ตอนที่ 81 ประกาศจับ?! (FREE)

ฟาง เจิ้งจือ เชื่อมาตลอดว่าเขาเชี่ยวชาญในเรื่องของการลักขโมย มักจะพูดกันว่าผู้ที่เก่งกาจมักจะทำแต่เรื่องที่ฉลาด ๆ แต่วิธีที่พวกโจรภูเขาใช้ฯํ็ฯทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด

ผู้ที่จะประสำความสำเร็จจะต้องรู้จกคำว่าถูกที่ถูกเวลา

เขาควรจะรู้ว่าควรจะทำอะไร ตอนไหน พวกโจรเหล่านี้ไม่ได้ความฉลาดอะไรเลย เป็นแค่โจรกระจอกที่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย เห้อ...ช่างเสียเวลาเสียจริง

หากอยู่ในที่ที่เหมาะสมมันไม่จำเป็นจะต้องใช้เล่ห์กลอะไรมากมาย ไม่ต้องมาขุดหลุมฝังตัวเองสองสามหลุมแบบนี้ และเมื่อเจอกับโจรนักธนู ยิ่งไปกันใหญ่ นักธนูที่ไหนจะมาเปิดเผยตำแหน่งตัวเองแบบนี้

 

เห็นได้ชัดว่าพวกโจรรู้ว่าพวกของตนมีมากกว่าเลยเอากำลังคนมาข่ม

ฟาง เจิ้งจือ รู้ดีว่าพวกโจรเหล่านี้ไม่ได้เก่งกาจอะไร

จากนั้นคำถามตามสูตรดังเดิมก็ถูกถามออกมา

จะส่งของมีค่ามาให้ดี ๆ .... หรืออยากจะทิ้งชีวิตไว้ที่นี่?

 

เขาแหงนหน้ามองดูสีของท้องฟ้าดูเหมือนจะเย็นมากแแล้ว หากเขาเลือกที่จะเดินทางต่อก็อีกห้าไมล์กว่าจะไปถึงมณฑลหวังและนอกจากนี้ยังต้องหาโรงเตี้ยมเพื่อพักแรมอีก มันค่อนข้างจะยุ่งยาก ...

 

"สวัสดี พี่ชาย! นายน้อยอย่างข้ารีบออกจากบ้านมาไม่มีเงินติดตัวมาหรอก ข้ามีเพียงแค่ร้อยตำลึงเงินเท่านั้น นอกจากนี้ก็เป็นเพียงเศษเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้าแล้ว ถ้าพี่ชายไม่ว่าอะไร จะรับไว้ไหม! " ฟาง เจิ้งจือ คิดที่จะทำอะไรบางอย่าง หยิบเงินร้อยตำลึงออกมา

"นายน้อย? เจ้าเป็นนายน้อยของตระกูลใดกัน?" ผู้นำของเหล่าโจรยังคงมีความรอบคอบอยู่บ้าง ในอาชีพแบบแบบนี้กฎข้อหนึ่งคือควรจะกำจัดรากถอนโคลนออกตั้งแต่เนิ่นๆดังนั้นเขาจึงยังไม่ไว้วางใจ ฟาง เจิ้งจือ

"ฮ่าฮ่า พี่ชายก็เป็นแค่โจรภูเขา ทำไมถึงต้องรู้ถึงพื้นเพครอบครัวของข้าด้วย?" ฟาง เจิ้งจือ แสยะยิ้มเล็กน้อยด้วยสีหน้าที่มีลับลมคมใน

เรืองนี้ยิ่งทำให้หัวหน้าโจรมั่นใจ เจ้าเด็กนี่ต้องเป็นนายน้อยของตระกูลที่ร่ำรวยอย่างแน่นอน พวกเขาเริ่มกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง

เมื่อเป็นเช่นนี้ หัวหน้าโจรจึงคิดฆ่าเขาทิ้งเสียดีกว่า

 

"ดูเหมือนว่าพวกพี่ชายจะคิดว่ามันน้อยเกินไป? ถ้าอย่างนั้น อีกห้าไมล์ข้างหน้าที่มณฑลหวัง พ่อของข้าสนิทกับเจ้าของไร่ที่ร่ำรวย พ่อข้าจะยืมเงิน 50,000 ตำลึงเงินมาให้? " ฟาง เจิ้งจือ แสร้งยิ้มด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

"50,000?"

