ตอนที่ 246 วิหารนักบุญ

6โมงเช้าวันต่อมา หลิน ฮวงนั่งบนเก้าอี้หวายตรงระเบียงห้องขณะที่ดูดวงอาทิตย์ขึ้น เนื่องฉิน เว่ยได้ออกจากเมืองไปแล้ว มันเป็นวันที่สามที่เขาอยู่ในเมืองลั่วซี ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เขาไม่ได้ออกไปไหนเลย นอกจากการกินและนอน เขาเอาแต่ฝึกเทคนิคปืนจากหลิน ซวนในเกมส์จ้าวแห่งปืน เขาเรียนรู้เทคนิคปินขั้นกลางได้มากกว่าหนึ่ง และในที่สุดพลังชีวิตในร่างเขาก็เสถียรแล้ว “มันเกือบจะถึงเวลาต้องไปแล้ว ฉันจะออกเดินทางในพรุ่งนี้เช้าหลังจากที่ฉันทำธุระเสร็จ”หลังจากที่ชื่นชมความงดงามของดวงอาทิตย์ หลิน ฮวงก็กลับไปในห้อง

 

หมาป่าวิริเดี้ยนยังคงนอนอยู่ในห้องขณะที่เจ้าแดงได้ถูกเรียกออกมาหลายวันแล้ว ขณะที่มันกำลังอ่านเอกสารและเรียนรู้ภาษาของมนุษย์

 

“เจ้าแดงไปพักผ่อนได้แล้วหากแกเหนื่อย ไม่จำเป็นต้องอ่านพวกมันทั้งหมดในทีเดียว”หลิน ฮวงแนะนำ

“ไม่เป็นไร ข้ายังไม่เหนื่อย ไม่เหมือนกับมนุษย์ ข้าไม่จำเป็นต้องนอน”เจ้าเลือดใช้น้ำชาเขียนลงบนโต๊ะกาแฟ

“เอาละงั้น ฉันจะไปกินข้าวเช้าก่อน ฉันจะออกไปทั้งเช้าและบ่ายและจะกลับมาในตอนเย็น พวกแกทั้งคู่ห้ามออกไปไหนและอย่าวิ่งเล่นละ”

 

เขาวางแผนที่จะซื้อของที่ระลึกและอาหารในวันสุดท้ายของเขาเพื่อที่จะได้หาของไปฝากหลิน ซินและหลิน ซวน

 

“ขอรับ ข้าจะดูหมาป่าวิริเดี้ยนเอง”เจ้าเลือดเขียนบนโต๊ะกาแฟ

หลิน ฮวงพยักหน้าและออกไป หลังจากที่กินอาหารเช้าที่ชั้นล่าง หลิน ฮวงก็โทรหาเหลียง หยิน

 

“มีอะไร?พูดเร็วเข้า ฉันกำลังยุ่งอยู่”เหลียง หยินรับวิดิโอคอล หลิน ฮวงสามารถเห็นได้ว่าเธอกำลังผ่าศพผู้ชายอยู่ หน้าอกของผู้ชายเปิดออกและสามารถเห็นหัวใจเขาได้อย่างชัดเจน

“โอ้...”หลิน ฮวงตกใจกับสิ่งที่เขาได้เห็น

“ทำไมเธอถึงทำงานตั้งแต่เช้า?ไม่ใช่ว่ามันเพิ่งจะ7โมงครึ่ง?”

“มีบางสิ่งเกิดขึ้นในเมืองในช่วงกลางดึก คน33คนในตระกูลลู่ได้ถูกฆ่า ทีมนิติเวทของเมืองได้ไปยังที่นั่นก่อนตี5 ฉันโชคดีที่ได้จัดการกับศพสองศพนี้”เหลียง หยินอธิบายขณะที่ดำเนินการผ่าศพต่อ

“การฆาตกรรมคนจำนวนมากในเมืองนี้?!ฉันเดาว่ามีเพียงคนจากโลกมืดเท่านั้นที่สามารถทำเช่นนั้นได้”หลิน ฮวงขมวดคิ้ว

“ฉันได้ยินมาว่าพวกเขาไปยั่วยุวิหารนักบุญเข้า แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจ ตอนนี้ฉันกำลังยุ่ง รีบพูดมาหากนายมีอะไรจะพูด”เหลียง หยินกล่าว

“โอ้ ฉันกำลังจะออกจากเมืองลั่วซีในวันพรุ่งนี้เช้า ไม่ใช่ว่าเธอขอให้ฉันเลี้ยงอาหารเธอรึไง?บอกให้ฉันรู้หากเธอว่าง”ในที่สุดหลิน ฮวงก็บอกเหลียง หยินว่าทำไมเขาจึงโทรหาเธอ

