ตอนที่ 11 ตำนานบทแรก
ตอนที่ 11 ตำนานบทแรก
สำนักงานบริหารกฏหมายและการปกครองประจำเมืองเซี่ยงไฮ้หรือเรียกอีกอย่างว่าศูนย์เทศกิจประจำเมือง
รถจอดอยู่ข้างถนน
หลินฟ่านมองเจ้าหน้าที่เทศกิจกำลังยกรถเข็นของเขาลงมาจากกระบะอย่างไม่สบายใจ
"หัวหน้าหลิว นี่เป็นความผิดครั้งแรกของผม! ผมจะจ่ายเงิน คุณปล่อยผมไปเถอะ" หลินฟ่านกล่าว
หลิวเสี่ยวเทียนมองไปที่หลินฟ่านก่อนจะหัวเราะเบาๆ "แกนับว่าเป็นความผิดครั้งแรกได้เหรอ? แกทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก! แล้วไหนคู่หูของแก วันนี้ทำไมไม่เห็นมัน"
"เขาไปแล้ว...ทั้งหมดเพราะความเข้มงวดของคุณที่มีต่อพวกเรา"
"ถ้าแกถามความเห็นฉัน ฉันคิดว่าแกควรไปขอใบอนุญาตได้แล้ว แกไม่ได้ปล้นหรือขโมยของใคร แต่พฤติกรรมนี้มันทำลายภาพลักษณ์ของเมือง" หลิวเสี่ยวเทียนเดินไปที่สำนักงาน เขาตั้งใจช่วยหลินฟ่านลงทะเบียน
อย่างไรก็ตามสิ่งที่อยู่ในสายตาของหัวหน้าหลิวมันเป็นรถเข็นแพนเค้กต้นหอม
"เด็กน้อย แกทำแพนเค้กต้นหอมเก่งใช้ได้หนิ มีคนต่อสู้เพื่อมัน" หลิวเสี่ยวเทียนบ่น
เมื่อได้ยินดังนี้หลินฟ่านรู้สึกมีความสุขและภูมิใจ อย่างไรก็ตามเขาถ่อมตัวลงก่อนจะตอบ "คุณยกยอผมเกินไป มันเป็นธุรกิจเล็กๆเอง"
"มาเถอะ อย่าถ่อมตัวเลย...ฉันทำงานนี้มานานแต่ไม่เคยเห็นอะไรที่ใกล้เคียงกับสิ่งที่เกิดขึ้นมาก่อน" หัวหน้าหลิวกล่าวขณะโบกมือให้เพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง
"เสี่ยวหวาง! คุณหิวหรือไม่?" หลิวเสี่ยวเทียนถาม
"ผมไม่หิวครับหัวหน้า!" เสี่ยวหวางส่ายหน้าก่อนจะกลับไปทำงาน
"เฮ้ เสี่ยวหลี่! คุณหิวหรือไม่?"หลิวเสี่ยวเทียนถามเขา
"โอ้ แม้ว่าฉันจะทานอาหารเช้ามาแล้วแต่ตอนนี้ฉันหิวมาก" ตอนแรกเสี่ยวหลี่จะตอบเขาไปว่าไม่หิว แต่เธอรู้สึกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับคำถามของหัวหน้าหลิว
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัวหน้าหลิวใส่ใจคนอื่นแบบนี้ เขาไม่เคยถามคำถามพวกนี้มาก่อนในสำนักงาน เสี่ยวหลี่คิด มันมีบางอย่างผิดปกติ
"นี่คงไม่ใช่อีกด้านของเขาหรอกนะ?"
