ตอนที่ 1 ฉันจะพาคุณไปสู่อนาคต
ตอนที่ 1 ฉันจะพาคุณไปสู่อนาคต
"พี่ชาย หลังจากนี้ ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีก ผมเสียใจที่พบกับพี่สายเกินไป เราทำงานหนักด้วยกันมา 3 เดือน แต่มิตรภาพระหว่างเราคือ...คือ..."
"เฮ้ อย่าใส่อารมณ์มาก ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่นายพูด"
หลินฟ่านมองไปที่ชายที่อยู่เบื้องหน้า เขาได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว ในตอนแรกพวกเขาต่างมีความทะเยอทะยานที่ยิ่งใหญ่ แต่หลังจากล้มเหลวไม่กี่ครั้งพวกเขาก็เริ่มท้อแท้และหมดกำลังใจที่จะทำต่อ
"พี่ชายหลิน หลังจากที่ผมไป พี่คงโดนไล่โดยเทศกิจอย่างต่อเนื่อง ผมช่วยไรไม่ได้ นี่คือทั้งหมดที่ผมมี ได้โปรดยอมรับมัน มันเป็นความเคารพจากผม"
เด็กหนุ่มมอบห่อผ้าให้หลินฟ่าน และกอดเขา "พี่ชาย ตราบใดที่เราไม่ตายเราคงได้พบกันอีก ผมต้องไปแล้ว"
สิ้นคำพูด ชายหนุ่มก็ดันประตูออก และเดินออกไปด้วยสีหน้าเด็ดขาด
"เสี่ยวเฟิง นายจะไปที่ไหน?" หลินฟ่านยืนอยู่ที่ประตูและมองไปที่ด้านหลังของเด็กหนุ่ม
"ตงกวน"
"นายไปทำไรที่นั่น? เศรษฐกิจที่นั่นกำลังตกต่ำ!"
เนื่องจากมีการปราบปรามที่นั่น คนงานหลายคนเริ่มออกจากพื้นที่ อุตสาหกรรมต่างๆเริ่มประสบปัญหาด้านการเงิน หากเปรียบเทียบกับเซี่ยงไห้ มันอยู่ในสถานการณ์ที่แย่มาก
"ขายร่างกายตัวเอง" เสี่ยวเฟิงกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง เขาตัดสินใจแล้ว
"นายเป็นผู้ชาย!" หลินฟ่านตะโกน สมองของเขามีปัญหา? ผู้ชายคนหนึ่งจะขายอะไรได้?
"เพราะผมเป็นผู้ชาย เพราะภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ มันต้องมีโอกาสทำธุรกิจที่นั่น พี่ชายเป็นส่วนหนึ่งของผม รอให้ผมกลายเป็นคนร่ำรวย ผมจะกลับมารับพี่ไปอยู่กับด้วย"
ร่างของเขาเริ่มหายจากสายตาหลินฟ่านอย่างช้าๆ
"อา...ชายคนนี้ต้องอยู่คนเดียวอีกครั้ง ไม่ถูกต้อง เสี่ยวเฟิงไม่ได้ทิ้งเบอร์ไว้ เมื่อเขารวย เขาจะพาฉันไปกับเขายังไง?"หลินฟ่านวิ่งตามเขาไป แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวเฟิง เขาสายหัวและกลับไปที่บ้านเช่าราคา 400 เหรียญต่อเดือนของเขา
มองไปที่บ้านหลังเล็กๆของเขา หลินฟ่านรู้สึกอนาถใจ ถ้าเขารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เขาจะไม่เข้าเรียนโรงเรียนขายประกาศนียบัตร(1) แม้ว่าเขาจะเริ่มออกไปทำงานหลังจบโรงเรียนมัธยมทั่วๆไป เขาก็คงมีชีวิตที่ดีกว่าการขายแพนเค้กต้นหอมในตอนนี้
(1)โรงเรียนขายประกาศนียบัตร คือ โรงเรียนที่มีไว้ขายวุฒิถูกกฏหมาย เพียงเข้าเรียนไม่กี่คลาสคุณก็จะได้รับวุฒิ
"ลืมมันไปเถอะ อย่างน้อยเสี่ยวเฟิงยังมีมโนธรรม เขาทิ้งสิ่งของไว้ เราควรลองดูว่ามีอะไรบ้าง"
...............
