ตอนที่ 14 ทางเลือกที่โง่เขลา
ตอนที่ 14 ทางเลือกที่โง่เขลา
"อะไรกัน ... ให้ข้าจะไปรอที่ร้านอาหาร .... " เฟลิกซ์พูดขณะเดินไปในทางที่ไม่ค่อยคุ้นชิน ...
เฟลิกซ์เริ่มเดินไปตามทางในความทรงจำของเขา
"ต้องไปทางขวาก่อน ...แล้วค่อยเลี้ยวซ้ายที่ตรงนั้นสินะ ... " หลังจากใช้เวลาสักพัก เฟลิกซ์ก็มาถึงทีที่เขาคิดว่าเป็น “ร้านอาหาร” แต่กลายเป็นว่ามันไม่มี เขายืนอยู่กลางถนน มองไปทางซ้ายและขวา แต่เขาไม่เห็นสักร้านอาหารเลยสักแห่ง ...
'ข้ามาผิดทางหรือเปล่า?' เฟลิกซ์คิดในขณะที่ประเมินสถานการณ์ของเขา 'ข้าว่า ข้าหลงทาง ..... '
"จะทำอย่างไรดี ... ข้าถามใครไม่ได้เลย พวกเขาคงหลับกันหมดแล้ว ... ข้าคิดว่า ... คงต้องพึ่งตัวเอง"
เมืองโกลด์มอร์ดูเงียบสงบเพราะทุกคนนอนหลับกันหมดแล้ว จะมีใครบ้างที่ไม่ชอบความเงียบ? แต่หากคุณรู้จักเฟลิกซ์ดีจะรู้ว่า...
เขาไม่ชอบความเงียบวังเวงอามากๆ ...
"คุณลุงเขี้ยวขาว ... !"
"คุณลุงเขี้ยวขาว... !"
"คุณลุงเขี้ยวขาว... !"
กลางดึกที่เงียบสงบในคืนนี้ กลับมีเสียงตะโกนโหวกเหวกเรียกหาใครสักคนดังก้องไปทั้งเมือง .....
"ไอโง่ตัวไหนที่กำลังรบกวนการนอนหลับของข้า!"
"พระเจ้า แม้แต่เวลานอนก็ยังไม่มีความสุข ทำไมชีวิตข้าช่างบัดซบเยี่ยงนี้!"
"ฆ่าข้าที ข้าอยากจะนอนหลับไปชั่วนิรันดร์ ... "
ชาวเมืองโกลด์มัวร์อยู่ในความวุ่นวายทันทีเนื่องจากเสียงดังดังกล่าว ...
ที่ไหนสักแห่งรอบเมืองโกลด์มอร์ ในตรอกแห่งหนึ่ง ใครบางคนกำลังเพลิดเพลินกับหญิงสาวขายตัว แต่ในขณะที่เขากำลังจะถึงจุดสุดยอด กลับได้ยินเสียงดังขึ้นมาและกล่าวว่า ...
"เด็กโง่นั่น ขัดความสุขข้าซะจริงๆ ข้ากำลังจะ ....แล้วเชียว "
ชายคนที่โดนขัดขวางความสุขก็คืออาวุโสเขี้ยวขาวลุงของเฟลิกซ์นี่เอง หลังจากที่จ่ายเงินให้หญิงบริการแล้ว เขาก็ไปตามหาเฟลิกซ์และเดินทางไปคฤหาสน์ของตระกูลซี พร้อมกับเฟลิกซ์
'ข้าเก่งใช่ไหมล่ะ?'
