บทที่ 30 การคุกคามของหวังโบ

แปล Tarhai

กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/

ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200

ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559

 

"สาวน้อยยู่ยู่ของฉัน ทำไมเธอถึงดูไม่มีความสุข ?" ฉิงเฟิงสังเกตเห็นเซี่ยวหยู่เศร้าอยู่ข้างหลังเขา

จางเซี่ยวหยู่ดูไม่มีความสุขหลังจากที่ออกมาเหมือนมีอะไรรบกวนใจเธอ

"พี่ใหญ่ลี่ พี่ว่าใครสวยกว่ากัน ฉัน? หรือตำรวจหญิงคนนั้น ?" จางเซี่ยวหยู่ขมวดคิ้วขณะที่กอดเขาจากเบาะหลัง

ฉิงเฟิงเลิกคิ้วขึ้น เขาพบว่ามันน่าตลกหลังจากได้ยินที่เธอพูด

ในที่สุดเขาก็ได้คำตอบว่าทำไมเซี่ยวหยู่ดูไม่มีความสุข - เซี่ยวหยู่หึงตำรวจสาวคนนั้น

"เธอสวยกว่าหล่อนอย่างแน่นอน ! ตำรวจสาวนั่นก้าวร้าวเหมือนสิงโตและมักจะพยายามสร้างปัญหาให้กับฉัน"

ฉิงเฟิงเก่งกาจมากในเรื่องการชมเชยผู้หญิง แน่นอนเขาจะเลือกที่จะประจบเอาใจ

จางเซี่ยวหยู่

เซี่ยวหยู่เริ่มหัวเราะที่เห็นว่าฉิงเฟิงตำหนิตำรวจสาวคนนั้น การหัวเราะของเธอสวยงามดั่งดอกไม้บาน

ตำรวจหญิงคนนั้นก้าวร้าวมาก เธอชี้ปืนไปที่คนอื่นอย่างทันทีทันใด

(สอนสำนวนภาษาให้เล็กน้อย ประโยคนี้ eng แปลว่า pointing her gun at someone right off the bat            right off the bat เป็นสำนวนแปลว่า immediately หรือทันทีทันใด ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวกับ bat ที่แปลว่าค้างคาวนะครับ )

สำหรับเธอฉิงเฟิงไม่มีคำไหนจะอธิบายตัวตนของเธอได้ดีไปกว่านี้

นอกจากนี้เซี่ยวหยู่ก็ดีใจที่เธอสวยกว่าตำรวจสาวคนนั้นในความเห็นของฉิงเฟิง

(มันก็ชมทุกคนแหละกะจะฟันเรียบไง -  -)

เซี่ยวหยู่ เธอทำได้ ! เธอเป็นคนที่สวยที่สุดในสายตาของเขา เธอกำกำปั้นเล็กๆของเธอและพูดกับตัวเองในใจ

บรื้นนน ~

ฉิงเฟิงบิดคันเร่งที่รถมอเตอร์ไซค์และขับกลับไปทางบริษัท Ice Snow

นี่เป็นตอนกลางวันแล้ว พวกเขาใช้เวลาอยู่บนเนินเขาเป็นเวลานาน เขาต้องรีบกลับไปที่บริษัท

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ในที่สุดฉิงเฟิงก็กลับมาถึงที่ บริษัท

"เซี่ยวหยู่เธอกลับไปที่ฝ่ายขายก่อน ฉันต้องรีบเอารถจักรยานยนต์นี้ไปคืนเจ้าอ้วนก่อน" ฉิงเฟิงยิ้มและพูดกับเซี่ยวหยู่ขณะเข็นรถมอเตอร์ไซค์ไปที่บริษัท

"ได้เลย แล้วกลับมาที่แผนกเร็วๆละ ใกล้จะถึงเวลาปิดแล้ว" เซี่ยวหยู่เดินไปที่แผนกขายที่ชั้นสองขณะที่บอกฉิงเฟิง

ฉิงเฟิงจอดรถจักรยานยนต์และเดินกลับไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยด้วยกุญแจ

