บทที่ 40 ผู้หญิงหัวสูง

บทที่ 40 ผู้หญิงหัวสูง

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวันๆละ 6-7 ตอน

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

 

วันหนึ่งผ่านไปในพริบตา ก่อนที่พวกเขาจะตัวมันก็เป็นเวลาเลิกงานเสียแล้ว

"พี่ใหญ่ลี่ ไปร้องเพลงคาราโอเกะกันเถอะ"

จางเซี่ยวหยู่ยิ้มอย่างร่าเริงด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสาขณะกำลังใส่รองเท้าส้นสูง

เธอแต่งหน้าบางๆและสวมชุดสีฟ้าอ่อนซึ่งทำให้รูปร่างของเธอดูสง่างาม เธอแต่งตัวเป็นพิเศษเพื่อโอกาสนี้และดูสวยงาม

"ได้เลย"

ฉิงเฟิงพยักหน้าและเดินออกจากแผนกการขายพร้อมกับเธอ

เมื่อพวกเขาเดินผ่านแผนกรักษาความปลอดภัยที่ชั้นหนึ่งพวกเขาก็ผ่านมาเจอเจ้าอ้วนลั่วเฮา

"โย่ พี่ชาย เมื่อใดกันที่พี่จะพาฉันไปเลี้ยงข้าวเย็น?"

ลั่วเฮาดึงแขนของฉิงเฟิงและถาม

"งั้นก็ไปวันนี้ด้วยกันเลย  เราจะไปคาราโอเกะหลังจากกินเสร็จ"

ฉิงเฟิงยิ้มและพูดขึ้นมา เขาควรจะขอบคุณเจ้าอ้วนคนนี้อย่างถูกต้องเนื่องจากพวกเขามีชะตาต้องกันหลังจากที่พบกัน หลังจากความน้ำใจทุกอย่างของเจ้าอ้วนคนนี้ โดยเฉพาะการให้ยืมมอเตอร์ไซค์ของเขาอย่างไม่อิดออด

"โอ้ๆๆๆ , ฉันกำลังจะได้ไปกินข้าวกับสาวสวย ฉันชอบแหะ"

ลั่วเฮาลูบแก้มอ้วนๆของเขาและเปิดเผยให้เห็นความชั่วร้าย

เขาชอบกินและดื่ม แต่เขาเพิ่งเริ่มทำงานและยังไม่ค่อยมีรายได้ เขามีความสุขที่มีคนเลี้ยงเขา

ทั้งสามคนจึงเดินไปที่โรงแรมริเวอร์ซีนซึ่งอยู่ถัดจากบริษัท

River Scene Hotel สูง 10 ชั้นและได้รับการตกแต่งอย่างหรูหรา เป็นโรงแรมระดับสี่ดาวและเนื่องจากอยู่ใกล้กับบริษัทIce Snow ธุรกิจของโรงแรมจึงถือว่าดีมาก

"โรงแรมโคตรหรู"

ลั่วเฮาเปล่งเสียงตะโกนประหลาดใจเมื่อเขาเดินเข้าไปในโรงแรม ชัดเจนว่านี่เป็นครั้งแรกของเขาที่เข้ามาสถานที่หรูหราแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงตกใจ

การตกแต่งที่หรูหรา

ฉิงเฟิงและจางเซี่ยวหยู่ทั้งสองยังคงสงบ พวกเขาเคยเห็นโรงแรมที่หรูหรากว่านี้และระยะหลังมานี่ได้มาที่โรงแรมแห่งนี้บ่อยๆเนื่องจากมาดูแลหัวหน้าเซี่ยหวานชิว

ในห้องดีลักซ์ของโรงแรม

"ลูกพี่เราพบกันเพราะโชคชะตา  มาจัดไวน์ขาวกันสักสองขวดเถอะ"

ลั่วเฮา หยีตาเล็กๆของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม

"ได้เลย เอาไวน์ Wuliangye มาสองขวด" (จากผู้แปล : เป็นไวน์ขาวราคาแพงมากในประเทศจีนที่ชงจากข้างฟ่าง ข้าวโพด ข้าวเหนียว ข้าวเมล็ดยาวและข้าวสาลี)

"ลูกพี่ ไวน์นี้ราคาแพงเกินไป เอาถูกๆก็พอมั้ง ?"

