บทที่ 28 เหยาเหยาน้อย เธอเป็นผู้หญิงที่ซุกซนมาก
บทที่ 28 เหยาเหยาน้อย เธอเป็นผู้หญิงที่ซุกซนมาก
แปล Tarhai
กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/
ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200
ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559
"นี่ฉันเห็นอะไรเนี่ย ? สาวงามของสถานีตำรวจถูก ฉิงเฟิง จูบ"
"โอ้พระเจ้า จุดจบของโลกมาถึงแล้ว นี่ฉันกำลังฝันอยู่?"
"เพื่อน นายไม่ได้ฝันไป นี่มันคือเรื่องจริง"
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนที่ด้านหลังกรีดร้องและอกหัก ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาและความโกรธ
เมิ่งเหยา เป็นสาวงามของสถานีตำรวจและเทพธิดาในหัวใจของพวกเขา เธอเป็นคนที่ไม่สามารถเอื้อมถึงได้
แต่ตอนนี้สาวงามของสถานีได้ถูก ฉิงเฟิง จูบซะแล้ว เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนเกลียดเขามาก
พี่ใหญ่ลี่เลวร้ายมาก เขาจูบสาวสวยของสถานีตำรวจได้อย่างไร? ถ้าเขาอยากจะจูบใคร คนๆนั้นก็ควรที่จะเป็นฉัน จางเซี่ยวหยู่ขยับขนตาของเธออย่างไม่สบายใจ
โอ้ ไม่ๆๆ จางเซี่ยวหยู่ เธอคิดอะไรของเธอ คุณจะให้พี่ใหญ่ลี่จูบเธอได้อย่างไร?
แต่ถ้าพี่ใหญ่ลี่.....อยากจะจูบฉัน ฉันจะปฏิเสธเขาไหมนะ? เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งและในที่สุดเธอก็สรุปว่าถ้าพี่ใหญ่ลี่จูบเธอ เธอก็จะไม่ปฏิเสธ นี่ทำให้เธอรู้สึกอายและหัวใจของเธอก็สั่นไหว เธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง
จางเซี่ยวหยู่, เธอกลายเป็นคนซุกซนไปแล้ว, เธอพึมพำในหัวใจของเธอ
"ไอ้ลูกเต่า ปล่อยหัวหน้าเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นเราจะยิง" เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนควักปืนออกมาและชี้ไปที่ ฉิงเฟิง อย่างโกรธเกรี้ยว
เทพธิดาแห่งสถานีตำรวจถูกทำให้เสื่อมเสียจากไอ้ลูกเต่าคนนี้ เราต้องสั่งสอนเขาให้เป็นบทเรียน
อารมณ์เสีย
น่าโมโหมาก
ฉิงเฟิง รู้สึกไม่ดีเมื่อเขาเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนชี้ปืนไปที่เขา นี่ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก
พวกเขาไม่เห็นหรือว่าเขากำลังจู๋จี๋อยู่กับเจ้าหน้าที่ตำรวจคนสวย ?
หวือ !
ฉิงเฟิง ปล่อยมือจาก ซูเมิ่งเหยา และเขาเคลื่อนไหวไปยังกับสายฟ้าไปที่หน้าทั้งสองเจ้าหน้าที่ตำรวจ
เขากวาดมือขึ้นและปืนก็หายไปทันที
"เวรเอ้ย ปืนของฉันอยู่ที่ไหน?"
เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนตกใจ
ผู้ชายคนนี้แค่ยกมือขึ้นและปืนของเขาหายไป มันเหมือนกับเวทมนตร์
"คืนปืนพวกเรามา" เมื่อ ซูเมิ่งเหยา เห็นว่าปืนของผู้ใต้บังคับบัญชาทั้งสองของเธอถูกชิงไป ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเธอก็ซีดลง
ปืนเป็นชีวิตที่สองของตำรวจ
ปืนอยู่คนอยู่ ปืนหายคนตาย ถ้าพวกเขาสูญเสียปืนไปพวกเขาจะต้องถูกไล่ออก
ในฐานะหัวหน้าของเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองคนนี้ เธอมีหน้าที่ของเธอและหน้าที่ที่ต้องนำปืนที่ถูกขโมยไปกลับคืนมา
"ฉันขอโทษ ฉันไม่เห็นปืนของคุณ"
ฉิงเฟิง ขดริมฝีปากและพูดด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ยอมยอมรับว่าเขาเอาปืนมา
"นายโกหก นายเอาปืนพวกเราไป" ซูเมิ่งเหยา ขมวดคิ้วด้วยความโกรธ
คนเลวคนนี้ไม่เพียงแต่เอาเปรียบเธอ แต่ยังขโมยปืนของเธอ เขาสมควรตาย
"มันไม่ได้อยู่กับฉัน ถ้าเธอไม่เชื่อก็มาค้นดูเอง" ฉิงเฟิงยกมือขึ้นและอนุญาต ซูเมิ่งเหยา ค้นร่างกายของเขา
"ได้ ฉันจะค้นร่างกายนาย มันต้องเป็นนายแน่นอน" ใบหน้าสวยงามของ ซูเมิ่งเหยา เต็มไปด้วยความมั่นใจ เธอเชื่อว่าปืนต้องอยู่ในร่างกายของ ฉิงเฟิง
เธอเอามือที่บอบบางอ่อนล้วงไปในกระเป๋าของ ฉิงเฟิง และค้นหาอย่างละเอียด
อะไรกัน?!
ปืนจะไม่อยู่ที่นี่ได้ไง?
ดวงตาที่สว่างไสวของ ซูเมิ่งเหยา เต็มไปด้วยความประหลาดใจใบหน้าที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเธอเต็มไปด้วยความอยากจะไม่เชื่อ
เห็นได้ชัดว่า ฉิงเฟิง คว้าปืนของเธอไป แต่เธอค้นทั่วตัวเขาและหามันไม่เจอ
เมิ่งเหยา ยังไม่ยอมแพ้เธอค้นหาสองครั้ง แต่เธอก็ยังหาปืนไม่เจอ
นี่มันบ้าอะไรกัน ?
มันจะหายไปได้อย่างไร? ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน
"ฉันบอกเธอแล้วว่าปืนไม่ได้อยู่กับฉัน ทำไมเธอไม่เชื่อฉัน?"
ฉิงเฟิง บีบน้ำตาจากสองตาและแสร้งทำเป็นถูกเข้าใจผิด เหมือนถูกภรรยารังแก
"คนเลว ! นายซ่อนปืนไว้ที่ไหน?" ใบหน้าที่สวยงามของ ซูเมิ่งเหยา เปลี่ยนเป็นสีแดง เริ่มมีน้ำตาในดวงตาของเธอและโกรธมากจนเธอเกือบจะร้องไห้
ปืนเป็นเหมือนชีวิตของเจ้าหน้าที่ตำรวจ ถ้าเธอทำปืนหาย ในฐานะตำรวจก็ถือว่าเธอจบสิ้นแล้ว
"ถ้าเธอขอร้องฉัน ฉันจะบอกเธอว่าปืนอยู่ที่ไหน" ฉิงเฟิงลูบคางและพูดด้วยรอยยิ้ม
ผู้หญิงคนนี้มักจะนำปัญหามาให้เขา ฉิงเฟิงรู้สึกว่าควรจะสอนบทเรียนให้กับเธอ
นี่เป็นเรื่องที่ดีที่สุดเพื่อจะปราบเธอ
เมื่อเขาปราบเจ้าหน้าที่หญิงคนนี้และเธอกลายมาเป็นผู้หญิงของเขา เธอก็จะหยุดสร้างปัญหาให้กับเขา
ขอร้องฉัน ขอร้องฉัน ? ฉิงเฟิง กล่าวด้วยความภาคภูมิใจซึ่งทำให้ เมิ่งเหยา โกรธมาก
"ได้โปรด ... ฉันขอร้องนาย กรุณาบอกฉันที่ว่าปืนอยู่ที่ไหน?"