หัวหน้าโจรตัวสั่นเทากับส่งที่ได้ยิน 50,000 ตำลึงเงินเชียว! ถ้าพวกเขาได้มันมามันจะทำให้ชีวิตของพวกเชาเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

เมื่อเหล่าโจรได้ยินในสิ่งที่ ฟาง เจิ้งจือ พูดก็พากันตัวสั่นระริกไปตามๆกัน ดาบแทนหล่นออกมาจากมือ

ทำยังไงดี?

 

"ทำไมพวกข้าต้องเชื่อเด็กอย่างเจ้า?" หัวหน้าโจรเปลี่ยนความคิดอย่างรวดเร็ว  ถ้าเขาเป็น"เด็กเลี้ยงแกะ" ละ? แม้ว่าเขาจะรู้สึกตื่นเต้นก็ตาม แตเขายังคงควบคุมอารมณ์ตัวเองได้

"สิ่งที่ข้าพูดเชื่อถือได้แน่นอน แต่ถ้าพวกพี่ชายไม่เชื่อก็ช่วยไม่ได้ หรือพี่ชายจะส่งคนตามมาสองสามคน แล้วพวกพี่จะรออยู่ที่นี่สบายๆก็ได้! " ฟาง เจิ้งจือ แนะนำ

หัวหน้าโจรชะงักและแสดงท่าทีครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่จะเห็นเหล่าลูกน้องพยักหน้าให้รีบตอบรับคำนั้น

"เอาล่ะข้าจะทำตามที่เจ้าพูด!"

 

ทั้งสองฝ่ายได้ทำข้อตกลงกัน เหล่าโจรวางอาวุธของพวกเขาลงอย่างผ่อนคลาย และมีโจรสองคนที่ติดตาม ฟาง เจิ้งจือ ไปประกบชิดซ้ายขวา และแน่นอนว่าโจรทั้งสองถืออาวุธเอาไว้ด้วย

ฟาง เจิ้งจือ ให้ความร่วมมืออย่างดี กระโดลงจากม้าเกล็ดเงินของเขาเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนที่จะส่งสายตาให้กับหัวหน้าโจร

"พี่ชาย ฟ้าใกล้จะมืดแล้วนะข้าต้องเดินทางไปกว่าห้าไมล์มีอะไรให้ข้ากินได้บ้างไหม?"

"ข้ากำลังปล้นเจ้าอยู่นะ แต่เจ้ากลับมาขอของกินจากพวหข้างั้นรึ?" หัวหน้าโจรรู้สึกว่าคำขอนี้ดูไม่ปกติ พวกเขาเป็นโจรนะ!

โจรที่ไหนให้ข้าวให้น้ำเหยื่อกันล่ะ?

"นายน้อยที่อ่อนแอและไม่ได้กินอะไร จะเดินทางไปไกลถึงห้าไมล์ได้ยังไง ทั้งยังเป็นเส้นทางที่ต้องผ่านภูเขาอีก? ม้าข้าก็ถูกยึดไปละนี่? " ฟาง เจิ้งจือ หันมองไปยังภูเขาที่ต้องเดินทางผ่านและแสดงสีหน้าเศร้าใจออกมา

 

"นี่ ... " หัวน้าโจรเริ่มลังเล

เขาไม่สามารถให้ ฟาง เจิ้งจือขี่ม้าได้เพราะ ฟาง เจิ้งจือ ต้องหนีไปแน่ๆ

"ลูกพี่กลัวอะไรงั้นหรือ! เขาเป็นแค่เด็กถูกลมพัดก็ปลิวแล้ว มันคงจะดีกว่าถ้าพาเขาไปที่ค่ายของพวกเราแล้วเดินไปยังมณฑลหวังในวันพรุ่งนี้ " โจรภูเขาที่มีหนวดเครายาวสีขาวเดินเข้ามาในทันที

