บทที่ 71: การต่อสู้บนท้องฟ้า
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 71: การต่อสู้บนท้องฟ้า
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ฝึกตนที่โกรธจัด เจ้าอ้วนคิดไม่ออกว่าจะจัดการพวกมันอย่างไร เขาจึงวางระฆังยักษ์ไว้ด้านหลังเพื่อป้องกันเท่านั้น
สิ่งแรกที่โจมตีที่ระฆังคืออินทรีย์ทอง ลำแสงสีฟ้าผ่าลงมาที่ระฆังพร้อมกับเสียงพายุโหมกระหน่ำ สร้างปล่องขนาดใหญ่ราวสองฟุตไว้บนระฆังยักษ์ พร้อมกับมีควันพวยพุ่งออกมาจากระฆัง
ตามด้วยหญิงสาวชุดแดงที่มีอาวุธเป็นใบมีดนับสิบ อาวุธนับสิบประเคนมาถึงตัวเจ้าอ้วนเกิดเป็นแสงสว่างจ้าเป็นระยะจากปราณจิตวิญญาณของนาง มันหมุนวนไปรอบทิศทาง ลำแสงยาวกว่าสิบฟุตพุ่งเข้าโจมตีจากทุกทิศทาง
เกิดเป็นเสียงกระทบกันของโลหะขึ้น เหล็กสีดำค่อย ๆ หลุดลอกออกไปจากการปะทะกับใบมีดจำนวนมาก จึงเกิดเป็นแผลขนาดใหญ่อยู่บนระฆังยักษ์
การโจมตีครั้งที่สามเป็นลูกบอลลำแสงสีเหลืองของเสือดาว ทำให้เกิดปล่องบนระฆังได้อีกหนึ่ง การโจมตีครั้งสุดท้ายโดยผู้ฝึกตนที่ถือพัด เขาปลดปล่อยคลื่นดาบออกมาสองอันเพื่อโจมตีระฆังยักษ์ ทำให้เกิดรอยฉีกขนาดใหญ่
หลังจากที่ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่อง สภาพของระฆังยักษ์ราวกับว่าพร้อมแล้วที่จะถูกทำลายลง แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้รับผลกระทบใดเลย มันเป็นเพียงแค่รอยแผลและสามารถปกป้องเจ้าอ้วนได้อย่างดี
เมื่อมองเห็นรอยแผลและควันที่ปล่อยออกมาจากรอยแผลเหล่านั้น ผู้ฝึกตนทั้งสี่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
เมื่อเห็นฉากดังกล่าว ผู้ฝึกตนทั้งสี่ที่กำลังโกรธคิดกับตนเองในใจ ‘เจ้าสามารถที่จะภูมิใจกับเวทมนตร์สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ที่เจ้าถือครองได้ แต่ระฆังใบนี้คืออะไร? มันไม่ใช่แค่ระฆังเหล็กดำงั้นหรือ? แม้ว่ามันจะมีขนาดใหญ่กว่าปกติไปสักหน่อย แต่กลับดูน่าเกรงขามกว่าที่เห็น!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้นำกลุ่มได้ออกคำสั่ง “ใช้ทุกอย่างที่พวกเจ้ามีทำลายกระดองของมันซะ จากนั้นเราจะดูแลเจ้าอ้วนอย่างดี ด้วยการฉีกมันออกเป็นชิ้น ๆ!”
“ฮ่า! งั้นลองนี่หน่อย!” ผู้ฝึกตนที่ขี่เสือดาวตะโกนออก เขาตบลงไปที่หลังของเสือดาว ปราณวิเศษถูกฉีดเข้าไปที่เสือดาว มันฟื้นฟูตัวเองทันที จากนั้นเสือดาวเปิดปากของมันพร้อมกับรวบรวมพลังงานไว้ในปากทันที เพียงไม่กี่ลมหายใจ ลูกบอลสีเหลืองที่มีอานุภาพรุนแรงเกิดขึ้นภายในปากของมัน
“จงรับพลังของข้าไป เสียงคำรามแห่งสวรรค์!” ผู้ฝึกตนคำรามออกมาลั่น ขณะนั้นเขาตบที่หัวของเสือดาว ลูกบอลไฟพุ่งออกไปโจมตีใส่ระฆังยักษ์อย่างไร้ความปราณี
เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว เกิดเป็นคลื่นพลังงานขนาดใหญ่กว่าสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าอ้วนเสียอีก
คลื่นขนาดใหญ่เป่าระฆังยักษ์จนยุบลงไปสองถึงสามฟุตเลยทีเดียว ทุกคนสามารถมองเห็นการโจมตีนี้ได้อย่างชัดเจน ซึ่งต้องเป็นผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิเท่านั้นจึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
แน่นอนว่ามันพุ่งไปที่ระฆังยักษ์สูงหนึ่งพันฟุตและหนาราวสิบฟุตนั่น กล่าวได้ว่าการโจมตีดังกล่าวเพียงครั้งเดียวอาจจะกระตุ้นมันได้ เพราะมันจะไร้ประโยชน์ถ้าหากต้องใช้การโจมตีเป็นพันครั้งในการทำลายมัน
