Chapter 118: ยังไงมันก็ไม่ใช่นายอยู่ดี
Chapter 118: ยังไงมันก็ไม่ใช่นายอยู่ดี
เมื่อคิดอีกทีหนึ่ง....มันเป็นเรื่องง่ายที่จะพูด แต่เป็นเรื่องยากที่จะทำ...
หวังหยู่นั้นมาจากตระกูลที่มีศิลปะการต่อสู้เก่าแก่ ดังนั้นเขาจึงใช้กำลังในการแก้ไขปัญหาบ่อยครั้ง การใช้สมองในการวางแผนเพื่อจัดการผู้เล่นเหล่านี้นั้นไม่ได้ง่ายดายไปกว่าการสู้กับบอสเลย!
หยางนัวนั้นก็ไม่ได้ดีไปกว่าหวังหยู่สักเท่าไหร่ เธอนั้นก็เติบโตมาในเส้นทางเดียวกัน นอกจากนี้ สติปัญญาและความชาญฉลาดนั้นเป็นสองสิ่งที่แตกต่างกัน ในสถานการณ์แบบนี้ คนที่เหี้ยมโหดและมีเล่ห์เลี่ยมนั้นมีประโยชน์มากกว่าเทพเจ้าที่เชี่ยวชาญกลยุทธ์ที่สามารถคาดเดาการเคลื่อนไหวของศัตรู
หวังหยู่นั้นฆ่าและปล้นหนึ่งในผู้นำของรากจักรพรรดิไป สำหรับพวกอันธพาลท้องถิ่นในเมืองวาติกันนั้น พวกเขานั้นก็จะฆ่าหวังหยู่เมื่อเห็นในทันที การเดินเข้าไปและขออนุญาตเข้าไปด้านในนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
การล่อพวกเขาออกจากมหาโบสถ์งั้นเหรอ? นั่นมันเลวร้ายยิ่งกว่าซะอีก พวกเขานั้นไม่รู้ว่ามีผู้เล่นที่หลบซ่อนอยู่มากเท่าไหร่ ไม่สำคัญหรอกว่าหวังหยู่นั้นเก่งกาจมากเท่าใด เขานั้นก็ไม่มั่นใจที่จะต่อสู้กับกิลด์ทั้งกิลด์ด้วยตัวของเขาเพียงคนเดียวอยู่ดี
หลังจากครุ่นคิดเป็นเวลานับชั่วโมง หวังหยู่ก็ถามขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “มีความคิดดีๆขึ้นยัง?”
“ไม่....ฉันเดาว่าพวกเราจะต้องฆ่าพวกเขาทั้งหมด!”หยางนัวตอบกลับ
“เหี้..! และฉันก็คิดไปว่าเธอมีสมอง!’หวังหยู่บ่น หญิงสาวคนนี้นั้นเป็นเหมือนกับเขา เขาก็เปิดรายชื่อเพื่อนขึ้น หวังหยู่ก็ส่งข้อความหาไร้ความกลัวและถอนหายใจ”ตั้งแต่ที่มันเป็นแบบนี้ พวกเราก็เพียงแค่ถามหาความช่วยเหลือแค่นั้นเอง!”
ไร้ความกลัวนั้นเป็นคนที่เจ้าเล่ห์อย่างมากและมีวิธีกลโกงมากมาย ดังนั้นถ้าเขานั้นไม่มีวิธีการแก้ไขปัญหาละก็ หวังหยู่ก็จะมุ่งไปข้างหน้าและกวาดล้างสังหารพวกมันลง
“นายมีผู้ให้คำแนะนำด้วยเหรอ?”หยางนัวอ้าปากตกตะลึง
“เอ่อ...ผมเดาว่าเธอสามารถเรียกแบบนั้นได้?”หวังหยู่ตอบกลับ มันต้องใช้พลังในการควบคุมตัวเองอย่างมากที่จะไม่บอกว่าไร้ความกลัวนั้นเป็นแค่ไอ้ขี้เมาคนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่เขาถามหาความช่วยเหลือจากไร้ความกลัว ถ้างั้นการเรียกเขาว่าไอ้ขี้เมานั้นก็หมายความว่าหวังหยู่นั้นไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับขยะแบบเขา…
“น้องไร้ความกลัว! นายเป็นยังไงบ้างช่วงหลายวันที่ผ่านมานี่? แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ชั่วโมงเดียว แต่ผมก็คิดถึงนาย!’เมื่อใครบางคนถามหาความช่วยเหลือ มันก็เป็นเรื่องธรรมชาติที่หวังหยู่นั้นจะชมเขาซักเล็กน้อย
“ไอ้เหี้... นายเมาอยู่งั้นเรอะ? ถ้านายมีเรื่องที่จะพูดก็พูดมาซะ! นายไปเจอปัญหาที่แก้ไขไม่ได้มาใช่ไหม? ฉันไม่สามารถที่จะเชื่อได้เลยว่านายจะเจอปัญหาที่นายไม่สามารถแก้ไขมันได้เนี่ย!”
