บทที่ 3 นี่คือโชคชะตา
“ราชันย์เสือ แกจะวิ่งหนีไปไหน !! ไอ้ตูด !”
ฉิงเฟิงเปิดตาขึ้นทันที กระโดดลงจากเตียงแล้วปล่อยหมัดออกไป
ตูม!
โต๊ะข้างหน้าเขาแตกเป็นเสี่ยงๆในทันที โต๊ะทำจากกระจกนิรภัยที่รองรับน้ำหนักได้ถึง 250 กิโลกรัม
ฉิงเฟิงยิ้มเจื่อนเมื่อเห็นโต๊ะที่แตก เขาลืมไปว่าเขาไม่ได้อยู่ในทวีปหมาป่าอีกแล้ว เขาอยู่ในหัวเซี่ย
ความเกลียดชังของเขาที่มีต่อราชันย์เสือลึกล้ำนัก แม้กระทั่งฆ่ากันในฝันยามเขายังหลับ ตอนนี้ราชันย์เสือได้ลอบเข้ามาที่เมืองหัวเซี่ยอย่างลับๆ จะต้องเกิดการต่อสู้ระหว่างพวกเขาแน่นอน
“วันนี้แดดดี” ฉิงเฟิงหยีตาและเหลือบมองไปที่แสงอาทิตย์ เขาเปลี่ยนชุดและเดินออกไปข้างนอก
ในขณะเดียวกัน หลินซู่กำลังทานอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ อาหารเช้าของเธอธรรมดามาก มีแค่นมแก้วหนึ่งเท่านั้น
โดยปกติจะมีแม่บ้าน คุณจาง เธออาศัยที่นี่ อย่างไรก็ตาม เธอมีปัญหาครอบครัวและขอลาพัก ดังนั้น หลินซู่จึงดื่มแค่นมเพราะเธอทำอาหารไม่เป็น
หลินซู่มีใบหน้าที่ละเอียดอ่อน มีเสน่ห์ ริมฝีปากสีแดงของเธอดูอวดดีเล็กน้อย นมสีขาวไหลผ่านริมฝีปากเข้าไปสู่ร่างกายของเธอ การดูเธอดื่มนมเป็นความบันเทิงของผู้ชายที่แท้จริง
กึก
เสียงท้องร้องของฉิงเฟิง เขาเริ่มหิวจึงวิ่งไปที่ครัว เขาพบว่าไม่มีอะไรเลย เปิดตู้เย็นมาทุกอย่างว่างเปล่า
มีเพียงแค่นมแก้วเดียว แต่หลินซู่ดื่มมันไปหมดแล้ว แม่บ้านก็ไม่อยู่ ดังนั้นจึงไม่มีใครซื้อของเข้าครัว
ฉิงเฟิงเตรียมที่จะออกไปข้างนอกเพื่ออะไรกินแต่เมื่อเช้าล้วงกระเป๋าของเขา ความอึดอัดเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา
ตั้งแต่เขารีบกลับมาที่หัวเซี่ย เขาไม่ได้ติดเงินมาซักเซนเดียว เขาขึ้นเครื่องบินโดยไม่ได้มีการเตรียมตัวใดๆ
“เอ่อ.............ที่รัก ผมขอยืมเงินก่อนได้ไหม?” ฉิงเฟิงแตะจมูกของเขาและพูดด้วยความอึดอัด
ว่ากันตามตรง เรื่องการยืมเงินจากผู้หญิงนี้มันสร้างความอึดอัดให้เขา โดยเฉพาะเธอเป็นเมียของเขาแล้ว
“คุณกินอยู่ในบ้านฉัน ฉันจ่ายแม้กระทั่ง 20 หยวนเพื่อใบทะเบียนสมรสของเรา คุณยังมีหน้ามาขอยืมเงินฉันอีกเหรอ?”
หลินซู่ ขมวดคิ้ว และจ้องมองฉิงเฟิงอย่างหนาวเย็น ดวงตาที่งดงามของเธอเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ
คุณเป็นทายาทตระกูลลี่ ตระกูลของคุณมีมูลค่ามากกว่าแสนล้านหยวน แต่คุณยังมาขอยืมเงินฉัน นี่มันไม่ตลกไปหน่อยเหรอ ?