เช้าวันรุ่งขึ้นที่สนามฝึก
ลานฝึกมีรูปร่างเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้ามีเนื้อที่ 1,800 ตารางเมตร. รอบๆสนามฝึกเต็มไปด้วยต้นไม้สูงซึ่งทำหน้าที่เหมือนแนวรั้วตามธรรมชาติ
ถ้ามองจากจุดกึ่งกลางลานจะเห็นเป็นพื้นสี่เหลี่ยมจัตุรัสต่อกันสี่ผืน พื้นสนามทำมาจากหินสีเทา
บริเวณรอบ ๆ เวทีเต็มไปด้วยรุ่นเยาว์และผู้คุ้มกันของพวกเขา มีหลายคนที่ยืนกันเป็นกลุ่ม และมีไม่กี่คนที่ทำตัวเป็นหมาป่าเดียวดาย หลายคนอยู่ในอาการตื่นเต้นและมีบางคนที่ต่างออกไป
ไม่ว่าจะเป็นสีเสื้อ อายุ ภูมิหลังของพวกเขา ทุกๆอย่างดูจะแตกต่างกันหมด บางคนอายุเพียง 12 ปี ในขณะที่บางคนก็อยู่ในช่วงสุดท้ายของวัยรุ่น
ผู้คนส่วนใหญ่ที่มาล้วนเป็นคนลำบากยากจนที่น่าสงสาร ในขณะที่มีเพียงส่วนน้อยที่มาจากตระกูลร่ำรวยหรือขุนนาง เราสามารถแยกแยะได้ชัดเจนจากเสื้อผ้าที่สวมใส่
ทุกๆคนต่างกำลังพูดคุยปรึกษากัน ...
"วันนี้เป็นวันพิเศษ จะต้องเป็นวันที่พวกเราได้เริ่มต้นเดินทางไปสู่ความเป็นอมตะ"
"ข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก ข้าฝึกฝนร่างกายของข้าตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ข้าแน่ใจว่าข้ามีความแข็งแกร่งอยู่มากกว่า 1 เนวอน" (เนวอนคือหน่วยวัดความแข็งแกร่งในเรื่องนี้)
"หืม ... ความแข็งแกร่งของข้าคือ 1.3 เนวอน ข้าหวังว่าข้าจะได้รับเลือก ... "
"ใช่แล้ว ... เวลาจะเป็นตัวพิสูจน์"
มีบางคนพยายามคุยโม้โอ้อวดเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของพวกเขา ในขณะที่คนอื่นๆก็พูดคุยแต่เรื่องลามก ชีวิตพวกเขาช่างไร้ค่าจริงๆ.....
เหมือนกับนิยายดราม่าทุกเรื่องที่ข้างๆสนามฝึกจะต้องมีเด็กคนหนึ่งยืนพิงต้นไม้ เสื้อผ้าของเขาดูสกปรกและไม่มีใครอยู่รอบตัวเขา เขากำลังจมอยู่ในความคิดของเขา ... ในโลกที่เงียบสงบของเขา
"สักวัน ... ข้าจะกลายเป็นอมตะและมีฮาเร็มเป็นของฉันเอง ... " เขาพึมพำ
"หืม ... อย่ากัดไปมากเกินกว่าที่เจ้าจะเคี้ยวได้" โลกที่สงบสุขของเขาถูกทำลายโดยเสียงพูดจากที่ไหนสักแห่ง (แปลว่า อย่าทำในสิ่งที่เกินความสามารถของตน)
เด็กชายรู้สึกโกรธเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูด แต่เมื่อเขาหันศีรษะไปหาคนที่พูดอย่างหยาบคายใส่เขา เขากลับรีบก้มหัวและคุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและพูดว่า
"นายท่านพูดถูกแล้ว ข้ามันโง่เขลาเบาปัญญา โปรดให้อภัยให้แก่ข้าด้วย"
ตรงหน้าเด็กชายปรากฏกลุ่ม 5 คน คือ หัวหน้าตระกูลซี, ลูกสาวของเขา,อาวุโสเขี้ยวขาว,เฟลิกซ์ที่กำลังสับสนและชายชราคนหนึ่ง
"หัดรู้สถานะของตัวเองซะบ้าง ออกไปให้พ้นจากสายตาของข้าเดี๋ยวนี้!" หัวหน้าเอ็ดก้าตะโกนขณะที่เขาชี้นิ้วไปที่ทางออก
"แต่นายท่าน ข้าต้องการที่จะเข้าร่วมในการคัดเลือก" เด็กชายพยายามขอร้อง
"แกกล้าเถียงข้าหรอ ออกไปจากที่นี่ก่อนที่ข้าจะลงแส้เจ้าจนตาย!" เอ็ดก้ากล่าวขณะที่เขาเตะเด็กชาย
"เข้าใจแล้ว นายท่าน ... " เขากล่าวขณะที่เขาวิ่งออกจากสนามฝึกในขณะที่กำลังร้องไห้
'เด็กขอทานคนนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างค่อนข้างพิเศษ .... '
"เจ้าไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรอ" อาวุโสเขี้ยวขาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"นายท่าน อันที่จริง เจ้านั่นเป็นผลลัพธ์จากการที่ข้าเมา"
"ฮ่า ฮ่า ๆ ๆๆๆๆๆ” อาวุโสเขี้ยวขาวหัวเราะอย่างแดกดัน
"มันเป็นอย่างที่ท่านคิดนั้นแหละ ..... " เอ็ดก้ากล่าวในขณะที่เขาเห็นท่าทางของอาวุโสเขี้ยวขาว
ที่บนเวทีชายชรา เดินขึ้นมาและเริ่มกล่าวด้วยเสียงดัง
"เงียบ!" เขาตะโกนใส่ฝูงชน
ความสนใจของทุกคนหันเหไปยังเวทีทันที เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงคำรามและไม่มีเสียงพูดคุยรบกวนให้ได้ยินอีก ...
