MGE.222 – ทุกคนไม่ได้เกิดมาเป็นทาส

222 – ทุกคนไม่ได้เกิดมาเป็นทาส

“เด็กดี ออร์ค เจ้าไม่ผิดหรอก เจ้าเพียงไม่ได้รับการปกป้องจากออร์คศักดิ์สิทธิ์ เฮ้อ!”

เสียงพูดและถอนหายใจมาจากร่างของหยางเฟยที่ปกคลุมไปด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์และก้าวไปบนอากาศทีละก้าว ราวกับเทพเจ้า

แคทเธอรีนมองหยางเฟย ซึ่งเดินอยู่กลางอากาศ ราวกับเขาคือความหวังท่ามกลางความมืดอันไร้ที่สิ้นสุด

ในสายตาของนักรบหมาป่าเต็มไปด้วยประกายแวววาวและเหวี่ยงแคทเธอรีนไปด้านข้าง เขาตะโกนออกมา “ศัตรูเป็นจอมเวทย์มนุษย์!!”

นักรบหมาป่าเริ่มเร่งพลังขึ้น หยางเฟยก้าวเท้าเข้ามาและปรากฎตัวขึ้นมาด้านหน้าเขา ดาบแสงตวัดไปที่ลำคอในทันที

“ดาบสังหาร!”

ความคิดสุดท้ายของนักรบหมาป่าดังวูบ หัวของเขากระเด็นสูง เลือดสาดกระจายออกมาเป็นสาย

หยดเลือดกระเด็นมาทางหยางเฟย แต่ถูกป้องกันไว้ด้วยม่านพลังป้องกัน

กองทหารหมาป่าทั้งหมดเป็นนักรบชั้นยอด หลังจากที่ได้ยินเสียงเตือน พวกมันหยิบอาวุธและวิ่งไปที่ฝูงหมาป่าของตนเอง

หยางเฟยเริ่มร่ายเวทย์ เวทย์ระดับ 0 กระสุนเวทย์ถูกยิงออกมาราวกับห่าฝน

นักรบหมาป่าที่ถูกโจมตีโดยกระสุนเวทย์ราวกับถูกคเอนทุบอย่างรุนแรง รูโหว่ปรากฎขึ้นบนร่างของพวกมัน

ดาบเหล็กทั่วไปหลังจากถูกหลอมเข้ากับเหล็กโลหะเทพเพียงไม่กี่กรัม ดาบทั้งหมดที่ถูกหลอมเข้ากับเหล็กโลหะเทพมีความคมและทนทานขึ้น มันสามารถตัดผ่านกระดูกของนักรบหมาป่าได้ราวกับเต้าหู้

ดาบถูกฟันออกมานับครั้งไม่ถ้วน นักรบหมาป่าหลายสิบคนถูกฟันกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เลือดสาดกระจายออกมา

“สุดยอด!! เขามาเพื่อช่วยพวกเราอย่างนั้นรึ?”

แคทเธอรีนมองตามเงาของหยางเฟยด้วยความตื่นเต้นและเคารพ ด้วยความเยาว์วัยของเธอ เธอมองหยางเฟยว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกและเป็นเทพ

กองทหารหมาป่าเห็นความแข็งแกร่งของหยางเฟย พวกมันตกใจและขี่หมาป่าวิ่งหนีไป

หยางเฟยมองกองทหารหมาป่าวิ่งหนีไป คิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย หลังจากที่ใช้ใยแมงมุมจับกองทหารหมาป่าทั้ง 8 คนเพื่อหยุดการหลบหนี

จุดเด่นของกองทหารหมาป่าคือพละกำลังมากมาย ถ้าพวกมันไม่ถูกสังหารไปซะก่อน พวกมันเลือกที่จะหลบหนีและยากที่จะจัดการกับพวกมัน

แคทเธอรีนลุกขึ้นและมองหยางเฟย ก่อนจะลังเลกัดฟันถามขึ้น “ท่านจอมเวทย์ ท่านมาที่นี่เพื่อจับพวกเราอย่างนั้นรึ?”

