บทที่ 9: การเปลี่ยนแปลง(ฟรี)

กาเร็นสงบลงและยืนอยู่ที่นั่นเพื่อฟังการสนทนาระหว่างทั้งสอง เกือบเที่ยงแล้วและข้างนอกเริ่มสว่างมากขึ้น

 

ลุงทรีลุกขึ้นยืนและเดินไปส่งแขกที่ประตู

 

"ลุงทรีผมคงต้องกลับแล้วครับ" กาเร็นกล่าวขณะที่เอาผ้าพันคอออกจากชุดเสื้อผ้า

 

"ทำไมรีบกลับละ หลานสามารถกินข้าวเที่ยงก่อนได้นะถ้าหลานต้องการ "ลุงทรีกล่าวก่อนหันกลับไปที่กาเร็น

"หลานไม่ค่อยมาเยี่ยมลุงเลยอีกเดียวลัมบัสก็กลับมาในไม่ช้า หลานจะได้คุยกัน "เขากล่าวต่อ

 

"เป็นครั้งหน้าละกันนะครับคุณลุง หยิงเอ๋อกำลังรอผมอยู่ที่บ้าน " กาเร็นกล่าวยิ้มๆ

"ผมสัญญากับเธอว่าผมจะรีบกลับมาทานอาหารกลางวัน" เขากล่าวเสริม

 

"โอเค หลานเดินทางอย่างปลอดภัยละ" ลุงทรีหัวเราะเบา ๆ

 

"ผมจะพยายามครับ" กาเร็นกล่าว

 

กาเร็น ใส่รองเท้าของเขาและกำลังจะออก ทันใดนั้นกระดาษอุ่น ๆ ก็ถูกใส่เข้าไปในฝ่ามือขวาของเขา มันเป็นสแต็คของตั๋วเงินร้อยดอลลาร์ กาเร็นหันหลังกลับและเห็นยิ้มลุงของเขา

 

"รับมันไว้ ลุงไม่ได้เจอหลานมาตั้งนานแล้ว อย่างน้อยก็มีไรติดไม้ติดมือกลับไปบ้าง" ลุงทรีกล่าว

 

"ขอบคุณลุงทรี ไว้เดียวมาหาใหม่นะครับ"  กาเร็นยิ้มและคำนับด้วยความกตัญญู

 

"มาเยี่ยมลุงบ่อยๆละถ้าหากเทอมีเวลาว่าง" ลุงทรีพูดเสริม

 

"ได้ครับคุณลุง" กาเร็นตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

กาเร็นกล่าวคำอำลาและเดินลงบันได เขาเดินกลับไปที่ชั้นแรกที่เขาเห็นเด็กผู้ชายสีบลอนด์สวมชุดสูทสีขาวที่ยืนอยู่ตรงกลางห้องโถงขณะที่คนเดินผ่าน เด็กชาย เห็นกาเร็นลงบันไดและยกคิ้วขึ้น

 

"กาเร็นนายมาทำไรที่นี้" เด็กชายโบกทักทายโดยที่อีกมือหนึ่งถือลูกบอลสีขาว ขณะที่เขาคุยกับเด็กหญิงผิวดำที่อยู่ข้างเขา

 

กาเร็นรู้จักเด็กผู้ชายคนนี้เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา ลัมบัส ลูกชายของลุงทรีนั้เอง เขาไม่ค่อยชอบลัมบัสสักเท่าไหร่ คงเพราะบุคลิกภาพที่หยิ่งของลัมบัส กาเร็นขมวดคิ้วและเดินไปหาลัมบัส

 

"พ่อของฉันพูดอะไรกับนาย" ลัมบัสเอนตัวไปหากาเร็นและถามด้วยเสียงเบา

 

"ไม่มีอะไรพิเศษ ลุงแค่ถามฉันว่าฉันกำลังทำอะไรเมื่อเร็วๆ นี้ ฉันต้องไปแล้วถ้านายไม่มีอะไรสำคัญที่จะพูด "กาเร็นตอบเบา ๆ

 

"นายดูไม่เคารพฉันเท่าไหร่เลยนะทั้งๆที่ฉันอายุมากกว่านาย  นายคงคิดว่าฉันมันน่าลำคานสินะ" ลัมบัสยกคิ้วอีกครั้งและมองไปที่หญิงสาวข้างๆเขา กาเร็นรู้สึกเหมือนถูกท้าทายโดยลูกพี่ลูกน้องที่อายุน้อยกว่าเขา

 