"ไม่เป็นไร บริษัทให้ค่าคอมฉันมาวันนี้ตั้ง 25,000 หยวน"

ฉิงเฟิงได้โบกมือให้เขาและกล่าวอย่างไม่เห็นแก่ตัว

เขาสั่ง Wuliangy สองขวดซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นสมบัติของจักรพรรดิและมีแอลกอฮอล์ในปริมาณถึง 52% แต่ละขวดราคา 129 หยวนและ 2 ขวดเท่ากับ 258 หยวน

สำหรับลั่วเฮาที่ดื่มเหล้าองุ่นเพียง 10 หยวนมาก่อน แค่ไวน์ราคา 100 หยวนก็ถือว่าเกรดสูงมากแล้ว

แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเมื่อตอนฉิงเฟิงอยู่ต่างประเทศ เขาดื่มไวน์ขวดละเป็นหมื่น ไวน์ขวดหนึ่งอาจจะสูงกว่าเงินเดือนปีหนึ่งของเขาด้วยซ้ำ

"มาๆลูกพี่ ฉันจะรินให้พี่เอง"

ลั่วเฮาเทแก้วไวน์และมอบให้ฉิงเฟิง

ฉิงเฟิงยิ้มให้เล็กน้อยและกระดกรวดเดียวหมดแก้ว

"เยสเข้ ! รวดเดียวหมดเลย ?"

ลั่วเฮาร้องสรรเสริญและยกนิ้วให้ฉิงเฟิง

อย่างแรกต้องรู้ว่ามันเป็นถ้วยไวน์แก้วใหญ่ ถ้วยเดียวอาจมีไวน์ขาวสองออนซ์ มันทำให้เขาประทับใจว่าฉิงเฟิงสามารถดื่มรวดเดียวหมดโดยไม่ต้องพักหายใจ

การดื่มและกินอาหารด้วยกันเป็นวิธีที่เร็วที่สุดในการปรับปรุงพัฒนาความสัมพันธ์ หลังจากดื่มไม่กี่แก้วลั่วเฮาและฉิงเฟิงก็เป็นพี่น้องที่คุยกันทุกเรื่อง

สิ่งเดียวที่ทำให้ลั่วเฮารู้สึกหงุดหงิดคือสาวงามตัวน้อยจางเซี่ยวหยู่คนนี้ ไม่พูดคุยกับเขาและพูดคุยกับพี่ใหญ่ลี่ของเธอเท่านั้น วิธีที่เธอเรียกฉิงเฟิงทำให้เขารู้สึกอิจฉา

"คนหล่อแม่งหญิงตอมเสมอ ! "

ลั่วเฮามองรูปร่างที่อ้วนท้วมของเขาด้วยอาการซึมเศร้า

ในช่วงกลางของมื้ออาหารลั่วเฮาไปห้องน้ำ เมื่อเขากลับมา ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว

"เจ้าอ้วน มีเรื่องอะไร?"

ฉิงเฟิงถามขึ้นเมื่อเขาเห็นความผิดปกติของลั่วเฮา

หลังจากได้พูดคุยกับเขา ฉิงเฟิงก็รู้ว่าเจ้าอ้วนนี้นิสัยดีบุคลิกดีและร่าเริง ทำไมอยู่ดีๆเขาถึงมีสีหน้าไม่ดี?

"ฉัน…"

ขณะที่ลั่วเฮากำลังจะพูด ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมีคนสองคนเดินเข้ามาอย่างภาคภูมิใจ

ผู้ชายและผู้หญิงที่เดินเข้ามาผู้หญิงคนนี้ยังดูเด็กมากและมีอายุประมาณยี่สิบ เธอสวยและมีรูปร่างที่ดีแต่เธอแต่งหน้าหนามากและทาลิปสติกสีแดงแป๊ด เธอแต่งตัวล่อแหลมและฉีดน้ำหอมฟุ้ง มองแว๊บแรกเธอดูเหมือนกับคนที่ทำงานในย่านบันเทิง

ผู้ชายมีอายุอย่างน้อย 40 ปีและแทบจะเป็นพ่อของผู้หญิงคนนี้ได้ เขาหัวล้านและมีพุงยื่น หน้าของเขาซีดเซียวอาจจะเพราะใช้ชีวิตฟุ้งเฟ้อ

"ไอ้อ้วน ฉันเกือบจะคิดว่านายชีวิตที่ดีขึ้นจนสามารถมากินอาหารที่โรงแรมระดับ 4 ดาวได้ ที่ไหนได้นายมันเป็นแค่ปรสิตที่ให้คนอื่นคอยเลี้ยงข้าว"