หลายปีมานี้ ผู้คนในเขตคาซาม่ามีทั้งกลุ่มนักล่าทาสและกองทหารของเผ่าพันธุ์ออร์ค อคทเธอรีนกลัวมากจึงถามขึ้น

แคทเธอรีนยืนอยู่ตรงหน้าหยางเฟย เธอพูดด้วยความขมขื่น “ถ้าท่านต้องการจับพวกเรา จับข้าไปเถอะ! ข้าสามารถเป็นทาสหญิงสาวให้กับท่านได้ หรือท่านต้องการนำข้าไปทดลอง แต่ได้โปรด ปล่อยคนอื่นๆกลับหมู่บ้านด้วยเถิด”

หยางเฟยมองอย่างอ่อนไหว ลูกครึ่งออร์คสาวยอมเสียสละตัวเอง เขาถอนหายจและกุมมือของเธอ “เด็กดี ลุกขึ้นเถอะ ข้าไม่ได้มาเพื่อจับตัวเจ้า ข้าคือจอมเวทย์ชั้นสูง เอียนที่เพียงต้องการก้าวไปบนเส้นทางแห่งเทพ”

“ถ้าเจ้าต้องการพลังและความรู้มากพอที่จะปกป้องผู้คนของเจ้าและไม่ทำให้เหล่าออร์คเรียกพวกเจ้าว่าเผ่าพันธุ์ลูกครึ่ง และได้รับศักดิ์ศรีคืนกลับมา คืนนี้ มาที่นี่และจะพบข้า!”

หยางเฟยใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าผากของแคทเธอรีนและส่งข้อความเข้าไปในหัวของเธอ

แคทเธอรีนหยางเฟยไปหายไปจากสายตาและเธอพบดาบที่อยู่ในมือของเธอ ราวกับทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน

กองทหารหมาป่าทั้ง 8 ถูกจับและตะโกนข่มขู่กลับมา “เจ้ายังไม่ปล่อยพวกข้าไปอีก! ถ้าเจ้าไม่ปล่อยพวกข้าไป พวกเจ้าต้องถูกสังหารยกหมู่บ้าน! ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว! ตอนนี้ปล่อยพวกข้าไปซะ และข้าจะไว้ชีวิตของเจ้า”

เหล่าลูกครึ่งออร์คที่เหลืออยู่เต็มไปด้วยความกลัว ชาวบ้านหลายคนถูกสังหารโดยกองทหารหมาป่าทองแดง กลุ่มนักรบเหล่านี้ทำให้คนในหมู่บ้านต้องตาย

ชายวัยกลางคนที่มีหูสุนัขลังเลและพูดขึ้น “ปล่อยกองทหารหมาป่าซ่ะ!”

ลูกครึ่งออร์คที่มีหูเป็นหมาป่าลังเลขึ้น และเห็นด้วย “ใช่ ปล่อยพวกมันไป!”

หญิงสาวที่มีหูแมว แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอตะโกนออกมา “อย่าปล่อยพวกมัน! ฆ่าพวกมันซ่ะ! และเอาไปให้พวกสัตว์ป่ากิน สามีและลูกๆของข้า! ข้าต้องการให้พวกมันต้องชดใช้ พวกมันข่มขืนผู้หญิง! ถ้าเจ้าปล่อยมันไป เจ้าคงไม่ใช่ผู้ชายแล้ว!”

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงตะโกนของลูกครึ่งออร์คหูแมว พวกเขาก้มหน้าลงด้วยความละอาย

ชายวัยกลางคนที่มีหูสุนัขพูดและน้ำตาไหลออกมา “ทุกคน!! พวกเราเป็นออร์ค ไม่ใช่มนุษย์? ทุกคนในโลกใบนี้เห็นพวกเราเป็นทาส! พวกเราไม่ได้ต้องการเป็นทาส! พวกเราแค่ต้องการชีวิตคืน! ต้องการลมหายใจ พวกเราต้องรับผิดชอบชีวิตของผู้คนนับสิบชีวิต? และไม่ใช่แค่หลายสิบชีวิต แต่เป็นหลายร้อยชีวิต!! คนที่ตายไปแล้วก็ตายไปแล้ว แต่พวกเราต้องใช้ชีวิตต่อ!”