คนที่ชาญฉลาดนั้นแตกต่างออกไปจริงๆ หวังหยู่นั้นไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไร ไร้ความกลัวก็รู้แล้วว่าเขานั้นกำลังมีปัญหาอยู่!
“โอเค นายจำได้ใช่ไหมว่าผมนั้นกำลังทำเควสอยู่? ดังนั้นมันก็เป็นแบบนี้…”หวังหยู่อธิบายสถานการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ที่เขาพบกับหยางนัว
“เหอะ นายไม่สามารถที่จะแก้ไขปัญหาง่ายๆแบบนี้ได้และนายก็ยังเรียกตัวเองว่าผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่งในเกมอีกงั้นเรอะ?”ไร้ความกลัวตอบกลับอย่างเยาะเย้ยหลังจากที่หวังหยู่อธิบายเสร็จ
“นายมีวิธีแก้ไขปัญหาไหม?”
“ใช่! แต่ก่อนอื่นเลย ใครในพวกเราที่ยอดเยี่ยมที่สุดกัน?”
“นาย...นายเป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในนิกายซวนเฉิน!’หวังหยู่กัดฟันตอบกลับ ไอ้บัดซบนี่มันหน้าด้านจริงๆ!
“ฮ่าๆ! ตั้งแต่ที่นายเป็นคนซื่อสัตย์ ถ้างั้นฉันจะให้คำแนะนำกลับไปละกัน! เคยได้ยินเกี่ยวกับการยืมมือคนอื่นมาฆ่าไหม?”ไร้ความกลัวหัวเราะอย่างมีความสุข
“ผมไม่ได้ไปโรงเรียนมา โอเคไหม? ถ้านายมีเรื่องที่จะต้องพูดละก็พูดให้ชัดเจนที! ผมไม่ได้มีเวลาเหลือมากแล้ว!”หวังหยู่กราดเกรี้ยว
“หึ! นายคิดว่าผู้เล่นในกิลด์พวกนี้หวาดกลัวมากที่สุดกัน?”ไร้ความกลัวถาม
“ไม่ใช่ว่าเป็นผมงั้นเหรอ?”
“…”คำตอบที่หน้าด้านของหวังหยู่นั้นทำให้ไร้ความกลัวมึนงง หลังจากผ่านไปชั่วขณะ ไร้ความกลัวก็ฟื้นสติและด่า “นายอย่าหลงตัวเองให้มากซะดีกว่า! ถ้าพวกเขาหวาดกลัวนาย พวกเขาจะไม่พยายามปิดกั้นเส้นทางนายหรอก! พวกเขานั้นหวาดกลัว NPC ในมหาโบถส์ต่างหาก!”
“โอเค? ถ้างั้น? มันจะช่วยอะไรได้กัน?”หวังหยู่ถามอย่างสับสน นี่ไม่ใช่เมืองรัตติกาล ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถสั่งNPCไปฆ่าผู้เล่นพวกนั้นได้
“นายจำไม่ได้หรือไง? ว่าการทำเสียงดังในมหาโบถส์นั้นจะลดแต้มคุณธรรมของนายลง! ก็เพียงแค่โยนพลุไฟเข้าไปด้านใน! แล้วนายคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกันละ?”