"ฉันกำลังรีบกลับถ้านายไม่มีไรจะพูดอีกฉันขอตัวก่อนพอดี นี้เป็นเวลาอาหารกลางวันและหยิงเอ๋อกำลังรอฉันอยู่ที่บ้าน " กาเรนไม่ต้องการเสียเวลาไปกับลัมบัสดังนั้นเขาจึงเดินไปทางออก เขารู้สึกไม่ค่อยอยากพูด

 

"เฮ้  ฉันยังไม่ได้บอกให้นายไป หยุดเดียวนี้นะ " ลัมบัสตะโกนด้วยความโกรธ

 

"ลัมบัสสรุปนายต้องการไรจากฉันกันแน่"  กาเร็นหันหลังกลับและขมวดคิ้วขณะที่เขายกเสียงขึ้น แม้ว่ากาเร็นในอดีตจะยอมลัมบัสแต่ไม่ใช่กับเขาในสถานการณ์เช่นนี้

 

"ฮาๆ นี้นายกล้าพูดแบบนี้กับฉันแล้วหรอกาเร็น งั้นเดียวฉันคงต้องสอนมารยาทนายสักหน่อย " ลัมบัสพูดเสร็จก็พยายามตบหน้า  แต่กาเร็นพลิกตัวหลบไปทางด้านขวาแล้วใช้เทคนิดพื้นฐานของสำนักสวนกลับไปที่ลัมบัส

 

ลัมบัสคำรามและหันไปตามการเคลื่อนไหวของกาเร็น

 

ตึงง

 

กาเร็นใช้ฝ่ามือเพื่อป้องกันการโจมตีฝ่ามือของทั้งคู่ชนกันในอากาศกลาง ระดับความแรงของพวกเขามีความคล้ายคลึงกันและไม่มีความได้เปรียบในระหว่างการปะทะนี้

 

กาเร็นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่ลูกพี่ลูกน้องเพลย์บอยของเขารู้จักศิลปะการต่อสู้แต่ตัวเขาเองก็ได้ก้าวมาถึงระดับศิลปะระดับมืออาชีพระดับแรกแล้ว เขาใช้กำลังมากขึ้นเพื่อดันให้ลัมบัสถอยกลับไป

 

เมื่อไม่สามรถดันกลับไปได้ลัมบัสเบี่ยงเดียวออกด้านข้าง ทำให้เขาชนเข้ากับชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆเขาและเขาก็รู้สึกหงุดหงิด ลัมบัสมองที่มือขวาของเขาซึ่งเกิดอาการบวมขึ้น

มือของเขาเริ่มชาและไม่สามารถยกมันขึ้นได้

"ดีมากกาเร็น" ลัมบัสกล่าว

"นายจะต้องชดใช้ที่ทำกับฉันแบบนี้กาเร็น" เขาตะโกน

 

ดาเร็นตัดสินใจที่จะไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขารู้ดีว่าแม้ว่าลัมบัสจะได้เรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แต่ตอนนี้คงยังไม่สามารถสู้เขาได้ กาเร็นได้รับการฝึกฝนอย่างอย่างหนักหน่วงไม่ได้มีฝืมืออย่างกาเร็นคนเก่า แม้ว่าลัมบัสจะส่งคนอื่นมาแก้แค้นเขาะแค่ลุงทรีคงไม่ยอมให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอย่างแน่นอน

 

"ดูตัวเองหน่อยนะลัมบัส ฉันจินตนาการไม่ออกเลยวะถ้าคุณลุงของนายเห็นว่าเข้ามาทำร้ายฉันแบบนี้ลุงทรีจะผิดหวังในตัวนายขนาดไหน "กาเร็นกล่าวขณะออกจากห้องโถงทางประตูไม้เล็ก ๆ จากด้านหลังเขายังคงได้ยินเสียงคำสาปแช่งของลัมบัสลอยตามลมมา

 

กาเร็นกลับมาที่ถึงเมืองก็พบกับ ผู้คนมากมายบนถนนสายหลักกว่า เขาใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในการเดินทางกลับไปที่ถนน บลูทรี

 

เขาเดินเข้าไปในเขตอาคารที่สี่ด้านขวามีหลังคาสีแดงเป็นบ้านของเขา มีชายชราคนหนึ่งเดินลงบันไดช้าๆด้วยไม้เท้าอยู่ในมือ บันไดแคบกาเร็นจึงยืนอยู่ด้านข้างและรอให้ชายชราเดินออกจากอาคาร

 

