ตอนที่ 46 ความรุนแรง
ตอนที่ 46 ความรุนแรง
แฟนๆพุ่งเข้ามาอย่างดุเดือดการแสดงออกบนสีหน้าของพวกเธอตื่นเต้นอย่างยิ่ง บางทีอาจจะตื่นเต้นมากกว่าตอนที่พวกเธอเจอหน้าครอบครัวอีกครั้งในรอบสามสิบปีซะอีก
ปกติหยางเสี่ยวเหลียงมักจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเซ็นลายเซ็นให้เหล่าแฟนคลับที่คลั่งไคล้เขาสักสองสามใบ แต่วันนี้มันต่างออกไป
หยางเสี่ยวเหลียงกลัวว่าแฟนคลับจะชกลงบนใบหน้าของเขาเพื่อให้คำทำนายของอาจารย์หลินเป็นจริง
บอดี้การ์ดที่ถูกส่งมาทำงานอย่างจริงจังพวกเขาสร้างกำแพงมนุษย์ล้อมรอบหยางเสี่ยวเหลียงทำให้แฟนๆไม่สามารถเข้ามาใกล้ได้ หยางเสี่ยวเหลียงยิ้มและโบกมือให้แฟนคลับ เขาต้องการออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
ผู้สื่อข่าวต้องการสัมภาษณ์เขาแต่ไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เนื่องจากบอดี้การ์ดขวางอยู่
ผู้สื่อข่าวเหล่านี้มีภารกิจที่สำคัญมากนั่นก็คือ การหาว่าหยางเสี่ยงเหลียงจะถูกนำตัวไปโรงพยาบาลหลังถูกทำร้ายหรือไม่ ไม่ใช่แค่ผู้สื่อข่าวเท่านั้นที่อยากทราบแต่ชาวเน็ตก็อยากทราบด้วยเช่นกัน
แต่ดูจากสถานการณ์มันคงเป็นไปไม่ได้ บอดี้การ์ดปกป้องหยางเสี่ยวเหลียงอย่างใกล้ชิดจนแม้แต่แมลงวันก็ไม่สามารถบินเข้าไปถึงเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงคนที่จะมาทำร้ายเขาเลย
"ฮ่าๆ การทำนายที่บอกว่าฉันจะถูกทำร้ายมันเป็นเรื่องตลก" หยางเสี่ยวเหลียงหัวเราะขณะออกจากสนามบิน
"มันไม่ใช่เรื่องตลก!"
ทันใดนั้น ใบหน้าของหยางเสี่ยวเหลียงเปลี่ยนไปราวกับว่าเขากำลังเห็นผี "คุณ...คุณ..."
"ไอ้ลูกสุนัข เอาลูกสาวข้าคืนมา" จากนั้นบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหน้าก็หันหลังกลับและต่อยลงบนใบหน้าของหยางเสี่ยวเหลียง
*ปัง*
หยางเสี่ยวเหลียงกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง
"เพียงเพราะแกอยากมีชื่อเสียง แกเลยทิ้งลูกสาวที่กำลังท้องของข้าและทำให้เธอต้องฆ่าตัวตาย ข้าจะทำลายใบหน้าของแกซะ" ชายร่างใหญ่พูดและค่อยๆเหยียบลงบนใบหน้าของเขา
บัดซบ!
ฉากนี้ทำให้มีความโกลาหลเกิดขึ้น ผู้สื่อข่าวนับไม่ถ้วนรีบวิ่งมาและถ่ายรูปอย่างต่อเนื่อง
ข่าวด่วน! ข่าวด่วนจริงๆ!
หยางเสี่ยวเหลียงถูกทำร้ายจริงๆและดูค่อนข้างร้ายแรง ตัวแทนของหยางเสี่ยวเหลียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว "เร็วเข้า รีบมาช่วย..."
