Chapter 128: หลบหนี
Chapter 128: หลบหนี
เควสล่าค่าหัวนั้นเป็นเควสประเภทหนึ่งที่ผู้เล่นชอบรับมันใน {REBIRTH} พวกมันจะถูกจัดตั้งโดยผู้เล่นที่เสนอให้กับระบบ ตราบเท่าที่ผู้เล่นสามารถทำเควสได้สำเร็จ เงินก็จะถูกส่งเข้าช่องเก็บของของพวกเขาในทันที
จากการตัดสินใจที่พวกเขาได้ทำ มันปรากฏอย่างเด่นชัดว่าสี่ลูกบอลศักดิ์สิทธิ์นั้นก็ไม่ได้ต่างไปจากนายน้อยปัญญาอ่อน กิลด์คริมสันเฮล์มนั้นก็ไม่ได้มีผู้เล่นมากกว่าผู้เล่นห้าร้อยคน ไม่สำคัญว่ากี่ครั้งที่พวกเขาถูกฆ่า มันก็ไม่ได้มากไปกว่าหลายพันเหรียญทองหรอก
ผู้เล่นจากกิลด์คริมสันเฮล์มนั้นก็ไม่ใช่คนโง่ด้วยเช่นกัน พวกเขานั้นก็จะไปแอบซ่อนก่อนในตอนนี้ เมื่อค่าหัวมันขึ้นอยู่บนหัวของพวกเขา
พร้อมกับคำแนะนำเล็กน้อยของหวังหยู่ มาสเตอร์สง่างามและมาสเตอร์ร่าเริงนั้นก็จ่ายเงินไปมากกว่าสิบเปอร์เซ็นต์เพื่อกำจัดคู่ต่อสู้ที่ยากลำบากของพวกเขาลง..
ไม่มีใครที่จะมาพร้อมกับวิธีแก้ไขปัญหาที่ดีแบบนี้ได้..
10เหรียญทอง..
ในช่วงเวลาที่เงินทองนั้นยังหาได้อย่างยากลำบากแบบนี้นั้น ผู้เล่นคนไหนก็ตามที่มีหนึ่งเหรียญทองก็สามารถถูกพิจารณาว่าเป็นผู้เล่นระดับสูงได้แล้ว ถ้ามันไม่ใช่ว่าเป็นเพราะการพนันของพันธมิตรอันนองเลือดที่ถูกจัดตั้งมาก่อนหน้านี้ละก็ ผู้เล่นจากนิกายซวนเฉินก็จะไม่ได้มีเงินมากกว่าหลายเหรียญทอง
สำหรับผู้เล่นธรรมดาทั่วไป สิบเหรียญทองเป็นเงินจำนวนมหาศาล...
ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่ามันไม่มีขีดจำกัดที่พวกเขาสามารถทำเควสนี้เสร็จ ทุกครั้งที่พวกเขาฆ่าผู้เล่นจากกิลด์คริมสันเฮล์ม พวกเขาจะได้เงินหนึ่งเหรียญทอง มันเป็นสิ่งล่อใจที่ดีในการได้แต้มคุณธรรม 200 แต้มซะอีก
ในชั่วพริบตา สายตาอันหิวโหยของฝูงชนก็เปลี่ยนจากหวังหยู่ไปยังพาวิลเลียนที่ไร้ขีดจำกัด และสมาชิกกิลด์ที่เหลือของคริมสันเฮล์ม
“ทุกคน! บุก!”หวังหยู่ตะโกนแล้วเขาก็พุ่งเข้าใส่พาวิลเลียนที่ไร้ขีดจำกัดก่อนที่พาวิลเลียนที่ไร้ขีดจำกัดจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น หวังหยู่ก็จับเข้าและขว้างเข้าไปท่ามกลางฝูงชนแล้ว
ผู้เล่นที่เหมือนกับฝูงปลาที่ได้รับการให้อาหารก็ถาโถมเข้าหาเหยื่อของพวกเขา...
พาวิลเลียนที่ไร้ขีดจำกัดสามารถที่จะถูกพิจารณาว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญระดับสูง หัวหน้ากิลด์...นั้นเขาก็ตายอย่างกับหมา โดยฝูงชนที่บ้าล้นหลาม
หวังหยู่ก็รีบส่งข้อความส่วนตัวให้กับหยางนัว และบอกเธอให้วิ่งหนี
โดยปราศจากการรีรอ หยางนัวก็หันหลังกลับและวิ่งหนีไป เธอนั้นใช้ประโยชน์จากการต่อสู้อันวุ่นวายและวิ่งเข้าไปในซอยหนึ่งของถนน
“หยุดเธอ!”มาสเตอร์สง่างามร้องเมื่อเขาเห็นการเคลื่อนไหวของหวังหยู่และหยางนัว และเขาก็ออกคำสั่งให้กับคนของเขาให้เริ่มปฏิบัติ
กิลด์รากจักรพรรดินั้นที่กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับความล้มเหลวก่อนหน้า ก็รีบพุ่งตัวทันที เมื่อพวกเขาได้ยินคำสั่งของมาสเตอร์สว่างวาบ
“ช้าก่อน!’หวังหยู่หัวเราะแล้วเขาแกว่งพลองยาวของเขา
“นี่มันมีความหมายว่าอะไรกัน?”