"เราจะพาเจ้าเด็กนี่ไปที่ค่ายของเราได้อย่างไร?" น้ำเสียงของหัวหน้าโจรเปลี่ยนไป

"ลูกพี่กำลังจะร่ำรวยแล้วในวันพรุ่งนี้ แล้วยังจะต้องมีค่ายโจรไปทำไมอีกกันหรือ?"

"ฮึ่ม..นั่นก็จริงของเจ้า !" ผู้นำโจรเข้าใจทันที เงินห้าหมื่นกำลังรอเขาอยู่ แต่เขายังรู้สึกเกรงกลัวหัวหน้าใหญ่ที่ค่ายโจร

แต่เขาก็ได้ตัดสินจอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะข้าจะพาเจ้ากลับไปที่ค่ายบนภูเขาของพวกข้าด้วย!"

"ขอบคุณพี่ชายมาก!" ฟาง เจิ้งจือ แสดงที่ท่าไร้เดียงสากล่าวขอบคุณ คนที่ "ใจกว้าง" แบบนี้เป็นคนที่เขาชอบ ท้องฟ้าเริ่มมืดลงทุกที แถมเขายังต้องรีบหาโรงเตี้ยมอีกด้วย!

ยิ่งไปกว่านั้น ยังพวกยุ่งตัวเล็ก ๆ ยามกลางคืนอีก ถึงแม้พวกโจรภูเขาจะกระจอกขนาดไหน แต่คงมีที่พักผ่อนกันบ้างใช้ไหม

ค่ายอยู่ที่ไหน?

มันคงเป็นฐานที่มั่นตามธรรมชาติ

…

 

พวกเขาเข้าไปในค่าย

ค่ายไม่ได้ใหญ่โตอะไรนักมันตั้งอยู่ที่ตีนภูเขาล้อมรอบไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่ม มองจากที่ไกลๆไม่มีทางสังเกตุเห็นได้เลย

ปราการด้านหน้าดูใหม่มาก เหมือนพึ่งถูกสร้างมาไม่ถึงปี ฟาง เจิ้งจือ คิด เมื่อเดินเข้าไปเป็นส่วนที่พวกโจรใช้ไว้นั่งเล่นพักผ่อน

ฟาง เจิ้งจือ ทำตัวตามสบาย ดื่มเหล้า กินเนื้อ ของพวกโจรอย่างอิ่มหนำสำราญ

"นายน้อยกินดื่มให้เต็มที่!" ในขณะที่หัวหน้าโจรพูด แววตาของเขาส่องประกายไปด้วยความตื่นเต้น คิดว่าได้เงินห้าหมื่นเมื่อไหร่จะฆ่าเจ้าเด็กนี่ทันที

"ฮ่าฮ่า ... ดีเลย ข้าขอเติมอีก!" ฟาง เจิ้งจือ ไม่เกรงใจและสั่งให้เหล่าโจรรินเหล้าให้ ในเวลาเดียวกัน เขาหยิบเนื้อบนโต๊ะด้านหน้าขอเขามากินทั้งหมด

หลังจากอิ่มท้องเขาถูกจับไปขัง

มันไม่ใช่คุก แต่เหมือนกับห้องรับรองมากกว่า เขาถูกขังอยู่ในห้องที่สะอาดสะอ้าน มีเตียงนอนและผ้าห่มผ้าปู แต่ไม่มีสาวรับใช้ให้สักคน

"ถ้าไม่มีสาวน้อยให้ข้ากอดสักคนหนึ่งข้าจะหลับลงได้อย่างไร?" ฟาง เจิ้งจือ แสดงท่าทีของการเป็นนายน้อยผู้เอาแต่ใจออกมา

 

พวกโจรนิ่งสนิท

"นายน้อย ที่แห่งนี้ไม่มีหญิงสาวแม้แต่นางเดียว มีแต่ผู้ชายท่านสนใจไหมละ? " หัวหน้าโจรพูดอย่างไร้เยื่อใย

ฟาง เจิ้งจือ ผงะไปเล็กน้อย

ฮะ? นี่มันไม่เหมือนกับที่เคยเห็นในทีวีเลย!

