บทที่ 110 ศาสตราจารย์เย่ฉิงหยา

บทที่ 110 ศาสตราจารย์เย่ฉิงหยา

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

อ่านบนเว็บอีกแห่ง

https://amnovel.com/cat.php?id=58

 

เสี่ยวม่านปิดตาของเธอ ใบหน้าของเธอเป็นแดงเหมือนองุ่นแดงและริมฝีปากเล็กๆของเธอเป็นสีแดงดั่งลูกเชอร์รี่ มันทำให้ผู้ชายทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะจูบมัน

โอ้พระเจ้า  นี่เธอกำลังให้ท่าฉันใช่ไหมนี่ ?

คุณโทษฉันไม่ได้นะ มันเป็นความผิดของคุณที่ดึงดูดเกินไป ใช่แล้ว สวยเกินไปถือเป็นบาป

ฉิงเฟิงกำลังตื่นเต้นและร่างกายเขาเริ่มมีปฏิกิริยา

จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อผู้ชายและผู้หญิงอยู่ในห้องเดียวกัน?

ฉิงเฟิงจับเสี่ยวม่านไปที่เตียงของเธอ บนเตียงมีกลิ่นหอมของเด็กสาว มันดูน่ารักมาก!

ฉิงเฟิงได้สูดหายใจลึกๆ เมื่อได้กลิ่นหอมหญิงสาวบนเตียงและเริ่มสูญเสียความคิด

เขาวางเธอลงบนเตียงขณะที่ค่อยๆถอดเสื้อของเธอออกด้วยความตื่นเต้น

ในขณะนั้น ใบหน้าของเสี่ยวม่านก็ยังคงแดงอยู่พร้อมกับดวงตาของเธอที่ปิดลงและปล่อยให้ฉิงเฟิงได้ทำในสิ่งที่เขาต้องการ

ในขณะที่ฉิงเฟิงกำลังจับหน้าอกของเสี่ยวม่านและเตรียมที่จะทำขั้นต่อไป ทันใดนั้นก็มีคนเคาะประตู เสี่ยวม่านตกใจ เธอลุกขึ้นนั่งทันทีพร้อมกับตาของเธอที่เปิดกว้าง

ตอนนี้ฉิงเฟิงอยู่กับเธอในหอพักหญิง พวกเขาจะมีปัญหาถ้าถูกจับได้

แม้ว่าจะมีสาวๆสี่คนที่อาศัยอยู่ในหอพัก แต่อีก 3 คนเป็นนกฮูกยามราตรีและมักจะไม่กลับมาจนกว่าจะถึงเที่ยงคืน บางคนก็ค้างคืนข้างนอก นั่นเป็นเหตุผลที่เสี่ยวม่านกล้าที่จะพาฉิงเฟิงมาที่ห้องของเธอ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีคนเคาะประตูข้างนอกทำไมเธอจะไม่กลัว ?

"ฉิงเฟิง ไปซ่อนที่ไหนสักแห่งเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกเรามีปัญหาแน่"

เสี่ยวม่านกล่าวกับฉิงเฟิงอย่างหวาดกลัว

ขณะที่ฉิงเฟิงเริ่มตระหนักว่านี่อาจจะเป็นปัญหาร้ายแรง  และเขากำลังพยายามหาที่ซ่อน  ประตูก็เปิดออกทันทีเนื่องจากไม่มีคนตอบ

เสี่ยวม่านดึงผ้าคลุมไปที่ฉิงเฟิงและก็คลุมตัวเธออยู่ด้วยเช่นกันโดยโผล่มาแต่หัว

"เสี่ยวม่าน ทำไมเธอไม่มาเปิดประตูละ ฉันก็เคาะไปเถอะ"

หลังจากเสียงพูดที่ชัดเจนดังขึ้น ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดกราวน์สีขาวก็เดินเข้ามา

ผู้หญิงคนนี้สวยมาก ผิวของเธอสดใสราวกับหิมะขาว ดวงตาของเธอก็ส่องประกายเหมือนดวงดาวในท้องฟ้า ใบหน้าของเธอก็สมบูรณ์แบบดั่งหยกแกะสลัก

