บทที่ 66: คดีฆาตกรรมวัดชิงเฟิง
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
====================
บทที่ 66: คดีฆาตกรรมวัดชิงเฟิง
หลังจากที่ปรับแต่งเกาทัณฑ์เรียบร้อย เจ้าอ้วนวางมันลงช่องพิเศษสำหรับใส่มันที่คันธนู นี่เป็นพื้นที่สำหรับใส่เกาทัณฑ์หนึ่งพันดอก ซึ่งหมายความว่าคันธนูอันนี้สามารถยิงต่อเนื่องได้ถึงหนึ่งพันครั้ง
จากนั้นเขาวางหินจิตวิญญาณขนาดใหญ่ไว้ที่หางของคันธนู หินจิตวิญญาณจะเป็นตัวขับเคลื่อนกลไกของคันธนูด้ามนี้
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าอ้วนทำตามสิ่งที่บอกไว้บนแผ่นหยกจนหมดสิ้น เขาจับที่ด้ามของคันธนูจากนั้นจึงใส่ปราณจิตวิญญาณของตนเองลงไปเล็กน้อย ถ้าหากคันธนูนี้สมบูรณ์ มันจะเริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ ตอนนี้เจ้าอ้วนต้องปลดสลักเพื่อเตรียมตัว
อย่างไรก็ตาม การสร้างครั้งแรกของเจ้าอ้วนไม่ประสบผลสำเร็จ แต่ไม่ใช่สิ่งที่น่าแปลกใจ หลังจากที่เขาใส่ปราณจิตวิญญาณของตนเองลงไป เขาสังเกตว่าจารึกบนคันธนูของเขาเริ่มสั่นไหว ก่อนที่มันจะได้แสดงความสามารถ มันระเบิดบนมือของเขาโดยทันที
ขอบคุณสวรรค์! ที่คันธนูของเจ้าอ้วนเป็นระดับที่ต่ำที่สุด ปริมาณของปราณจิตวิญญาณมีไม่มากนัก ดังนั้นการระเบิดครั้งนี้จึงไม่ได้รุนแรงมาก ด้วยกระดูกและผิวหนังที่แข็งแกร่งของเขา เจ้าอ้วนไม่มีแม้แต่ร่องรอยขีดข่วน
แต่อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน จึงทำให้เจ้าอ้วนตกใจอยู่บ้าง นอกจากนั้น หลังจากที่มันระเบิดออก เศษวัสดุทั้งหมดได้กระแทกเข้าที่ใบหน้าของเขา
ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เจ้าอ้วนรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างมาก เขาหยิบเศษชิ้นส่วนที่เหลือเข้าไปในมิติลึกลับ พร้อมกับพึมพำกับตัวเองอย่างขมขื่น “ทำไมข้าจึงโชคร้ายเช่นนี้? ข้าต้องอดทนกับการปรับแต่งเวทมนตร์สายฟ้าอยู่แล้ว แต่ว่าทำไมข้ายังต้องมานั่งอดทนกับการปรับแต่งอาวุธอีก? อย่าบอกนะว่าข้าเกิดมาพร้อมกับความโชคร้าย?”
เจ้าอ้วนประเมินความยากของการปรับแต่งไว้น้อยมาก หากเขาประสบความสำเร็จในครั้งแรกมันก็คงจะง่ายดายเกินไป! แต่ความจริงแล้วการปรับแต่งอุปกรณ์นั้นมีความลึกซึ้งและซับซ้อนอย่างมาก เพียงแค่ผิดพลาดเล็กน้อยอาจจะทำให้วัสดุเกิดความผิดพลาดและระเบิดขึ้นมาได้ แน่นอนว่าจะต้องเสียวัสดุดี ๆ ไปกับการระเบิดซึ่งมันเป็นเรื่องปกติ เจ้าอ้วนจึงคิดว่าตนเองโชคร้าย
อย่างไรก็ตาม เจ้าอ้วนยังไม่ละความพยายาม ยิ่งเขาล้มเหลวมากเท่าไหร่ เขายิ่งมีแรงผลักดันมากขึ้นเท่านั้น อย่างตอนที่เขาปรับแต่งเวทมนตร์สายฟ้า เขาผ่านการระเบิดมานับร้อยครั้ง ถ้าหากเป็นคนอื่นคงไม่สามารถทนได้ไหว ทว่าเจ้าอ้วนได้อดทนพยายามจนทำได้ในท้ายที่สุด และมีสายฟ้าไว้ในครอบครอง ด้วยการที่ไม่มีอาจารย์คอยแนะนำหรือปกป้อง นับว่าเจ้าอ้วนได้กระทำสิ่งที่อัศจรรย์อย่างมาก ถ้าหากข่าวเรื่องนี้แพร่ออกไป เขาจะโด่งดังอย่างมากในวงการผู้ฝึกตน!
