บทที่ 59 เธอนี่มันเหมือนไดโนเสาร์จริงๆ

บทที่ 59 เธอนี่มันเหมือนไดโนเสาร์จริงๆ

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

อ่านบนเว็บอีกแห่ง

https://amnovel.com/cat.php?id=58

 

"ฉันไม่ชอบคนที่ชี้นิ้วมาที่ฉัน เอามือสกปรกของเธอออกไป" เมื่อเห็นเฉินติงชี้นิ้วไปที่เขาด้วยมือของเธอ ลี่ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกขยะแขยงในสายตาของเขา

"ฮึ , ฉันจะชี้ที่ไปนาย แล้วไง ?" ใบหน้าที่สวยงามของเฉินติงเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูถูก

"ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะที่เธอดูน่าเกลียด แต่การทำให้คนอื่นกลัวเป็นความผิดของเธอ  อย่างเธอเนี่ยเรียกได้ว่าทำให้มนุษยชาติต้องหวาดกลัวเลยด้วยซ้ำ" ฉิงเฟิงยิ้มเยาะและพูดกับเธอ

"นายกล้าดียังไงมาพูดว่าฉันน่าเกลียด?" ใบหน้าของเฉินติงเปลี่ยนไป ตาของเธอกระพริบด้วยความโกรธ

ผู้หญิงรักในรูปลักษณ์ของพวกเธอและเกลียดคนที่บอกว่าเธอน่าเกลียด เมื่อลี่ฉิงเฟิงบอกว่าเฉินติงน่าเกลียดทำให้เธอโกรธกริ้วมาก

"จะว่าไป....เธอและไดโนเสาร์ดูคล้ายๆกันเลยนะ  ในที่สุดฉันตระหนักขึ้นได้ว่าบางทีไดโนเสาร์อาจจะดูเหมือนเธอก็ได้"

ลี่ฉิงเฟิงยังคงล้อเลียนและทำให้เฉินติงโกรธมาก

เมื่อเทียบกับฝีปากเทพของลี่ฉิงเฟิง เฉินติงไม่สามารถเถียงอะไรได้เลย มันมีแต่จะสร้างปัญหาให้ตัวเธอเองเท่านั้น

"พี่ เขาว่าฉัน สั่งสอนเขาเลย !"

เฉินติงรู้ว่าเธอไม่สามารถเอาชนะลี่ฉิงเฟิงได้ ดังนั้นเธอจึงต้องการให้พี่ชายของเธอจัดการแทน

"ลี่ฉิงเฟิง , ระวังคำพูดคำจาของคุณหน่อย มิฉะนั้นอย่าตำหนิฉันสำหรับความเหี้ยมโหดที่คุณจะได้รับ" นายน้อยเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็นและกล่าวเตือน

ชายคนนี้ตรงหน้าเขาบอกว่าน้องสาวของเขาน่าเกลียดต่อหน้าคนอื่น นี่เป็นเหมือนการตบหน้าเขา

"โอ้ นายน้อยเฉิน ฉันจำได้ว่าตอนที่เราอยู่ในบริษัท Ice Snow ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคุณจะพูดขอโทษถ้าผมสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำนี้ได้  ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้วไง  คุณพูดขอโทษมาได้เลย ผมฟังอยู่ " ลี่ฉิงเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

นายน้อยเฉินกล้าพูดตักเตือนเขา เขาช่างไร้เดียงสามาก จนลืมเรื่องที่เคยพูดกันไว้ในบริษัท Ice Snow

ฉิงเฟิงรู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอที่จะมอบบทเรียนให้นายน้อยเฉิน เขาต้องลงโทษเขา!  เมื่อได้ยินคำพูดของลี่ฉิงเฟิงใบหน้าของนายน้อยเฉินก็เปลี่ยนไปและกลายเป็นสีม่วงคล้ำ

เขาเคยพูดแบบนั้นในออฟฟิศของหลินซู่  ถ้าลี่ฉิงเฟิงสามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงการกุศลได้ เขาจะพูดขอโทษลี่ฉิงเฟิง แต่ตอนนี้มีคนจำนวนมากอยู่โดยรอบเขา   เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ขอโทษ เขาเป็นหนึ่งในสี่นายน้อยของเมืองทะเลตะวันออกเขาไม่อาจเสียหน้าได้

"ฮี่ๆ พวกเขาทุกคนเรียกคุณว่านายน้อยเฉิน  แต่ฉันคิดจะเรียกคุณว่า" ไร้ยางอายเฉิน "

