ตอนที่ 249 เหตุการณ์เล็กๆ

ในตอนเช้าตรู่ ดวงอาทิตย์ขึ้นบนท้องฟ้าและสาดแสงลงมาบนทะเลทรายอุกกาบาต สะท้อนรังสีสีแดงราวกับมันเป็นทะเลสีแดง

 

ในทะเลแดง มีหมาป่ายักษ์6ตัววิ่งเรียงกันเป็นแถว คล้ายกับเรือ6ลำที่ค่อยๆข้ามมหาสมุทร

เมื่อมองดีๆจะเห็นว่าบนหลังของหมาป่ายักษ์ทั้งหกนั้นมีคนอยู่ มีชายหนุ่ม5คนและหญิงสาวอีกหนึ่งคน

หมาป่าที่วิ่งนำอยู่น่าจะเป็นหัวหน้า เขาเป็นชายหนุ่มที่มีอายุประมาณ25ปี ด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและผมสั้น

 

"พี่ชายดู่ เราอยู่ที่ขอบของทะเลทรายอุกกาบาตแล้ว พี่ไม่ต้องกังวลไปหรอก ปล่อยให้หมาป่ายักษ์ค่อยๆวิ่งไป พวกเราจะออกจากทะเลทรายตอนห้าโมงเย็น มันน่าจะใช้เวลาประมาณ3ชั่วโมง... "ชายหนุ่มร่างผอมวัยยี่สิบต้น ๆพูด  ขณะที่เขาขี่หมาป่ายักษ์ใกล้ผู้นำมากที่สุด

 

"นายมันไม่รู้อะไร!" ดู่ เฟิงหันหน้ากลับมาทันทีและตำหนิเขา "นายรู้ไหมว่าทะเลทรายอุกกาบาตอันตรายแค่ไหน? มันไม่ใช่เขตป่าทั่วไปหรอกนะ! แต่มันเป็นเขตอันตรายระดับ2"

"ตอนที่ฉันยังเป็นนักล่าระดับเงิน ฉันเคยตามทีมนักล่าระดับทองมาที่นี่ ฉันได้เห็นกลุ่มนักล่าระดับทองขั้น3 ยี่สิบคนถูกกินโดยมอนสเตอร์ระดับหลุดพ้น เหตุการณ์นั้นยังแจ่มแจ้งในใจฉัน ฉันไม่สามารถลืมมันได้เลย”

"สารเลวน้อย นายเพิ่งเลื่อนเป็นระดับทองขั้น1 และคิดว่านายไร้เทียมทาน ฉันพานายมาที่ทะเลทรายอุกกาบาตเพื่อให้นายได้รู้ว่ามอนสเตอร์บนโลกนี้มีทรงพลังมากแค่ไหน พวกมันอยู่ไกลเกินจินตนาการ แน่นอน มันต้องมีเหตุผลที่มันถูกจัดให้เป็นเขตอันตราย อย่าประมาท อย่าดูถูกที่นี่... "

 

"พี่ชายดู่ นั่นมัน... " จู่ๆชายร่างผอมก็ชี้ไปในทิศทางที่ไม่ไกลนัก

 

คนอื่นๆต่างตกใจและมองไปในทิศทางที่ชายร่างผอมชี้

 

"อะไร?อย่าขัดตอนที่หัวหน้ากำลังพูดอยู่!" ดู่ เฟิงตำหนิอีกครั้ง

"ดูเหมือนว่าจะมีกระท่อมเกมส์จ้าวแห่งปืนอยู่ตรงนั้น”สมาชิกสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มพูดขึ้น

"ใช่ เธอพูดถูกแล้ว นี่เป็นกระท่อมเกมส์ ดูจากลักษณะของมันแล้ว มันต้องเป็นรุ่นกลางแจ้งแบบหรู" ชายหนุ่มคนหนึ่งที่อยู่ถัดจากเธอพูดออกมาเบา ๆ

 

เมื่อสมาชิกในทีมเริ่มกระซิบกันเอง ดู่ เฟิงก็เหลือบมองไปในทางที่พวกเขากำลังมองอยู่และเขาก็ตกใจ

 

มันเกิดบ้าอะไรขึ้น?เล่นเกมส์จ้าวแห่งปืนในทะเลทรายอุกกาบาตเนี่ยนะ!คนบ้าที่ไหนกัน?!