ทันใดนั้นเสี่ยวหลี่ก็นึกถึงกลิ่นที่เธอเคยสัมผัสมาก่อนเป็นกลิ่นของแพนเค้กต้นหอม
ตอนในเวลานั้นเสี่ยวหลี่รู้สึกราวกับว่าจมูกของเธอกำลังจะตามกลิ่นหอมไป
"โอ้...ฉันเข้าใจแล้ว!" หัวหน้าหลิวกำลังใช้กลยุทธิ์แปลกๆเพื่อแพนเค้กต้นหอมของชายหนุ่ม
ตอนนั้นเองเสี่ยวหลี่รู้แล้วว่าควรตอบคำถามสำคัญๆของหัวหน้าหลิวอย่างไรดี
"หัวหน้า...ฉันหิวมาก...น่าเสียดายมันไม่มีอะไรกินเลย ไม่มีใครกล้าตั้งแผงลอยแถวนี้"
หน้าผากของหัวหน้าหลิวเริ่มย่นเขาตอบด้วยท่าทางไร้อำนาจ "ใช่เสี่ยวหลี่นั่นเป็นปัญหาหลักของที่นี่"
หลินฟ่านไม่ใช่คนโง่เขารู้ความหมายของเรื่องนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการทานแพนเค้กต้นหอมของเขา
โดยไม่ลังเลเขากล่าวว่า "หัวหน้าหลิว! อาหารเช้ามันเป็นมื้อที่สำคัญ หากไม่ได้ทานอาหารเช้าจะมีปัญหาด้านสุขภาพมากมาย ทำไมคุณไม่ให้ผมทำแพนเค้กให้ล่ะ ผมแน่ใจว่ามันจะเติมเต็มกระเพาะของคุณได้"
"โอ้ คุณใจกว้างมาก! แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องผิดกฏแต่สุขภาพสำคัญยิ่งกว่า ดูหน้าเสี่ยวหลี่สิ เธอหน้าซีดเพราะความหิว แพนเค้กไม่กี่ชิ้นอาจจะช่วยเธอได้"
ชายคนนี้มีความอยากรู้อยากเห็นอย่างยิ่งหลังจากเขาสัมผัสกลิ่นหอม เขาอยากลองลิ้มรสด้วยตัวเอง
เจ้าหน้าที่เทศกิจคนอื่นๆที่เคยสัมผัสถึงกลิ่นหอมที่น่าอัศจรรย์ของแพนเค้กต้นหอม พวกเขาต่างคิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน
"ผมหิวเหมือนกัน!"
"ผมยังไม่ได้ทานอาหารเช้าเลย"
"ผมก็ยังไม่ได้ทาน...ลูกสะใภ้ผมออกไปตั้งแต่เช้า ทำให้ผมไม่มีไรกิน"
ทีมงานไม่สามารถทนมันอีกต่อไป พวกเข้าได้ละทิ้งงานทั้งหมดและเริ่มรวบรวมแผงลอยแพนเค้กต้นหอม
มีสมาชิกเจ้าหน้าที่เทศกิจไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่เข้าใจสิ่งที่พวกเขากำลังทำ แต่พวกเขาต่างอยากรู้อยากเห็นมาก
เมื่อคนเริ่มเยอะขึ้น หลิวเสี่ยวเทียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากให้พวกเขาทำงานก่อน เขาจะเรียกพวกเขาหลังแพนเค้กต้นหอมพร้อม
ไม่มีใครกล้าฝ่าฝืนคำสั่งของหัวหน้า เขาค่อยๆกระจายตัว แต่พวกเขาต่างเตือนซ้ำๆว่า ให้เรียกเขามาเมื่อแพนเค้กต้นหอมของพวกเขาทำเสร็จแล้ว
เราทำสำเร็จแล้ว! หลิวเสี่ยวเทียนคิดในใจ
หลินฟ่านยิ้มขำและเดินไปที่รถเข็นของเขาก่อนจะดำเนินการทำแพนเค้ก
เขาคิด เรานี่มันอัจฉริยะ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะได้ขายแพนเค้กต้นหอมในศูนย์เทศกิจของเมือง
"หลายๆคนคิดว่าการทำแพนเค้กต้นหอมเป็นเรื่องง่าย จริงๆแล้วมันต้องใช้ความชำนาญอย่างมากในการทำให้มันอร่อยที่สุด" หลินฟ่านอธิบายขณะที่เขาทำแพนเค้กต้นหอมอย่างระมัดระวัง
หลินฟ่านทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้รับคะแนนสารานุกรมเพิ่ม