เพื่อหาปืน ซูเมิ่งเหยา ถาม ฉิงเฟิง อย่างไม่ค่อยเต็มใจ บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ
"ฉันซ่อนมันไว้ในเป้ากางเกงของฉัน ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอก็สามารถค้นดูเองได้"
ฉิงเฟิง ยิ้มเหมือนหมาป่าเลวร้ายตัวใหญ่ที่กำลังจะลักพาตัวหนูน้อยหมวกแดง
หลังจากได้ยินคำพูดของฉิงเฟิง ปฏิกิริยาแรกของ ซูเมิ่งเหยา คือ ฉิงเฟิง กำลังทำตัวเจ้าชู้กับเธอและเธอพร้อมที่จะทุบตีเขา
แต่เมื่อ ซูเมิ่งเหยา คิดอย่างรอบคอบ เมื่อตอนก่อนหน้าที่เธอค้นร่างกายของเขา เธอไม่ได้ค้นที่นั่น
เขาอาจจะซ่อนปืนไว้ที่นั่นจริงๆ
ขนตาของ ซูเมิ่งเหยา กระพริบ เธอยื่นมือของเธอออกไปและในที่สุดเธอก็พบปืนสามกระบอกในเป้ากางเกงของฉิงเฟิง (โทษนะ กางเกงต้องใหญ่ขนาดไหนถึงซ่อนปืน 3 กระบอกโดยไม่ผิดสังเกตได้ - -“ )
เธอบังเอิญแตะถูก "น้องชายคนเล็ก" ของฉิงเฟิง นี่ทำให้เธอแก้มแดงด้วยความอับอายและความไม่พอใจ
"เหยาเหยาน้อย คุณซุกซนมาก" ฉิงเฟิง ยิ้มอย่างชั่วร้ายและมอบรอยยิ้มที่เหมือนจะบอกว่า 'เธอลามก' ต่อซูเมิ่งเหยา
"ไอ้เลว ฉันจะฆ่าแก !"
ซูเมิ่งเหยาโกรธมาก เธอชี้ปืนไปทางลี่ฉิงเฟิงและพร้อมที่จะฆ่าคนไร้ยางอายนี้
แชะ แชะ!
ซูเมิ่งเหยา เหนี่ยวไกปืนแต่ปืนทั้งหมดไม่มีลูกกระสุนแล้ว
"เธอจะฆ่าสามีตัวเอง ฉันจะฟ้องร้องเธอในศาล" มุมของริมฝีปากของ ฉิงเฟิงงอและเขาบ่น
เมื่อเผชิญหน้ากับคำที่เจ้าชู้ของฉิงเฟิง ซูเมิ่งเหยา กลอกตาและไม่พูดคุยกับเขา
"กระสุนของฉันอยู่ที่ไหน?" ซูเมิ่งเหยา มองไปที่ปืนเปล่า ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ
เธอจำได้อย่างชัดเจนว่าในปืนมีกระสุน 10 นัด ตอนนี้ไม่มีเลยสักนัด?
"เธอหานี่อยู่เหรอ ?" ฉิงเฟิง ยิ้มเล็กน้อย กระสุนทองเหลืองเงางามเรียงเป็นแถวตรงกลางฝ่ามือของเขา
"กระสุนไปอยู่ในมือคุณได้อย่างไร?" ริมฝีปากของ ซูเมิ่งเหยา บิดเบี้ยวเล็กน้อย ตาของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ
คนคนนี้เป็นผี? เขาทำมันได้อย่างไร?
ความแข็งแกร่งของ ฉิงเฟิง มีมากเกินไป ขนตาของ ซูเมิ่งเหยา สั่น เธอรู้สึกกลัวในใจ
ฉิงเฟิง ไม่เพียงแต่สามารถฉกปืนของเธอได้ในทันที แต่ยังสามารถแอบเอากระสุนออกไปได้อีก มันยิ่งกว่าเวทมนตร์
แม้แต่ทหารกองกำลังพิเศษก็ไม่สามารถเทียบกับความเร็วฟ้าผ่าแบบนี้ได้ บางทีอาจจะมีเพียงราชันย์ทหารในตำนานเท่านั้นที่จะเทียบได้
"ฉันบอกเธอแล้วว่า ฉันไม่ชอบถูกชี้หน้าด้วยปืน ถ้าไม่ใช่เพราะเราดูเหมือนจะเป็นคนที่มีชะตาต้องกัน ฉันฆ่าเธอไปนานแล้ว"
ฉิงเฟิง ยิ้มเยาะและปลดปล่อยไอสังหารที่หนาวเย็นออก
ไอสังหาร
เป็นไอสังหารที่น่าหวาดกลัวอะไรเช่นนี้
ซูเมิ่งเหยา ปิดริมฝีปากสีแดงของเธอด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและเธอก็เริ่มตัวสั่น
เธอรู้สึกเหมือนกับว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของเธอคือราชาของหมาป่าและเธอเป็นเพียงลูกแกะที่สามารถถูกฉีกกระชากเป็นชิ้นๆโดยราชันย์หมาป่าตัวนี้ได้ตลอดเวลา