บทที่ 18 ผู้กล้าลงทัณฑ์
บทที่ 18 ผู้กล้าลงทัณฑ์
รอบๆตัวผมตอนนี้เริ่มมืดแล้ว ผมเพิ่งเสร็จสิ้นการบังคับแลกเปลี่ยนเงินตรากับเจ้าดารูมะกล้ามโตโดยให้มันกลืนเหรียญทองแดงร้อนๆที่กำลังละลาย น่าจะอีกสักหนึ่งชั่วโมง ตะวันคงตกดินพอดี
ชายคนนั้น หลังจากถูกบังคับให้กลืนเหรียญทองแดงร้อนๆ ดูเหมือนว่าเขาได้ใช้พละกำลังทั้งหมดที่มี สามารถยื้อเอาไว้ได้ และแล้วไม่นานนัก เขาก็หมดสติ ตอนนี้ เขากำลังชักดิ้นชักงออยู่ตรงเท้าของผม
ก็นะ เขาใช้ 『เร่งพลัง』จนกระทั่งหยาดเหงื่อสุดท้าย มันน่าจะมีโอกาสที่เขารอด ต่อให้ผมทิ้งเขาเอาไว้อย่างนั้น แต่นั่นก็อาจจะเป็นเพียงกรณีเดียวที่ใครสักคนห่วงใยและทำการรักษาเขา
「อืมม มันคงจะไม่ค่อยยุติธรรมสักเท่าไหร่ ถ้าฉันเกิดลงมือฆ่าเขา…」
ผมทำไปอย่างนั้นเพราะความโกรธจากความทรงจำของไอ้พวกคนที่มันทรยศหักหลังผม อย่างไรก็ตาม ผมได้ประกาศเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่า “ถ้าแกกลืนเหรียญทองแดงทั้งหมด ฉันจะยกโทษให้แก” ดังนั้น ผมจึงต้องทำตามสิ่งที่ผมได้ลั่นเอาไว้ เพื่อสิ่งที่ดีต่อตัวผมเองด้วย ถ้าเกิดว่าผมกลับคำและใช้กำลังบีบบังคับ ผมก็เลยต้องระงับอารมณ์ความรู้สึกของผมให้มันใจเย็นลง มิฉะนั้นแล้วผมก็ไม่ต่างอะไรไปจากพวกมัน
ผมไม่คิดว่าจะมีโอกาสที่เขาจะพยายามมาแก้แค้นผม เขาได้จ่ายไปแล้วกับเหตุอาชญากรรมที่เขาเป็นคนก่อขึ้น ยิ่งไปกว่านั้น นี่น่าจะเป็น “ผลกรรม”
ผมเป็นผู้ล้างแค้น แต่ผมก็ไม่ใช่ฆาตกรปีศาจเปื้อนเลือด
ถ้าผมเป็นอย่างนั้น จนถึงจุดที่ว่า ผมมีความสุขกับการฆ่า;ผมคงตายไปก่อนที่ผมจะได้แก้แค้น ผมคงกลายเป็นใครสักคนที่ไม่ใช่ผม ผมไม่สามารถปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นได้ ผมได้สาบานเอาไว้กับตัวเองแล้วว่า ผมจะ ‘แก้แค้น’ ผมจึงไม่สามารถอนุญาตให้ตัวผมทำผิดพลาดได้แม้แต่เพียงครั้งเดียว นั่นคือขอบเขตที่ผมกำหนดไว้ เป็นเส้นแบ่งที่ผมได้วาดมันขึ้นมา เพื่อกั้นความรู้สึกพวกนั้น
เขาดันเป็นหนึ่งในเป้าหมายแห่งความเกรี้ยวกราดของผม ผมก็เลยไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองทำพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง มันจะไม่มีโอกาสเกิดขึ้นอีกหนึ่งในล้านแน่นอน
「แต่กระนั้น การที่ร่างกายมนุษย์สามารถทนได้ถึงเพียงนี้…」
ความจริงแล้ว ผมไม่ได้คาดคิดเอาไว้เลยว่าเขาจะรอดมาจนกระทั่งถึงตอนนี้;ไอ้เวรดารูมะกล้ามโตนี่อึดกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก ผมเดาว่าเขาน่าจะตายตั้งแต่เหรียญที่ 20 แล้ว
ผมต้องการใช้เขาเป็นตัวอย่าง ผมจงใจทำอย่างนี้ก็เพื่อให้มันดูน่ากลัวสำหรับคนอื่น อย่างไรก็ตาม ถ้าผมปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่ ผมก็จะถูกจัดประเภทให้อยู่ในสลัม ในฐานะ ใครสักคนที่ดูไร้เดียงสา
กระนั้น ผมก็ไม่ได้คิดที่จะรักษาเขาอยู่แล้ว ต่อให้มีคนหลบซ่อนอยู่แถวๆนี้ ผมก็ไม่สนเหี้ยอะไรทั้งนั้น ท้ายที่สุด มันก็เป็นความจริงที่ว่า “ฉันปล่อยเขาเพราะฉันอยากทำ” ผมไม่สนใจว่าเขาจะเป็นหรือตายเพราะเรื่องแบบนี้ ทั้งหมดทั้งมวล เขาก็เป็นเพียงแค่ประชาชนคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในประเทศแห่งนี้ พวกที่ไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือจากผม
ผมเอาเงินในส่วนที่เป็นของผมซึ่งถูกแทนที่ด้วยการปลอมแปลงจากเวทย์มายา จำนวนเงินที่ถูกต้อง 5 เหรียญเงินใหญ่ 23 เหรียญเงิน และ 20 เหรียญทองแดงใหญ่ ผมเก็บพวกมันใส่ไว้ในถุงที่เต็มไปด้วยเหรียญทอง
เมื่อผมเก็บเหรียญใส่จนเต็มถุงเรียบร้อย ผมเริ่มเดินจากไป ผมไม่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนนั้นอีกเลย