มาสเตอร์สว่างวาบและมาสเตอร์สง่างามระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อพวกเขาเห็นการกระทำของหวังหยู่....นักต่อสู้เพียงแค่คนเดียวต้องการที่จะหยุดพวกเขา? ด้วยพลองยาวนั่นนี่นะ?
หวังหยู่ยิ้มแห้งๆ “ถ้านายมีปัญหาละก็ ทำไมนายไม่มาลงที่ผมแทนละ?”
“กระทืบเขาซะ!”มาสเตอร์สง่างามพึมพำออกมาอย่างเย็นชา แล้วก็ร่ายแท่งน้ำแข็งเข้าใส่ใบหน้าของหวังหยู่ในขณะที่มาสเตอร์ร่าเริงนั้นยกดาบของเขาขึ้นและใช้ [พุ่งเข้าชน]
ลูกน้องของพวกเขาจะนั่งเฉยๆได้ยังไง หลังจากที่บอสของพวกเขาเริ่มจู่โจม? ห่าสกิลก็พุ่งเข้าใส่หวังหยู่
หวังหยู่ก็กวัดแกว่งพลองยาวของเขา และฟาดลูกศรที่ลอยมารวมทั้งเวทย์ออกไป และใช้อีกข้างหนึ่งป้องกัน [พุ่งเข้าชน] ของนักรบ ซึ่งทำให้พลังชีวิตของเขาลดลงมาอย่างมาก
หวังหยู่ก็ยืมแรงจาก [พุ่งเข้าชน] ลอยกลับหลังไปแล้วเขาก็ใช้พลองยาใช้ส่งตัวเข้าไปในการทะเลาะวิวาท
เมื่ออยู่กลางอากาศ หวังหยู่ก็ระบุตำแหน่งของมาสเตอร์ร่าเริง เมื่อเขาร่าย [เทพเจ้าสายฟ้าเหยียบย่ำ] และเหยียบลงไปยังมาสเตอร์ร่าเริงจนกลายเป็นแสงสีขาว
หวังหยู่ก็รีบร่าย [ระลอกคลื่น] และส่งตัวเขาขึ้นกลางอากาศอีกครั้งหนึ่ง
มาสเตอร์สง่างามที่เป็นนักเวทย์ที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังก็กำลังร่ายเวย์อยู่นั้น เมื่อเขาเห็นเงาสีดำปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันใกล้กับใบหน้าของเขานั้นเอง....มาสเตอร์สง่างามก็ถูกฆ่าโดยในทันทีโดยพลองของหวังหยู่
หวังหยู่ก็รีบตัดสินใจที่จะหลบหนีหลังจากที่ฆ่านายน้อยทั้งสอง แล้วเขาก็ใช้พลองยาวส่งเขาขึ้นไปบนกำแพง แล้วเขาก็เหยียบกำแพงขึ้นไปแล้วเขาก็ใช้ [การเคลื่อนย้ายแห่งพระอาทิตย์ตกดิน] ไปยังดาดฟ้า
ผู้เล่นจากกิลด์รากจักรพรรดินั้นสับสนอย่างมาก เมื่อเมืองนี้ถูกออกแบบมาเพื่อมนุษย์ กำแพงของเมืองวาติกันก็สูงมากกว่าสิบเมตร แต่หวังหยู่ก็สามารถขึ้นไปได้อย่างไม่ลงเรี่ยวลงแรง
สิบเมตร...มันมากเกินไปกว่าระยะยิงของนักธนูซะอีก...
ผู้เล่นสามารถทำได้เพียงยืนมองอย่างมึนงง เมื่อพวกเขามองหวังหยู่กระโดดข้ามตึก และทำให้การหลบหนีของเขานั้นสง่างามอย่างมาก
หวังหยู่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงแล้วเขาก็ส่งข้อความอย่างโกรธเคืองกับไร้ความกลัว “ไอ้หน้าเหี้... กำลังเสริมนายอยู่ไหนวะ?”
