ตอนที่ 237 ลายนิ้วมือ

 

ที่อยู่ที่สี่เป็นอพาร์ตเมนต์ขนาดเล็ก ที่มีห้องนอนและห้องนั่งเล่น มีขนาดประมาณ 50 ตารางเมตร พื้นและโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่นมีฝุ่นละอองบาง ๆปกคลุมอยู่  เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีคนอยู่มาพักหนึ่งแล้ว หลังจากมองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่น หลิน ฮวงก็เดินไปที่ห้องนอน

ห้องนอนเรียบง่าย มีเตียงนอนและตู้ด้านหลังเตียง ตรงข้ามเตียงเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่กว้างหนึ่งเมตรอยู่ตรงกลาง ไม่มีผ้าปูที่นอนหรือผ้าห่มบนเตียง มันมีแค่กรอบเตียงไม้เปล่าที่มีฟูกนอนหนา20เมตร  นอกจากชั้นเก็บของที่ว่างเปล่าแล้ว มีฝุ่นเกาะอยู่ในตู้ที่มีลิ้นชักสามชั้นด้านหลังเตียง

มีกระดาษทิชชูครึ่งกล่องและขนมที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งอยู่ในลิ้นชักแรก หลังจากการวิเคราะห์ของทั้งสองอย่างแล้ว หลิน ฮวงก็เปิดลิ้นชักที่สองและสาม แต่ทั้งสองก็ว่างเปล่า ภายใต้เตียงมีฝุ่นหนา หลังจากมองไปรอบ ๆ และยืนยันว่าเขาไม่ได้พลาดอะไร หลิน ฮวงก็หันหลังกลับและเดินไปทางตู้เสื้อผ้า

มันเป็นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่เป็นแบบบานเลื่อน เขาเปิดด้านซ้ายของตู้เสื้อผ้า ข้างในว่างเปล่ามีเพียงไม้แขวนสองอัน แต่หลิน ฮวงก็หัวเราะเบาๆออกมา มีเบาะแสที่ไม่อาจปฏิเสธได้ในตู้เสื้อผ้า เนื่องจากพอเขาเปิดตู้เสื้อผ้าก็มีกลิ่นน้ำหอมโชคออกมา กลิ่นนั้นแตกต่างจากครีมทาหน้าที่เขาได้กลิ่นมาก่อนหน้านี้  มันไม่ใช่กลิ่นผงซักฟอก มันเป็นน้ำหอมอย่างแน่นอน

หลิน ฮวงนึกถึงเพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งบนโลก เพื่อนร่วมงานไม่ชอบกลิ่นผงซักฟอกในเสื้อผ้าของเธอ ดังนั้นเธอจะทำอะไรบางอย่างที่ฟุ่มเฟือยหลังจากที่เธอแขวนเสื้อผ้าไว้ในตู้เสื้อผ้า นั่นคือการฉีดพรมน้ำหอมเข้าไปในตู้เสื้อผ้า น้ำหอมที่เธอใช้ราคาไม่ถูกเลย  ขวดเล็กนิดเดียวแต่ราคากว่าสองพันเหรียญ ด้วยเหตุนี้เธอจึงต้องจ่ายเงินมากกว่า 10,000 ดอลลาร์ต่อปีเป็นแค่ค่าน้ำหอมเท่านั้น  เมื่อใดก็ตามที่เขาไปบ้านเธอ เขาก็จะได้กลิ่นน้ำหอมที่มาจากตู้เสื้อผ้าเมื่อเขาก้าวไปในห้องเธอ

เห็นได้ชัดว่าจอมกินสมองมีนิสัยเหมือนกัน ซึ่งอาจได้รับการสืบทอดมาจากโฮสต์ น้ำหอมในโลกนี้แพงกว่าบนโลก ดังนั้นโฮสต์ที่จอมกินสมองยึดครองร่างอยู่จะต้องอยู่ในระดับเงินเป็นขั้นต่ำหรือสูงกว่านั้น สำหรับระดับเงินหรือระดับทองนั้นการใช้เงิน 100 ล้านเครดิตเพื่อน้ำหอมก็ไม่ได้แปลกอะไร หลิน ฮวงส่ายหัวแรงๆเพื่อสะบัดความมึนจากกลิ่นน้ำหอมออกไป  หลังจากมองไปรอบ ๆห้องเขาก็ไม่พบอะไรอีก

