ตอนที่ 10 ผู้ส่งสารจากดินแดนของผู้บ่มเพาะ part 2
ตอนที่ 10 ผู้ส่งสารจากดินแดนของผู้บ่มเพาะ part 2
"พวกท่านมาจากดินแดนของผู้บ่มเพาะใช่ไหม?" หน้าตาของเด็กชายเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเร้าใจ
เฟลิกซ์กำลังยืนอยู่ตรงหน้ารถม้าด้วยยิ้มกว้างบนใบหน้า เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเมื่อเห็นรถที่ผ่านเข้ามา เป็นรถคันเดียวกันกับที่มายังหมู่บ้านในทุกๆเดือน
'ข้าหวังว่าพวกท่านจะพาข้าไปด้วย เมื่อพวกท่านออกจากหมู่บ้าน โอ้มีใครกำลังมา .... '
เมื่อคนขับรถเห็นรอยยิ้มของเฟลิกซ์เขากลับรู้สึกโกรธ
"แกคิดว่ามันตลกมากหรอที่ทำให้เราเสียเวลา แกโดนเล่นแน่ ..... "
ด้วยช่วงก้าวที่กว้างของคนขับรถมา เข้าพุ่งหาเฟลิกซ์และตบใบหน้าของเขา จนทำให้หน้าของเฟลิกซ์หันเอียงขึ้นไปอีกด้าน
"ไอขอทานสกปรกแกกล้ามากที่มาเล่นตลกกับพวกข้า ... ถ้าแกอยากตายทำไมไม่ไปกระโดดลงจากหน้าผาในหุบเขา แกหูหนวกหรือไงพูดอะไรบางสิไอโง่ ... ทำไมแกถึงไม่พูดอะไรบ้าง หรือว่าแกทั้งหูหนวกและเป็นใบ้? .... "
เขายังคงด่าทอและตบเฟลิกซ์ขณะบีบคางของเขา เฟลิกซ์ที่เคยเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสุขตอนนี้เขาเริ่มสับสน ใบหน้าที่สดใสเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ได้ถูกแทนที่ด้วยหน้าบูดเบี้ยว
ขณะที่เขากำลังโดนด่าทอและโดนตบ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เฟลิกซ์สับสนและ เขายังไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจได้เลย
“ลุงตีข้าทำไม?”
“ข้าทำอะไรผิด?”
“หยุดตีข้าก่อนได้ไหม?”
“ข้าสามารถฆ่าลุงได้ไหม? ข้าว่าน่าจะฆ่าได้นะ”
มีความคิดเพียงไม่กี่อย่างที่เกิดขึ้นภายในใจของเฟลิกซ์ ความคิดอย่างสุดท้ายของเขามันเกิดขึ้นจากดวงวิญญาณอีกดวงของเฟลิกซ์ มันเป็นเสียงที่ดังก้องอยู่ภายในจิตใจของเขา มีเพียงคำพูดเดียวที่สะท้อนอยู่ในหัวของเฟลิกซ์ ...
ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ... ฆ่า ...
อย่างช้าๆ เฟลิกซ์ถูกกระตุ้นด้วยคำว่าฆ่าในหัวของเขา แต่ทันใดทุกสิ่งทุกอย่างก็สับสนไปหมด แต่อยู่ๆทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มกลับเป็นปกติภายในหัวของเฟลิกซ์ไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป เขากัดมือคนขับรถม้าและวิ่งหนีไปที่บ้านของเขาขณะร้องไห้
"ไอขอทานที่สกปรก, แกกล้ากัดข้าหรอ"
คนขับรถเริ่มไล่ล่าเฟลิกซ์แต่ใครบางคนได้เรียกหาเขา มีคนสามคนกำลังยืนอยู่ข้างรถม้า ทั้งสามคนเป็นคนที่ดูโดดเด่นและมีหน้าตาหล่อเหลา
ชายที่อยู่ตรงกลางสวมเสื้อคลุมสีขาวแทบสีดำและอีกสองคนยังสวมเสื้อคลุมสีเทาแทบสีดำ แต่ละคนมีสัญลักษณ์ด้านหน้าของเสื้อผ้าว่า 'อิมพีเรียล'
คนที่อยู่ตรงกลางเป็นคนที่เรียกคนขับรถ
"เชน แกจะทำให้ข้าเสียเวลาไปอีกนานแค่ไหน เรามีเวลาไม่มากนัก และแกจะตะโกนทำไม?" คำพูดของเขาดูเรียบเฉย แต่อากาศรอบ ๆ ตัวเขาสั่นสะเทือนอย่างเกรี้ยวกราด
เมื่อคนขับรถสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่แฝงอยู่ในเสียง ทำให้เขาต้องหยุดวิ่งตามเฟลิกซ์และหันกลับมาบอกกล่าวเรื่องราวทันที
"เรียนผู้อาวุโส มีเด็กคนหนึ่งมาขวางหน้ารถของเรา เขาพยายามจะเล่นตลกกับเราดังนั้นข้าจึงสั่งสอนเขาเล็กน้อย" เชนตอบอย่างรวดเร็ว
"โฮ่, เจ้าสามารถอธิบายลักษณะของเขาได้ไหม?"