บอดี้การ์ดคนอื่นรีบมาช่วยเขา พวกเขารู้ว่าเรื่องนี้มันต้องเกิดขึ้น แต่พวกเขาก็ซ่อนมันไว้เพียงเพื่อให้บอดี้การ์ดคนนั้นได้แก้แค้น เขาอดทนมากว่าสามปีแล้ว
"อย่าทำร้ายเขาอีก พวกเราจะซ่อนคุณไว้ไม่งั้นแฟนคลับพวกนี้จะฆ่าคุณ" บอดี้การ์ดเห็นว่าหยางเสี่ยวเหลียงได้รับบาดเจ็บแล้ว พวกเขาก็ช่วยกันปกปิดร่างกายของเขาไว้ในทันที
แฟนๆต่างบ้าคลั่ง ไอดอลของพวกเธอเหลียงเหลียงถูกทำร้าย พวกเธอตกใจมากเมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนเลือดของเขา พวกเธออยากพุ่งเข้าใส่บอดี้การ์ดที่ทำร้ายเหลียงเหลียง แต่บอดี้การ์ดคนอื่นๆปกป้องเขาออกจากแฟนๆ
ผู้สื่อข่าวช็อคเมื่อเห็นสภาพของหยางเสี่ยวเหลียง พวกเขาจึงรีบวิ่งไปหาบอดี้การ์ดที่ทำร้ายเขา
"ทำไมคุณทำร้ายหยางเสี่ยวเหลียง?"
"คุณบอกว่าหยางเสี่ยวเหลียงทิ้งลูกสาวของคุณเพื่อชื่อเสียง มันเกิดอะไรขึ้น?"
.....
ในตอนนี้ผู้สื่อข่าวต่างบ้าคลั่งพวกเขาได้รับข่าวด่วนหลายชิ้นต่อเนื่อง พวกเขาต้องการหาข้อมูลเพิ่มเติม
ส่วนหยางเสี่ยวเหลียงกำลังนอนอยู่ที่นั่นราวกับเขากำลังจะเสียชีวิตจากอาการบาดเจ็บ
"ฉันเสียโฉม..." มันเป็นความคิดสุดท้ายก่อนที่หยางเสี่ยวเหลียงจะหมดสติ
.....
ขณะเดียวกันลู่สือยี่ถือทุเรียนสองลูกและรีบวิ่งไปที่หอพักหญิง
เขารู้ว่าเวลานี้ย่าเจี๋ยกำลังรอดูละครอยู่ในหอพัก
เพื่อที่จะเข้าไปในหอพักหญิงเขาต้องผ่านผู้ดูแลหอพักซะก่อนแต่ด้วยฝีปากเคลือบน้ำผึ้งของเขาสามารถโน้มน้าวผู้ดูแลได้อย่างง่ายดาย
ลู๋ย่าเจี๋ยกำลังเล่นเกมคอมพิวเตอร์แต่เธอก็ไม่มีความสุขเลย
ลู่สือยี่เป็นคนที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เขาไม่ไว้ใจเธอและเข้าต่อสู้กับเพื่อนสมัยเด็กของเธอ มันน่าอายขนาดไหน เธอพึ่งยกย่องแฟนหนุ่มของเธอต่อหน้าเขาไปหมาดๆ ไม่คาดหวังเลยว่าเธอจะสูญเสียใบหน้าของเธออย่างรวดเร็ว
"ย่าเจี๋ยทำไมเธอถึงไม่ยกโทษให้เขา?" เพื่อนร่วมห้องของเธอถาม
"อุก! ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องง่าย เขาเห็นข้อความของฉันและต่อสู้กับเพื่อนสมัยเด็กของฉันมันน่าอายมาก ที่สำคัญคือเขาไม่ไว้ใจฉัน"
"เขาโชคดีแค่ไหนที่ฉันรักเขา เขาดูเหมือนนกกระจอกเทศ แต่นกกระจอกเทศไม่เชื่อใจฉันมันน่าโมโหมาก" ลู๋ย่าเจี๋ยกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
"เขาแค่รู้สึกกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับคุณ ผู้ชายก็แบบนี้แหละ" เพื่อนร่วมห้องกล่าว
"ฉันไม่สนใจคนอื่นๆ แต่เขาต้องไว้ใจฉัน" ลู๋ย่าเจี๋ยตอบ
"แต่ฉันได้ยินว่ามีใครบางคนจากอีกห้องชอบเขา คุณไม่กลัวหรอ..." เพื่อนร่วมห้องกล่าว
"แม้ว่าเขาจะมีความกล้าเพิ่มขึ้นมาอีกสิบเท่าเขาก็ไม่กล้า!"
"มันเป็นความจริง..."
*ติ๊งต่อง*
"มาแล้วๆ ใครมาเอ่ย" เพื่อนร่วมห้องเธอพูดขณะที่รีบวิ่งไปที่ประตู เมื่อเธอเห็นคนที่อยู่ข้างนอกเธอตกใจ
"ทำไมนายมาที่นี่?"
