Chapter 261: กลับบ้าน
Chapter 261: กลับบ้าน
บอสซันนั้นตกตะลึงกับคำพูดของพวกเขา เขาไม่ได้คาดคิดว่ากลุ่มผู้คนพวกนี้ต้องการที่จะฆ่าเจียงลู่ฉี ตัวตนของเจียงลู่ฉีนั้นยั่วยุบอสซัน มันจะเป็นเหตุการณ์ที่มีความสุขที่เจียงลู่ฉีนั้นยั่วยุตัวตนของกองทัพ เขานั้นมีชะตาที่จะต้องตาย เนื่องจากว่าเขานั้นท้าทายอำนาจของฉู่
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นโอกาสที่สวรรค์ส่งมา บอสซันนั้นก็ครุ่นคิดอย่างมากถึงการที่จะได้รับผลประโยชน์ที่มากที่สุด “เจียงลู่ฉีนั้นร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ ที่มีนาสกุลว่า ซู ถ้าฉันฆ่าเขา เจ้าหน้าที่คนนั้นก็ตอบโต้ แล้วนายจะป้องกันฉันได้ยังไงกัน? นอกจากนี้แล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันช่วยนาย?”
“ไม่ต้องกังวลไป และผลประโยชน์นั้นจะดีอย่างมาก!’ชายคนนั้นยิ้ม”ไม่ว่าเนื้อกลายพันธุ์หรืออาวุธ นายสามารถได้รับอะไรก็ได้ที่นายต้องการ พวกเราจะให้พวกมันกับนาย”
เมื่อได้ยินคำตอบ ตาของซันก็โตขึ้น
เขตเย่นั้นเป็นแค่เมืองเล็กๆ และบอสซันนั้นก็พบปืนแค่ในสถานีตำรวจท้องถ่าน เขานั้นอิจฉาอย่างมากกับอาวุธของกองทัพ สำหรับเนื้อกลายพันธุ์นั้น ยิ่งมีมากก็จะยิ่งจะดี
บอสซันคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งและหลังจากนั้นเขาก็พยักหน้า “เยี่ยม! ถ้างั้นตกลง!”
..
ในเขตเย่ทิศตะวันตก นั้นก็มีอดีตร้านซักผ้า แต่มันได้ถูกเปลี่ยนชื่อไป บนประตูมันมีลายมือที่ถูกเขียนไว้ว่า ห้องโถงซักผ้า มันถูกขยายกว้างขึ้น และมันก็นำไปยังริมคลองและมันถูกไว้ใช้ซักเสื้อผ้า ตามปกติแล้ว เสื้อผ้าพวกนี้นั้นเป็นของผู้คนที่อยู่ในพระราชวัง
มันไม่มีทางอื่นนอกจากการล้างมันด้วยมือ ดังนั้นมันจึงค่อนข้างยาก พื้นดินนั้นเต็มไปด้วยโคลน ดังนั้นไม่มีใครจะมา นอกจากผู้ดูแล อย่างไรก็ตาม วันนี้นั้นแตกต่างออกไป ก็มีรถสองคันปรากฏขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด รถนี้นั้นเป็นของพระราชวังและก็มีรถมินิบัสที่ไม่คุ้นเคยอีกคันหนึ่ง
ยามก็ลงจากรถและเขาก็วิ่งไปยังประตูเพื่อแจ้งให้กับนายประตู เขามองไปที่รถมินิบัส ก่อนที่จะเข้าไปด้านใน
รถมินิบัสก็หยุดลงก่อนที่จะถึงทางเข้าของห้องโถงทำความสะอาด และพวกเขาก็ลงจากรถ เจียงลู่ฉีก็มองไปที่ประตูและเขาก็เยาะเย้ย “นั่นมันชื่อที่ ‘ยอดเยี่ยม’ อะไรเช่นนี้”
ผู้หญิงบางคนจ้องไปที่พวกเขาอย่างลังเลใจ เมื่อพวกเขานั้นสวมเสื้อที่สะอาดพวกนั้น หรือว่าบางทีพวกเขานั้นจะไม่ได้มาจากพระราชวัง? มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อที่จะได้พบกับคนอื่นที่สะอาดแบบนี้ หลังจาทกวันโลกาวินาศ
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง นายประตูก็ออกมาพร้อมกับคนอีกสองคน ทั้งคู่นั้นดูเหมือนเต็มไปด้วยความสับสนและความตื่นตระหนก
ด้านหน้านั้นมีหญิงสาวเยาว์วัยที่สกปรก ที่ซึ่งกำลังกระซิบกับหญิงที่แก่กว่าที่ตามอยู่ด้านหลัง “แม่ ไม่ต้องกังวลไป พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิด” พูดตามจริงแล้ว ผู้หญิงทุกคนนั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจ ครั้งสุดท้าย หญิงสาวที่ชื่อหลี่ฟางนั้นถูกส่งไปยังพระราชวังและบอสซันนั้นก็ข่มขืนเธอ
หญิงที่มีอายุนั้นจับมือหญิงสาวเยาว์วัยแน่นหนา ซึ่งเป็นคนที่กังวลด้วยเช่นกัน
แม้กระทั่งก่อนวันโลกาวินาศ ทุกคนก็พิจารณาว่าบอสซันนั้นเลวร้ายและหื่นกาม ไม่มีใครต้องการที่จะคุยกับเขาและนี่คือเหตุผลที่เขานั้นยังไม่มีภรรยาเป็นเวลาหลายปี โชคร้ายที่เขานั้นกลายเป็นผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติระดับสูงหลังจากกระบาดของไวรัส..