ลูกครึ่งออร์คทั้งหมดฟังด้วยความเศร้าพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลออกมา พวกเขาร้องไห้และยืนขึ้น พวกเขาต้องการเป็นมนุษย์ พวกเขาต้องการใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี แต่ดินแดนเฟย์สือกำลังปฏิเสธพวกเขา พวกเขาต้องการต่อต้าน แต่ไม่มีกำลังเพียงพอ

ไม่มีใครสอนเวทมนตร์ เคล็ดวิชา ความรู้และมรดกตกทอดให้กับพวกเขา พวกเขาต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆ ไม่มีพลังอำนาจ ไม่สามารถขัดขืนได้

กองทหารหมาป่าที่ติดอยู่ในใยแมงมุมถ่มน้ำลายออกมาและเยาะเย้ย “โอ้! พวกทาสยังไงก็ยังเป็นทาส!”

“ไม่! ไม่มีใครเกิดมาเป็นทาส! ตราบใดที่พวกข้าไม่คิดจะเป็นทาส พวกข้าก็ไม่ใช่ทาส! พวกเจ้าต้องตาย!”

แคทเธอรีนชูดาบยาวเหล็กโลหิตเทพขึ้นมาและเดินไปด้านหน้า เธอตวัดดาบไปทางกองทหารหมาป่า

นักรบหมาป่าที่ถูกจับถูกฟันขาดเป็นสองท่อน ใบหน้าของพวกมันเต็มไปด้วยความตกตะลึง พวกมันไม่คิดว่าจะถูกสังหารโดยลูกครึ่งออร์ค แคทเธอรีน

ก่อนที่ใครจะตอบสนองทัน แคทเธอรีนแกว่งดาบและสังหารกองทหารหมาป่าทีละคน เลือดสาดกระจายไปทั่วเต็มใบหน้าของเธอ เธออาบไปด้วยเลือดราวกับเทพธิดาสงคราม

ลูกครึ่งออร์คหูสุนัข ล้มตัวลงบนพื้นและพูดด้วยความเศร้าโศก “แคทเธอรีน เจ้าสังหารพวกมัน! เจ้าฆ่าพวกมันแล้ว!! มันจบแล้ว มันจบแล้ว! ทุกอย่างจบแล้ว!! พวกเราตายแน่! กองทหารหมาป่าทองแดงไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่ จอมเวทย์มนุษย์ไม่มาช่วยพวกเรา! แต่ถ้าเขามาช่วยเรา เขาก็ไม่สามารถช่วยพวกเราได้ตลอดเวลา เจ้าทำให้พวกเราทั้งหมดบ้านต้องตาย”

ลูกครึ่งออร์คที่เห็นภาพตรงหน้าเริ่มกลัว พวกเขากลัวและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ในใจของพวกเขา พวกเขาต้องการสังหารกองทหารหมาป่าทั้ง 8 แต่ผลที่ตามมาหลังจากสังหารกองทหารทั้ง 8 ทำให้พวกเขากลัว

แคทเธอรีนเป่าปากและตะโกนออกมา “ข้าคิดไว้แล้ว ทำไมพวกเราลูกครึ่งออร์คถึงเกิดมาเป็นทาส พวกมันสามารถฆ่าพวกเราได้ราวกับสัตว์!”

ลูกครึ่งออร์คทั้งหมดเงียบลง “นี่คือปัญหา พวกเราไม่มีเทพคอยปกป้อง พวกเราถูกรังเกียจอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดเทพก็เห็นใจ เขาส่งคนมาช่วยพวกเรา จอมเวทย์มนุษย์คือคนที่เทพเจ้าส่งมาเพื่อช่วยพวกเราชาวลูกครึ่งออร์ค!!”

******************************