ตอนที่ 101 โลกแรงโน้มถ่วง (FREE)
คนนั้นขึ้นอยู่กับชุดที่สวมใส่ เปรียบกับม้าที่ขึ้นอยู่กับอานที่ใส่ไว้
ฟาง เจิ้งจือ เชื่อมาตลอดว่าของที่ดี ควรสวมอยู่บนตัวของคนที่เหมาะสมเพื่อให้แสดงคุณภาพของมันออกมาได้ดีที่สุด
...
ทางเข้ามิติพิเศษเป็นประตูหินสีดำ บนมุมทั้ง 4 ด้านของประตูประดับไปด้วยอัญมณี 4 สี บนสุดตรงกลางของบานประตูมีรูปสลักคล้ายแท่นบูชาอยู่
บนแทนบูชานั้นมีกำไลข้อมือที่ทำจากเหล็กวางไว้อยู่ แต่ไม่สามารถคาดเดาวัสดุของมันได้ชัดเจน
ประตูหินค่อยๆเปิดออก ผู้เข้าสอบแต่ละคนค่อยๆเดินเข้าไปในประตูหิน
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบลื่น ฟาง เจิ้งจือ และ เหยียน ซิว ค่อยๆเดินเข้าประตูไปด้วยกัน
หลั้งจากก้าวเข้าไป ทุกอย่างพลันกลายเป็นสีขาวปราศจากสิ่งอื่นๆ แต่ไม่นาน ภาพเบื้องหน้าพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมองไปอีกครั้ง โลกที่เต็มไปด้วยสิ่งที่สร้างมาจากเห็นปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง
โต๊ะหิน, เก้าอี้หิน, ต้นไม้หิน, ดอกไม้หิน ...
"หิน?" ฟาง เจิ้งจือ อยากรู้อยากเห็น มันเป็นครั้งแรกที่เขาเคยเข้ามายังมิติพิเศษ เขาเตรียมพร้อมจะสำรวจรอบๆ แต่ทันใดนั้นเขารู้สึกถึงแรงกดดันอันมหาศาลลงมาที่หัวของเขา ราวกับโดนภูเขาทั้งลูกกดทับ
อะไรกัน? คิดจะทดสอบพวกเขาตั้งแต่ก้าวเข้ามาเลย? ไม่คิดจะให้โอกาสพวกเขาได้หายใจหน่อยหรือ?
ฟาง เจิ้งจือ มองไปที่ เหยียน ซิว เห็นเขาขมวดคิ้วเล็กน้อย มันชัดเจนว่าเขาก็ได้รับแรงกดดันด้วยเช่นกัน
"มันเป็นโลกแรงโน้มถ่วง!" ความรู้เกี่ยวกับมิติพิเศษนั้น เหยียน ซิว มีมากกว่า ฟาง เจิ้งจือ มาก
เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ ได้ยิน ไม่ว่าเข้าจะเข้าใจหรือไม่ แต่แรงโน้มถ่วงที่เกิดขึ้นบนโลกนี้ เป็นของจริง
เขานั้นเข้าใจกฎแห่งเต๋าเป็นอย่างดี
ดังนั้นแรงโน้มถ่วงที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้ ไม่ได้เกิดจากการปรับเปลี่ยนอนุภาค แต่เกิดจากการสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมา
เช่นความหนาแน่นของร่างกายยังคงเท่าเดิม
ดังนั้นเหตุผลที่เกิดแรงโน้มถ่วงขึ้นเกิดจากใต้ดินนั้นต้องมีวัตถุขนาดใหญ่ที่มีแรงดึงดูดอันมหาศาลสร้างพื้นที่แรงโน้มถ่วงขึ้นมา ทำให้วัตถุและสิ่งมี่ชีวิตทุกอย่างที่เข้ามาในพื้นที่นี้ตกอยู่ภายใต้แรงโน้มถ่วง ต่างจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง
"มันเป็นเรื่องง่ายๆอย่างการเพิ่มแรงโน้มถ่วงหรือไม่?"
"มันไม่ใช่อย่างนั้น!" เหยียน ซิว ชี้ไปยังจุดที่อยู๋ข้างหน้าของพวกเขาประมาณ 100 เมตร บริเวณนั้นเต็มไปด้วยหลุมอุกกาบาตนับไม่ถ้วน ทั้งขนาดเล็กและใหญ่ มีทั้งมากกว่า 1 เมตร และเล็กราวกับนิ้วก้อย ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นมาเพราะอะไร
เป็นกลไก?
หรือกับดัก?
ฟาง เจิ้งจือ นั้นเป็นคนที่กล้าได้กล้าเสีย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ใช้ความคิด ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเฝ้าดู คนอื่นๆก็เฝ้ารอเช่นกัน ไม่มีใครอยากเป็นผู้กล้าแต่ต้องตายจากไปคนแรก
ในขณะนี้พวกเขากำลังแข่งขันกันด้านความอดทน
ปกติแล้ว ฟาง เจิ้งจือ นั้นเป็นคนสบายๆ เหยียน ซิว ก็เหมือนกันปกติแล้วเขานั้นมีมากกว่าความอดทน ทั้งสองคนจึงไม่ได้เร่งรีบ มีคนจำนวนมากอยู่ที่นี่ แน่นอนต้องมีคนที่ใจร้อนอยากแสดงความเก่งกาจแน่นอน
การทดสอบรอบนี้มีผู้หญิงจำนวนมาก ไม่แปลกเลยถ้าจะไมีใครอยากทำให้พวกนางพอใจ
ดังที่คาดไว้ ไม่นานเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็เดินออกมา เขาสวมชุดเกราะสีดำและถือขวานขนาดใหญ่อยู่ในมือ ภาพลักษณ์ของเขาดูโหดเหี้ยม
"อาหลี่ เอาน่า!"