อย่างไรก็ตาม ระฆังยักษ์ยังคงอยู่ในสภาพดี แต่ไม่ได้หมายความว่าเจ้าอ้วนจะยังดีด้วย เขาอยู่ใกล้กับระฆังมากแม้ว่าผลกระทบขนาดใหญ่จะถูกระฆังปกป้องไว้ได้ คลื่นพลังยังคงกระแทกมาโดนเขา แม้ว่าผิวหนังของเขาจะแข็งแรงเพียงใด เขาก็ยังคงรู้สึกตกใจอยู่ดี เสื้อผ้าบนร่างกายของเขาถูกทำลายโดยคลื่นพลังเหล่านั้น สภาพของเจ้าอ้วนในตอนนี้ไม่ต่างกับขอทานนัก
ขอบคุณสวรรค์! เจ้าอ้วนไม่ได้ผูกจิตวิญญาณของเขากับระฆังยักษ์ไว้ เขาจึงไม่ได้รับผลกระทบมากนัก
แต่ทว่าการระเบิดคราวนี้ทำให้เขาตกลงไปสู่จุดที่ตกต่ำที่สุด ถ้าหากพวกเขาเพียงแค่โจมตีเป็นครั้งคราว เขาก็คงไม่เป็นไรเพราะว่ามีระฆังคอยคุ้มกันอยู่
เจ้าอ้วนคิดว่าคุณภาพของระฆังยักษ์นี้มันสูงเกินไป ถ้าหากเขาใช้การฝึกฝนแบบปฐมกาลแห่งความโกลาหล เขาจะสามารถเปิดใช้งานความสามารถบางอย่างของมันได้ แม้ว่าการป้องกันจะเป็นสิ่งพื้นฐานที่สุดของระฆังยักษ์ที่มันสามารถทำได้ในตอนนี้ เพื่อไม่ให้เขาล้มลงและตายตกไปในดินแดนแห่งนี้
ในตอนนี้ มันไม่มีประโยชน์ที่เขาจะคิดถึงเรื่องอื่น เมื่อเห็นว่าการโจมตีของเสือดาวไม่มีผลอะไรกับระฆังยักษ์ ผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิทุกคนสงสัยทันทีว่าระฆังยักษ์นี้ต้องมีความลับซ่อนอยู่ ถ้าหากไม่ใช่เช่นนั้น มันคงไม่ยากเย็นเช่นนี้ เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เจ้าอ้วนแทนเพราะพวกเขาไม่สามารถทำลายระฆังนี้ลงได้ ตราบใดที่พวกเขาสังหารเจ้าอ้วนได้ พวกเขาจะได้ครอบครองระฆังใบนี้อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
ก่อนอื่นที่ต้องรู้คือ ไม่ว่าจะเป็นระฆังขนาดใหญ่ แต่รูปร่างของมันก็ยังคงเป็นระฆัง มันไม่สามารถห่อเจ้าอ้วนไว้ได้ นอกเสียว่ามันจะเปลี่ยนรูปร่างเป็นไข่ไก่แทน ดังนั้นผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิทั้งสี่จึงกระจายกำลังไปรอบตัวเจ้าอ้วนเพื่อจะโจมตีเขาจากทุกทิศทาง
ในตอนนั้น ดาบบิน เวทมนต์ต่าง ๆ และลูกดอกของปืนกล ทุกสิ่งอย่างโจมตีพร้อมกันราวกับพายุลูกใหญ่ที่พัดถาโถมมาที่เจ้าอ้วน แม้ว่าดาบบินอินทรีย์ทองของเจ้าอ้วนจะมีความเร็วสูง แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเมื่อเจ้าอยู่ต่อหน้าผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิ ศัตรูทั้งสี่ล้อมรอบเจ้าอ้วนไว้อย่างง่ายดายและโจมตีเขาอย่างต่อเนื่อง
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาต้องเผชิญหน้ากับการโจมตีเช่นนี้ เจ้าอ้วนยังคงผ่อนคลายได้อยู่บ้าง เพราะว่าเขารู้แล้วว่าพวกมันต้องการสังหารเขาและจะไม่ทำลายระฆังยักษ์ พวกมันทั้งหมดหยุดใช้เวทมนตร์และอุปกรณ์ระดับสูงทั้งหมดทันที
ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เจ้าอ้วนรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันที เขาใช้ระฆังปกป้องด้านหนึ่งไว้ และใช้สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์เพื่อโจมตีอีกด้านหนึ่ง และมันแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าอ้วนเริ่มต่อสู้
เนื่องจากระฆังมีขนาดใหญ่และความจริงคือเจ้าอ้วนควบคุมมันได้ราวกับควบคุมมิติลึกลับ การโจมตีแปดในสิบถูกระฆังปกป้องได้ทั้งหมด อาจโจมตีที่อ่อนแอทำได้เพียงสร้างรอยแผลบาง ๆ บนระฆังเท่านั้น แต่ไม่อาจทำอันตรายต่อเขาได้ การโจมตีที่เหลือและมาถึงตัวของเขา เขาใช้ดาบอินทรีย์ทองปัดมันทิ้งไปอย่างคล่องแคล่ว