“แล้วผมจะคิดอย่างอื่นได้ยังไง? นอกจากผมคิดว่าผมจะตาย! และหลังจากนั้นผมก็จะไปฆ่านายอย่างแน่นอนด้วย!”ใบหน้าของหวังหยู่นั้นดำมืดลงเมื่อเขาได้ยินคำแนะนำของไร้ความกลัว ไม่ใช่เพียงแค่มันมีประโยชน์สักเล็กน้อย มันก็จะนำพาให้หวังหยู่นั้นถึงแก่ความตาย!
“ฉันไม่ได้บอกให้นายขว้างมันไปนี่? ให้หญิงสาวที่อยู่ข้างนายทำมันซะ! เธอนั้นมีผ้าคลุมที่ปกปิดตัวตนอยู่ใช่ไหม? ดังนั้นส่งมันให้กับเธอ!”ไร้ความกลัวรีบเพิ่มเติมเข้าไป
“นายมั่นใจว่ามันจะเวิร์คใช่ไหม?”
“แน่นอน! เธอนั้นกำลังถือก้อนหินปีศาจศักดิ์สิทธิ์อยู่ใช่ไหม? ตั้งแต่ที่เธอสามารถเดินเข้าไปด้านในได้โดยปราศจากยามที่จะพุ่งมาหาเธอแล้ว ถ้างั้นการที่เธอขว้างพลุไฟ ก็จะไม่โดนจับใช่ไหมละ?”
“นั่นมันถูกแล้ว!”
เมื่อปิดช่องแชทแล้ว หวังหยู่ก็หันกลับไปมองหยางนัว
“ดังนั้น? นายมีความคิดแล้วงั้นเหรอ?”หยางนัวรีบถาม
“ผมมีแล้ว!”หวังหยู่ตอบกลับและหลังจากนั้นก็อธิบายแผนการของไร้ความกลัว
“ผ้าที่ปกคลุมฉันสามารถปกปิดตัวตนได้ แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะหลอกระบบได้!’หยางนัวขมวดคิ้ว
“ตามที่เพื่อนของผมพูด การที่หลอก NPC นั้นไม่ได้แตกต่างไปจากการหลอกระบบเท่าไหร่หรอก! ไม่ต้องกังวลหรอก เพท่อนของผมนั้นอาจจะไม่ใช่คนที่สุภาพเรียบร้อย แต่การกระทำของเขานั้นน่าเชื่อถือได้อย่างแน่นอน!”หวังหยู่สาบานอย่างมั่นใจ
“มีความสามารถขนาดนั้นงั้นเหรอ? ชื่อของเขาคืออะไรกัน?”
“เรียกเขาว่าไอ้เหี้...!”หวังหยู่บ่นและคิดกับตัวเอง “เมื่อฉันกลับไป รอดูละกันว่าใครคือคนที่ยอดเยี่ยมที่สุด!”
“ดังนั้น….ให้ฉันขว้างมันเลยงั้นเหรอ?”หยางนัวถาม
“รอก่อน!”หวังหยู่หยุดหยางนัวและก็ส่งพลุไฟอีกหลายชิ้นให้กับเธอและประทัดไฟและหลังจากนั้นก็วิ่งหายไปจากสายตาของเธอก่อนที่จะส่งข้อความให้เธอ “โอเค ไปได้!”
เอกรังสีรุ่งอรุณนั้นกำลังนำผู้เล่นหลายคนของรากจักรพรรดิเฝ้าทางเข้าของมหาโบสถ์อยู่เพื่อล้างแค้นให้กับนายน้อยปักกิ่ง ทันใดนั้นเสียงระเบิดจำนวนมากก็ดึงเขาหลุดออกมาจากห้วงความคิด
{แจ้งเตือนระบบ : กิลด์ของคุณนั้นทำลายความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าเมือง แต้มคุณธรรมของเมืองวาติกัน -10 มุมมองต่อNPC กับคุณนั้นจะไม่เป็นมิตร}
{แจ้งเตือนระบบ : กิลด์ของคุณนั้นทำลายความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าเมือง แต้มคุณธรรมของเมืองวาติกัน -10 มุมมองต่อNPC กับคุณนั้นจะมีท่าทางที่ต่างออกไปกับคุณ}
…
{แจ้งเตือนระบบ : กิลด์ของคุณนั้นทำลายความศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าเมือง แต้มคุณธรรมของเมืองวาติกัน -10 มุมมองต่อNPC กับคุณนั้นจะเกลียดชังคุณ}
แจ้งเตือนระบบนับสิบรายการก็ดังขึ้นมาอย่างฉับพลันและลดแต้มคุณธรรมของกิลด์ทั้งกิลด์ลง และทำให้พวกเขาที่ยืนอยู่กับNPC นั้นก็มองอย่างสับสนไปยังเอกรังสีรุ่งอรุณ
“ไอ้เหี้...? เกิดอะไรขึ้นกัน?”