แม้ว่าตอนนี้เขาจะเจอปัญหาบางอย่างในการปรับแต่งอาวุธ แต่เจ้าอ้วนไม่มีเจตนาที่อยากจะยอมแพ้แม้แต่น้อย ‘มันก็แค่การระเบิดเท่านั้นมิใช่หรือ? แม้แต่สายฟ้าศักดิ์ข้ายังไม่เคยเกรงกลัว แล้วข้าจะกลัวการระเบิดแค่นี้?’ เขาคิดกับตนเอง
เจ้าอ้วนไม่เพียงแต่ไม่ยอมแพ้ เขาเริ่มใหม่อีกครั้งพร้อมกับตั้งใจมากขึ้น ในวันถัดมานอกเหนือจากการฝึกตนตามปกติของเขา เขาใช้เวลาที่เหลือในการปรับแต่งคันธนู
อุปกรณ์ต่าง ๆ ล้มเหลวไปหลายต่อหลายชิ้นด้วยน้ำมือของเจ้าอ้วน จากนั้นก็กลับสู่ดินสีดำเพื่อย่อยสลายมัน แม้ว่าเขาจะยังไม่ประสบความสำเร็จ เจ้าอ้วนก็ไม่ได้รู้สึกหดหู่แต่อย่างใด แต่ทุกครั้งที่ล้มเหลว เขาใส่ความพยายามลงไปมากขึ้น ในตอนนี้เจ้าอ้วนได้ฝึกฝนมากขึ้นจากการระเบิดครั้งที่สาม ความรุนแรงของมันลดลงหนึ่งในสิบ
บางทีสวรรค์อาจจะไม่ให้เวลาอีกต่อไป หลังจากนั้นไม่กี่วันเจ้าอ้วนได้ประสบความสำเร็จในการปรับแต่งคันธนู
หลังจากที่บรรจุเกาทัณฑ์หนึ่งร้อยดอกลงไปและบรรจุหินจิตวิญญาณเพียงพอ เจ้าอ้วนปลดปล่อยคันธนูเพียงอึดใจเดียว เขายิงออกไปจำนวนหนึ่งร้อยดอก!
ความสามารถของคันธนูเล็กด้ามนี้ไม่อาจเทียบได้กับคันธนูยักษ์ แต่เจ้าคันธนูเล็กด้ามนี้สามารถเจาะเหล็กดำได้ลึกหนึ่งนิ้ว ซึ่งเจ้าอ้วนรู้สึกพอใจกับมันมาก เหนืออื่นใด แม้ว่าเขาจะใช้ดาบอินทรีย์ทอง เขาจะสามารถเจาะเหล็กสีดำได้สองถึงสามนิ้ว และคันธนูนี้สามารถทำได้ครึ่งหนึ่งของดาบอินทรีย์ทอง ซึ่งก็เป็นที่น่าพอใจแล้ว
อย่างไรก็ตาม เจ้าอ้วนต้องรวบรวมปราณจิตวิญญาณเพื่อโจมตีทุกครั้งในการใช้ดาบบิน หลังจากนั้นเขาต้องจัดการหดดาบก่อนเพื่อจะใช้บินต่อได้ แต่คันธนูด้ามนี้มิได้มีเงื่อนไขเช่นนั้น ตราบใดที่มีหินจิตวิญญาณและเกาทัณฑ์มากพอ เจ้าอ้วนสามารถโจมตีได้อย่างต่อเนื่อง ต้องลั่นไกของคันธนูสองครั้งจึงจะสามารถยิงออกไปได้สิบดอก นอกจากนี้แล้วอุปกรณ์ชิ้นนี้ไม่สิ้นเปลืองปราณจิตวิญญาณ ซึ่งเป็นทางเลือกที่ดีมากในการต่อสู้
ในที่สุดเขาก็ประสบความสำเร็จ เจ้าอ้วนลูบไล้บนคันธนูอย่างชื่นชม จากนั้นเขาดื่มน้ำแห่งองค์ประกอบทั้งห้าพร้อมทั้งกลับออกมายังห้องนอนของตนเอง
เมื่อเจ้าอ้วนออกมาจากมิติ เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อากาศที่สดชื่นของป่าหายไปและเต็มไปด้วยกลิ่นการเผาไหม้ผสมกับเลือดคลุ้งไปทั่ว
“เกิดเรื่องแล้ว!” เจ้าอ้วนคิดได้ และวิ่งออกไปอย่างไม่คิดสิ่งใดต่อ
วัดชิงเฟิงถูกเปลี่ยนเป็นนรก ห้องพักทุกห้องอยู่ในกองเพลิง ร่างของนักบวชนอนทิ้งอยู่บนพื้นดินไปทั่วทุกพื้นที่ บางคนถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ บางคนถูกเผาจนตาย และมีกระทั่งถูกสัตว์ร้ายกัดจนตาย
แม้ว่านักบวชเหล่านี้จะไม่ได้มีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเจ้าอ้วน แต่ผู้คนตรงนี้อยู่ใต้ความดูแลของเขา พวกเขาเหล่านี้ดูแลกิจการของวัดและยังดูแลเรื่องอาหารให้กับเจ้าอ้วน เพราะพวกเขาที่ทำงานกันอย่างหนัก เจ้าอ้วนจึงมีเวลาได้ผ่อนคลาย แม้เจ้าอ้วนจะไม่เคยกล่าวสิ่งใด แต่ภายในใจก็ขอบคุณพวกเขาอยู่เสมอ เดิมทีเขาตั้งใจจะขอบคุณพวกเขาในยามที่เขาเสร็จสิ้นภารกิจของตนเอง เจ้าอ้วนไม่คาดคิดว่าพวกเขาทั้งหมดจะถูกฆ่าและตายตกไปก่อนที่เขาจะกลับมา
เมื่อมองเห็นฉากดังกล่าว นัยน์ตาของเจ้าอ้วนตอนนี้ถึงกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉาน!