"เชี่ยเอ้ย ลุงแกสิ"
ทันใดนั้น มีคำสาบแช่งที่เต็มไปด้วยความโกรธดังมาจากบ้านเช่าหลังเล็กๆ
มีนิตยสารกว่า 10 เล่มวางอยู่เบื้องหน้าหลินฟ่าน พร้อมด้วยใบแจ้งหนี้จำนวนมากที่เขียนลงในกระดาษ ถัดจากใบแจ้งหนี้เหล่านี้ มีจดหมายอยู่ มองดูแล้วมันน่าจะผ่านมาหลายมือ
พี่ชายที่รัก หลิน
"พี่ชายหลิน เมื่อพี่อ่านจดหมายฉบับนี้ ผมกลัวว่าผมคงจากไปแล้ว แต่พี่ไม่จำเป็นต้องโน้มน้าวผม ผมตั้งใจจะเดินทางไปยังเมืองตงกวน ผมอยู่เซี่ยงไฮ้มา 3 เดือนแล้ว ผมไม่มีความทรงจำที่ดีสำหรับที่นั่น ผมจะเดินทางไปอย่างเงียบๆ ใบแจ้งหนี้เหล่านี้เหมาะสำหรับพี่ แต่พี่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ใช่คนที่ลืมบุญคุณ รอจนกว่าผมจะเป็นเจ้านายใหญ่ในตงกวน แล้วผมจะชำระหนี้เป็นหมื่นๆเท่า"
"นิตยสารเหล่านี้เป็นของโปรดของผม วันนี้ ผมมอบพวกมันให้กับพี่ ผมจะไม่พูดถึงมันอีก แล้วเจอกันใหม่"
...............
หลินฟ่านมองไปที่กองนิตยสารอย่างตกตะลึง
"ไอ้เด็กเปรต กินข้าวของเรา ยืมเงินของเรา ในท้ายที่สุด มันทิ้งที่นี่แล้วทิ้งกองนิตยสารพวกนี้! เด็กเปรตเสี่ยวเฟิงอย่าให้ฉันเจอแกได้ในอนาคต. ลืมมันไป อย่างน้อยเราก็ดูมัน มาดูซิว่ามีอะไรบ้าง"
ว้าว!
"ไม่เลวเป็นต้นขาที่สวยงาม"
"โอ้ ผู้หญิงคนนี้สวยมาก แต่ผู้หญิงสวยแบบนี้ไม่สมควรจะปรากฏในนิตยสารประเภทนี้"
เวลาผ่านไปนาทีต่อนาที หลินฟ่านได้อ่านนิตยสารทีละฉบับ แต่ละเล่มถูกทิ้งไว้ด้านข้าง จนเหลือนิตยสารเล่มเดียวเท่านั้น
"เกิดอะไรขึ้น? ถ้าหน้าปกที่สวยๆแต่ข้างในมันไม่ใช่ล่ะ แล้วมันก็หนาเกินไป! นี่มันต้องเป็นกับดักแน่ๆ" นิตยสารทุกฉบับก่อนหน้านี้ได้สร้างความประทับใจในทางบวก แต่นิตยสารฉบับสุดท้ายทำให้หลินฟ่านไม่พอใจ
ความงามบนหน้าปกคืออะไร ?
เป็นการโกงผู้อ่าน ดึงดูดความสนใจแล้วปล่อยพวกเขาให้เสียสติ?
บ้าเอ้ย!
