ตอนที่ 252 รูปแบบที่สามของปืนอินทรีทอง11

เวลาผ่านไป หลิน ฮวงอยู่ในทะเลทรายอุกกาบาตมาเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์แล้ว

 

เขาได้พบเจอกับทีมนักล่าเมื่อเช้าของวันที่สอง อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พบใครอีกหลังจากนั้น

หลิน ฮวงรู้จากเจ้าแดงว่ามีอีกสองทีมที่ผ่านทะเลทรายมา พวกเขาไม่ได้มาอยู่หรือเข้าใกล้เขา นอกเหนือจากการนอนและกินอาหารแล้ว หลิน ฮวงก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับเกมส์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พบกับอีกสองทีมที่ว่านั้น

อย่างไรก็ตามมีการโจมตีจากมอนสเตอร์ในช่วงสามวันที่ผ่านมา

ในช่วงกลางวัน มีมอนสเตอร์เพียงไม่กี่ตัวที่ปรากฏขึ้น แต่ว่าการโจมตีของมอนสเตอร์จะยิ่งทวีมากขึ้นในเวลากลางคืน

 

นับตั้งแต่ที่หลิน ฮวงตั้งเต็นท์บนจุดนี้ เขาก็ไม่ได้ย้ายไปไหน กลิ่นเลือดจากการฆ่าของแมงป่องหางพิษกระจายไปทั่วผืนทราย ยิ่งมันฆ่าไปมากเท่าไร กลิ่นเลือดก็จะยิ่งแรง และดึงดูดมอนสเตอร์มากขึ้น

 

เหตุการณ์ที่ว่านั้นเกิดขึ้นจนถึงคืนที่สาม

 

ถึงแม้ว่าแมงป่องหางพิษจะยังอยุ่และมันก็สามารถฆ่ามอนสเตอร์ทุกตัวได้ในพริบตา แต่หลิน ฮวงก็ยังคงตื่นตัวจากการโจมตีหลายครั้ง

เพื่อที่หลิน ฮวงจะได้นอนหลับสบาย เจ้าแดงต้องควบคุมมอนสเตอร์ระดับทองแดงทั้งหมดรอบตัวเขา จากเดิมทีที่เจ้าแดงต้องแกะรอยอสูรแสงดาวและควบคุมมอนสเตอร์ระดับเงินทั้งหมดด้วยปรสิต

 

ในความเป็นจริงแล้ว เขาสามารถนอนหลับในกระท่อมเกมส์ได้ เนื่องจากมันเป็นห้องที่กั้นเสียงจากภายนอกได้เป็นอย่างดี

 

นอกจากนี้ แหวนเกมส์ที่หลิน ฮวงได้ซื้อมายังเป็นรุ่นกลางแจ้ง และมันก็ได้รับการออกแบบมาให้ทนต่อน้ำและทนต่อแรงกระแทก นอกจากนี้ยังมีระบบกำจัดก๊าซอัตโนมัติ เมื่อกระท่อมเกมส์ได้รับการออกแบบมาเช่นนี้ สิ่งอำนวยความสะดวกภายในห้องพักจึงดีมาก  มันไม่ได้เป็นปัญหาเลยที่จะใช่กระท่อมเกมส์เป็นที่พักชั่วคราว

หลิน ฮวงรู้สึกว่าการนอนหลับในกระท่อมเกมส์เป็นเรื่องแปลก เขาเลือกที่จะเก็บกระท่อมเกมส์เวลาเขานอนและเลือกที่จะนอนในเต็นท์

 

เจ็ดวันผ่านไปและหลิน ฮวงก็ได้เรียนรู้เทคนิคปืนสังหารขั้นกลางไปถึง4ประเภท

 