“นายจะออกเดินทางพรุ่งนี้?”เหลียง หยินหยุดชะงักและมองไปในจอภาพ

“โชคไม่ดี วันนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่จริงๆ ฉันจะพยายามหาเวลาให้ได้ แต่ทว่า ฉันคิดว่าฉันจะว่างเฉพาะตอนกลางคืนและฉันก็ไม่แน่ใจว่าฉันสามารถแบ่งเวลาไปได้เท่าไร ฉันจะติดต่อนายไปอีกครั้งตอน2ทุ่ม”

“ได้สิ!”หลิน ฮวงตกลงทันที

“งั้นฉันจะไม่กวนเธอละ”หลังจากที่วางสาย หลิน ฮวงก็ออกจากร้านอาหารในโรงแรมและไปซื้อของฝากที่ร้านค้าหลายแห่งรวมถึงอาหาร มันเป็นเวลา1ทุ่มเมื่อเขากลับมายังโรงแรม ทันทีที่เขามาถึงห้อง เขาก็เอาหมูย่างออกมา ขนาดของหมูย่างเทียบได้กับตัวที่เขาทำที่บ้าน หมาป่าวิริเดี้ยนยืนขึ้นทันที มันจ้องมาที่หมู่ย่างขณะที่น้ำลายไหล

 

“อย่ากินมันจนหมดละ แบ่งไว้ให้เจ้าแดงบ้าง”หลิน ฮวงลูบหัวหมาป่าวิริเดี้ยน เนื่องจากมันได้รับการอนุมัติจากหลิน ฮวง มันก็เริ่มฟัดหมูย่างทันที ในขณะเดียวกัน เจ้าแดงก็เพียงมองมาในทิศทางของพวกเขาและอ่านต่อไป หลิน ฮวงนั่งบนโซฟาขณะที่อ่านข่าว ข่าวร้อนแรงประจำท้องถิ่นก็คือ-การฆาตกรรมในตระกูลลู่33ศพ หลิน ฮวงขมวดคิ้วขณะที่อ่านข่าว

 

ตระกูลลู่เป็นตระกูลที่รู้จักกันดีในเมืองลั่วซี แม้ว่าจะไม่มีผู้หลุดพ้นหรือราชวงศ์ในตระกูล พวกเขาก็ยังประสบความสำเร็จในด้านธุระกิจอย่างมากและเป็นที่รู้จักไปทั่วเมือง บ้านของตระกูลตั้งอยู่ที่ใจกลางเมือง ซึ่งเป็นสถานที่ที่แออัดมากที่สุดในเมือง หลายคนได้เห็นคน2คนในชุดคลุมสีขาวฆ่าคนคุ้มกันของพวกเขา บุกรุกเข้าไปในบ้านและออกมาในเวลาไม่ถึง10นาที

ด้วยคำอธิบายจากเหล่าพยาน ทั้งสองคนควรจะเป็นสมาชิกของหนึ่งในองค์กรใต้ดิน วิหารนักบุญ เหล่านักบุญจะเป็นที่สังเกตได้ง่ายๆ พวกเขาจะสวมเสื้อคลุมสีขาวและมีรอยสักรูปไม้กางเขนบนใบหน้าพวกเขา ไม่มีใครกล้าแต่งตัวเป็นเช่นพวกเขาเพราะหากมีใครทำ เขาหรือเธอจะถูกตามล่าโดยองค์กรและถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม

 

“วิหารนักบุญ...”แม้ว่าเขาจะมาถึงโลกนี้ได้เพียงปีเดียว หลิน ฮวงก็ได้พบกับอีกาม่วงและพวกนอกรีตมาก่อน ความประทับใจของเขาเกี่ยวกับโลกมืดไม่ดีนัก วิหารนักบุญก็มีชื่อเสียงที่ไม่ดีเหมือนๆกับอีกาม่วง

“ฉันไม่ควรจะใช้เวลากับที่นี่มาก มีนักล่าคนอื่นที่สามารถรับมือกับเรื่องนี้”หลิน ฮวงไม่ต้องการจะไปยุ่งเกี่ยวกับองค์กรเช่นนั้นเพราะเขาไม่อยากจะชักนำปัญหาสู่ตัวเอง

มันเกือบจะ2ทุ่มเมื่อเขาอ่านข่าวเสร็จ เหลียง หยินก็โทรมาหาเขาตามที่สัญญา หลิน ฮวงรีบสายทันที