แผนกรักษาความปลอดภัยตั้งอยู่ทางด้านตะวันออกเฉียงเหนือของอาคาร ครอบคลุมกว่า 100 ตารางเมตรและมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกว่ายี่สิบคน

"ไอ้เพื่อนยาก ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว" เจ้ายามอ้วนลั่วเฮาวิ่งไปหาฉิงเฟิงเมื่อเขาเห็นเขาเดินเข้ามา

เขาคิดว่าฉิงเฟิงต้องการใช้รถจักรยานยนต์เพียงระยะเวลาสั้นๆ และไม่คาดคิดว่าเขาจะยืมมันเกือบตลอดทั้งวัน เขาถูกตำหนิโดยผู้อำนวยการเพราะเขาไม่สามารถไปทำธุระอะไรได้ในช่วงบ่าย

"ขอโทษที ฉันยืมไปนานเลย คราวหน้าฉันเลี้ยงมื้อเย็นนายเอง" ฉิงเฟิงยิ้มและคืนกุญแจให้กับเขา

"ได้เลย เบอร์โทรของฉันคือ 139 ... " ชายอ้วนหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มบอกหมายเลขโทรศัพท์ของเขาแก่ฉิงเฟิง

"เบอร์ของฉันคือ 185 ... " ฉิงเฟิงก็แลกเบอร์กับเจ้าอ้วนเช่นกัน

ใกล้จะถึงเวลาเลิกงาน เจ้าอ้วนต้องทำความสะอาดในแผนกรักษาความปลอดภัยให้เสร็จและฉิงเฟิงก็ต้องกลับไปที่ฝ่ายขายด้วย

อย่างไรก็ตาม มีเหตุการณ์วุ่นวายบางอย่างเกิดขึ้นในฝ่ายขายในขณะนี้

ฝ่ายขาย ชั้นสอง

"จางเซี่ยวหยู่, คุณเก็บหนี้หนึ่งล้านหยวนจากแก๊งสามหยวนได้หรือยัง?" หวังโบถามเซี่ยวหยู่ขณะจ้องมองเธออย่างน่ารังเกียจในออฟฟิศ

"ผู้จัดการหวัง เราได้เงินคืนมาแล้ว"

"มันอยู่ไหนละ?"

"คุณลี่ กำลังถือมันมา เขากำลังมาในอีกไม่ช้านี้"

เซี่ยวหยู่ก้าวถอยหลังขณะที่กำหมัดไว้

"จางเซี่ยวหยู่, เธอรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอโกหกฉัน?"

"ผู้จัดการหวังคุณหมายถึงอะไร?"

"ฉันก็หมายความง่ายๆ ลี่ฉิงเฟิงไม่ได้เก็บเงินคืนมาและเธอกำลังโกหกฉัน"

"ผู้จัดการหวัง คุณลี่เก็บเงินกลับมาจริงๆ"

เซี่ยวหยู่พยายามอย่างที่สุดเพื่อโน้มน้าวหวังโบหลังจากที่เธอรู้ว่าเขาไม่เชื่อเธอ

"เซี่ยวหยู่ฉันไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูด ตอนนี้ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทางเธอมาเป็นผู้หญิงของฉันหรือออกไปจากบริษัท Ice Snow”

"ผู้จัดการหวังอย่ากดดันฉัน"

"นังบ้า , เธอจะทำอย่างไรถ้าฉันจะทำซะอย่าง?" หวังโบเริ่มเข้าหาเธอขณะที่พูดเยาะเย้ย

ปัง!

ทันใดนั้นประตูถูกเตะเปิดโดยฉิงเฟิง  เขาเดินไปที่หวังโบอย่างเกรี้ยวกราด

เขาโกรธมากหลังจากฟังบทสนทนาระหว่างพวกเขา

ชายคนนี้กำลังบังคับให้หญิงสาวที่น่าสงสารคนนี้เป็นผู้หญิงของมัน

"พี่ ลี่ ... " เซี่ยวหยู่ ร้องไห้

เซี่ยวหยู่รีบวิ่งไปหาฉิงเฟิงและเริ่มร้องไห้ขณะที่เห็นเขาเดินเข้ามา

เธอกลัวมาก หวังโบยังพยามยามสร้างปัญหาให้แก่เธอ

วันนี้เธอเกือบจะถูกเขาทำให้ขายหน้า

"ไม่ต้องกลัวน้องสาวหยู่ ฉันจะเตะตูดเจ้าคนนิสัยเสียคนนี้เอง"