เคยได้ยินมาว่าเหล่าโจรที่โหดเหี้ยมจะบุกเข้าไปลักขโมยตามบ้านและลักพาตัวหญิงสาวมาเพื่อเป็นนางบำเรอ นี่มันเป็นไปไม่ได้ พวกเขาทำไมช่างอ่อนด้อยกันขนาดนี้?!

เห้อ. . . .ช่างเป็นเรื่องที่น่าอาย!

ทั้งคืนผ่านไปด้วยความเงียบสงบ

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากได้กินอาหารเช้าเป็นที่เรียบร้อย

ฟาง เจิ้งจือ ลุกขึ้น และพูดคำหนึ่งออกมา

"ปล้น!"

...

 

สายลมพัดเย็นสบายตามปกติ ฟาง เจิ้งจือ ที่กำลังเดินทางด้วยม้าเกล็ดเงินของเขาด้วยอารมณ์ที่เบิกบาน

การปล้นครั้งนี้ช่างง่ายดายได้ทั้งกินอาหารและดื่มเหล้ามากมาย และยังได้เงินหลายร้อยเหรียญสำหรับการเดินทางอีกด้วย

แม้ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบในนิยายที่พระเอกไปช่วยสาวงามจากรังโจร แต่การได้หลับนอนสบายก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว

โชคไม่ดีของหัวหน้าโจร...ที่ดันมาเจอคนที่เป็นขโมยเหมือนกันเท่านั้นเอง

นอกจากนี้

ยังเป็นมหาโจร!

 

"เงิน...เงินของข้า... " หัวหน้าโจรพูดออกมาด้วยความเศร้าโศก  มองไปทางที่ ฟาง เจิ้งจือ ที่ควบม้าวิ่งห่างออกไป

"ลูกพี่ . . ตราบใดที่มีชีวิต พวกเรายังมีความหวัง! เพื่อนร่วมอาชีพเราเมตตาพวกเราขนาดไหนแล้ว เอาไปแค่เงิน แต่ไม่ทำร้ายพวกเรา!"โจรที่มีหนวดเคราพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"เจ้าออกไปให้พ้นเลย!"

…

 

ห้าวันต่อมา

ที่ประตูทิศใต้ของเมืองหลวง เด็กวัยเยาว์คนหนึ่งสวมชุดสีน้ำเงินบนหลังม้าเกล็ดเงิน แหงนหน้ามองไปทางเมืองอันเก่าแก่ที่ชื่อว่า เมืองแม่น้ำแห่งความสัตย์

เขาตัวแข็งทื่อไปทันที เมื่อเห็นเมืองนี้

 

เพราะว่า…

เขาเห็นภาพวาดที่ประตูเมือง

ไม่ใช่ภาพวาดธรรมดาดูทั่วไป มันเป็นภาพที่ราวกับถูกวาดด้วยจิตกรมือหนึ่งเก็บทุกรายละเอียดชัดเจน โดยเฉพาะคำที่อยู๋บนภาพนั้น.....

"ฟาง เจิ้งจือ"

 

"ข้ามีชื่อเสียงขนาดนี้เลยรึ? ภาพวาดของข้าถูกแขวนไว้ที่หน้าประตูเมืองแม่น้ำแห่งความสัตย์?" เขาเริ่มรู้สึกสงสัยและมีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน

เอ๊ะ!

เดี๋ยวนะ!

อย่าบอกข้านะว่านี่เป็นประกาศจับข้า?!

 

เพจหลัก : Double gate TH