ตอนที่ 92 ตอบออกมาอย่างใสซื่อ (FREE)

ตอนนี้ ผู้คุมสอบนั้นเคลื่อนไหวตลอดเวลา เดินเบาจนแทบจะไม่มีเสียง พวกเขาเดินไม่ได้รวดเร็วนัก แต่ทุกก้าวที่ก้าวไปราวกับเดินไปบนอากาศ

การที่จะเป็นผู้คุมการสอบได้ พวกเขาจะอ่อนแอได้ยังไงกัน?

ฟาง เจิ้งจือ มั่นใจว่า ไม่เกิน 2 นาที เจ้าเด็กอ้วนนั่นและคนที่รวมหัวกันโกงจะต้องถูกจับได้แน่นอน

 

“ร้องเรียน!”

เสียงใสๆดังขึ้นในห้องสอบทำลายความเงียบสงบลง ทำให้เด็กอ้วนคนนั้นตกใจทันที

ผู้คุมสอบหยุดเดินทันที ใบหน้าแสดงความโกรธขึ้นมา แต่ก็ยังคงเดินเข้าไปหา ฟาง เจิ้งจือ

นักปราชญ์รอบๆเองก็ต่างยกหัวขึ้นมาเช่นกัน จ้องเขม็งไปยัง ฟาง เจิ้งจือ

 

“ร้องเรียนอีกแล้ว?!”

“อย่าบอกนะยังมีคนโง่กล้าโกงเขาอีก?”

ท่ามกลางผู้คน มีคนที่เคยเห็น ฟาง เจิ้งจือ ร้องเรียน เมิ่ง อวี้ชู ตอนที่สอบกฎแห่งเต๋าระดับมณฑล เมื่อได้ยิน ฟาง เจิ้งจือ พูด จึงคาดเดาไปเอง

“ร้องเรียนอะไร?” ผู้คุมสอบเดินไปข้างหน้า ฟาง เจิ้งจือ

แน่นอนว่า ไม่ใช่ผู้คุมสอบคนเดิม หลังจากเขาได้เสียหน้าไป ก็ไม่คิดจะเฉียดมาใกล้ที่นี่อีก

 

“เขาแอบดู!” ฟาง เจิ้งจือ ชี้นิ้วไปทางเด็กอ้วน

เด็กอ้วนใบหน้าที่เป็นกังวลกลายเป็นซีดขาวในทันที

“เจ้าอย่าพูดจาไร้สาระ...ข... ข้าแอบดูตอนไหนกัน!” แม้ว่าเขาจะกังวลและหวาดกลัว แต่ไม่คิดจะยอมรับข้อกล่าวหาตรงๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะหาทางปฏิเสธ

เมื่อพวกนักปราชญ์ได้ยิน ต่างแสดงความสนใจออกมาในทันที บางคนนั้นรู้ถึงความสามารถของเจ้าอ้วนนั่นดี การร้องเรียนเขา จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่มันจะดีจริงๆงั้นหรือที่คิดจะทำลายอนาคตของคนอื่น?

ดวงตาของผู้คุมสอบเบิกขึ้น ก่อนหน้านี้เขาคิดว่า ฟาง เจิ้งจือ ต้องการจะปกป้องเจ้าเด็กอ้วนนั่น แต่เขาคงคิดผิด

 

“เจ้าเห็นเขาแอบมองจริงๆงั้นหรือ?” ผู้คุมสอบถามอีกครั้ง ตอนแรกเขาคิดว่าจะไม่สามารถจับเด็กอ้วนนั้นได้คาหนังคาเขาเสียแล้ว เขายินดีที่ ฟาง เจิ้งจือ ร้องเรียนออกมา

“นี่...เพราะแผ่นไม้ที่บังอยู่ ทำให้ข้ามองเห็นไม่ชัดเจน...” เมื่อเขาได้ยินคำพูดของผู้คุมสอบ น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม

“เจ้า...เจ้าเห็นไม่ชัดเจนด้วยซ้ำ แต่กลับร้องเรียนข้า?” เมื่อ เด็กอ้วนนั่นได้ยิน ก็พยายามหยุดขาที่สั่นด้วยความกลัวให้หยุดลง และลุกขึ้นยืดอกด้วยท่าทีอันมีเกียรติพร้อมกับถามขึ้นมา

“มีแผ่นไม้กัน แต่เจ้าก็ควรจะมองเห็นสิ?” ผู้คุมสอบต้องการให้ทุกอย่างชัดเจนกว่านี้ เพื่อสั่งลงโทษได้