ชายชราหันมายิ้มให้โดยไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตรงไปทางลานจอดรถด้านขวา ชสยชราเดินไปโดยใช้ไม้เท้าและพยายามเดินอย่างระมัดระวัง ชุดสูทสีดำที่คมชัดของเขาทำให้เขาได้รับกลิ่นอายอันศักดิ์สิทธิ์ขณะที่เขาเดินออกไป

 

กาเร็นหยุดดูสักครู่ก่อนที่จะ เดินขึ้นบันไดและได้ยินเสียงฝีเท้าจากข้างบนเขามองทะลุช่องว่าง และเห็นหยิงเอ๋อเดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆดูเหมือนว่าเธอกำลังแบกของบางอย่างที่ดูแล้วท่าทาจะหนัก

 

"หยิงเอ๋อ" เขาตะโกนเรียก

 

"อ่าวพี่กลับมาแล้วหรอนี้มาช่วยหนูถือหน่อยสิหนูชื้อลูกแพร์สีขาวมาเต็มเลยนะ"    หยิงเอ๋อพอได้ยินเสียงก็รีบตอบกับกาเร็น เธอยังคงสวมชุดสีดำของเธอกระโปรงของเธอที่แทบจะไม่เรียกว่ากระโปรงแล้วเพราะมันสั่นสูงกว่าหัวเข่าของเธอ

 

"มาสิ เดียวพี่ช่วย" กาเร็นเริ่มขยับตัว แต่จากมุมเขาเขาสามารถมองเห็นอะไรบางอย่างที่เป็นสีขาวผ่านเสื้อรัดรูปสีดำใต้กระโปรงของหยิงเอ๋อ นั้นทำให้ใบหน้าของกาเร็นเริ่มแดงขึ้น

 

"นี้พี่ อย่าทำตัวเหมือนลัมบัสสิ" หยิงเอ๋อหันไปเตือนสติพี่ชายให้เลิกมองกางเกงใน หยิงเอ๋อรีบเอามือมาปิดกระโปรง

 

"หยิงเอ๋อก็ควรใส่กระโปรงที่ยาวกว่านี้มากกว่า" กาเร็นพยายามอธิบายและวิ่งไปหาเธอ เขาถือตะกร้าสีเหลืองและหยิบลูกแพร์มาถือประมาณ 20 ลูก

 

"มันไม่ใช่ความผิดของหนูสักหน่อย" หยิงเอ๋อตะโกนด้วยเท้าสะเอว

"ชิ ไว้ค่อยไปคุยกันทบนบ้านแล้วกันไอ้พี่ลามก!" เธอตระหนักว่าเธอเสียงดังเกินไปและมองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้

 

กาเร็นยักไหล่และเดินขึ้นบันไดอีกครั้ง หยิงเอ๋อเปิดประตูด้วยกุญแจของเธอและพวกเขาก็รีบเข้าไปในบ้านของพวกเขา กาเร็นนำใตะกร้าวางลงและวิ่งหนีไปหลังจากเปลี่ยนรองเท้า

 

ปั้งง

หยิงเอ๋อกระแทกประตูปิดและยกกำปั้นขึ้นขณะที่มองค้อนไปยังพี่ชายของเธอ

 

"พี่มานี้เลย" เธอตะโกนและรีบพุ่งเข้าไปหากาเร็น เธอเร็วกว่ากาเร็นแม้ว่าหลังจากการฝึกซ้อมหนักของเขา

 

หยิงเอ๋อเริ่มไล่กาเร็นในห้องนั่งเล่น หลังจากนั้นราว 10 วินาทีกาเร็นก็สะดุดกับหยิงเอ๋อและล้มลงกับพื้น

 

"เธอรู้ถึงศิลปะการต่อสู้ระดับกลางและได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี" กาเร็นคิดขณะจ้องมองที่หยิงเอ๋อ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้ศิลปะการต่อสู้ใด ๆ และไม่จริงจังเขาก็ยังสามารถบอกได้ว่าน้องสาวของเขาแข็งแรงเพียงแค่ดูท่าทางของเธอ ศิลปะการต่อสู้ของหยิงเอ๋อมีการพัฒนามากยิ่งขึ้นเกี่ยวกับความเร็วและความคล่องแคล่วขณะที่ศิลปะสำนักของเฆมสวรรค์จะเกี่ยวกับความแรงของใช้กระบวนท่า หยิงเอ๋ออาจถึงระดับปานกลางแล้ว

 