 

หลิน ฮวงตื่นตอนแปดโมงเช้า หลังจากอาบน้ำแล้วเขาก็เปิดเครื่องเกมส์ทันที

 

เขาไม่ได้เข้ากระท่อมเกมส์ทันทีหลังจากนั้น  เขากลับกินอาหารเช้าแทน

เขาไม่คิดว่าจะมีทีมนักล่าผ่านมาหลังจากผ่านไปเพียงสองวันที่เขาเข้ามายังทะเลทรายอุกกาบาต

 

เมื่อเห็นทั้ง 6 คนที่นั่งอยู่บนหมาป่ายักษ์ หลิน ฮวงก็ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไรกับพวกเขา เขาเปิดเตาอบ และอุ่นอาหารเช้าของเขา

เขากินอาหารว่างในตอนบ่ายและตอนกลางคืนของวันแรก จากนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะทำอาหารที่แปลกใหม่เป็นอาหารเช้า แทนอาหารว่าง

ในตอนนั้นเอง กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยฟุ้งออกมาจากเตา

 

"หอม!" ทั้งหกคนตะโกนออกมาพร้อมกัน

"มันมีกลิ่นเหมือนเค้ก!"

"มันเป็นผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นจากเมืองลั่วซี เค้กแช่แข็ง ฉันเคยลองกินมาก่อนแล้วและยังจำรสชาติของมันได้อยู่เลย" ชายหนุ่มคนหนึ่งนึกถึงรสชาติและกล่าวทันที"เค้กจะถูกแช่แข็งทันทีหลังจากที่อบเสร็จ คุณสามารถกินได้ทั้งตอนที่มันเย็นหรือรอให้มันละลายก่อนก็ได้ มันอร่อยทั้งสองวิธี”

"เขามีชีวิตที่ดีจังเลย ทำไมเราถึงมีแต่อาหารว่างละ?" ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มบ่น

 

“จะเป็นอะไรไหมถ้าเรา….ขอเขาสักนิดหน่อย?ชิ้นที่เล็กที่สุดของเค้กนี้มีขนาด 10 ปอนด์ เขาไม่สามารถกินคนเดียวได้หมด เราไม่จำเป็นต้องกินเยอะจนขนาดนั้น มันดีพอที่จะกินเป็นอาหารเช้า”ชายหนุ่มกำลังระลึกถึงรสชาติของเค้กแช่แข็งอยู่

"นั่นไม่ดีสักเท่าไร ... " เธออายเมื่อได้ยินข้อเสนอแนะของเขาและหน้าแดงเล็กน้อย

"ไม่มีอะไรที่จะไม่ดี เราสามารถจ่ายเงินให้เขาสักสิบเท่าของราคาเค้กได้ เค้กมีราคาไม่ถึง500เครดิตด้วยซ้ำ 10เท่าของมันก็เพียง5000เครดิตเท่านั้น”ชายข้างๆเธอแนะนำ

"ถ้าเขามีเค้กแค่ก้อนเดียวและเขาไม่อยากขายมันล่ะ?" ผู้หญิงคนนั้นยังคงลังเล

"ถ้าเขาไม่ต้องการที่จะขายมัน เราก็ไม่สามารถบังคับเขาได้ เราก็แค่กินอาหารว่างของเราต่อไป" ชายร่างผอมกล่าว

"เอาล่ะถ้าอย่างงั้น... "

"เอ๊ะ พวกนายลืมไปหรือเปล่าว่าหัวหน้าของพวกนายยืนอยู่ตรงนี้น่ะ?" ดู่ เฟิงไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะโดนเมินเพียงเเค่เพราะเรื่องอาหาร

"พี่ชายดู่ ... " มีเพียงไม่กี่คนที่ตระหนักว่าหัวหน้าพวกเขาไม่ได้แสดงความคิดเห็นเลย

 

"ฉันบอกพวกนายแล้วใช่ไหมว่าให้พวกนายตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาขณะที่อยู่ข้างนอก คนที่ดูแปลกๆนั่นอยู่แค่ระดับเงินเท่านั้น แต่เขากลับกินเค้กอย่างสุขสบายในเขตอันตรายระดับ2 เขาทำแม้กระทั่งเล่นเกมส์ราวกับว่าเขากำลังพักผ่อน เขาไม่ได้รู้สึกถึงอันตรายเลย นี่ต้องมีบางสิ่งที่ผิดปกติกับเขา...”