"ดีมาก ขอเข้าเรื่องสำคัญเลยแล้วกัน ตามที่พวกเจ้าเคยได้ยินมา วันนี้เป็นวันคัดเลือกที่จะเกิดขึ้นแบบสุ่มในทุกๆปี ถ้าใครในหมู่พวกเจ้าได้รับเลือก พวกเขาจะกลายเป็นคนที่ร่ำรวยและทรงพลัง นอกจากนี้พวกเขาจะได้รับ 100 เหรียญทองเป็นรางวัล”
“ตอนนี้ข้าขอแนะนำให้รู้จักกับ ผู้อาวุโสเขี้ยวขาว ผู้ที่จะให้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการทดสอบครั้งนี้”
เมื่อชายชราพูดจบ เขาก็หันหน้าไปคารวะอาวุโสเขี้ยวขาว อาวุโสเขี้ยวขาวก้าวขึ้นบนเวทีอย่างช้าๆและเริ่มพูดอย่างสงบ ...
"ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าทุกคนต้องเสียเวลาไปกับเรื่องงี่เง่านี่ ชื่อของข้าคือเขี้ยวขาวและข้าเป็นตัวแทนจากวิทยาลัยอิมพิเรียล วิทยาลัยหมายเลขหนึ่งของราชอาณาจักร
“ไม่ใช่ทุกคนจะได้รับโอกาสในฐานะนักเรียนของวิทยาลัย แต่บุคคลที่ได้รับเลือกบางคนอาจจะเป็น ภารโรง, คนครัว, หรือผู้ช่วยนักวิจัย และงานที่ดูไร้ค่าอื่น ๆ
“แต่หากพวกเจ้าต้องการฝึกบ่มเพาะ พวกเจ้าสามารถทำได้ในเวลาว่างจากงาน ถ้าผู้ใดมีพรสวรรค์สูงส่งและมีความเข้าใจในการบ่มเพาะสูง เจ้าอาจได้ศึกษาในวิทยาลัย ตอนนี้ข้าให้เวลา 1 นาทีสำหรับพวกเจ้า ลองตัดสินใจว่าเจ้าต้องการจะมีส่วนร่วมในการคัดเลือกครั้งนี้หรือไม่ ...”
หลังจากแจ้งให้ทุกคนทราบเกี่ยวกับข้อมูลที่สำคัญอาวุโสเขี้ยวขาวก็หยุดพูดและปิดตาลง .....
ฝูงชนตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย เมื่อพวกเขาตระหนักถึงความจริงที่ว่าพวกเขาอาจมีโอกาสน้อยมากในการกลายเป็นผู้ทรงพลังอมตะ พวกเขาเริ่มพูดคุยกันอย่างเคร่งเครียด
"นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน ข้าอาจโดนคัดเลือกเพื่อไปเป็นภารโรงงั้นหรอ"
"ข้าก็คิดเหมือนเจ้า พวกเรานั้นคืออัญมณีที่รอการค้นพบไม่ใช่หรือ?"
"ข้าจะออกไปจากที่นี่!"
