นเครื่องบูชาเพื่อขออภัยพระเจ้าของพวกเขา
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้กำลังโกหกเพราะเขาได้บอกความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลิน ฮวงยังคงถามต่อไป
“แกเป็นคนฆ่าตระกูลลู่ในเมืองลั่วซี?”
“ใช่”
“ทำไมแกจึงฆ่าพวกเขา?”
“พวกมันสมควรแล้วเพราะพวกมันได้สบประมาทวิหารนักบุญ!”
หลิน ฮวงขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบ
“จุดประสงค์ของการมาทะเลทรายอุกกาบาตคืออะไร?”
“เมื่อสามปีก่อน หนึ่งในสมาชิกสำรองของเราได้ขโมยกุญแจบรรพกาลไปและทรยศองค์กร เราพบที่อยู่ของเขาเมื่อเดือนก่อนและรู้ว่าเขาปรากฏตัวครั้งสุดท้ายในทะเลทรายอุกกาบาต เราเดินทางมาทะเลทรายอุกกบาตก็เพื่อฆ่าคนทรยศและนำกุญแจกลับไป”
ดวงตาของหลิน ฮวงสว่างขึ้นเมื่อได้ยินเกี่ยวกับกุญแจบรรพกาล
หลังจากที่ตาเสมือนเปิดขึ้น เนื่องด้วยการแทรกแซงของมนุษย์หรือเหตุผลอื่น ตาเสมือนจะยังไม่ปิดตัวโดยสมบูรณ์ มันยังคงดำรงอยู่ในลักษณะพิเษ สร้างมิติขนาดเล็กที่เป็นอิสระขึ้นมา มันถูกเรียกว่าแดนบรรพาลหรือมิติบรรพกาล
ในมิติขนาดเล็ก มีมอนสเตอร์อยู่ทุกหนแห่ง ยิ่งไปกว่านั้น หากจำนวนของมอนสเตอร์ลดต่ำกว่าเปอร์เซ็นหนึ่ง มอนสเตอร์ตัวใหม่จะถูกส่งมายังแดนบรรพกาล ดังนั้น นักผจญภัยที่แข็งแกร่งหลายคนจึงไปฝึกฝนกันที่นั่น
และกุญแจบรรพกาลก็เป็นเพียงสิ่งเดียวที่สามารถเปิดมิติบรรพกาลได้ แต่ละมิติจะมีกุญแจเพียงดอกเดียว หลิน ฮวงไม่รู้ว่ากุญแจถูกสร้างขึ้นได้ยังไง แต่ทว่า เจ้าของกุญแจก็เปรียบเสมือนการครอบครองทรัพยากรของมิติบรรพกาลทั่วทั้งมิติ
“เช่นนั้น แกก็พบคนทรยศและเอากุญแจไปแล้ว?”หลิน ฮวงถามเพราะเขารู้สึกว่าทั้งคู่จะไม่ไล่ล่าเหลียง เฉียนอยู่หลายวันหากพวกเขายังทำภารกิจไม่สำเร็จ
“คนทรยศได้ตายไปแล้ว ศพของเขาและกุญแจถูกฝังเอาไว้ โชคดี เขาไม่มีทางจะเก็บกุญแจบรรพกาลไว้ในช่องเก็บของใดได้และเราก็ขุดมันออกมาเมื่อหลายวันก่อน”
สิ่งที่เกา หยางกล่าวนั้นตรงกับสิ่งที่เหลียง เฉียนบอกเขาก่อนหน้า คนทรยศต้องเป็นหนึ่งในพวกที่เข้าร่วมกลุ่มดู่ เฟิงเพื่อฆ่ามอนสเตอร์ระดับหลุดพ้นเมื่อสองปีก่อน ดังนั้น สิ่งที่เขาทิ้งไว้จะต้องถูกเก็บไว้โดยดู่ เฟิง ฝังไว้ร่วมกับศพอื่นๆในหลุมศพ นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้พวกเขาขุดหลุมศพขึ้น
หลิน ฮวงออกคำสั่งใหม่“นำกุญแจและทุกสิ่งที่มีค่าในช่องเก็บของแกออกมา”
จากนั้นเกา หยางก็ส่งทุกสิ่งที่เขามีในช่องเก็บของให้เขา
หลิน ฮวงรีบดูของแต่ละชิ้นทันที จากนั้นเขาก็เก็บของมีค่าไว้ในช่องเก็บของเขา รวมถึงคริสตัลชีวิต3000ก้อน
สุดท้าย เขาก็พบกับกุญแจบรรพกาล มันดูราวกับก้อนเวทมนต์ทรงกรวยและมีสีดำ หากเกา หยางไม่ได้บอกว่ามันคือกุญแจบรรพกาล เขาคงจะถือว่ามันเป็นขยะและโยนมันทิ้งไป บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมดู่ เฟิงจึงไม่ได้เก็บมันและฝังมันไว้แทน