 

ขณะที่ดู่ เฟิงกำลังพูด หลิน ฮวงก็ตัดเค้กและผิวปากอย่างอารมณ์ดี แมงป่องหางพิษพุดขึ้นจากทรายและหลิน ฮวงก็ส่งเค้กชิ้นใหญ่ให้มัน

เขาหยิบเก้าอี้โยกออกจากช่องเก็บของ จากนั้นเขาก็เพลิดเพลินไปกับเค้กและดื่มเครื่องดื่ม เขาดูราวกับกำลังหยุดพักร้อน

 

“ฉันคิดว่ามันเป็นเนินทรายแต่มันกลับเป็นแมงป่อง!มันยากที่จะสังเกตหากมันไม่ได้ผุดขึ้นจากทรายด้วยตัวมันเอง”หนึ่งในพวกเขาร้องอุทานอย่างประหลาดใจ

“มันเป็นแมงป่องหางพิษระดับทองขั้น2 เขาคือผู้ควบคุม...”ดู่ เฟิงพูดด้วยความกลัว

 

ผู้ควบคุมสามารถอัญเชิญมอนสเตอร์ที่ระดับสูงกว่าได้ แม้ว่าชายหนุ่มคนนั้นจะเป็นเพียงนักล่าระดับเงิน เขาก็ยังสามารถควบคุมมอนสเตอร์ระดับทองขั้น3ได้ นอกจากนี้ จำนวนของมอนสเตอร์ที่เขาสามารถอัญเชิญได้ยังมากกว่าหนึ่ง นั่นทำให้ดู่ เฟิงตื่นตัวขึ้น จากนั้นดู่ เฟิงก็เข้าใจว่าทำไมเขาจึงดูเหมือนคนที่กำลังพักผ่อนในทะเลทราย

 

“ไม่นะ เขากลับมอบเค้กให้แมงป่องนั่น!”หญิงสาวจ้องมองเค้กในมือหลิน ฮวงอย่างกระหาย

“เธออยากกินมันจริงๆ?”ดู่ เฟิงขมวดคิ้วขณะที่ถาม

 

พวกเขาพยักหน้าทันที

 

“งั้นก็รอตรงนี้ ฉันจะไปถามเอง”ดู่ เฟิงยอมอะลุ้มอล่วย

 

จากนั้นเขาก็ขึ้นขี่หมาป่ายักษ์และพุ่งไปทางหลิน ฮวง คนที่เหลือก็รออยู่ในตำแหน่งเดิมของพวกเขา

หลิน ฮวงเอนหลังบนเก้าอี้โยก และสัมผัสได้ว่าชายคนนั้นกำลังเข้ามาหาเขา

เมื่อแมงป่องหางพิษเห็น มันก็ยกหางมันขึ้น เตรียมพร้อมที่จะสู้

 

“ไม่เป็นไร เขาไม่ได้มีเจตนาร้าย”เมื่อหลิน ฮวงเห็นว่าเขามาเพียงลำพัง หลิน ฮวงก็เดาว่าเขาไม่เป็นอันตราย จากนั้นแมงป่องหางพิษก็ยอมถอย

 

ดู่ เฟิงลงจากหลังหมาป่าขณะที่ค่อยๆเดินมาหาเขา

 

“มีอะไรครับ?”หลิน ฮวงไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงมาหาเขา

“เอ่อ...น้องชาย นายยังพอมีเค้กที่นายเพิ่งจะกินไปไหม?”ใบหน้าของดู่ เฟิงแดงก่ำขณะที่ถาม

“โอ้ ครับ ผมมี  พวกคุณทานอาหารเช้ากันรึยัง?”จากนั้นหลิน ฮวงก็รู้ว่าพวกเขาต้องได้กลิ่นหอมของเค้ก เขาจึงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ดู่ เฟิงบอกความจริงกับเขา“พวกเรามีอาหารว่างแต่กลิ่นของเค้กมัน....”