ลี่ฉิงเฟิงยิ้มอย่างแดกดัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เขารังเกียจคนประเภทนี้เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคนที่ไม่ยอมรับความผิดพลาดของตนเองได้ พวกเขาไม่ได้มีความซื่อสัตย์สุจริตโดยพื้นฐาน เขาสมควรดูถูกนายน้อยเฉินจริงๆ

"ไหนๆ นายน้อยเฉิน คุณพูดว่าคุณจะพูดว่าขอโทษหรือ?" ทันใดนั้นก็มีเสียงแหบดังขึ้น

ต่อมา มีผู้ชายที่มีผมยาวใบหน้าสวยและดวงตาที่สวยงามเดินเข้ามา

เมื่อเห็นชายหนุ่มที่อ่อนเยาว์คนนี้ ใบหน้าของนายน้อยเฉินก็เปลี่ยนไปและแสดงความรู้สึกขยะแขยง

"นายน้อยจาง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ไม่ว่าฉันจะพูดหรือไม่"

นายน้อยเฉินยิ้มอย่างหนาวเย็น ความรังเกียจที่ปรากฏในสายตาของเขาก็ยิ่งชัดเจนขึ้น

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนายน้อยทั้งสี่แห่งเมืองทะเลตะวันออก, นายน้อยเฉินและนายน้อยจางกลับเป็นศัตรูกันและมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดี

"โอ้ๆ  ผมคิดว่าชื่อ ไร้ยางอายเฉิน เหมาะกับคุณแล้ว"

นายหนุ่มจางยิ้มอย่างมีเสน่ห์ สัมผัสได้ถึงการเสียดสีในสายตาของเขา

เขาเดินมาหาลี่ฉิงเฟิงอย่างรวดเร็วและพูดว่า "สวัสดีฉันชื่อจางเทียนซี่ ฉันหวังว่าเราจะเป็นเพื่อนกันได้"

"ทำไมคุณถึงอยากเป็นเพื่อนกับฉัน?"

ลี่ฉิงเฟิงยิ้มจางๆ และถามอย่างสงสัย

ในความรู้สึกของเขานายน้อยทั้งสี่แห่งเมืองทะเลตะวันออกทุกคนหยิ่งยโส นายน้อยเฉิน นายน้อยหวัง นายน้อยลี่ พวกเขาทั้งหมดหยิ่งยโสมาก ทำไมนายน้อยจางคนนี้ถึงอยากเป็นเพื่อนกับเขา?

"ศัตรูของศัตรูคือเพื่อน คุณเป็นศัตรูของนายน้อยเฉิน ดังนั้นคุณจึงเป็นเพื่อนของฉัน"

นายน้อยจางยิ้มและเหยียดมือขวาของเขาออกไปจับมือกับลี่ฉิงเฟิง

ศัตรูของศัตรูคือเพื่อนของฉัน "

ลี่ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยและจับมือกับนายน้อยจาง ผิวของเขาเรียบเนียนเหมือนผิวผู้หญิง

แทบไม่ต้องบอก   นายน้อยจางเป็นศัตรูของนายน้อยเฉิน  ตั้งแต่ที่เขาเป็นศัตรูของนายน้อยเฉิน เขาถือได้ว่าเป็นพันธมิตรของลี่ฉิงเฟิงอย่างแท้จริง

"หือ ? ,  ตุ๊ดกับกุ๊ย พวกคุณสองคนเหมาะกันมาก"

นายน้อยเฉินยิ้มและหัวเราะเยาะทั้งสองคน

"นายน้อยเฉิน คุณอยากมีเรื่อง ?"

เมื่อได้ยินนายน้อยเฉินเรียกเขาว่าตุ๊ด ใบหน้าของนายน้อยจางมืดครึ้มดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหนาวเย็น

ตระกูลจางและตระกูลเฉิน เป็นศัตรูและมีความสัมพันธ์อันเลวร้าย พวกเขาหัวเราะเยาะใส่กันและโจมตีกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

"ฉันพูดอะไรผิด ? ฉันได้ยินมาว่าเจี๊ยวคุณยาวแค่เซนเดียวตั้งแต่เกิด  นั่นเป็นเหตุผลที่คุณดูเหมือนเด็กผู้หญิง"

นายน้อยเฉินยิ้มเยาะเย้ยและล้อเลียนนายน้อยจางอย่างหยาบคาย

"ไปตายไป !"