 

“ในที่สุดฉันก็ทำงานเสร็จเสียที เราจะไปพบกันที่ไหน?”เหลียง หยินถามทันทีเมื่อเขารับสาย

“ฉันจะไปรับเธอที่ทางเข้ารัฐบาลกลางเอง”

“ได้สิ ฉันจะรอนาย”เหลียง หยินพยักหน้า จากนั้นหลิน ฮวงก็ลูบหัวหมาป่าวิริเดี้ยนที่ยังคงกินอยู่“คู่หู เราจำเป็นต้องออกไปสักพัก”

 

หมาป่าวิริเดี้ยนไม่มีความสุขขณะที่มันแปลงกับเป็นการ์ด เมื่อผ่านการทดลองนานถึง3วัน หลิน ฮวงก็ยืนยันได้ว่าเมล็ดกาฝากเขาจะมีผลเหมือนกับของเจ้าแดง ตราบเท่าที่มันไม่ได้ถูกเรียกกลับ ปรสิตจะยังคงอยู่ตลอดไป แต่ทว่า เมื่อเทียบกับของเจ้าแดง เมล็ดกาฝากของเขาก็ยังอ่อนแอกว่า เพราะเขาจำต้องสัมผัสกับร่างของโฮสต์เพื่อให้มันทำงาน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังใช้ได้เมล็ดเดียว

 

“เจ้าแดงอยู่ที่นี่นะและอย่าลืมกินอะไรซะละ”หลิน ฮวงชี้ไปที่หมูย่างที่เหลืออยู่บนพื้น เจ้าแดงพยักหน้าและหลิน ฮวงก็ออกไป เมื่อเขาออกจากโรงแรม หลิน ฮวงก็อัญเชิญหมาป่าวิริเดี้ยนทันที เมื่อเห็นว่ายังคงมีปรสิตอยู่ในตัวมัน หลิน ฮวงก็ขมวดคิ้วแน่น เขาขึ้นไปบนหลังมันและมุ่งหน้าไปยังรัฐบาลกลาง

จากนั้นหลิน ฮวงก็คุยกับเสี่ยว เฮย

“ทำไมปรสิตจึงยังคงอยู่แม้ว่าฉันจะเรียกการ์ดกลับและอัญเชิญมันอีกครั้ง?”

“ใช่ ปรสิตบางชนิดสามารถถูกลบได้ก็ต่อเมื่อใช้การ์ดชะล้าง การเปลี่ยนมันกลับเป็นการ์ดจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร”

 

หลิน ฮวงเพิ่งตระหนักว่าการทดลองของเขานั้นสูญเปล่า อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาไม่สามารถลบปรสิตได้ด้วยตัวเขาเอง นั่นก็หมายความว่าคนอื่นก็สามารถใช้ปรสิตเพื่อยึดครองมอนสเตอร์เขาได้ เขาไม่พอใจกับเรื่องนี้

 

10นาทีต่อมา หลิน ฮวงก็มาถึงทางเข้ารัฐบาลกลาง เหลียง หยินกำลังยืนรอเขาอยู่ จากนั้นเธอก็ขึ้นขี่หมาป่าวิริเดี้ยนและถามเขา

“เราจะไปกินข้าวเย็นกันที่ไหนละ?”

“ฉันรู้จักร้านอาหารสุดพิเศษอยู่ เธอควรจะเคยไปที่นั่นมาก่อน มันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่”หลิน ฮวงรู้ว่าเหลียง หยินรักในอาหารประเภทใด เขาจึงเลือกร้านอาหารนี้

“นาหมายถึงถัง ซานเจิ้ง?”เหลียง หยินถาม

“ใช่แล้ว”หลิน ฮวงพยักหน้า

“แต่มันแพง นายแน่ใจนะ?”เหลียง หยินไม่แน่ใจ

“ไม่ต้องกังวล แม้ว่ามันจะแพงไปหน่อย แต่ฉันก็สามารถจ่ายได้”หลิน ฮวงพยักหน้าและยิ้ม

 

หลิน ฮวงได้ค้นหาสถานที่นี้มาก่อน มันแพงเพราะอาหารทั้งหมดเป็นอาหารสดจากมอนสเตอร์ระดับเหล็กจนถึงระดับทอง นักล่าระดับเงินเช่นหลิน ฮวงจำเป็นต้องใช้จ่ายอย่างน้อย10-100คริสตัลชีวิตสำหรับมื้อนี้ มันไม่ใช่สำหรับคนธรรมดา