ผู้หญิงที่แต่งหน้าหนามองลั่วเฮาด้วยความรังเกียจ

ใบหน้าของลั่วเฮาแดงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนี้ เขาพูดเสียงดังกล่าวว่า "หวังลิลลี่ ฉันไม่ได้หลอกกินอาหาร"

"หืม ? ไอ้อ้วนฉันรู้นายเป็นคนยังไง นายมันถังแตก"

"หวังลิลลี่อย่าพูดแบบนั้น"

"โย่ว , ไอ้อ้วน นายอาจจะยังไม่มีงานดีๆทำใช่ไหม ในอดีตตอนนายไม่ได้มีงานทำ นายเคยกินแล้วชิ่ง ฉันพูดถูกไหม?"

หวังลิลลี่ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ

"ลิลลี่ ไอ้อ้วนคนนี้เป็นใคร?"

ชายวัยกลางคนหัวล้านยิ้มและถามขณะที่ถือเอวเล็ก ๆ ของเธอ

"พี่เฉียง เขาเป็นแฟนเก่าของฉัน แต่เขามันจน ฉันเลิกกับเขาแล้วตอนนี้ฉันชอบคุณมากที่สุด" หวังลิลลี่ได้ยิ้มอย่างมีเสน่ห์และเอาหน้าอกของเธอถูกับชายวัยกลางคน

"เจ้าอ้วน ตอนนี้หวังลิลลี่เป็นแฟนฉัน อย่ากล้าที่จะมารังควานเธอนับแต่นี้ไป" ชายวัยกลางคนหัวล้านมองไปที่ลั่วเฮาอย่างดูถูกและออกคำสั่ง

เขาเป็นคนร่ำรวยที่ดูถูกคนจน เมื่อเขาเห็นสายตาของชายวัยกลางคนหัวล้าน ใบหน้าของลั่วเฮาก็มืดลง เขากำหมัดไว้และต้องการจะทุบตีเขา

"พี่เฉียง แม้ว่าฉันจะเลิกกับเขาฉันแล้ว แต่ฉันก็รู้สึกไม่ดีที่ห็นเขามีชีวิตที่อนาถ โกหกและโกงอาหาร" หวังลิลลี่แสร้งทำเป็นอึดอัดที่จะแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อลั่วเฮา แต่จริงๆแล้วเห็นได้ชัดว่าเธอเยาะเย้ยเขา

"ลิลลี่ คุณเป็นคนชอบธรรม ผมไม่ได้ตัดสินใจผิด" ชายวัยกลางคนหัวล้านกล่าวว

เขารู้สึกประทับใจและถูกหลอกโดยการเสแสร้งของหวังลิลลี่

"พี่เฉียง คุณเป็นหัวหน้าใหญ่ ทำไมคุณถึงไม่หางานให้ไอ้อ้วนคนนี้หน่อยละ? หวังลิลลี่ยิ้มอย่างมีเสน่ห์และพูด

"แน่นอน โรงงานของเรากำลังมองหาภารโรง ทำไมคุณไม่ไปบอกไอ้อ้วนคนนี้สักนิดละถ้าเขาอยากทำ ?" ชายวัยกลางคนหัวล้านพยักหน้าและกล่าวอย่างภูมิใจ

"ไอ้อ้วน ฉันหางานทำความสะอาดให้นายแล้ว จะทำมั้ย ?" หวังลิลลี่ยิ้มและพูด แม้ว่าเธอจะมีรอยยิ้ม แต่มันก็เต็มไปด้วยความดูถูก

เธอเยาะเย้ยลั่วเฮาและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา

หน้าของลั่วเฮาซีดลง เขาโกรธอย่างเห็นได้ชัด โดยคนที่น่ารังเกียจทั้งสอง ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความโกรธ

ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและตัดสินใจที่จะช่วยเจ้าอ้วนเมื่อเขาเห็นความโกรธของเขา เขาไม่ชอบผู้หญิงหัวสูงคนนี้เช่นกัน

"เจ้าอ้วน สองคนนี้เป็นใคร? พวกเขาขัดจังหวะการกินอาหารของเรา  ให้พวกเขาออกไปเถอะ"

ฉิงเฟิงแตะหลังลั่วเฮาแล้วพูดเบาๆ