“ฉันไม่รู้...พวกเรานั้นกำลังคุยในช่องแชทกิลด์อยู่!...หรือว่าพระเจ้านั้นสามารถมองช่องแชทพวกเราได้ด้วยงั้นเหรอ?”
“แต้มคุณธรรมของฉัน..”
ช่องแชทกิลด์ของรากจักรพรรดินั้นกลายเป็นยุ่งเหยิง เนื่องจากว่าพลุไฟพวกนั้นทำให้ผู้เล่นทั้งหมดในกิลด์รากจักพรรดิสูญเสียแต้มไปนับร้อยแต้ม ไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งไหนก็ตาม แม้กระทั่งสมาชิกที่ไม่ได้เล่นอยู่นั้นก็สูญเสียแต้มคุณธรรมของพวกเขาอีกด้วย!
แต้มคุณธรรมของเมืองบ้านเกิดนั้นจะทำให้ NPC ในเมืองนั้นจะสร้างปัญหาให้กับผู้เล่น ไม่ว่าพวกเขาจะรับเควสลับหรือไม่!
มันมีทางเดียวที่จะได้แต้มคุณธรรมก็คือการเคลียร์ดันเจี้ยน และแม้จะเป็นแบบนั้น พวกมันก็จะให้แต้มคุณธรรมเพียงแค่ 1-5แต้มต่อนหนึ่งครั้ง! ยิ่งไปกว่านั้น NPC ในเมืองวาติกันนั้นแตกต่างออกไปจากเมืองอื่น จากการสูญเสียแต้มคุณธรรมนับร้อยแต้ม นั้นทำให้สมาชิกของกิลด์รากจักรพรรดินั้นจะไม่สามารถอาศัยอยู่ในเมืองวาติกันได้อีกต่อไป..
เสียงระเบิดนั้นดังจนหวังหยู่ที่อยู่ถนนถัดไปได้ยิน หวังหยู่นั้นส่งข้อความไปถามสถานการณ์กับหยางนัว แต่เธอก็ไม่ได้ตอบกลับมา ตั้งแต่ที่เขาหวาดกลัวที่จะตรวจสอบมันด้วยตัวเอง หวังหยู่ก็ทำได้เพียงส่งข้อความหาไร้ความกลัวอีกครั้งหนึ่ง “ไร้ความกลัว นายมั่นใจนะว่ามันจะเวิร์ค?”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกัน? มันก็เป็นแค่การคาดเดาแค่นั้นแหละ! ฉันไม่เคยทำเรื่องแบบนี้มาก่อน!”ไร้ความกลัวตอบกลับตรงๆ
“เหี้...! มันเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนที่นายรู้จักนะ!”หวังหยู่ตะโกนอย่างโกรธเคือง
“นายจะหวาดกลัวทำไมกัน? ไม่ใช่นายที่ขว้างมันไปซะหน่อย เพื่อนนายตายนั้นดีกว่านายตายนะ!”
“ไร้ความกลัว ฉันต้องการที่จะพูดบางสิ่งที่เลวร้ายกับนายมากจริงๆ ฉันหวังว่านายจะไม่รังเกียจ!”หวังหยู่ระเบิด
“ถ้างั้นพูดออกมาซะ!”
“มึงนี่มันเป็นขยะสังคม ไอ้แม่เย็...ลูกกระxรี่เอ้ย!”