เจ้าแดงอ่านรายละเอียดมอนสเตอร์และรายละเอียดเกี่ยวกับชนิดของปรสิตที่คุณฟู่ส่งมาให้เสร็จตั้งแต่วันที่สามหลิน ฮวงจึงดาวน์โหลดวิดิโอการต่อสู้ระหว่างปรสิตหลายๆประเภทและมนุษย์ในเครือข่ายหัวใจรวมถึงเครือข่ายนักล่า เจ้าแดงได้ดูวิดิโอเหล่านี้เมื่อสองวันก่อนและมันก็ได้ทำการวิจัยเกีย่วกับเทคนิคการต่อสู้ของปรสิต

 

ปรสิตของเจ้าแดงเสร็จสิ้นการแพร่ในวันที่สาม มีปรสิตกว่า1แสนตัวที่กำลังมองหาร่องรอยของอสูรแสงดาว อย่างไรก็ตาม พวกมันก็ยังไม่พบอะไร

 

ผลก็เป็นไปตามที่หลิน ฮวงคาดไว้เพราะครั้งสุดท้ายที่อสูรแสงดาวถูกพบโดยมนุษย์คือเมื่อ17ปีก่อน ที่อยู่ของมอนสเตอร์นั้นยากที่จะหาได้ในเวลาอันสั้น สิ่งที่เขาสามารถทำได้คือการรออย่างอดทน

ในตอนเช้าของวันที่แปด เกมส์กลับถูกสั่งให้หยุดหลังจากที่หลิน ฮวงเข้ามาในเกมได้พักเดียวเท่านั้น

เขารู้ว่าเจ้าแดงเป็นคนที่กดปุ่ม "หยุด" นอกห้องกระท่อมเกมส์ จากนั้นเขาก็เปิดประตูออกจากกระท่อมเกมส์

 

"เกิดอะไรขึ้น?" หลังจากที่หลิน ฮวงถามคำถาม เขาก็เห็นช้างเกราะยักษ์ที่กำลังแยกหญิงสาวคนหนึ่งและเดินมาทางเขา

 

หลังจากที่ช้างเกราะยักษ์ได้โยนเธอลงและทิ้งเธอไว้ หลิน ฮวงก็จำเธอได้เมื่อผมของเธอขยับตัวออกจากการปิดหน้าตอนที่ถูกโยน

 

"เธอคือสมาชิกหญิงของกลุ่มดู่ เฟิง เกิดอะไรขึ้น?" หลิน ฮวงถามอย่างต้องการคำตอบ

"หนึ่งในปรสิตของข้าเจอเธอในโพรงเมื่อคืนนี้ เธอหมดสติ ข้าเลยสั่งช้างเกราะยักษ์ให้นำเธอมาที่นี่" เจ้าแดงเขียนลงบนทราย

"เธอบาดเจ็บสาหัส ฉันคิดว่าเธอขาดน้ำ นั่นเป็นสาเหตุที่เธออยู่ในภาวะหมดสติ ... " หลิน ฮวงไม่ได้เป็นหมอ แต่ว่าเขาเคยได้เรียนพื้นฐานด้านการแพทย์มาที่สถาบันนักล่าสำรอง มีบทเรียนด้านการแพทย์พื้นฐานที่สอนในหลักสูตรและส่วนใหญ่ก็รวมถึงทักษะการเอาชีวิตรอดและการปฐมพยาบาลสำหรับเพื่อน

 

หลิน ฮวงหยิบDextrose(น้ำตาลกลูโคส)ออกมาสองเข็มและฉีดพวกมันไปในแขนของเหลียง เฉียน

เมื่อเธอเริ่มได้สติ เขาก็หยิบสารอาหารเสริมออกมาและฉีดมันไปในแขนอีกข้างของเธอ

 

หลังจากนั้นสักพัก เหลียง เฉียนก็ค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อเธอเห็นหลิน ฮวง เธอก็ตกใจอย่างมาก เธอมองไปรอบๆอย่างตื่นตัว

 

"ไม่ต้องกังวลไป คุณจะปลอดภัยที่นี่" หลิน ฮวงสังเกตว่าอารมณ์ของเหลียง เฉียนกำลังปั่นป่วนอย่างมากระหว่างความกลัวและความสับสน

"ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?ฉันจำได้ว่าฉันกำลังซ่อนตัวอยู่ในหลุม" เหลียง เฉียนนั่งลงและจ้องมองหลิน ฮวง

"หนึ่งในมอนสเตอร์ที่ผมเรียกออกมาพบคุณตอนที่มันกำลังล่าเหยื่อ มันเลยพาคุณกลับมาที่นี่" หลิน ฮวงอธิบายด้วยรอยยิ้ม เขาถามว่า "เกิดอะไรขึ้นทำไมคุณถึงอยู่คนเดียว หัวหน้าของคุณและเพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆไปไหน?"

"พวกเขาตายหมดแล้ว ... " เธอกอดเข่าทั้งสองข้างและร่างกายของเธอก็เริ่มสั่น

“ตาย?พวกเขาตายได้ยังไง?” หลิน ฮวงขมวดคิ้ว

"พวกเขาถูกฆ่าโดยสมาชิกของวิหารนักบุญ!" เหลียง เฉียนไม่อาจสะกดกลั้นได้อีกต่อไปและระเบิดน้ำตาออกมา

"นักบุญ? พวกเขาเป็นกลุ่มเดียวกับพวกที่ทำการสังหารหมู่ในเมืองลั่วซี?" เมื่อหลิน ฮวงได้ยินเกี่ยวกับกลุ่มนักบุญ เขาก็รู้ว่าเรื่องทั้งสองเกี่ยวข้องกัน

 

เหลียง เฉียนพยักหน้า เธอร้องไห้และไม่สามารถพูดอะไรได้อีก

 

หลิน ฮวงต้องการถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่จากสภาพของเธอที่เขาเห็น เขาไม่ควรถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ จากนั้นเขาก็หยิบกระดาษทิชชูออกมาจากช่องเก็บของและส่งมันให้เธอ

 

“มันจะดีหากคุณสามารถระบายอารมณ์ออกมาได้ ผมจะหาอาหารให้คุณ”จากนั้นหลิน ฮวงก็หยิบตาและละลายเค้ก หลังจากที่ละลายเค้กในเตา เขาก็หยิบโต๊ะอาหารว่างขนาดเล็กออกมาและวางมันไว้บนพื้นทราย

 

หลังจากสามนาที เสียงเตาอบก็ดังขึ้น หลิน ฮวงรีบเอาเค้กแช่เเข็งออกมาและวางมันลงบนโต๊ะ เขาตัดเค้กออกเป็นสี่ชิ้นและวางลงบนจาน ส่งหนึ่งในนั้นให้เหลียง เฉียน

 

"ถึงแม้ว่าผมจะฉีดสารอาหารเสริมเข้าไปในร่างกายคุณแล้วแต่คุณก็ยังคงต้องกินอะไรบ้างนะ"

"ขอบคุณ ... " เหลียง เฉียนยังคงไม่หยุดร้อง แต่เธอก็รับจานและส้อมจากเขา ตอนนี้เธอหิวมากจริงๆ

 

แม้ว่าหลิน ฮวงจะเพิ่งทานอาหารเช้าไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน แต่เขาก็ตัดเค้กออกมาครึ่งหนึ่งและกินเป็นเพื่อนเหลียง เฉียน ไม่อย่างงั้นมันจะดูอึดอัดใจที่ต้องนั่งดูเธอกินคนเดียว

 

"คุณชื่ออะไร?" หลิน ฮวงกินขนมเค้กสองคำและถาม

"เหลียง เฉียน" เหลียง เฉียนเงยหน้าขึ้นและมองหลิน ฮวง"ฉันจำคุณได้ คุณชื่อเย่ ซิว"