หลินฟ่านนอนบนเตียง เขาจับนิตยสารไว้ในมือขณะที่จ้องมองผู้หญิงคนนึงบนหน้าปก ผู้หญิงคนนี้น่ารักมาก
หลินฟ่านค่อยๆปิดตาลงแล้วเขาก็หลับไป
*กริ้ง กริ้ง*
iphone4 เครื่องเก่าของเขาดังขึ้นอย่างฉับพลันทำให้หลินฟ่านตกใจและลืมตาขึ้นมา
"16.30 น. ถึงเวลาเปิดแผงลอยแล้ว นักเรียนประถมจะออกมาเร็วๆนี้ ถ้าเราไปช้า เราจะไม่มีที่เหลือ!"
หลังจากจบการศึกษาจากโรงเรียนขายประกาศนียบัตร หลินฟ่านได้เดินทางมายังเซี่ยงไฮ้ด้วยความทะเยอทะยานและพร้อมจะเดินทางไปทั่วโลก อย่างไรก็ตามความจริงนั้นมันโหดร้าย
ในช่วงสองปีหลังจากจบการศึกษา หลินฟ่านยังเคยทำงานในหลายๆบริษัท และรับงานมามากมาย แต่ราวกับว่าเขาโชคร้าย งานแต่ละงานของเขานั้นแสนสั้น
ที่บริษัทแรก เจ้านายหนีไปกับนายหญิงของเขา ภรรยาของเขาขายบริษัทและหายไปพร้อมกับเงินเดือน 2 เดือนของหลินฟ่าน
ในงานที่สองของเขา หลินฟ่านมีความสุขมาก เจ้านายและภรรยาของเขาก็ดีต่อเขา แต่วันหนึ่งเจ้านายได้เรียกหลินฟ่านเข้ามาในสำนักงานและแอบบอกเขาเกี่ยวกับการลงทุนขนาดใหญ่
ลงทุน 3000 เหรียญ และได้รับ 500 เหรียญต่อเดือน ยิ่งลงทุนมากคุณก็จะได้รับผลตอบแทนที่มากขึ้น
เมื่อหลินฟ่านได้ยินเรื่องนี้เขาก็ดีใจ ดูเหมือนเป็นข้อตกลงที่ยอดเยี่ยมและแม้แต่เจ้านายและภรรยาของเขาก็ลงทุนไปด้วย ดังนั้นหลินฟ่านจึงลงทุนไปมากมายและรอผลตอบแทนที่จะเข้ามา
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นสองเดือนหลินฟ่านก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เขาถูกโกง
เมื่อหลินฟ่านตัดสินใจบอกเจ้านายของเขาให้ถอนเงินคืนและคืนเงินของเขา เขาก็ได้ตระหนักว่าเจ้านายของเขาได้ทุ่มทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาในธุรกิจไปแล้ว
นั่นคือตอนที่หลินฟ่านเข้าใจหลักการข้อหนึ่งของชีวิต
พื้นหลังทางการศึกษาที่สูงไม่ได้บ่งบอกถึง IQ สูง เขาสูญเสียค่าแรง 2 เดือนและไม่ได้พูดถึงเรื่องถูกโกงอีกต่อไป
ในที่สุดหลินฟ่านก็ใช้เงินออมที่เหลือของเขาเพื่อเริ่มต้นธุรกิจแผงลอย ขายแพนเค้กต้นหอม
ในแง่ของเงิน มันเป็นธุรกิจที่ทำกำไรได้ดี ขายแพนเค้กชิ้นละ 6 เหรียญ บางครั้งเมื่อลูกค้าใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย เขาก็จะได้รายได้ที่สูงขึ้นอีก
ปัญหาเดียวคือเจ้าหน้าที่เทศกิจจะมาไล่หลินฟ่านออกไป บางครั้งแผงลอยของเขาจะถูกยึด และเสียค่าใช้จ่ายหลายร้อยกว่าจะได้มันกลับคืน มันเป็นการสูญเสียอย่างมาก
วันนี้เสี่ยวเฟิงหนีไป หลินฟ่านต้องพึ่งพาตัวเองเพื่อดำเนินต่อไป
"ทำไมนิตยสารเล่มนี้ถึงติดอยู่ในมือของเรา" ขณะที่หลินฟ่านกำลังลุกขึ้นไปใส่รองเท้า เขาพบว่านิตยสารกำลังติดอยู่ในมือของเขา
"เด็กเปรตเสี่ยวเฟิงใส่กาวลงไป?"