เขาเดินออกมาหลังจากเปลี่ยนร่าง มันเลยเที่ยงวันมาแล้ว เขาไม่แน่ใจว่าหยาง หลิงยังนอนอยู่หรือทำอะไรอย่างอื่นอยู่ เพราะเขายังไม่ได้ตอบข้อความของหลิน ฮวง จากนั้นเขาเลือกสุ่มร้านอาหารและสั่งราเม็งมา1ชาม  หลังจากที่กินอาหารกลางวันเสร็จ เขาก็เรียกหมาป่าวิริเดียนและมุ่งหน้าไปยังรัฐบาลกลาง ขณะที่เขามาถึง เหลียง หยินก็กำลังกินอาหารกลางวันในห้องทำงานของเธอ

 

หลิน ฮวงเคาะประตูและถามว่า "คุณกำลังกินอะไรอยู่?"

"ลำไส้กับข้าว!" เหลียง หยินมองไปที่หลิน ฮวง

"ทำไมคุณถึงมาที่นี่อีก?"

"ผมนำเบาะแสมาในครั้งนี้" หลิน ฮวงหยิบสิ่งของที่เขาเอามาจากบ้านของจอมกินสมอง

"นี่คืออะไร?" เหลียง หยินพูดอย่างโผงผางขณะกินอาหาร

"ผมพบบ้านหลังสุดท้ายที่จอมกินสมองอยู่ และนี่คือของที่เธอทิ้งไว้ก่อนที่เธอจะย้ายออกไป ช่วยดูให้หน่อยว่าคุณสามารถดึงข้อมูลอะไรได้บ้าง เช่นลายนิ้วมือ" หลิน ฮวงวางถุงพลาสติกไว้ด้านหน้าเธอ

"วางไว้บนโต๊ะทำงานของฉัน ฉันจะทำให้หลังจากที่ฉันกินข้าวเสร็จ" เหลียง หยินกล่าวขณะปากของเธอเต็มไปด้วยอาหาร

 

หลิน ฮวงวางถุงพลาสติกสามใบไว้บนโต๊ะทำงาน และนั่งลงบนเก้าอี้ด้านหลังขณะที่รอให้เธอกินอาหารกลางวันเสร็จ

ประมาณห้าถึงหกนาทีต่อมาเหลียง หยินกินอาหารเสร็จ เธอเช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่และเดินไปที่เครื่องทดลองพร้อมกับถุงพลาสติกสามใบ

 

"คุณพบบ้านของจอมกินสมองได้ยังไง?" เหลียงหยินคุยกับหลินหวงขณะทดสอบสิ่งของ

"ขณะที่ผมกำลังตรวจสอบความคล้ายคลึงของเหยื่อทั้ง4 ผมก็พบว่าเหยื่อทุกคนกำลังใช้แอปเดียวกันบนแหวนหัวใจจักรพรรดิขแองพวกเขาเพื่อพูดคุยกับคนร้าย ผมจึงให้เพื่อนของผมหาพิกัดของบัญชีผู้ใช้”

"คุณมีเพื่อนเช่นนั้นด้วย?" เหลียง หยินมองไปที่หลินหวงด้วยความประหลาดใจ

"งั้น คุณสามารถขอให้เพื่อนคุณหาตัวตนของนักดาบอัจฉริยะและรายละเอียดการติดต่อได้ไหม?"