“ไม่เป็นไรครับ ผมมีเหลืออีกมาก ไม่อย่างนั้น ผมคงไม่มอบมันให้แมงป่องตัวนั้น”หลิน ฮวงพยักหน้าและหยิบเค้กออกมาสองก้อย“พวกคุณมีกัน6คน สองก้อนก็ควรจะพอ”

“จริงๆแล้ว แค่หนึ่งก็คงพอ”ดู่ เฟิงกล่าวทันที

“มีวิธีที่จะกินมันสองแบบ คุณสามารถละลายน้ำแข็งได้หรือกินมันไปเลย ลองพยายามทั้งสองวิธีเพื่อที่คุณจะได้ไม่เสียใจทีหลัง”หลิน ฮวงอธิบายด้วยรอยยิ้ม

 

ดู่ เฟิงไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอเขา

หลิน ฮวงหยิบโต๊ะออกมา วางหนึ่งในเค้กลงในเตาและหยิบอีกก้อนวางบนโต๊ะ

จากนั้นเขาก็ตัดเค้กที่ยังไม่ละลายเป็น6ชิ้นเท่าๆกัน เทคนิคการตัดเค้กของเขาน่าทึ่งมาก

ดู่ เฟิงเองก็เก่งด้านเชิงดาบ เมื่อเขาเห็นทักษะการตัดของหลิน ฮวงดวงตาเขาก็สดใสขึ้น

 

“น้องชาย นายฝึกวิชาดาบ?”ดู่ เฟิงถามทันที

“ครับ ผมใช้ดาบเป็นหลัก”หลิน ฮวงพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม เมื่อดู่ เฟิงลงจากหลังหมาป่า หลิน ฮวงก็ณู้ดีอยู่แล้วว่าเขาเองก็ใช้ดาบเป็นหลักเช่นกัน

“งั้น นายก็ไม่ใช่ผู้ควบคุม?นายไม่ได้อัญเชิญมอนสเตอร์ออกมาหรอ?”ดู่ เฟิงยังคงถาม

“ผมใช้ดาบเป็นหลักและก็เป็นผู้ควบคุม”หลิน ฮวงอธิบายด้วยรอยยิ้ม

“โอ้ ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่าผู้ควบคุมส่วนใหญ่ก็ยังเชี่ยวชาญด้านอื่นด้วยเช่นกัน”

 

เสียงจากเตาดังขึ้นเมื่อเค้กถูกละลายเป็นที่เรียบร้อย หลิน ฮวงหยิบเค้กที่ละลายน้ำแข็งออกมาและวางบนโต๊ะ จากนั้นเขาก็ตัดมันเป็น6ชิ้น

 

“คุรสามารถพาพวกเขามานี่หรือเอาไปให้พวกเขาก็ได้”หลิน ฮวงรู้ว่าเขาตั้งใจจะมาที่นี่ด้วยความระมัดระวัง

 

เขาหันหลังกลับ โบกมือให้พวกเขา

พวกเขารีบขึ้นขี่หมาป่าและพุ่งมาทันที

หลิน ฮวงหยิบเก้าอี้หลายตัวออกมาและวางพวกมันลงตรงหน้าโต๊ะ เขานั่งบนเก้าอี้โยกและดื่มเครื่องดื่มของเขาต่อ

เมื่อพวกเขามาถึง พื้นที่ใกล้เต็นท์ก็มีชีวิตชีวา

 

“พี่ชายดู่ เขาเป็นคนใจดีมาก พี่คิดมากเกินไป”ชายหนุ่มกล่าวและยิ้มเย้ยดู่ เฟิง

ดู่ เฟิงหันมามองเขาและกล่าว“กินเค้กไปซะ!”

“พี่ชายดู่ พี่คือคนที่ตัดเค้กหรอ?พวกมันถูกตัดอย่างประณีตและทั้ง6ชิ้นก็มีขนาดเท่ากันราวกับพวกมันถูกวัด”ชายหนุ่มกล่าว

“ไม่ ฉันไม่ได้ทำ”ดู่ เฟิงจ้องมาที่เขาอีกครั้ง

 

ชายหนุ่มปิดปากทันที และรู้ว่าเขาชื่นชมคนผิด

จากนั้นพวกเขาก็หันไปจ้องมองหลิน ฮวงด้วยความรู้สึกอยากรู้

ดู่ เฟิงไม่ได้กินเค้ก เขาขยับเก้าอี้ไปใกล้หลิน ฮวงและกินของว่างเขา

หลิน ฮวงเหลือบมองอาหารว่างที่เขากำลังกิน ยิ้มและนิ่งเงียบ

 