ขณะที่หลินฟ่านกำลังจะฉีกนิตยสารออกจากมือของเขา เสียงแข็งๆก็ดังขึ้นมาในหูของเขา และนิตยสารก็หายไป
"ติ้ง! การผูกมัดสำเร็จแล้ว : ไม่ปล่อยนิตยสารเป็นเวลา 6 ชั่วโมง"
"เปิดใช้งานสารานุกรมที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์"
"เนื่องจากโฮสต์เป็นผู้ใช้รายแรก เปิดผนึกที่เกี่ยวของกับอาชีพปัจจุบันของโฮสต์"
"หน้าที่หนึ่ง : แพนเค้กต้นหอมระดับพระเจ้า"
"ระดับ : พระเจ้า "
"ประเมินผลความอร่อย : อาหารอันโอชะที่ไม่มีวันลืมเลือน "
"ภารกิจ : มีชื่อเสียงเพียงเล็กน้อย ไม่จำกัดเวลา"
"ภารกิจสำเร็จ : สุ่มเนื้อหาหน้าที่สองของสารานุกรม, รางวัล : 10 คะแนนสารานุกรม"
ในตอนนี้ หลินฟ่าน ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เขายืนนิ่งอยู่ 10 นาที เขาไม่มีเงื่อนงำเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
หลินฟ่านหยิกแก้มตัวเอง ตามด้วยต้นขาของเขา เขารู้สึกว่าไม่ได้ฝันไป
"สารานุกรม?"
หลินฟ่านนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น นิตยสารที่มีความหนาเท่าภูเขาก็ปรากฏขึ้นมาภายในจิตใจของเขา
หน้าปกไม่ได้แสดงถึงหญิงสาวแสนสวยอีกต่อไปแล้วถูกแทนที่ด้วยตัวอักษรสีทองขนาดใหญ่ตรงกลางหน้า "สารานุกรม"
ว้าว!
เขาพลิกหน้าปก หน้าแรกไม่ได้ว่างเปล่า แต่เต็มไปด้วยตัวอักษรและภาพประกอบ : ภาพสดใสของแพนเค้กต้นหอมที่เสมือนจริง กับเส้นสีทองพร้อมด้วยคำบรรยายสีทองอย่างแน่นหนา
"นี่เป็นความฝันงั้นเหรอ? ลืมมันไปแม้ว่านี่จะเป็นความฝัน แต่เราก็ต้องออกไปขายแพนเค้ก!"
แม้ว่ากำลังงุนงง หลินฟ่านก็ออกจากบ้านพร้อมๆกับดันรถเข็นของเขา
"ฟ่านน้อย เธอสายแล้ว!"
ในขณะที่เข็นรถ เขาก็เจอกลุ่มคนวัยกลางคนที่กำลังเตรียมออกจากบ้านและไปรับลูกหลานของเขา
"อืมมมม"
หลินฟ่านพยักหน้าแบบเหม่อๆและเข็นรถออกจากบริเวณนั้น
"เฮ้ ฟ่านน้อย เธอดูฟุ้งซ่านนะ เลิกกับแฟนหรอ?"
"การเลิกกันเป็นสิ่งที่ดี ผมได้ยินว่าลูกสาวของคุณอายุ 30 แล้ว เธอเริ่มอายุมาก ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมหรอกเหรอ?"
"เรื่องไร้สาระอะไรที่นายพ่นออกมา? ลูกสาวของฉันอาจ 30 แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเธอจะไม่มีวันไปหาคนที่ยากจน ออกไป แล้วเรียกเด็กๆของคุณ! ลูกสาวของฉันมีผู้ชายมากมายที่ติดตามเธอ!"
"ฮ่าๆๆๆ..."
เสียงหัวเราะที่ชั่วร้ายจากกลุ่มผู้หญิงดังขึ้นเมื่อพวกเขาออกไป