"ไม่, นั่นจะเป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัวของผู้อื่น" หลิน ฮวง ปฏิเสธโดยที่ไม่คิด

"ตอนนี้ คุณไม่ได้กำลังละเมิดความเป็นส่วนตัวของคนอื่นหรอ?" เหลียง หยินแย้งอย่างอารมณ์เสีย

 

"ผมกำลังสืบคดีอยู่ ไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้ ยิ่งไปกว่านั้น ผมกำลังสืบสวนเกี่ยวกับจอมกินสมอง เธอคือมอนสเตอร์ที่ไม่มีสิทธิ์มีเสียงในฐานะประชาชนของรัฐบาลกลาง”

"ฮึม ฉันยอมแพ้แล้ว!" เหลียง หยินไม่ได้พูดอะไรอีก

ประมาณสิบนาทีต่อมาเหลียง หยินก็เริ่มกินขนมที่หลินหวงได้นำมาจากบ้านของจอมกินสมอง

 

"นี่เป็นหลักฐาน ... " หลิน ฮวงไร้คำพูดกับพฤติกรรมเธอ "นอกจากนี้ คุณได้ตรวจสอบรึยังว่ามันกินได้หรือเปล่า?”

"มันก็แค่ลูกอมทั่วไป" เหลียง หยินกล่าวในขณะที่เขย่าห่อลูกอมต่อหน้าหลิน ฮวง

หลินฮวงปฏิเสธเธอ “ผมไม่ต้องการ คุณกินไปเถอะ”

"ผมจะได้ผลทดสอบเมื่อไร?" เมื่อเห็นเธอผ่อนคลายหลิน ฮวงก็อดที่จะถามไม่ได้

"ได้แล้ว" เหลียง หยินประกาศขณะที่เขย่าแผ่นฟิล์มกึ่งโปร่งใสต่อหน้าหลิน ฮวง มันมีลายนิ้วมือสีดำอยู่บนแผ่นฟิล์ม

 

หลิน ฮวงเขยิบเข้าใกล้และหยิบแผ่นฟิล์มขึ้นมา

 

"ฉันไม่ได้มีหน้าที่ตรวจจับลายนิ้วมือ ดังนั้นคุณจะต้องไปที่แผนกข้อมูล”เหลียง หยินกล่าว

"ถ้าเธอเป็นพลเมืองของเมืองลั่วซี มันจะใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีในการหาตัวตนของเธอ ถ้าเธอเป็นนักท่องเที่ยว มันจะใช้เวลาที่นานพอสมควร บางทีอาจจะ2-3วัน”

"ผมเข้าใจขอบคุณ!" หลิน ฮวงรับแผ่นฟิล์มมาและจากไป

 

แทนที่จะมุ่งหน้าไปยังแผนกข้อมูล หลิน ฮวงกลับถ่ายรูปแผ่นฟิล์มและส่งมันให้หยาง หลิง หลังจากที่ภาพถูกส่ง หยาง หลิงก็โทรหาเขาแทบจะในทันที

"นายส่งอะไรมาให้ฉัน?" ดูเหมือนว่าหยาง หลิงจะเพิ่งตื่น เขากำลังสวมเสื้อคลุมสีแดง เขารู้สึกงุนงงกับสิ่งที่หลิน ฮวงส่งมาให้เขา

 

"คุณได้รับสิ่งที่ฉันถามไปเมื่อเช้าไหม?”หลิน ฮวงถาม

"ฉันหลับตลอดเวลา ฉันเพิ่งเห็นข้อความของนายเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน ฉันยังคงสลึมสลืออยู่ ฉันต้องการเวลาสักพัก”หยาง หลิงยอมรับอย่างอายๆ

"เอาละ งั้นก็ช่วยฉันตรวจสอบลายนิ้วมือนี้หน่อยละกัน ฉันเพิ่งจะได้รับมาจากฝ่ายนิติเวท หากฉันเดาไม่ผิด ลายนิ้วมือนี้อาจเป็นของจอมกินสมอง”หลิน ฮซงอธิบาย

"ได้สิ ฉันจะทำการตรวจสอบเดี๋ยวนี้ ฉันจะเพิ่มที่เมืองลั่วซี หากเธออาศัยอยู่ที่นี่ ฉันจะได้รับผลในไม่ช้า”หยาง หลิงพยักหน้าและวางสาย

 

ขณะที่หลินหวงเดินออกจากรัฐบาลกลาง เขาก็ได้รับข้อความจากหยาง หลิง

 

"มันเป็นลายนิ้วมือของผู้หญิง"

 

หลิน ฮวงรู้สึกตื่นเต้นมากขณะที่เปิดไฟล์แนบ.....