แต่หลังจาก ฟาง เจิ้งจือ ตะโกนออกมา ก็ไม่มีโอกาสให้เขาได้จับเจ้าเด็กอ้วนนั่นเลย แต่ถ้ามีพยานละก็มันเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

 

“แม้ว่าข้าจะเห็นไม่ชัดเจน แต่ข้าเห็นเขาขยับหัวไปมาแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น ข้ามีวิธีพิสูจน์ว่าเขาโกงแน่นอน!” ฟาง เจิ้งจือ บอกกับ ผู้คุมสอบ

ผู้คุมสอบเข้าใจทันที

แต่วิธีอะไรกันที่เขาคิดจะใช้พิสูจน์?

เขานึกไม่ออกแม้แต่น้อย

 

เมื่อเด็กอ้วนได้ยินคำพูดของ ฟาง เจิ้งจือ ความเชื่อมั่นของเขาค่อยๆลดลงทันที เขาเคยเห็นวิธีที่ ฟาง เจิ้งจือ เคยใช้มามากมาย

วิธ๊ที่ใช้พิสูจน์?

มันจบแล้ว...มันจบแล้วจริงๆ....

ฟาง เจิ้งจือ คิดจะจัดการข้า ข้าจะไปทำอะไรได้? ราวหับหัวใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“ว...วิธีอะไรของเจ้ากัน…” เลือดขึ้นไปทั่วหน้าของเจ้าเด็กอ้วนเพราะความวิตกกังวล

“มีวิธีที่จะพิสูจน์ว่าเขาแอบมอง?” นักปราชญ์รอบๆมองกันไปมา แต่ก็ไม่เข้าใจวิธีที่ ฟาง เจิ้งจือ คิดจะใช้

 

“อธิบายเพิ่มสิ!” ผู้คุมสอบให้สัญญาน ฟาง เจิ้งจือ พูดต่อ

“ให้เขาบอกคำตอบไง! ถ้าเขาทำได้แสดงว่าไม่ไม่ได้แอบมอง แต่ถ้าทำไม่ได้ ก็แสดงว่าเขาแอบมอง!” ฟาง เจิ้งจือ อธิบาย

เมื่อผู้คุมสอบได้ยิน หน้าของเขาดำทมึนขึ้นทันที

ประกาศคำตอบ? นี่มันเป็นการทดสอบ! ถึงเขาจะมั่นใจว่า เจ้าเด็กอ้วนไม่มีทางรู้คำตอบแน่นอน แต่ถ้าจะให้เขาพูดคำตอบออกมาก็ดูเกินไป

และแค่พูดคำตอบออกมาจะพิสูจน์ยังไงว่าเขาแอบมอง? มันดูเป็นไปไม่ได้

ต่อให้เจ้าเด็กอ้วนประกาศออกมา แล้วใครจะตัดสินละว่า คำตอบนั้น ผิด หรือ ถูก?

 

เมื่อได้ยินที่ ฟาง เจิ้งจือ พูด เหล่านักปราชญ์ต่างหัวเราะออกมาทันที พูดคำตอบออกมา? ฮ่าฮ่าฮ่า...เขาใช้อะไรคิดกัน!

“ใช่ข้าหมายถึงให้เขาลองพูดคำตอบที่ทุกคนรู้ออกมาเช่น บทที่ 27 ของกฎแห่งเต๋า ถ้าเขาจำได้และพูดออกมาได้สักประโยชน์หนึ่ง ข้าถึงเชื่อว่าเขาไม่ได้แอบมอง แต่ถ้าเขาพูดไม่ได้แม้แต่ประโยชน์เดียว ข้ามันใจว่าเขาต้องแอบมองคนอื่นแน่นอน!”

ฟาง เจิ้งจือ มองท่าทีของผู้คุมสอบและนักปราชญ์คนอื่นๆและเริ่มอธิบายต่อ

ผู้คุมสอบขมวดคิ้วอีกครั้ง ไม่ว่ามันจะเป็นเนื้อหาที่จำได้หรือไม่ แต่การประกาศคำตอบให้คนอื่นๆรู้ เขาไม่สามารถปล่อยให้เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นได้แน่นอน

แต่ก่อนที่เขาจะได้ห้ามนั้น

เจ้าเด็กอ้วนก็ตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น

 

“ข้ารู้ ข้ารู้!”