ผู้เยาว์หลายคนเริ่มโกรธ เมื่อพวกเขาตระหนักถึงสถานการณ์ของพวกเขา และพวกเขาต้องการจะออกไปจากลานทดสอบ แต่ชายชราคนหนึ่งกลับหยุดพวกเขา
“ดูเหมือนว่ามีหลายคนที่มองโลกในแง่ดี”
"พวกโง่เหล่านี้ช่างไม่รู้อะไรเลย ข้าเคยได้ยินเรื่องเล่าของภารโรงที่กลายมาเป็นผู้อมตะ หลังจากที่เข้าทำงานที่วิทยาลัยมา 30 ปี ข้าไม่สนใจว่าต่อให้ข้าต้องเริ่มจากการเป็นภารโรง"
"เจ้าพวกที่ถอดใจช่างโง่เขลายิ่งนัก ข้าว่าสมองของพวกมันคงจะมีปัญหา จากหนังสือที่ข้าได้อ่านมาเมื่อเจ้าได้เข้าไปในที่แห่งนั้น ต่อให้เจ้าเป็นแค่ผู้ช่วยของนักวิจัยหรือนักเล่นแร่แปรธาตุ หากเจ้ามีความขยันหมั่นเพียรเรียนรู้ เจ้าจะได้กลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับนักบุญแน่นอน ไม่มีอะไรดีไปกว่าการทำงานกับนักเล่นแร่แปรธาตุ"
"พวกเจ้าทั้งคู่มีความฝันอันยิ่งใหญ่ ต่างจากข้าที่แค่อยากจะเป็นพ่อครัว และถ้าข้าได้รับเลือก ข้าจะได้มีเงินทองสักที"
การพูดคุยสนทนาเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆกำลังเกิดขึ้นทั่วเวที พวกเขาส่วนใหญ่แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน ขณะที่ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังมองโลกในแง่ดี .... เพราะพวกเขามั่นใจในความสามารถของตัวเอง
"หมดเวลาพูดคุยแล้ว ผู้ที่ไม่ต้องการจะรับการทดสอบยืนแยกไปทางซ้าย ส่วนผู้ที่ตัดสินใจที่จะเข้ารับการทดสอบยืนแยกไปทางด้านขวา ปฏิบัติ!"
ผู้อาวุโสเขี้ยวขาวกล่าว
ผู้คนส่วนใหญ่เลือกไปทางด้านซ้าย ขณะที่มีคนจำนวนน้อยเริ่มเคลื่อนที่ไปทางด้านขวา ภายในไม่กี่นาทีทุกคนก็ยืนอยู่ในที่ๆตัวเองคิดว่าเลือกถูกต้อง
"เจ้าพวกขี้ขลาดที่อยู่ทางด้านซ้าย ไปวิ่งรอบสนามฝึก 100 รอบ ผู้ที่ไม่ทำจะถูกลงโทษโดย ตระกูลซี ย้ายก้นพวกแกไปได้แล้ว ... " ผู้อาวุโสเขี้ยวขาวกล่าวด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา การกระทำของเขาช่างดูโหดร้ายจริงๆ .....
'...'
'...'
'...'
ทุกคนที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของผู้อาวุโสเขี้ยวขาวด้วยใบหน้าว่างเปล่า ๆ ...
"ได้ยินกันไม่ชัดหรอ? ย้ายก้นไปเดี๋ยวนี้ หรือพวกเจ้าอยากถูกข้าลงโทษ ข้าบอกได้เลยว่ามันจะเป็นการลงโทษที่พวกเจ้าไม่มีวันลืม" ผู้อาวุโสเขี้ยวขาวพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงของเขาให้ความรู้สึกหนาวเหน็บและเต็มไปด้วยความรู้สึกชวนสยองเกล้า
ทุกคนที่อยู่ฝั่งซ้ายเริ่มออกวิ่งด้วยความรู้สึกผิดหวัง
"ยังก็ตาม พวกเจ้าที่อยู่ฝั่งซ้ายทุกคน อันที่จริงข้าแค่ต้องการเล่นตลกกับพวกเจ้าเท่านั่น ..... " ผู้อาวุโสเขี้ยวขาวพูดออกมาทันทีหลังจากที่พวกเขาเริ่มวิ่ง
'...'
'...'
'...'
ลุงบ้าไปแล้ว