นายประตูพูด “นี่คือพวกเธอ”
ยามประตูก็รีบต้อนรับพวกเธอ “เธอทำงานหนักแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดของพวกนั้นแล้ว ผู้หญิงทั้งสองคนก็ตกตะลึง ดั่งคำเฒ่าคำแก้ที่ว่า “เมื่อเกิดเรื่องดีๆขึ้น ก็ต้องระวังถึงเรื่องเลวร้าย”
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ก็มีชายคนหนึ่งเดินมาหาพวกเธออย่างมีความสุข เขานั้นเมินเฉยยาม และหลังจากนั้นก็พูดขึ้น “พี่ฮาน!?”
น้ำเสียงของชายคนนี้แปลกประหลาดอย่างมาก แต่มันก็คุ้นเคยในเวลาเดียวกัน ร่างกายของซูฉานนั้นสั่นสะท้าน ไม่มีใครที่เรียกเธออย่างนั้นเป็ฯเวลานานแล้ว เธอนั้นทั้งประหลาดใจและหวาดกลัวไปพร้อมๆกันแล้วเธอก็มองไปที่เขา
ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอนั้นเหมือนกับเป็นคนแปลกหน้าในแวบแรก แต่หลังจากนั้นความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับเขามากมายนั้นก็ปรากฏขึ้นเป็นจำนวนมากในสมองของเธอ ซูฮานเปิดปากและถามอย่างไม่มั่นใจ “นายคือ.....ลู่ฉีน้อย?”
“ใช่ ผมเอง!”เจียงลู่ฉีพยักหน้า
ถึงแม้ว่ารูปลักษณ์ของซูฮานนั้นจะสกปรก ในดวงตาของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่เหมือนกับในความทรงจำของเจียงลู่ฉี
ซูฮานนั้นสั่นสะท้าน แต่เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี แล้วก็มองไปที่เจียงลู่ฉีและเจียงจู้อิง ป้าของพวกเขานั้นยืนอยู่ข้างลูกสาวของเธอก็ตกตะลึงไปพร้อมๆกัน หลังจากผ่านไปหลายวินาที หญิงสาวทั้งสองคนก็ร้องไห้โฮอออกมา!
“ลู่ฉีน้อย…ดีแล้ว…ดีแล้ว”
เจียงลู่ฉีสังเกตว่านิ้วมือของพวกเธอนั้นขาวและพวกมันก็เต็มไปด้วยผิวหนังที่ด้านหยาบและยังไม่ได้รับการรักษา
“นายก็เห็นว่าพวกเรานั้นพบพวกเธอแล้ว…”ยามก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงกลั้นหัวเราะ
“ออกไปจากสายตาของฉันซะ!”เจียงลู่ฉีตะโกนและหลังจากนั้นเขาก็พูดกับป้าและลูกพี่ลูกน้องของเขา “พวกเราควรไปได้แล้ว ผมจะพาพี่กลับบ้าน”
“กลับบ้าน?”ซูฮานถามอย่างสับสน “แต่พวกเรายังทำงานของพวกเราไม่เสร็จเลยนะ…”
“พี่ไม่จำเป็นที่จะต้องทำมันอีกแล้ว”เจียงลู่ฉีตอบและหลังจากนั้นเขาก็พาป้าและพี่สาวของเขาออกมาจากห้องโถงซักผ้า ซูฮานและแม่ของเธอนั้นรู้สึกว่าพวกเธอนั้นฝันไป เมื่อพวกเธอพบว่ารถมินิบัสนั้นเป็นบ้านเคลื่อนที่ที่เลิศหรู มันก็ทำให้พวกเธอตกตะลึงอีกครั้ง
ป้าของพวกเธอมองมาที่เจียงลู่ฉีและเจียงจู้อิงด้วยความหวาดกลัวและพูด “ทำไมเธอถึงมายังเขตเย่กัน? บอสซันจะยึดรถมินิบัสที่หรูหราของเธอไป! นอกจากนี้ หยิงน้อยนั้นก็สวยมากเกินไป! นั่นเป็นคำสาป หลังจากวันโลกาวินาศ…”
“ป้าคะ ใจเย็นๆ พวกเรานั้นทรงพลัง”เจียงจู้อิงพูด