 

“หากนายยืนยันเช่นนั้น งั้นฉันก็จะไม่ปฏิเสธ”เหลียง หยินกล่าว หลังจากที่ขี่หมาป่าวิริเดี้ยนอยู่4-5นาที พวกเขาก็มาหยุดที่ทางแยก หลิน ฮวงเรียกหมาป่าวิริเดี้ยนกลับและเดินไปที่ร้านอาหารสุดหรู มันยังไม่ถึง2ทุ่มครึ่งและมันก็เต็มไปด้วยผู้คนในร้านอาหาร อย่างไรก็ตาม หลิน ฮวงได้ทำการจองไว้ก่อนหน้าแล้วหลังจากที่คุยกับเหลียง หยินผ่านโทรศัพท์ หลังจากที่ยืนยันตัวตนเขา บริกรสาวก็พาพวกเขาไปที่โต๊ะสำหรับสองคน เมื่อพวกเขานั่งลง หลิน ฮวงก็เริ่มสั่ง ส่วนใหญ่จะเป็นลำไส้ของมอนสเตอร์ต่างๆที่เป็นของโปรดเหลียง หยิน นอกจากนั้น พวกเขายังสั่งเนื้อสัตว์ ผัก และผลไม้

 

“สั่งได้เลยนะหากเธออยากกินอะไรอีก”หลิน ฮวงส่งเมนูให้เหลียง หยินหลังจากที่สั่ง

“ไม่เป็นไร พอแล้ว ฉันไม่คิดว่าฉันสามารถกินได้หมด”เหลียง หยินไม่รับเมนูจากหลิน ฮวง

“จะรับเครื่องดื่มเป็นอะไรดีค่ะ?”บริกรถามด้วยรอยยิ้ม

“ผมขอน้ำผลไม้เปรี้ยวๆสักแก้ว แล้วเธอละ?”หลิน ฮวงมองเหลียง หยิน

“ฉันก็เหมือนกัน ฉันชอบผลไม้เปรี้ยวๆเช่นกัน”

เมื่อบริกรเดินละออกไป หลิน ฮวงก็หัวเราะ

“ฉันคิดว่าเธอจะชอบเครื่องดื่มพิเศษๆซะอีก”

“นายคิดมากไป ผู้หญิงมักจะชอบเครื่องดื่มที่มีรสหวานและเปรี้ยว ฉันเองก็ชอบเช่นกัน แล้วนายละ ทำไมนายไม่ดื่มเหล้า?”เหลียง หยินถามเขา

“ฉันมีบางสิ่งที่ต้องทำให้วันพรุ่งนี้เมื่อฉันออกจากเมืองลั่วซี ฉันต้องทำให้ตัวเองฟิตเข้าไว้”หลิน ฮวงไม่ใช่ไม่ชอบเครื่องดื่มแอลกอฮอล์แต่เขาไม่ชอบอาการคลื่นไส้หลังจากที่ดื่มเหล้า โดยเฉพาะในโลกที่ทุกสิ่งสามารถฆ่าเขาได้ เขาไม่ต้องการลดการระมัดระวังลง

“ทำไมนายไม่อยู่อีกสักสองสามวันละ?แม้ว่าเมืองจะไม่คึกคัก แต่มันก็ไม่เลวเลย”เหลียง หยินถาม

“บางทีในอนาคต เมืองนี้อาจให้ความรู้สึกสงบสุขแปลกๆแบบที่ไม่มีในหลายเมือง”หลิน ฮวงพยักหน้าขณะกล่าวสิ่งที่เขารู้สึก

“ฉันก็คิดเช่นกัน แต่น่าเสียดาย ความสงบสุขกลับถูกทำลายในเช้านี้”เหลียง หยินยิ้มเก้อ

“เธอหมายถึงวิหารนักบุญ?สมาคมนักล่าจะส่งบางคนมารับมือกับสถานการณ์ ไม่ต้องกังวล รัฐบาลกลางจะต้องไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่”หลิน ฮวงปลอบเธอ

“องค์กรมืดเหล่านี้มีมากเกินไป!ฉันได้ยินมาว่าตระกูลลู่ได้ถูกฆ่าล้างเพียงเพราะลูกชายคนหนึ่งของเขาได้โพสต์ข้อความดูหมิ่นศาสนาบนเครือข่ายหัวใจ และเขาก็โพสต์เพียงสองประโยค – พวกนักบุญเป็นเพียงกลุ่มคนบ้าที่แสดงออกเกี่ยวกับศาสนาของพวกเขา สิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่เป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับหลักคำสอนและการมีคุณธรรมที่ศาสนาควรพึงมี พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มคนบ้าที่จะทำทุกสิ่งตามที่พวกเขาต้องการ เพียงแค่นั้น สองนักบุญจึงฆ่าล้างตระกูลเขา”เหลียง หยินรู้เหตุการณ์ทั้งหมด