“อย่าเข้าใจฉันผิด ฉันไม่เคยกินของหวาน”ดู่ เฟิงอธิบายทันที

“ผมไม่ชอบของหวานเช่นกัน ผมกินเพียงเค้กนิดๆหน่อยๆ ผมรู้สึกว่าผมจะอ้วนหากผมกินมากเกินไป”หลิน ฮวงพยักหน้าราวกับเขาเข้าใจ ในความเป็นจริง เขาไม่สนใจว่าเขาจะชอบของหวานหรือไม่

ในไม่ช้า ทั้งคู่ก็เงียบไป

หลังจากนั้น ดู่ เฟิงถาม“ทำไมนายจึงเล่นเกมส์จ้าวแห่งปืนที่นี่?มันเป็นผลงานศิลปะ?”

“แน่นอนว่าไม่”หลิน ฮวงส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็อธิบาย“ผมกำลังรอให้มอนสเตอร์ปรากฏตัว ผมจะอยู่ที่นี่สักพักและมันก็น่าเบื่อเกินจะอยู่ที่นี่เฉยๆ”

“โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว...”ดู่ เฟิงไม่ได้ถามต่อเพราะเขารู้สึกว่ามันจะเป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัว

“ทำไมคุณจึงมาที่นี่?เพื่อฝึก?”หลิน ฮวงรู้ว่านอกจากดู่ เฟิงที่อยู่ในระดับทองขั้น3 ทั้ง5เพิ่งจะเลื่อนเป็นระดับทองขั้น1

“ใช่ เพื่อให้พวกเขาสามารถเดินไปรอบๆทะเลทรายอุกกาบาตได้และได้รับความรู้”

ทั้งคู่สนทนากันอยู่สักพัก วัยรุ่นทั้ง5กินเค้กส่วนของพวกเขาจนหมด และเหลืออีกสองชิ้นสำหรับดู่ เฟิง

 

“หัวหน้า เราเหลือเค้กไว้ให้สองชิ้น มานี่และลองกินดูสิ!”สมาชิกหญิงหันมาและตะโกนหาดู่ เฟิง

พวกเขาส่ายหัวและยิ้ม เก็บเค้กไว้ในถุงอาหารสด

 

“โอ้ใช่ เราคุยกันมานานแล้วแต่ฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย”เมื่อพวกเขากินเสร็จ เขาก็ยืนขึ้น เก็บอาหารว่างของเขาไป

“ชื่อของผมคือเย่ ซิว”หลิน ฮวงยืนขึ้นเช่นกัน

“ขอบคุณที่เลี้ยงเรา ฉันชื่อดู่ เฟิง”ดู่ เฟิงยื่นมือออกมา

หลิน ฮวงจับมือเขา

จากนั้น ดู่ เฟิงก็นำคริสตัลชีวิตออกมาและมอบให้หลิน ฮวง“ฉันจะจ่ายค่าเค้กให้นาย”

“ไม่เป็นไร ผมจะเลี้ยงพวกคุณเอง เค้กนั้นถูก หากคุณจ่ายผมด้วยหนึ่งคริสตัลชีวิต ผมก็จะไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนกับคุณ”หลิน ฮวงปฏิเสธ ดันมือของดู่ เฟิงออกไปอย่างสุภาพ“หากมีโอกาส ก็เลี้ยงผมกลับบ้าง”

“เอาละ งั้นฉันจะเพิ่มเบอร์ของนายไว้”แน่นอน ดู่ เฟิงรู้ว่านักล่าจะไม่สนใจเรื่องเครดิตที่เขาใช้เพื่อซื้อเค้ก อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ต้องการเป็นหนี้ ดังนั้นเขาจึงจะเป็นฝ่ายเลี้ยงในครั้งหน้า

“ได้สิ”

 

หลังจากที่เพิ่มเพื่อนกัน ดู่ เฟิงก็บอกให้พวกของเขาทำความสะอาดพื้นที่และพวกเขาก็จากไป

สำหรับหลิน ฮวง การปรากฏตัวของดู่ เฟิงและส่วนที่เหลือก็เป็นเพียงเหตุการณ์เล็กๆที่เกิดขึ้นในระหว่างการเดินทาง

หลังจากที่พวกเขาจากไป หลิน ฮวงก็รีบเข้าไปในเกมส์และเริ่มฝึกเทคนิคปืน....