อย่างไรก็ตามหลังจากได้เห็นสถานการณ์ปัจจุบัน เจ้าหน้าที่เทศกิจเริ่มหมดความสนใจ
จากมุมมองของหลินฟ่าน ดูเหมือนพวกเขาจะสนใจแพนเค้กต้นหอมในมือมากกว่า
หลังจากอธิบายเสร็จเขาตระหนักว่าคะแนนสารานุกรมของเขาไม่ได้เพิ่มขึ้นแม้แต่น้อย เขารู้สึกเหมือนพ่ายแพ้
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโลกนี้มีอาหารมากมายหลายประเภท แต่มันยากที่จะทำให้มันเชี่ยวชาญ
มันเกิดขึ้นได้อย่างไรเขาใช้เครื่องปรุงและแป้งเหมือนเดิมแต่มันทำเป็นแพนเค้กที่ดีขนาดนี้ได้? หลินฟ่านคิดในใจ มันต้องเป็นพลังลึกลับของสารานุกรม
ใช้เวลาไม่นานก่อนที่แพนเค้กต้นหอมของเขาเสร็จกลิ่นหอมของมันกระจายเต็มไปในอากาศ
ผิวสีน้ำตาลทองส่องประกายแพรวพราวท่ามกลางแสงอาทิตย์
"ทักษะของคุณมันไม่น่าเชื่อ!" หัวหน้าหลิวอุทานขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมองแพนเค้กต้นหอมที่พึ่งทำเสร็จตาไม่กระพริบ
*ซู้ด*
ด้วยกลิ่นหอมของแพนเค้กที่ฟุ้งอยู่ในอากาศ เจ้าหน้าที่เทศกิจที่กำลังเฝ้าดูอยู่ห่างๆทำได้แต่กลืนน้ำลายอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาปรารถนาในแพนเค้กแสนอร่อยนี้
"ชิ้นแรกพร้อมแล้ว"
หลินฟ่านจับถุงแพนเค้กด้วยการเคลื่อนไหวที่นุ่มนวล เขาวางมันลงบนเคาน์เตอร์
เวลาเหมือนถูกแช่แข็ง พวกเขาต่างมองหน้ากันและรอดูว่าใครจะเป็นผู้โชคดีที่ได้รับแพนเค้กต้นหอมเป็นคนแรก
ตอนนี้ดูเหมือนพวกเขาสามารถฆ่ากันเพื่อแย่งชิงแพนเค้กชิ้นแรกนี้
"หัวหน้า ทำไมคุณไม่เป็นคนแรกล่ะ?"
"ดี ฉันไม่ปฏิเสธมัน ตอนเช้าฉันค่อนข้างยุ่ง ตอนนี้ฉันหิวมาก"
หลิวเสี่ยวเทียนไม่สามารถทนต่อไปได้ ความฝันของเขาที่ได้ทานเป็นคนแรกได้รับการเติมเต็มในที่สุด
หลิวเสี่ยวเทียนตรวจสอบแพนเค้กอย่างรอบคอบ
"รูปร่างสมบูรณ์แบบ กลิ่นสมบูรณ์แบบ ความรู้สึกในมือก็สมบูรณ์แบบ เหลืออยู่อย่างเดียวคือรสชาติ"
หลิวเสี่ยวเทียนเปิดปากของแล้วแล้วกัดมันในที่สุด ตาของเขาเบิกกว้างราวกับเขาได้ค้นพบบางอย่างที่เหนือจินตนาการ
*อึก*
แพนเค้กต้นหอมไหลลงไปในลำคอของเขา
"หัวหน้ารสชาติเป็นไงบ้าง?"
"หัวหน้า การแสดงออกของคุณมันเหนือจริงไปหน่อย..."
.....
หลิวเสี่ยวเทียนพูดไม่ออก เขารู้สึกราวกับบิน...กางปีกออกไปแล้วล่องลอยไปกับสายลม การกัดลงไปในแพนเค้กต้นหอมมันผ่อนคลายและมีความสุข
"อืมมม..." มันเป็นเสียงเดียวที่เปล่งออกมาจากลำคอของเขา
เมื่อได้ยินแบบนี้ เพื่อนร่วมงานของเขาต่างต้องการลิ้มรสและเฝ้าดูด้วยความทุกข์ทรมาณ
ในตอนนี้หลิวเสี่ยวเทียนเข้าใจเหตุผลแล้วว่า ทำไมถึงมีฝูงชนมากมายในเช้าวันนี้
ด้วยแพนเค้กต้นหอมที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้พวกเขาไม่สามารถทนต่อการถูกปิดแผงลอยได้
เขาอาจรู้สึกอยากตายหากไม่ได้กินแพนเค้กต้นหอมอีกครั้ง