“ที่รัก ให้ผมสัก 100 ได้ไหม?” พรุ่งนี้ผมจะคืนให้ 200 เลย” เพื่อหลีกเลี่ยงความหิวโหย ฉิงเฟิงพูดอย่างอ่อนน้อม
ถูกต้องที่ตระกูลลี่มีทรัพย์สินมากกว่าแสนล้านในเมืองหลวงแต่โชคไม่ดีที่มันไม่ใช่ของฉิงเฟิง
วันนี้เขาทำได้เพียงขอยืมเงินหลินซู่เพราะว่าเขาไม่มีทางเลือก
“ฉันจะไม่ให้เงินคุณแม้แต่แดงเดียว ถ้าคุณต้องการเงินก็ออกไปหางานทำ” หลินซู่จ้องมองเขาอย่างเย็นชา จากนั้นเธอลุกขึ้นและเดินออกไป
เธอไม่มีความรู้สึกความเคารพต่อผู้ชายที่ไม่มีแรงบันดาลใจ
เธอต้องออกไปทำงานและไม่มีเวลาสำหรับผู้ชายคนนี้
“เฮ้อ ราชันย์หมาป่าในตำนาน ตกอับขนาดนี้เลยหรือนี่” ฉิงเฟิงรู้สึกหดหู่
ชายวัยเจริญเติบโตจะอยู่อดมื้อกินมื้อได้ยังไง ?
ฉันต้องออกไปหางาน
ฉิงเฟิงใส่ชุดลายพรางและเดินออกไป
“มันไม่ง่ายเลยนะที่จะหางาน!” ฉิงเฟิงไปมาหลายบริษัทแต่ถูกปฏิเสธทั้งหมด
เมืองทะเลตะวันออกเป็นเมืองสากลที่มีเศรษฐกิจดีด้วยจำนวนประชากรสูง มีบริษัทมากมายในเมืองนี้
แต่อัตราการจ้างงานอยู่ในเกณฑ์ที่สูงเข้มงวดมาก พวกเขารับปริญญาเอก อาจารย์ หรือขั้นต่ำคือระดับปริญญาตรี
ในที่สุดเขาก็พบบริษัทที่ไม่กำหนดคุณสมบัติปริญญาแต่มันเป็นบริษัทเทคโนโลยีที่ชอบคุณสมบัติที่ต้องมีประสบการณ์ทำงาน 3 ปี
ฉิงเฟิงไปมากกว่า 10 บริษัทแต่ไม่สำเร็จสักแห่ง
เวรเอ้ย ! ถ้าทุกคนในทีมเขี้ยวหมาป่ารู้ว่าคนอย่างฉันหางานทำไม่ได้ ฉันต้องถูกมองเป็นตัวตลกแน่ๆ โชคดีที่ยังไม่มีใครรู้
“เวร อากาศร้อนโคตร” ใต้แสงแดดจ้า ฉิงเฟิงเดินหางานต่อไปบนถนน
เขายังไม่ได้กินข้าวเช้า ถ้าเขายังหางานทำไม่ได้ เขาต้องอดข้าวกลางวันไปด้วยแน่ๆ
ฉิงเฟิงบ่นพึมพำกับตัวเองและเดินไปตามถนน
[รับสมัครพนักงานในตำแหน่งเซลล์ไม่จำกัดเพศ อายุ 20-40ปี สุขภาพดี รูปลักษณ์ดี อาหารและที่อยู่ฟรี พร้อมประกันภัยและมีวันหยุด]
ฉิงเฟิงเห็นใบโฆษณาที่ติดตรงตึกสูง 20 ชั้น
ใบโฆษณาติดประกาศโดยบริษัท Ice snow มันเป็นบริษัทใหญ่ในเมืองทะเลตะวันออกมีมูลค่ามากกว่า100ล้านหยวน บริษัทนี้ให้ผลประโยชน์และค่าตอบแทนที่ดี
ไปลองบริษัทนี้ดูดีกว่า
ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยและเดินเข้าไปในตึก
เขาเห็นจากใบโฆษณาของบริษัท บริษัท Ice Snow ทำการที่ชั้น 1-3 ชั้นอื่นๆเป็นของบริษัทอื่น
ฉิงเฟิงเดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอคนมากกว่า 10 คน พวกเขามาสมัครงานเช่นกัน
ผู้สมัครทุกคนต้องกรอกข้อมูลและเข้าไปในห้องสัมภาษณ์
เขาหยิบใบสมัครและกรอกชื่อ อายุ ส่วนสูงและข้อมูลอื่นๆ ลงไป
“พี่ชาย คุณมานี่เพื่อตามหลินซู่เหมือนกันเหรอ ?” ชายอ้วนที่อยู่ข้างหลังฉิงเฟิงจับไหล่ของเขาและพูดกับเขาในขณะที่ขยิบตา
“นายหมายความว่าไง ?”
ฉิงเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามด้วยความสับสน
“พี่ชาย ไม่ต้องเสแสร้งหรอกน่า” หลินซู่คือสาวงามอันดับ 1 ของเมืองทะเลตะวันออก คนส่วนใหญ่ที่มาสมัครก็เพื่อเธอทั้งนั้น หรือพี่ไม่เหมือนกัน ?”
ชายอ้วนมองที่เขาด้วยความดูถูก เขาคิดว่าฉิงเฟิงนั้นไม่จริงใจ
เหอๆ.....
ฉิงเฟิงยิ้มและไม่ได้พูดอะไร หลินซู่เป็นภรรยาของเขา ทำไมเขาต้องตามจีบเธอ ?
แต่เขาไม่คิดว่างานที่เขามาสมัครจริงๆแล้วเป็นของบริษัทภรรยาของเขา
ศัตรูทางแคบจริงๆ
ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและเตรียมจะออกไป เขาไม่ต้องการทำงานในบริษัทของภรรยาตัวเองมันน่าอึดอัดเวลาเจอหน้ากัน
“ต่อไปหมายเลข 19 ลี่ฉิงเฟิง”
ฉิงเฟิงเตรียมจะออกไปเมื่อเขาได้ยินเสียงหวานใส
ตอนที่เขาคุยกับชายอ้วนคนนี้ ผู้สมัคร 10 คนแรกสัมภาษณ์เสร็จแล้ว ตอนนี้จึงเป็นคิวของเขา
“เลิกอืดอาดได้แล้ว เข้ามา !”
สาวน้อยน่ารักคนหนึ่งผลักฉิงเฟิงเข้าไปในห้องสัมภาษณ์
เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้อง เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เขาเงยหน้าขึ้นและตกใจเมื่อได้เห็นสาวสวยผมยาวคนหนึ่ง
“เป็นคุณ !” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อและสับสนเล็กน้อย
สาวผมยาวคนนี้คือ เซี่ยหวานชิว
นี่เป็นโชคชะตา ?
ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงและแก้มน่ารักของเธอก็เริ่มแดง
เธอคิดว่าทั้งสองคนคงไม่อาจมีโอกาสได้พบเจอกันอีกและไม่คาดหวังว่าจะได้พบกันอีก นี่เหมือนกับโชคชะตาขีดไว้
แต่เมื่อเธอคิดเกี่ยวกับเหตุการณ์บนรถ เธอก็เริ่มอายและหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เธอทำเหมือนเป็นเด็กหญิงกำลังตกหลุมรัก
เธอมีความประทับใจที่ดีแก่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอ
“คุณมาสมัครงานเหรอ ?” หวานชิวสูดหายใจลึกๆและพยายามกลบเกลื่อนความเขินอายในหัวใจของเธอ เธอเปิดปากถาม
“ใช่แล้ว คุณเป็นผู้สัมภาษณ์ที่นี่เหรอ ?”
“ถูกแล้ว ฉันเป็นผู้อำนวยแผนกการขาย เซี่ยหวานชิว ฉันมีหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับกระบวนการจ้างงานของแผนกการขาย”
“โอ้”
ฉิงเฟิงพยักหน้าและเข้าใจในทันที
ทันทีนั้นเขาจำได้ถึงนามบัตรที่เซี่ยหวานชิวทิ้งไว้ให้เขาบนรถ ตำแหน่งที่เขียนไว้บนนั้นคือ ผู้อำนวยการแผนกการขายของบริษัท Ice Snow เขาลืมไปซะสนิท
แปล Tarhai