เธออยู่ในชุดกราวน์สีขาวที่เปิดเผยร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอ, หน้าอก, ก้นและขาของเธอ   เสื้อผ้าพวกนี้ไม่สามารถปกปิดสิ่งเหล่านี้ได้

เธอคือเย่ฉิงหยา ศาสตราจารย์ของมหาวิทยาลัยแพทย์ทะเลตะวันออกและเป็นอาจารย์ของเสี่ยวม่าน

ฉิงหยาป๊อบปูลาร์มากในมหาลัย นอกจากนี้เธอยังเป็นศาสตราจารย์ที่สวยที่สุดในมหาวิทยาลัยนี้

เธอเป็นสาวงามที่มีวุฒิภาวะครบถ้วน ซึ่งน่าสนใจกว่าความไร้เดียงสาของเสี่ยวม่าน

"อาจารย์เย่  คุณมาที่นี่ทำไม?"

ใบหน้าของเสี่ยวม่านเปลี่ยนไปเล็กน้อยขณะที่เห็นฉิงหยาเข้ามา หัวใจของเธอเต้นอย่างรวดเร็ว ขอบคุณพระเจ้าที่ฉิงเฟิงซ่อนอยู่ใต้ผ้าและยังไม่ถูกจับได้ มิฉะนั้นกลายเป็นเรื่องแน่

การพาผู้ชายเข้าห้องจะนำไปสู่ชื่อเสียงที่ไม่ดี

"ฉันมาเพื่อตรวจหอพัก เพื่อนร่วมห้องอีกสามคนของคุณไปอยู่ที่ไหน?"

"อาจารย์เย่ พวกเขายังไม่กลับมา"

"หือ พวกเขาต้องไปสนุกกันข้างนอกสินะ เสี่ยวม่านเกิดอะไรขึ้นใบหน้าของเธอ?"

ฉิงหยาขมวดคิ้วด้วยความกังวล

ฉิงหยาชอบเสี่ยวม่านเพราะเธอเป็นนักศึกษาที่ขยันและประพฤติดี เธอกังวลว่าเสี่ยวม่านได้รับบาดเจ็บ

"ฉันสบายดี อาจารย์เย่ไม่ต้องเป็นห่วง"

เสี่ยวม่านขอบคุณศาสตราจารย์สำหรับความห่วงใยของเธอ

เสี่ยวม่านชื่นชมศาสตราจารย์สาวสวยคนนี้จริงๆ เธอได้รับการดูแลอย่างดีและได้รับการสั่งสอนเกี่ยวกับยาจีนมากมายจากเธอ

"เสี่ยวม่านฉันจะเอาน้ำร้อนมาประคบให้"

"อาจารย์เย่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว ฉันรู้ว่าคุณยุ่ง คุณออกไปก่อนเถอะคะ"

"ไม่ได้  เสี่ยวม่านเธอดูไม่ดีเลย ฉันต้องดูแลเธอ"

ฉิงหยาเป็นศาสตราจารย์ที่ดีที่ใส่ใจเกี่ยวกับนักเรียนของเธอ

เธอหาอ่างล้างหน้าและเทน้ำร้อนลงไป จากนั้นเธอนำผ้าขนหนูและจุ่มลงในน้ำและเริ่มเช็ดใบหน้าแดงของเสี่ยวม่าน

เสี่ยวม่านกำลังสั่น เธอปกปิดร่างกายของเธอด้วยผ้าห่าและมีเพียงศีรษะโผล่ออกมาข้างนอก แต่ฉิงเฟิงก็อยู่ข้างในผ้าด้วย ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลมาก ฉิงเฟิงรู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออกเพราะอยู่ใต้ผ้าห่มนานเกินไป เขาขยับตัวและหันหน้าไปทางหน้าอกของเสี่ยวม่าน ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นศพไปแล้ว

หน้าอกของเสี่ยวม่านมีขนาดใหญ่เท่ากับมะละกอสองลูก ร่องแยกของเธอมีกลิ่นหอมบางอย่างที่ทำให้ฉิงเฟิงบ้าคลั่งขณะที่เขากำลังเอนกายอยู่ด้านบน แม้ว่าเขาจะสนุกกับมัน แต่เขาก็หายใจไม่ออก

เพื่อที่จะปลดปล่อยความเครียดบางอย่าง  ฉิงเฟิงเปิดปากของเขาและงับหน้าอกของเธอ

โอ๊ย ~

ทันใดนั้นเสี่ยวม่านรู้สึกราวกับคลื่นความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างของเธอเหมือนเธอโดนผึ้งต่อย  หลังจากที่หน้าอกของเธอถูกฉิงเฟิงกัด เธอเริ่มรู้สึกมึนงงและเกือบจะร้องออกมา

"เสี่ยวม่าน ทำไมหน้าของเธอแดงจัง เธอป่วยเหรอ?"