ถึงแม้ว่าซูฮานนั้นจะยังเยาว์วัย เธอก็มีการวิเคราะห์และตัดสินคนได้ดี เธอนั้นเดาว่าเจียงลู่ฉีนั้นอาจจะเป็นผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติ มิฉะนั้นเขาก็ไม่สามารถที่จะมีชีวิตที่ดีงามแบบนี้ได้หลังจากวันโลกาวินาศ นอกจากนี้ เจียงจู้อิงนั้นก็คงเป็นผู้ที่มีพลังเหนือธรรมชาติด้วยเช่นกัน เนื่องจากว่าเธอสังเกตอาวุธที่พิเศษตรงเอวของจู้อิง
เมื่อเห็นทั้งสองคนนั้นมีผิวสีเหลือง เจียงลู่ฉีก็หยิบขวดเครื่องดื่มออกมาสองขวดและพูด “เพลิดเพลินกับมันไปเถอะครับ”ที่จริงแล้ว เครื่องดื่มพวกนี้ก็สามารถที่จะพิจารณาว่าเป็นของหรูหราด้วยเช่นกัน
ซูฮานนั้นมั่นใจกับการคาดเดาของเธอ เนื่องจากเจียงลู่ฉีสามารถเอาของพวกนี้ออกมาอย่างง่ายดาย
“ลุงของผมอยู่ที่ไหนกัน?”เจียงลู่ฉีถาม
อย่างไรก็ตาม ซูฮานและแม่ของเธอไม่ได้พูดอะไร พวกเธอนั้นเพียงแค่สบตากันอย่างเจ็บปวด เจียงลู่ฉีก็เข้าใจ…
“พ่อของฉัน เขา....กลายเป็นซอมบี้”ซูฮานพูด
มันไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจเลย..
เจียงลู่ฉีรู้สึกว่ามีก้อนหินใหญ่ทับลงมาที่หัวใจของเขาซึ่งทำให้มันหนักอึ้งและเขาก็เงียบอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากผ่านไปสักพักเขาก็พูด “กลับบ้านกันก่อนเถอะ”
“ลู่ฉีน้อย บ้านของพวกเราไม่ได้ไปทางนี้”ป้าของเขาพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน เธอนั้นกำลังพูดถึงสลัมอยู่
ซูฮานนั้นก็ค่อยๆเดาออกว่าพวกเธอนั้นกำลังไปที่ไหน ดังนั้นหัวใจของเธอจึงเต้นระรัว!
เมื่อรถมินิบัสมาหยุดอยู่ที่ด้านหน้าประตูของบ้านลุง ซูฮานก็ช่วยแม่ของเธอลงจากรถ พวกเธอนั้นยังคงรู้สึกว่าพวกเธอนั้นยังฝันไปอยู่
“บ้านนี้ถูกจัดให้เป็นบ้านของคนอื่นไปแล้ว”ซูฮานพูด
“ไม่ต้องกังวลไป มันจะกลับไปเป็นของเจ้าของที่แท้จริงแล้ว”เจียงลู่ฉีพูด
เจียงลู่ฉีเชื่อว่าคนพวกนั้นจากไปแล้ว แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตู มันก็เต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง เฟอร์นิเจอร์ที่ผุพัง และก็มีร่องรอยไพ่ที่ถูกทิ้งไว้เกลื่อนกลาด และก็มีมือถือจำนวนมากอยู่บนพื้น มันเหมือนกับเป็นถังขยะ
“ไอ้เหี้...! พวกเขารู้ว่าพวกเราจะกลับมา ดังนั้นพวกมันจึงทำให้เละแบบนี้!”เมื่อเห็นบ้านที่ยุ่งเหยิง เจียงจู้อิงก็โกรธ
แต่ซูฮานและแม่ของเธอนั้นรู้สึกมีความสุขอย่างมากเมื่อพวกเธอสามารถกลับมายังบ้านของพวกเธอได้
“พี่สาวฮานและคุณป้า พวกท่านสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้”เจียงลู่ฉีพูด
พวกเธอพยักหน้าและรู้สึกมีความสุขจากหัวใจอย่างมาก
ซูฮานมองไปที่เจียงลู่ฉีพร้อมกับด้วยความเคารพ แต่พวกเธอก็ยังคงสงสัยว่าเจียงลู่ฉีนั้นประสบความสำเร็จมากมายขนาดนี้ได้ยังไง