"ใช่ คุณมีความจำที่ดี" หลิน ฮวงยิ้มและพยักหน้า เขาไม่รู้ว่าเหลียง เฉียนหิวจริงๆหรือปกติเธอกินเก่งอยู่แล้ว หลิน ฮวงกินไปเพียงแค่หนึ่งในแปดของเค้กเท่านั้น นอกนั้นเธอกินมันจนหมด

 

หลิน ฮวงพยายามทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ชวนเธอคุยเรื่องอื่น ๆ เขาหลีกเลี่ยงที่จะไม่ถามเธอถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

หลังจากที่เธอกินเค้กเสร็จ เหลียง เฉียนก็ดูเหมือนจะรู้ได้เองว่าเธอไม่อาจหลีกเลี่ยงปัญหานี้ได้ หลังจากทีเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง...

 

"ฉันไม่รู้ว่าหัวหน้าเป็นคนโจมตีฉัน เมื่อฉันได้สติ มันก็ดึกแล้ว ฉันรีบขึ้นขี่หมาป่ายักษ์กลับไปยังที่ที่เดิมเพราะฉันต้องการจะรู้ว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่....เช้าวันต่อมา ฉันก็เห็นภาพที่ฉันจะไม่สามารถลืมเลือนไปได้ตลอดชีวิต....กะโหลกของทั้ง5ถูกตัดและวางไว้บนพื้น ก่อตัวเป็นวงกลมราวกับของเล่น อวัยวะเพศของพวกเขาถูกตัดและใส่ไว้ในปากพวกเขา มีบาดแผลทั่วศพไร้หัวราวกับพวกเขาถูกทรมาน พวกเขาถูกเปลือยกายและมีรอยถูกเจาะไปทั่วตัวราวกับหมูย่าง....”

 

หลิน ฮวงกำหมัดแน่นเมื่อได้ยิน

 

“สิ่งที่ฉันไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นคือทั้งสองคนนั้นกำลังรอฉันอยู่ตรงนั้น.....อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่คิดว่าฉันจะมีสมบัติประเภทบินติดตัว พี่ชายดู่และคนอื่นๆได้รวมเงินกันเมื่อไม่กี่เดือนก่อนและซื้อให้แน ทันทีที่ฉันเห็นทั้งคู่ ฉันก็เปิดใช้งานสมบัติและบินหนีทันที ทั้งคู่ไล่ตามฉันอยู่สามชั่วโมงด้วยสิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์ แต่โชคดี สิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์ได้หมดแรง และพวกเขาก็หยุดไล่ล่าฉัน แต่ทว่า คริสตัลชีวิตที่ฉันมีก็เกือบจะหมดลง หลังจากที่บินหนีไปอีกสักพัก ฉันก็ซ่อนตัวอยู่ในหลุม ฉันปิดผนึกทางออกหลุมและไม่กล้าที่จะออกไปจากหลุมเลย ฉันไม่มีน้ำหรืออาหารในช่องเก็บของเพราะพี่ชายดู่มักจะเก็บมันไว้แทนฉัน....ฉันอยู่ในหลุมหนึ่งวันหนึ่งคืน จากนั้นฉันก็พบว่าฉันมาอยู่ที่นี่ทันทีที่ฉันได้สติ”

 

หลิน ฮวงแนะนำ“คุณมีบาดแผลบนร่างแต่คุณจะไม่เป็นไร ผมจะส่งคุณกลับไปเมืองอุกกาบาตก่อน เมืองอุกกาบาตคือเมืองเกรดB เหล่านักบุญจะสามารถถูกระบุตัวตนได้โดยง่ายและพวกเขามีคดีร้ายแรง พวกเขาจะไม่มีทางเข้าไปในเมืองอุกกาบาต ผมจะรายงานเรื่องนี้ต่อสมาคมนักล่าและพวกเขาจะส่งนักล่ามาเพื่อฆ่าสองคนนั้น”

ในความเป็นจริง หลิน ฮวง้องการจะส่งเหลียง เฉียนกลับไปเพื่อที่จะได้ฆ่าทั้งคู่ด้วยตัวเขาเอง