"เขามีใบหน้ารูปไข่ มีผมสีดำยาว สีของดวงตาของเขาเป็นสีแดงเข้ม จากรูปลักษณ์ของเขา เขาควรจะมีอายุ 10 หรือ 11 ปี และความสูงของเขาก็ประมาณ 120 ซม."
"เข้าใจละ, เด็กคนนั้นวิ่งไปทางไหนแล้ว?"
"เขาไปทาง .... "
"ให้ข้าเดาตรงหุบเขานั้นถูกไหม?" เชนที่กำลังจะตอบแต่เขาก็ถูกขัดจังหวะโดยผู้อาวุโส
"ท่านเดาได้ถูกต้องแล้วผู้อาวุ .... อ๊าก"
ก่อนที่เชนจะพูดจบ ผู้อาวุโสก็บีบไปที่คอของเขาอย่างรุนแรง
ผู้อาวุโสดึงเชนเข้ามาใกล้และพูดว่า "
"แกคิดว่าข้าไม่รู้หรอว่าแกจงใจทำร้ายเด็กคนนั้น?"
"ข้าไม่ ... เข้าใจ .. ผู้อาวุโส...ได้โปรดด .. ปล่อย .... ข้า" เชนเค้นคำพูดจากเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ของเขา
"เชนเจ้าอยู่กับข้ามาถึง 16 ปี แต่ข้าไม่คิดเลยว่าแกจะทำสิ่งที่โง่เง่ามากขนาดนี้”
“คาร์เซน”
"ครับผู้อาวุโสโปรดออกคำสั่ง?"
“โอลิเวอร์”
"ครับผู้อาวุโสโปรดออกคำสั่ง?"
ชายสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลังผู้อาวุโสเดินไปข้างหน้าและคุกเข่าลงข้างหน้าเพื่อรับคำสั่งของเขา
"พามันกลับไปที่วิทยาลัยและส่งมันไปที่ห้องทรมานและสั่งให้พวกเขาทรมานมันจนกว่าจะตาย ทำให้แน่ใจว่ามันตายและอย่าลืมกักขังวิญญาณมันไว้ด้วย" ผู้อาวุโสออกคำสั่งให้ขณะที่เขาโยนเชนไปที่คาร์เซนและ โอลิเวอร์
"ตามแต่ท่านต้องการผู้อาวุโส"
ทั้งคู่ตอบพร้อมเพรียงกันและจับกุมเชน
"ได้โปรดผู้อาวุโส....โปรดอย่าทำอย่างนี้กับข้า....ข้าทำหน้าที่รับใช้ท่านมาตลอดชีวิต ... ท่านจะทำอย่างนี้กับข้าได้อย่างไร ข้ารู้ว่าข้าทำผิดแต่ข้าไม่ควรได้รับการลงโทษที่โหดร้ายเช่นนี้" เชนร้องไห้ขณะที่เขากำลังถูกลากไปโดยคาร์เซน
"ข้าจะพูดบางอย่างกับแกเป็นครั้งสุดท้าย แกรู้ใช่ไหมว่าการดำรงอยู่ของคนผู้ใดที่เป็นที่หวาดกลัวที่สุดในราชอาณาจักรทั้งหมด?"
"ข้ารู้ แต่ว่า....."
"เด็กคนนี้เป็นหลานชายของคนผู้นั้น ... พาเขาไปได้แล้ว"
'ทำไมข้าต้องมาเจอปัญหาใหญ่ด้วย ข้าหวังว่า ... '
หลังจากนั้นคาร์เซนและโอลิเวอร์ลากเชนออกไปและหายตัวไปในอากาศ
'ข้าหวังว่าท่านอาจารย์จะไม่ลงโทษข้ารุนแรงเกินไป ... วันนี้ต้องเป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของข้าแน่ๆ ... ' ผู้อาวุโสบ่นขณะเดินไปที่หุบเขาลึก ...