นายน้อยเฉินแทงแผลลึกในใจของนายน้อยจาง นายน้อยจางโกรธมากและเดินไปพร้อมที่จะสั่งสอนนายน้อยเฉิน"

แม่ของนายน้อยจางได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อตอนที่ตั้งครรภ์และมีผลกระทบต่อทารกในครรภ์ ดังนั้นเมื่อเขาเกิดมา อวัยวะเพศชายของเขาได้รับบาดเจ็บซึ่งถือเป็นความเจ็บปวดที่ใหญ่ที่สุดในใจของเขา

เมื่อนึกถึงคนที่มีอวัยวะเพศแต่ใช้การไม่ได้เป็นเหมือนขันที  นายน้อยจางรู้สึกว่านี่เป็นการลงโทษจากสวรรค์ที่เลวร้ายมาก

แต่ตอนนี้นายน้อยเฉินพูดเรื่องแทงใจดำเขาต่อหน้าคนจำนวนมาก ทำให้เขาโกรธอย่างมากจนอยากจะฆ่านายน้อยเฉิน

"ว้อนเหรอ ?  ได้ทุกเมื่อ ! "

เมื่อเห็นนายน้อยจางเข้ามาอย่างดุดัน นายน้อยเฉินยิ้มอย่างเยือกเย็นเขากำหมัดของเขาแน่นและพร้อมที่จะสู้

นายน้อยเฉินได้เรียนเทควันโดมาและแน่นอนว่าเขาไม่กลัวนายน้อยจาง

"ไม่ว่าใครก็ตามที่มีเรื่องกัน  ไสหัวออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ !"

ทันใดนั้น มีเสียงหยิ่งยโสดังขึ้นมา แล้วหลิวฟุก็เดินออกมา

เมื่อเห็นพ่อบ้านหลิวเข้ามา นายน้อยเฉินและนายน้อยจางจ้องหน้ากันไม่กล้าพูดอะไร

แม้ว่าทั้งสองจะเป็นหนึ่งในสี่นายน้อยของเมืองทะเลตะวันออก และมีตระกูลที่ทรงอำนาจอยู่เบื้องหลัง แต่ถ้าเทียบกับบริษัทหลิวแล้วยังถือว่าห่างไกล

เบื้องหลังบริษัทหลิว เป็นเมืองหลวงจิง  เมืองทะเลตะวันออกที่เล็กนิดเดียวจะสามารถไปเปรียบเทียบได้อย่างไร

"บริษัทหลิวจะจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำในคืนนี้  การต่อสู้เป็นสิ่งต้องห้ามหากมีข้อขัดแย้งใดๆให้ตัดสินกันด้วยคำพูด"

พ่อบ้านหลิวแสยะและกล่าวเตือนต่อนายน้อยเฉินและนายน้อยจาง

ความหมายของเขาชัดเจนมาก “อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่การชกต่อย”

ได้ยินคำพูดของพ่อบ้านหลิวแล้ว ดวงตาของนายน้อยเฉินก็สว่างขึ้น ถ้าห้ามชกต่อยงั้นก็ด่ามันสิ !

"นายน้อยจาง ตุ๊ดอย่างคุณมาทำอะไรอยู่ที่นี่ ? ที่นี่มีแต่สาวสวยทั้งนั้นคุณไม่เจ็บปวดเหรอที่ทำได้แค่มอง ? เมื่อคุณไม่สามารถหิ้วพวกเธอพากลับไปซั่มได้"

นายหนุ่มเฉินยิ้มให้นายน้อยจางอย่างเย็นชาและเสียดสี

เมื่อได้ยินคำพูดของนายน้อยเฉิน ผู้คนรอบๆต่างจ้องมองดูนายน้อยจางอย่างเย้ยหยัน มีการดูหมิ่นและดูถูกปรากฏในสายตาของพวกเขา

เมื่อมองเห็นการเยาะเย้ยของคนรอบข้าง ใบหน้าของนายน้อยจางซีดเซียว เขากำหมัดจนเล็บของเขาจิกเข้าไปในผิวจนเลือดออก แต่ไม่รู้ตัวเลย

นายน้อยเฉินผู้นี้น่ารังเกียจจริงๆ เขาแฉเรื่องส่วนตัวของผู้อื่นและทำให้คนอื่นๆโดยรอบหัวเราะเยาะเขา

ในขณะนี้นายน้อยจางอยากจะพุ่งเข้าไปชกหน้าของนายน้อยเฉินเป็นอย่างมาก

แต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ การทำเช่นนี้จะทำให้เกิดปัญหาในงานจัดเลี้ยงการกุศลและสร้างความอับอายให้กับบริษัทหลิว ซึ่งผลที่ตามมานั้นตระกูลจางคงไม่สามารถรับผิดชอบได้

"นายน้อยจาง ก็แค่หมาเห่าจะรำคาญทำไม?"

ลี่ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อย และตบไหล่นายน้อยจางเพื่อปลอบเขา