"อาหลี่ พวกเราเชื่อมั่นในตัวเจ้า!"
เมื่อคนอื่นๆเห็นใครบางคนเดินออกมา พวกเขาก็เริ่มยกยอเขาทันที
เด็กคนนั้นรู้สึกพอใจมาก เขารู้สึกตัวเองราวกับเป็นศูนย์กลางของความสนใจ เขาบิดกล้ามเนื้อต่อหน้าฝูงคนด้วยท่าทีสบายๆ และโบกขวานที่อยู่ในมือไปมา
ตอนที่เขาทำ เขาก็เหลือบตาไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงคน
"อาหลี่!" เด็กสาวคนหนึ่งตะโกนออกมา
"ฮ่าฮ่า...คอยดูเถอะว่าข้าเก่งกาจขนาดไหน!" เด็กหนุ่มรู้สึกตื่นเต้นทันที หลังจากหัวเราะออกมา เขารู้สึกว่าตัวของเขาเต็มไปด้วยพลัง ก่อนจะพุ่งออกไป
หนึ่งก้าว สองก้าว...
ไม่นานเด็กหนุ่มก็เข้าไปใกล้หลุ่มอุกกาบาตที่มีขนาดแตกต่างกันมากมาย
เขารู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรแปลกประหลาด? ภายใต้แรงดึงดู ถึงแม้จะทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ลำบาก แต่เขาก็ยังวิ่งได้
เด็กหนุ่มโห่ร้องออกมาอย่างมีความสุข รู้สึกว่าตัวเองช่างเก่งกาจ โดยไม่ได้สนใจเสียงร้องตะโกนจากคนอื่นๆที่อยู๋ด้านหลัง "อาหลี่ท้องฟ้า ... ท้องฟ้า!"
"ตูม!" อุกกาบาตขนาดใหญ่ตกลงมาจากฟ้า เกิดฝุ่นควันพวยพุ่งขึ้นมาทันที
อีกด้านหนึ่ง อาหลี่ที่ถือขวานขนาดใหญ่มองไปยังก้อนอุกกาบาตขนาดใหญ่ที่ห่างจากเขาไม่ถึงนิ้วด้วยใบหน้าอันซีดเผือก
ถ้าข้าไม่ทันเห็นมันละก็ เจ้าอุกกาบาตนี่คงตกใส่หัวข้าแล้ว?
"ข้าแค่เข้าร่วมการทดสอบ ไม่ใช่เพื่อมาทำอะไรที่เสี่ยงตอชีวิตแบบนี้..." ความยินดีพลันหายไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นความหวาดกลัวและหดหู่
มองไปรอบๆโดยไม่ลังเลเขารีบหาทางถอยกลับ
ยังไงก็ตามบางสิ่งที่ทำไปแล้วคงไม่อาจย้อนกลับได้
ตัวอย่างเช่นสถานการณ์ตอนนี้ของ อาหลี่
เขาไม่คิดจะเล่นอีกต่อไป รีบหาทางถอยหนีมา แต่ดูเหมือนผู้ที่ควบคุมมิติพิเศษนี้ไม่อยากให้เขาออกไปได้ง่ายๆ
ครั้งนี้เทียบกับครั้งก่อน ภาพอันน่าตื่นเต้นได้เกิดขึ้น บนท้องฟ้าปรากฎอุกกาบาตขนาดใหญ่หลายสิบก้อน แต่ละก้อนมีขนาดประมาณคนคนหนึ่ง
เมื่อทุกคนเห็นอุกกาบาตนับสิบก้อนที่ปรากฎขึ้นมาบนท้องฟ้า ต่างตกใจในทันที
ถ้ามีคนบอกว่าความเร็วที่อุกกาบาตตกลงมานั้นน่าหวาดหวั่นแล้วละก็ แรงดึงดูดที่ส่งตรงมาจากใต้พิ้นดินยิ่งทำให้ความเร็วของอุกกาบาตนั้นเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ
โดยเฉพาะอาหลี่ ที่ตอนนี้อยู๋ภายใต้แรงดึงดูดเช่นเดียวกัน....
การที่จะหลบหลีกอุกกาบาตได้ทุกลูกนั้นดูเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
"ตูม!"
"ตูม!"
"ตูม!"
อุกาบาตทุกก้อนราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงมาจากสวรรค์
เสียงกระทบพื้นอันดังก้อง และฝึนควันเริ่มลอยขึ้นมาอีกครั้ง
มันบดบังการมองเห็นจากทุกๆคน ไม่นานเพราะแรงโน้มถ่วงฝุ่นผงก็หายไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อทุกอย่างเงียบลง
แต่อาหลี่ที่อยู่ท่ามกลางหินอุกกาบาตกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่มีแม่แต่ศพหรือเสียงร้องโอดโอย แม้แต่กระเป๋าข้าวของก็ไม่มี
หรือเขาผ่านการทดสอบแล้ว?!
"น่าเหลือเชื่อ!"
"อาหลี่ ทำได้ดีมาก!"
เมื่อฝูงคนเห็นอาหลี่ หายตัวไปต่างส่งเสียงชื่นชมกันออกมาทันที
ทันใดเสียงอันสดใสก็ดังขึ้นมาจากฟากฟ้า
"เฉิน โหยวหลี่ ถูกตัดสิทธิ์!"
"..."
"ต...ตัดสิทธิ์?!"
เพจหลัก : Double gate TH