 

หลิน ฮวงขมวดคิ้วเมื่อได้ฟัง

 

“พวกเราไม่เคยเข้าใจว่าคนพวกนี้กำลังคิดอะไรอยู่ วิธีที่พวกเขาคิดนั้นต่างจากคนทั่วไป”

“นายพูดราวกับว่านายข้องเกี่ยวกับพวกองค์กรมืดมามากงั้นแหละ”เหลียง หยินมองเขา

 

หลิน ฮวงยิ้มโดยไม่พูดอะไร ในไม่ช้า อาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟและมีลำไส้หลายชนิดบนโต๊ะ หลิน ฮซงเพียงชิมพวกมันไม่กี่คำ สองจานมีรสชาติดีและเขาก็ไม่อาจบอกได้ว่าพวกมันคือลำไส้

มันเกือบจะ4ทุ่มแล้วเมื่อพวกเขากินอาหารเสร็จ ขณะที่พวกเขาเดินออกจากร้านอาหาร หลิน ฮวงก็ถามเธอ

 

“เธอพักอยู่ที่ไหน ให้ฉันไปส่งไหม?”

“ไม่เป็นไร หากแม่ฉันเห็นนาย เธออาจจะจับฉันแต่งงานในวันพรุ่งนี้เลย เธอกลัวว่าฉันจะแต่งงานกับใครไม่ได้”เหลียง หยินปฏิเสธ

“งั้นก็ได้...”หลิน ฮวงเรียกรถมอนสเตอร์ให้เหลียง หยิน

 

เมื่อขึ้นไปบนรถมอนสเตอร์ เหลียง หยินก็หันมาและยิ้มกว้างให้หลิน ฮวงก่อนที่เธอจะนั่งลง

 

“เดินทางปลอดภัยนะ!”

“ขอบคุณ”รถมอนสเตอร์แล่นออกไปขณะที่หลิน ฮวงกำลังโบกมือลาเธอ

 

หลังจากที่ส่งเธอ หลิน ฮวงก็อัญเชิญหมาป่าวิริเดี้ยนและกลับโรงแรมไป มันเลย4ทุ่มแล้วเมื่อเขามาถึงโรงแรม ขณะที่เขาเข้าไปในห้อง เจ้าแดงก็ม้วนตัวมันรอบแขนเขาและดึงเขาไปที่โซฟา

 

“มีอะไร?”

เจ้าแดงใช้น้ำในแก้วและเขียนบนโต๊ะกาแฟอีกครั้ง

 

“ข้าได้เรียนรู้คำทั้งหมด120000คำ ภาษามนุษย์ช่างเป็นภาษาที่ลึกซึ้งมาก ข้าต้องใช้เวลาอีกสักสองสามวันเพื่อให้เข้าใจทั้งหมด”

“ฉันอิจฉาความสามารถในการเรียนรู้เช่นนี้......”เหตุผลหลักที่หลิน ฮวงต้องการทักษะสุดยอดสติปัญญาก็เพราะเขาต้องการความสามารถในการเรียนรู้ของผู้หลุดพ้น จนถึงตอนนี้ หลิน ฮวงเพียงเข้าใจ8000คำ อย่างไรก็ตาม เจ้าแดงกลับสามารถเรียนรู้120000คำได้ภายในสามวัน

 

“พวกเราจะออกจากเมืองลั่วซีในวันพรุ่งนี้เช้า ฉันจะเก็บแกและปล่อยแกออกมาเมื่อเราถึงทะเลทรายอุกกาบาต และฉันก็ต้องการความช่วยเหลือจากแก”หลิน ฮวงกล่าว

เจ้าแดงพยักหน้าและเขียนบนโต๊ะกาแฟอีกครั้ง

 

“ขอรับ แจ้งให้ข้ารู้หากนายท่านต้องการสิ่งใด”หลังจากที่เรียกมันกลับ หลิน ฮวงก็ทำความสะอาดห้องนั่งเล่น มันเกือบ5ทุ่มเมื่อเขาทำความสะอาดเสร็จ จากนั้นเขาก็อาบน้ำและเข้านอน.....