เขาดูตื่นเต้นมาก ฟาง เจิ้งจือ ร้องเรียนเขา เขาไม่กล้าพูดว่าเขาไม่หวาดกลัว แน่นอนเขาได้แอบมองจริงและคิดว่าทุกอย่างต้องจบลงแล้ว

ในกระดาษข้อสอบทั้งหมด เขาไม่รู้เนื้อหาในนั้น 80-90เปอร์เซนต์ แม้แต่ในกฎแห่งเต๋าบทที่ 27 ที่ ฟาง เจิ้งจือ ถามขึ้นมาเขาก็จำได้ไม่สมบูรณ์

แต่ ฟาง เจิ้งจือ พูดว่า แค่ตอบได้สักประโยคหนึ่ง ทุกอย่างจะต้องออกมาดีแน่นอน

 

หนึ่งประโยค?

มันเป็นเรื่องง่ายๆ! การที่จะผ่านการทดสอบกฎแห่งเต๋าระดับมณฑลได้นั้น แค่หนึ่งประโยคจากเนื้อหาของกฎแห่งเต๋าทั้งหมดไม่ใช่ปัญหาของเขา

“ตอนนี้ เมื่อกองทัพทั้งสองได้เข้าต่อสู้กัน จงปล่อยทหารของเจ้าบางส่วนเพื่อสร้างความวุ่นวายเพื่อให้ศัตรูเกิดความสับสน!” เด็กอ้วนกล่าวออกมาด้วยความสดใส

เขาไม่คิดแม้แต่จะให้ ผู้คุมสอบเห็นด้วย เมื่อ ฟาง เจิ้งจือ พูดจบ เขาก็รีบพูดขึ้นมาทันที

แต่ความสามารถของเขามีเพียงเท่านี้ ประโยคที่กล่าวออกมาเป็นเพียงประโยคพื้นๆ ไม่ใช่การสรุป ไม่ใช่ใจความสำคัญ

มันเป็นเพียงประโยคสองถึงสามประโยคที่เขาพอจำได้....

แต่เมื่อเจ้าเด็กอ้วนพูดจบ เขาก็มองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ด้วยความภาคภูมิใจ ราวกับจะพูดว่า เป็นไงละคิดว่าข้าทำไม่ได้ละสิ?

 

“ถูกต้อง นั่นคือเนื้อหาที่อยู่ในบทที่ 27 ของกฎแห่งเต๋า!” เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเด็กอ้วนนั่นพูดขึ้นมา

เขารอโอกาสมานานแล้วที่จะได้พูดบ้าง ในที่สุดก็มีโอกาส เขาไม่พลาดโอกาสที่จะช่วยยืนยันความบริสุทธิ์ของ

นักปราชญ์รอบๆต่างพยักหน้ากันทีละคน พวกเขามองไปยัง ฟาง เจิ้งจือ ราวหับตั้งคำถามว่า เขาจะทำยังไงต่อไป?

 

“หุบปาก! ถ้าเจ้ากล้าประกาศคำตอบขึ้นมาอีก ข้าจะลงโทษเจ้าซะ!” เมื่อผู้คุมสอบได้ยิน ท่าที่ของเขาพลันเยือกเย็นทันที

“ดูเหมือนข้าจะมองผิดไป!” ฟาง เจิ้งจือ พูดออกมาด้วยท่าเสียใจ และนั่งลงด้วยท่าทีสำนึกผิด

นักปราชญ์รอบๆ ผงะไปทันที ทำไม ฟาง เจิ้งจือ ถึงยอมแพ้ง่ายๆอย่างนั้น

 

“มันเรื่องอะไรกัน?”

“ฟาง เจิ้งจือ ไม่มีทางยอมง่ายๆแบบนี้?”

ถึงแม้พวกเขาจะงงงวย แต่เมื่อมองเห็นผู้คุมสอบที่กำลังโกรธ ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา พวกเขาเริ่มหันไปสนใจกับกระดาษข้อสอบของตนเอง ทีละคน ทีละคน

ผู้คุมสอบกวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะหยุดลงที่กระดาษคำตอบของ ฟาง เจิ้งจือ

 

จากนั้น เขานึกบางอย่างขึ้นได้ คำถามถูกตอบหมดแล้ว แต่ดูเหมือนจะมีข้อที่เว้นว่างไว้ ‘กฎแห่งเต๋าบทที่ 27 คำสอนลับทั้ง 6’

“น... นี่มัน..” ประกายเยือกเย็นปรากฎขึ้นมาบนดวงตาของผู้คุมสอบ

 

เพจหลัก : Double gate TH