เมื่อเก็บกุญแจไว้ในช่องเก็บของ หลิน ฮวงก็ตรวจสอบอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่เหลือของมีค่าอะไร จากนั้นเขาก็ส่งส่วนที่เหลือกลับให้เกา หยางและถามต่อ“ทำไมแกถึงทรมานและฆ่านักล่าเมื่อหลายวันก่อน?”เมื่อหลิน ฮวงถาม เขาก็มีสีหน้าและน้ำเสียงเย็นชา
“เราไม่มีเจตนาจะฆ่าพวกเขา อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นกลับดูถูกเราเมื่อเขาเห็นว่าเราฆ่าหนึ่งในพวกเขาไป เขากล่าวว่าเหล่านักบุญคือหมาบ้าที่ต่ำต้อยเสียยิ่งกว่าหมู เราจึงฆ่าพวกของเขาทั้งหมดต่อหน้าเขา แต่ทว่า เขากลับไม่หยุดที่จะก่นด่าเรา ฉันได้พยายามทรมานเขาทุกวิธีตั้งแต่บ่ายจนถึงเช้าวันต่อมา แต่เขากลับดื้อรั้น เขาเพียงหยุดก่นด่าเราเมื่อเขาตาย”เกา หยางอธิบาย
หลังจากที่ถามอีกสักพัก หลิน ฮวงก็ออกคำสั่งใหม่หลังจากที่เขายืนยันว่าไม่มีอะไรจะถามแล้ว“พาฉันไปยังจุดที่แกฆ่าพวกเขา”
หลังจากที่เรียกไป่กลับ หลิน ฮวงก็อัญเชิญหมาป่าวิริเดี้ยน เขาขี่หมาป่าวิริเดี้ยนไปพร้อมกับเกา หยางและปีศาจตัวตลก มุ่งหน้าไปทางเหนือ
พวกเขาถูกนำโดยเกา หยาง และสามวันต่อมา ในที่สุดหมาป่าวิริเดี้ยนก็มาถึงต้นไม้แห้งที่มีหลุมศพถูกฝังเอาไว้
หลิน ฮวงขมวดคิ้วเมื่อเห็นศพ อย่างไรก็ตาม เขากลับสังเกตเห็นว่าแม้ศพจะถูกทิ้งไว้อยู่หลายวัน พวกเขากลับไม่ถูกกินโดยมอนสเตอร์
เมื่อลงจากหลังหมาป่า หลิน ฮวงก็ถาม“ทำไมมอนสเตอร์จึงไม่กินศพพวกเขา?”
“เราได้พ่นยาเพื่อขับไล่มอนสเตอร์ทุกตัวเพราะเราต้องการจะหยุดพวกมันจากการกินหรือลากศพไป เรากำลังรอให้หญิงสาวที่หนีไปกลับมาเห็น”เกา หยางกล่าว
หลิน ฮวงไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาก็หยิบแหวนเก็บของที่ว่างเปล่าออกมาและเก็บศพทั้งหมดไป ศพปล่อยกลิ่นเหม็นออกมาเพราะศพได้อาบแสงแดดอยู่หลายวัน แต่ทว่า หลิน ฮวงกลับไม่สนใจ
กระโหลกของดู่ เฟิงคือกระโหลกสุดท้ายที่เขาเก็บ หลังจากที่หยิบอวัยวะเพศออกจากปากเขา หลิน ฮวงก็ถอนหายใจ เขาไม่เคยคิดว่าคนที่เขาพบเมื่อหลายวันก่อนจะต้องมาตายอย่างอนาถเช่นนี้
“ในโลกนี้ บางครั้งมนุษย์ก็น่ากลัวยิ่งกว่ามอนสเตอร์.....หากชาติหน้ามีจริง ฉันก็หวังให้พวกคุณทุกคนได้มีชีวิตอยู่ในโลกที่แสนสงบสุข ชีวิตที่ไม่มีการต่อสู้และสงคราม ชีวิตที่ทุกคนสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างสันติสุข....”
หลังจากที่เก็บศพ หลิน ฮวงก็หันกลับไปและมองเกา หยาง อย่างไรก็ตาม เขากลับสั่งปีศาจตัวตลกโดยตรงไม่ใช่เกา หยาง“ตัวตลก สั่งให้เขาฆ่าตัวตาย”
ปีศาจตัวตลกพยักหน้า และในพริบตา แหวนสีทองที่เกา หยางกำลังสวมก็เปลี่ยนเป็นดาบแหลม
เขาถือด้ามดาบแน่นและทำให้มันแทงทะลุผ่านคางของเขา
ในไม่ช้า ดาบแหลมเย็นก็ทะลวงผ่านคางเขาและส่วนหนึ่งของใบดาบก็ทะลุผ่านหลังหัวเขา ดาบเปื้อนไปด้วยของเหลวสีขาวเหนียวรวมถึงเลือดบางส่วน....
หลังจากที่เรียกปีศาจตัวตลกและหมาป่าวิริเดี้ยนกลับ หลิน ฮวงก็อัญเชิญอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนออกมา
อินทรีอเล็กซานเดรี้ยนได้กลับเป็นการ์ดตั้งแต่ไม่กี่วันก่อนหลังจากที่ส่งเหลียง เฉียนกลับเมืองอุกกาบาตไป
“ไปเมืองอุกกาบาต”