“นายมีเวลาที่จะแชทกับฉันได้ยังไง เมื่อกองกำลังของฉันยังไปไม่ถึง?”ไร้ความกลัวตอบ
“มันเป็นเพราะว่าเทพเจ้าแห่งการต่อสู้ยังไงละ! ผมสามารถจัดการให้สองกิลด์นั้นเผชิญหน้ากันและกันและทำสงคราม! ผมพึ่งจะหนีออกมาได้ด้วยปัญญาของผม!”หวังหยู่ตอบกลับอย่างภาคภูมิใจ
แม้ว่าหวังหยู่และไร้ความกลัวนั้นจะเท่ากันในเรื่องของกลยุทธ์ ไร้ความกลัวนั้นก็มีวิธีการหลายร้อยวิธีภายใต้เข็มขัดของเขา มันค่อนข้างที่จะน่าประทับใจที่หวังหยู่สามารถจัดการสถานการณ์เฉพาะหน้าที่ยากลำบากได้ตัวของเขาเอง
“เหอะ ผู้เล่นพวกนั้นที่นายล่อนั่นแหละกองกำลังของนาย!”ไร้ความกลัวหัวเราะอย่างเย็นชา
“เหี้...!”มันอาจจะเป็นเพราะว่าหวังหยู่ตระหนักว่าเขาถูกไร้ความกลัวหลอกอีกแล้ว
“นายควรที่จะจดจ่อในการวิ่งหนี นายจะไม่มีโอกาสสองอีก ถ้าพวกเขาตระหนักได้ว่านายทำอะไรอยู่ละก็!”ไร้ความกลัวเตือน
หวังหยู่ก็รีบปิดแชทกิลด์และส่งข้อความให้หยางนัว “เธอสามารถหลบหนีได้หรือยัง?”
“ฉันเกือบจะไปถึงรูปแบบเทเลพอร์ตแล้ว!”หยางนัวตอบกลับ
หวังหยู่ปิดช่องแชทแล้วเขาก็เปิดแผนที่ แล้วเขาก็เพิ่มความเร็วไปยังตำแหน่งของหยางนัว
มันมีทางเชื่อมของซอยแต่ละซอยในเมืองวาติกัน แต่ตั้งแต่ที่เธอมีแผนที่ หยางนัวก็สามารถหลบหนีจากผู้ไล่ล่าของเธอได้อย่างง่ายดาย รูปแบบการเทเลพอร์ตนั้นอยู่ด้านหน้าของเธอ แต่มันก็รูปร่างสูงใหญ่สีดำลงมาด้านหน้าเธอ หยางนัวก็รีบยกธนูของเธอขึ้นและเตรียมที่จะสู้กลับ
เพียงแค่เธอมองไปชัดๆกับคนที่อยู่ด้านหน้าเธอ เธอก็ลดธนูลง
ในเมืองวาติกัน มันมีเพียงคนเดียวที่สามารถมาถึงทางเข้าแบบนั้นได้ ก็คือหวังหยู่
“เหี้..! คุณมาถึงได้ไงกัน?”หยางนัวอ้าปากค้าง
“เฮะเฮะ! พี่ชายคนนี้สามารถบินได้!”หวังหยู่ชี้ไปยังดาดฟ้า เขานั้นพุ่งตรงมายังตำแหน่งของหยางนัว วิ่งผ่านหลังคาบ้านและหลบหลีกซอย
“ขี้อวด!”หยางนัวพึมพำแล้วเธอก็กรอกตา
หวังหยู่ไอออกมาต่อใบหน้าที่ดูถูกของหยางนัว แล้วเขาก็ยืดมือออกมาแล้วก็พูดว่า “ใครจะไปสนว่าผมจะอวดหรือไม่ เควสนี้สำเร็จแล้ว คืนธนูมาให้ผม!”
“และถ้าฉันไม่ให้ละ?”
“ผมก็ยังคงมีก้อนหินศักดิ์สิทธิ์อยู่!”หวังหยู่ตอบกลับ
“หน้าด้าน!”หยางนัวร้องเสียงแหลมออกมา
“เธอกำลังโอ้อวดผมมากเกินไป! ผมไม่สามารถเทียบกับเพื่อนของผมได้เลย…”หวังหยู่ยิ้มแห้งๆ เมื่อเปรียบเทียบกับปีศาจในนิกายซวนเฉิน หวังหยู่นั้นเป็นคนใจบุญ
“ฉันสามารถซื้อมันจากนายได้ไหม?”หยางนัวนั้นไม่เต็มใจที่จะคืนธนูให้กับหวังหยู่จริงๆ พลังโจมตีกายภาพของมันนั้นสูง ความเร็วการโจมตีของมันก็สูงด้วยเช่นกัน มันไม่พูดเกินจริงเลยที่ว่าธนูที่อยู่ในมือของหยางนัวนั้นเป็นธนูที่ดีที่สุดใน {REBIRTH} ในตอนนี้
“ถ้างั้น ก่อนอื่น...เหี้..!”
หอกก็พุ่งมาด้านหลังของหวังหยู่และขัดจังหวะเขาและทำให้เขาต้องหลบไปด้านข้าง..
“เพื่อความรุ่งโรจน์ของพระเจ้า!”
หอกนั้นก็กว้างยิ่งขึ้น แล้วเขาก็พุ่งไปด้านหน้าพร้อมกับหอก หวังหยู่ก็รีบกลิ้งหลบไปด้านหน้าและมองไปที่คนโจมตีเขาในเวลาเดียวกันด้วย
ร่างของชายคนนี้สวมชุดเกราะสีเงิน พร้อมกับความมันวาว แต่ไม่มีการแสดงออกใดๆ เขานั้นเป็นยามรักษาการณ์ของเมือง!