ลู๋ย่าเจี๋ยโกรธเมื่อเห็นว่าใครอยู่ที่หน้าประตู "นายมาทำไม? ฉันคิดว่าเราเลิกกันแล้ว"
จากนั้นเธอก็เห็นถุงพลาสติกในมือของลู่สือยี่และหัวเราะ "นายคิดว่าฉันจะยกโทษให้นายเพียงเพราะนายซื้อทุเรียนมาให้ฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ"
ลู่สือยี่ไม่ตอบ เขาวางทุเรียนลงบนพื้นและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
ภายใต้ความประหลาดใจของลู๋ย่าเจี๋ยและเพื่อนร่วมห้อง เขาคุกเข่าลงบนทุเรียน
"มันเจ็บ..."
เขาไม่คิดว่ามันจะเจ็บมากถึงขนาดนี้ เปลือกที่แข็งและคมของทุเรียนมันทิ่มเข้าที่เข่าของเขามันเจ็บปวดจนเขาเกือบจะเป็นลม
"ย่าเจี๋ยฉันผิดเอง ให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ ถ้าฉันยังเป็นคนขี้ระแวงอีกในอนาคต..."
"อะไรนะ? นายยังต้องการให้มันเกิดขึ้นอีกเหรอ?" ลู่สือยี่ถูกขัดจังหวะโดยลู๋ย่าเจี๋ย
ลู่สือยี่รู้ตัวว่าเขากล่าวผิด เขารีบส่ายหัวอย่างรวดเร็ว "ไม่มีครั้งต่อไป ไม่มีอีก นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ฉันสัญญาว่าฉันจะเปลี่ยนตัวเองและไม่สงสัยเธออีกครั้ง"
"อะไรนะ? สงสัย? ทำไมนายสงสัยฉัน?"
"ไม่สงสัย ฉันจะไม่สงสัยเธอ มันเป็นความผิดฉันเองที่ขี้ระแวงเกินไป" ลู่สือยี่ยังคงสั่นศีรษะขณะตอบ
เพื่อนร่วมห้องของเธอเต็มไปด้วยความชื่นชมกับสิ่งที่ลู่สือยี่กำลังทำอยู่ในตอนนี้
"ย่าเจี๋ยให้โอกาสเขาเถอะ" เพื่อนร่วมห้องกล่าว
สิ่งที่สือยี่กำลังทำอยู่ทำให้ความโกรธของลู๋ย่าเจี๋ยลดลง "ฉันจะยกโทษให้นาย แต่นายต้องเขียนสัญญาเพื่อรับรองคำพูดของนาย แล้วนายต้องไปขอโทษเพื่อนสมัยเด็กของฉัน นายทำได้รึเปล่า?"
"ได้ๆ" ลู่สือยี่พยักหน้ารัวๆแล้วตอบ
"เอาล่ะฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง ลุกขึ้นได้แล้ว"
เมื่อลู่สือยี่ได้ยินเช่นนี้เขาก็รู้สึกโล่งใจและเผลอพูดออกมา "อาจารย์แม่นยำมาก"
ลู๋ย่าเจี๋ยรู้สึกมึนงงจากสิ่งที่เขาพูด เธอถาม"อาจารย์อะไร?"
"อาไม่มี ไม่มีอาจารย์ไม่มีเลย"
"บอกฉัน" ลู๋ย่าเจี๋ยเริ่มโกรธ ลู่สือยี่จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากบอกความจริงออกไป
เมื่อลู่สือยี่อธิบายทุกอย่างให้ฟัง ลู๋ย่าเจี๋ยตะโกน "คุกเข่ากับทุเรียนต่อไป! ไอคิวของนายลดลงหลังจากที่ฉันทิ้งนายรึไง? นายมันโง่..."
ลู่สือยี่พูดไม่ออก
ขณะเดียวกัน Weibo เริ่มโกลาหล
Weibo ของอาจารย์หลินเป็นที่จับตามองอีกครั้ง ชาวเน็ตนับไม่ถ้วนเริ่มเชื่อมั่นในตัวเขา ส่วน Autumn Sword Fish Killer ดูภายนอกเหมือนเขาไม่เชื่อแต่จริงๆแล้วเขาเริ่มเชื่ออาจารย์หลินแล้ว แต่เนื่องจากเขาไปไกลเกินไปเขาไม่สามารถหันหลังกลับได้อีก เขาต้องรักษาศักดิ์ศรีและความภูมิใจของเขา