 

“ตกลง”เหลียง เฉียนพยักหน้าและเห็นด้วยกับเขา เธอไม่มีความเชื่อว่าหลิน ฮวงจะสามารถฆ่าทั้งคู่ได้ แต่ทว่า เธอก็ต้องการจะกลับเมืองไปเพื่อที่เธอจะได้ปลอดภัย

“รอเดี๋ยวนะ ผมขอเก็บของก่อน และเราจะกลับเมืองไปด้วยกัน”

หลังจากนั้น เขาก็เดินไปในเต็นท์และพูดด้วยเสียงต่ำ“ฉันจะเก็บแกไว้ในรูปแบบการ์ดก่อน มันจะมีผลกับการค้นหาของปรสิตแกไหม?”

จากนั้นหลิน ฮวงก็ส่งขวดน้ำเปล่าให้เจ้าแดง เจ้าแดงจุ่มน้ำและเขียนบนถุงนอน“ไม่ มันจะไม่มีผล แต่ทว่า ในรูปแบบการ์ด ข้าจะไม่สามารถรับรู้ผลการค้นหาได้”

“งั้นแกก็ควรจะซ่อนในแขนเสื้อฉัน”หลิน ฮวงยื่นมือออกไป จากนั้นเจ้าแดงก็เข้าไปในแขนเสื้อซ้ายของหลิน ฮวงและพันตัวมันรอบแขนหลิน ฮวง ทำให้เขารู้สึกหวาดเสียว

 

หลังจากที่คุยกับเจ้าแดง เขาก็เดินออกจากเต็นท์ และหลังจากที่เก็บเต็นท์และกระท่อมเกมส์ไป ในที่สุดเขาก็เรียกแมงป่องหางพิษกลับมา

เมื่อเขากำลังจะอัญเชิญอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนออกมาและจากไป เงาสองร่างก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศในฉับพลัน

หลิน ฮวงเปิดใช้งานเนตรไร้ขอบเขตและเห็นได้ว่าเงาทั้งสองคือเหล่านักบุญที่กำลังขี่สิงโตแสงศักดิ์สิทธิ์และกำลังเคลื่อนที่มาทางเขาอย่างรวดเร็ว

 

“พวกเขากำลังมา!หนีเร็ว!”เหลียง เฉียนร้องอุทาน

“ขึ้นไปก่อนเลย!”จากนั้นหลิน ฮวงก็ช่วยเหลียง เฉียนปีนขึ้นไปบนอินทรีอเล็กซานเดรี้ยนและตบมันเบาๆ“ส่งเธอกลับไปเมืองอุกกาบาต!”

เหลียง เฉียนตื่นตระหนก จากนั้นเธอก็ตะโกน“ขึ้นมาด้วยกันเร็วเข้า!”

 

อย่างไรก็ตาม อินทรีอเล็กซานเดรี้ยนกลับกระพือปีกมันและบินหนีไปโดยเร็ว

เมื่อเหล่านักบุญเห็นเช่นนี้ พวกเขาก็อยากจะเมินเฉยหลิน ฮวงและไล่ตามเธอไป แต่ทว่า พวกเขากลับเห็นแหวนสีทองบนนิ้วหลิน ฮวงที่เปลี่ยนเป็นปากกระบอกปืนขนาดใหญ่ ปากกระบอกปืนมีความยาวกว่า2เมตรและมีเส้นผ่าศูนย์กลางไม่น้อยกว่า20เซนติเมตร มันคือรูปแบบที่สามของอินทรีทอง11 – ปืนใหญ่

 

“หือ พวกแกทั้งคู่กลับกล้าเมินฉัน แกจะต้องชดใช้!”หลิน ฮวงตะโกนขณะที่เล็งไปยังทั้งคู่ในท้องฟ้า

 

ไม่กี่ชั่วอึดใจ เพลิงสีเงินก็ถูกยิงขึ้นไปในอากาศ.....