ฉิงหยาถามเสี่ยวม่านหลังจากที่เธอเห็นใบหน้าของเสี่ยวม่านแดงราวกับว่าเธอมีเลือดออกภายใน เธอคงไม่เชื่อว่ามีคนซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มข้างๆเสี่ยวม่าน

"อาจารย์เย่ ฉันสบายดี"

เสี่ยวม่านเริ่มพูดตะกุกตะกักเพราะกลัวว่าฉิงหยาจะพบฉิงเฟิง

ชื่อเสียงของเธอจะถูกทำลายโดยสิ้นเชิงถ้าเธอพบว่ามีผู้ชายซ่อนตัวอยู่บนเตียงของเธอ!

เธอไม่สามารถปล่อยให้อาจารย์เย่รู้ได้ อย่าให้เธอรู้! เสี่ยวม่านกำลังบอกกับตัวเองในใจ

"อาจารย์เย่ คุณกำลังทำอะไร?"

เสี่ยวม่านแทบบ้าเมื่อเห็นฉิงหยาเอื้อมมือออกไปหาเธอ เธอคิดว่าเธอได้พบอะไรแปลกๆบางอย่างและพยายามที่จะเปิดผ้าห่มของเธอ

ฉันควรทำอย่างไร?! ถ้าอาจารย์เย่เปิดผ้าออก ฉันควรจะตีเธอให้สลบแล้วให้ฉิงเฟิงออกไป ? เสี่ยวม่านคิดขึ้นมาแว๊บนึง แต่เธอก็ล้มเลิกความคิดทันที

เธอจะตีอาจารย์เย่ให้สลบได้ยังไง เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้! เสี่ยวม่านรู้สึกเหมือนเป็นบ้าและเสียสติไปแล้วในขณะนี้

"เสี่ยวม่านทำไมเธอดูตื่นตระหนกจัง ฉันแค่อยากจะดูว่าเธอมีไข้รึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะต้องกินยา"

ฉันเป็นศาสตราจารย์ของเธอและต้องการแน่ใจว่าเธอไม่ได้ป่วย จะลองแตะหน้าผากของเธอดู ทำไมเธอถึงมีอาการรุนแรงขนาดนั้น ทำยังกับว่าฉันจะข่มขืนเธอ?

เฮ้ๆ, ฉิงหยา, เธอเสียสติไปแล้วหรือ? เธอมีความคิดสกปรกกับนักศึกษาของเธอได้อย่างไร? ฉิงหยายิ้มและเอามือแตะบนหน้าผากของเสี่ยวม่าน ขณะเดียวกันเสี่ยวม่านก็กำลังจ้องมองเธอด้วยความกลัว

"เธอไม่ได้มีไข้แม้แต่น้อย แต่ทำไมใบหน้าของเธอแดงจัง?"

ฉิงหยารู้สึกสับสนว่าทำไมใบหน้าของเสี่ยวม่านถึงแดง ทั้งๆที่ไม่มีอะไรผิดปกติกับอุณหภูมิร่างกายเธอ

"ศาสตราจารย์ฉันไม่ได้ป่วยจริงๆ ฉันคิดว่าคุณยังมีงานที่ต้องทำ คุณออกไปก่อนได้ไหม"

เสี่ยวม่านกล่าวกับฉิงหยาในขณะที่เต็มไปด้วยความกังวล

เธอรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในขณะนี้คือการพยายามให้ฉิงหยาออกไป ยิ่งเธออยู่ที่นี่นานเท่าไรก็เป็นไปได้ที่เธอจะจับผิดจนรู้ว่าฉิงเฟิงอยู่ที่นี่