ฉิงเฟิงรู้สึกเสียใจที่ได้เห็นสาวน้อยคนนี้ร้องไห้

"ลี่ฉิงเฟิง, ที่นี่คือออฟฟิศของฉัน ใครบอกให้แกเข้ามา?" หวังโบขมวดคิ้วและตะโกนออกมา

ทำไมชายคนนี้ถึงเข้ามาทันทีที่เขาพยายามจะจูบเซี่ยวหยู่ เขารู้สึกรำคาญที่ฉิงเฟิงเข้ามายุ่งเรื่องของเขาอีกครั้งแล้ว

"หือ คุณไม่ได้ถามถึงเงินหรอกหรือ? นี่เป็นเช็คหนึ่งล้านหยวน" 1 ล้าน?　　

เป็นไปได้อย่างไร? เขาได้เงินคืนมาได้อย่างไร?

หวังโบรู้สึกตกใจเมื่อเห็นเช็คและลายเซ็นของคิงคองซึ่งเป็นหัวหน้าแก๊งสามหยวนบนนั้น แก๊งสามหยวน คนเหล่านี้เป็นอันธพาลทุกคน คนที่ถูกหวังโบส่งมาเพื่อเก็บเช็คก่อนหน้านี้พวกเขาถูกหักแขนโดยเหล่าอันธพาลเหล่านี้และปัจจุบันยังคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล

ชายคนนี้ทรงพลังขนาดไหนถึงไปเก็บเช็คมาจากอันธพาลพวกนี้ได้ ?

หนึ่งล้านไม่ได้เป็นเงินจำนวนน้อยๆสำหรับอันธพาลเหล่านั้น พวกมันยินดีที่จะคืนเงินมาได้อย่างไร

ไม่ว่าฉิงเฟิงจะเก็บเช็คมาได้อย่างไร หวังโบก็โกรธมากที่ฉิงเฟิงได้แก้ปัญหาหนี้เหล่านี้

"ฟังนะจางเซี่ยวหยู่ ฉันไม่สนใจว่าเธอเก็บเช็คมาได้หรือไม่ แต่เธอจะต้องเป็นผู้หญิงของฉัน ถ้าเธอต้องการที่จะทำงานต่อในแผนกขาย มิฉะนั้นฉันจะไม่มีวันให้เธอผ่านวันเวลาไปอย่างสงบ! " หวังโบยอมแพ้และข่มขู่เซี่ยวหยู่โดยตรง

มันเกินความอดทนของเขา ถ้าเขาไม่สามารถชนะใจเธอได้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ต้องได้ตัวเธอ

"ไอ้คนหน้าด้านนี่มันอะไร ช่างน่าอับอายจริงๆที่มีคนอย่างแกอยู่ในบริษัท Ice Snow!"

ฉิงเฟิง ตะโกนใส่หวังโบอย่างโกรธเกรี้ยวหลังจากได้ยินคำพูดของเขา

"แกกล้าตะโกนใส่ฉัน ? แกไม่ต้องการทำงานที่นี่อีกหรือไง?"

หน้าของหวังโบเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มและเขาข่มขู่ฉิงเฟิงอย่างบ้าคลั่งเมื่อได้ยินฉิงเฟิงตะโกนใส่เขา

ฉิงเฟิงเป็นเพียงพนักงานประจำในแผนกการขาย เขากล้าที่จะตะโกนใส่เขาได้อย่างไร!?

ในทางกลับกันหวังโบเป็นผู้จัดการแผนกซึ่งถือเป็นเจ้านายของเขา

"ตะโกนใส่แก ?  ฉันจะทุบตีแกด้วยซ้ำไป!" ฉิงเฟิงยิ้มเยาะขณะที่เดินเข้าหาหวังโบ เขาตัดสินใจที่จะสำเร็จโทษคนประหลาดคนนี้