ความแตกต่างระหว่างการพัฒนาศิลปะพื้นฐานของสำนักต่างๆ บางคนมุ่งความสนใจไปที่ความแข็งแรงบางส่วนเน้นการสร้างความเสียหายบางอย่างคล่องแคล่วและบางคนมีความชื่นชมกับความแข็งแกร่งการหลบทักษะหรือความต้านทานโดยธรรมชาติ ศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานของพวกเขามีชื่อแตกต่างกัน แต่ใช้สำหรับการต่อสู้ทั่วไปซึ่งแตกต่างจาก ศิลปะการต่อสู้ขั้นสูง

 

การฝึกเกี่ยวกับการต่อสูงขั้นสูงถึงวิธีพิเศษในการออกกำลังกายร่างกายและการพัฒนาที่แตกต่างกันมักจะพัฒนาขึ้นในรูปแบบต่างๆ ตัวอย่างเช่นศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานจากสำนักของเฆมสวรรค์ไม่ใช่ความลับของศิลปะการต่อสู้ แต่เป็นเทคนิคการโอนถ่ายความรุนแรง เมื่อเทียบกับศิลปะการต่อสู้ขั้นพื้นฐานการฝึกขั้นสูงนั้นจะถูกส่งผ่านไปยังสาวกที่แท้จริงเท่านั้น ถ้าเหล่าสาวกเหล่านี้ยังคงออกกำลังกายร่างกายของตนด้วยการฝึกฝนศิลปะขั้นสูงส่วนใหญ่ของคุณลักษณะเช่นความแข็งแรงความว่องไวความต้านทานและความยืดหยุ่นจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

 

กาเร็นได้ยินมาว่าเหล่าสาวกของสำนักเฆมสวรรค์แสดงพลังของพวกเขาในระหว่างการแข่งขันต่างๆและทักษะขั้นสูงของพวกเขาอาจได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของพวกเขา ความเร็วของหยิงเอ๋อรวดเร็วอย่างน่าขันเธออาจใช้การฝึกอบรมพิเศษบางอย่างเพื่อให้ได้ระดับความเร็วนี้

 

กาเร็นหยุดความคิดและหันศีรษะไปข้างๆ จากมุมก่อนหน้านี้เขาสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ใต้กระโปรงของน้องสาวได้อย่างชัดเจน กาเร็นสามารถมองเห็นขายาวที่บางเฉียบของหยิงเอ๋อได้

 

"ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่ลามก " หยิงเอ๋อกำลังหายใจหนักขณะที่เธอทุบกาเร็นที่หน้าอก เสื้อคลุมของกาเร็นมีความหนามากดังนั้น หยิงเอ๋อไม่ได้กังวลว่าเขาจะเจ็บเกินไป

 

กาเร็นกระพริบตาและกำลังจะลุกขั้นเพื่อขอโทษหยิงเอ๋อแต่เหตุการณ์ไม่ตาดฝันก็เกิดขึ้น

ตุบ

 

กาเร็นที่กำลังจะลุกกับไปชนหยิงเอ๋อทำให้สภาพของหยิงเอ๋อนอนืับกาเร็น

 

กาเร็นสามารถได้กลิ่นน้ำหอมของเด็กหญิงได้และหน้าอกที่อ่อนนุ่มของเธอถูกผลักไปที่บริเวณเหนือหน้าอกของเขากาเร็นรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

"เริ่มหิวแล้วละสิเนี่ย" กาเร็นรีบเปลี่ยนเรื่องและพยายามยืนขึ้นดดยพยุงหยิงเอ๋อขึ้นมาด้วย

"เรามีอะไรกินบ้างในมื้อเที่ยงนี้" เขาถาม

 

หยิงเอ๋อไม่ได้ให้ความสนใจกับคำถามของกาเร็นแต่ยังคงต้องใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เธอกำลังจะตำหนิกาเร็น แต่ก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะตระหนักว่าเธออยู่เหนือหน้าอกของเขา กาเร็นแข็งแรงมากกว่าแต่ก่อนนั้นทำให้รู้สึกทึ่งกล้ามเนื้อหน้าอกของเขา กาเร็นพยายามทำตัวปกติ หยิงเอ๋อรู้สึกประหลาดใจหลังจากได้ยินกาเร็นถามเธอเกี่ยวกับอาหารกลางวันและเธอลังเลที่จะยืนขึ้นก่อน

"ฉันทำเค้กถั่วหวานแพนเค้กหอมและมะพร้าวกับน้ำซุปแตงหวาน"หยิงเอ๋อตอบขณะที่เธอปัดฝุ่นออกจากชุดของเธอ