บทที่ 17 ผู้กล้าแลกเงินและหลอมเงิน(2)
บทที่ 17 ผู้กล้าแลกเงินและหลอมเงิน(2)
พร้อมกันนี้ ผมถ่ายโอนมานาปริมาณเล็กน้อยไปยังเหรียญเงินที่เขาเอาให้ผม แกร๊ก , เพล้ง มีเสียงออกมา และภาพลวงตาก็สลาย เปลี่ยนกลับคืนสู่เหรียญทองแดงสกปรกๆดำๆ
ทักษะของผมทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการตรวจจับเวทย์มนต์ ได้หายไป และดาบแห่งดวงวิญญาณซึ่งมีความสามารถในการเสริมพลังทักษะติดตัว ก็ถูกปิดผนึกเอาไว้ ผมก็เลยไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นเวทย์มายาที่ร่ายใส่ลงไปในเหรียญตั้งแต่ตอนแรกเลย แม้ผมจะอารมณ์ดี ผมก็ยังประมาทซะอย่างนั้น
「ชิส์ แกผิดเองที่ถูกหลอก ที่นี่คือสลัม แกรู้มั้ย!? 『เร่งพลัง』!!」
เขาไม่คิดแม้แต่จะหยุดเพื่อทำให้ทุกอย่างมันจบลงแบบราบรื่น… เขาละทิ้งโอกาสนั้นด้วยความหยาบคายและใช้เวทย์เสริมความสามารถทางกายภาพให้กับตัวเอง ผมคิดว่าเขาคงเป็นแค่ไอ้ดารูมะสมองกล้ามซะอีก แต่ที่ไหนได้ เขาดันฉลาดนิดหน่อย
「ไฮ้ยส์ เห้อะ อาณาจักรนี้มัน…แมร่งเหี้ยจริงๆ พวกแกทุกตัวแมร่งเลวบัดซบ」
ผมรู้สึกขยะแขยงสุดๆ มันขัดขวางอารมณ์ดีๆของผมจนหายไปหมด ไอ้เหี้ยนั่นมองผมด้วยสายตาเยาะเย้ย ยิ่งไปกว่านั้น…
……… มันทำเหมือนผมเป็นเป้าหมายที่ถูกหลอกได้ง่ายๆ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ผมรับไม่ได้มากที่สุด
เหมือนผมเมื่อก่อนที่ตัดสินใจผิด ซึ่งมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากคราวที่แล้วเลย
เมื่อคิดว่าไอ้สวะนี่จัดอยู่ในประเภทพวกคนที่เป็นเป้าหมายในการแก้แค้นของผม ไอ้พวกที่คิดว่าผมโง่ มันทำให้เลือดในร่างกายของผมเดือดพล่านจนแทบคลั่ง ผมอยากตัดแข้งตัดขามันซะตอนนี้เลย
「เห้อ กูล่ะอยากจะอ้วก」
ผมยิ่งกำมือแน่นมากกว่าเดิม กระนั้นเขาก็ยังพยายามออกแรงเพื่อเอื้อมมือมาจับผม
「อ้ากกกกกกก!! แก้ ไอ้เวร ทำไมฉันกระชากมันไม่ออกวะ!! 」
ถึงแม้ว่าเขาจะจับแขนผม ข้างที่กำลังบีบคอของเขา และ ก็พยายามกระชากมันให้หลุดออก มันไม่มีทางเป็นไปได้ที่ชายคนนี้จะหลุดรอดจากเงื้อมมือของผม ต่อให้เขาใช้『เร่งพลัง』ก็ตาม ‘ผม’ ที่แม้แต่อัศวินของอาณาจักรก็ยังไม่สามารถจัดการผมได้ เพราะผมเสริมความแข็งแกร่งไปที่แขนด้วยมานาเมื่อสักครู่ก่อนหน้านี้
「อั้ก~, คึ้ก, ดะ ได้ยังไง…?」
อนึ่ง วิธีนี้ วิธีที่รวบรวมสมาธิเพื่อควบคุมพลังเวทย์ยังไม่ค่อยเป็นที่รู้จักกันมากนัก เป็นเพราะมันไม่มีท่าทีหรือสัญญาณที่บ่งบอกว่าผมกำลังร่ายเวทย์ เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่สามารถหลุดพ้นไปจากมือของคนที่ตัวเล็กกว่าเขา
「อ้า ใช่แล้ว ในเมื่อวันนี้มีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับฉัน ฉันจะปล่อยแกไปก็ได้」
「ฮั้ก, ฮ้าก, โฮ้ก!!」
ผมคิดอะไรดีๆออก ผมเลยจงใจพูดไปอย่างนั้น ผมยิ้มและปล่อยเขาไป
บางทีเขาอาจจะมาถึงจุดที่ทำให้เขาเข้าใจได้ว่า เขาไม่ควรยุ่งกับคนที่เขาต้องหลีกเลี่ยง ใบหน้าของเขาดูซีดมาก และเขาถามผมว่า
「ข้าก็แค่ต้องขอโทษใช่มั้ย? ข้าผิดเอง มันเป็นความผิดของข้า ข้าขอโทษ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วยเถอะ……」
「หืม แกไม่ต้องขอโทษหรอก แกก็แค่ต้องรับผิดชอบ มันก็เท่านั้น」
ผมพูดพลางวางเหรียญทองแดงทั้งหมดที่ผมถืออยู่ในมือเมื่อสักครู่นี้ ผมหยิบ 【ดาบขาแมงมุมเพลิง】ออกมา ดาบแห่งดวงวิญญาณเล่มนี้มีบทบาทบ่อยมาก
「ดะ-เดี๋ยว!! ได้โปรดรอก่อน!!」
โดยทั่วไป โทษทัณฑ์สำหรับการปลอมเงินคือตัดแขนทั้งสองข้างของผู้กระทำความผิดพร้อมกับหนี้ก้อนโต ถึงแม้การลงโทษสำหรับการปลอมเงินก็เป็นอีกเรื่องนึง แน่นอน การออกกฎโดยทางอาณาจักร ผู้กระทำความผิดคงไม่สามารถชดใช้หนี้ของพวกเขาได้เพราะสูญเสียแขนทั้งสองข้าง และอาจจะจบลงด้วยการขายตัวเองเป็นทาสหรือไม่ก็ฆ่าตัวตาย
ดารูมะกล้ามโต กรีดร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เพราะเขาจำได้ว่ามันมีสิ่งนี้ เขาคิดว่าผมจะตัดแขนทั้งสองข้างของเขาด้วยมีดของผม
「มีอะไร ห๊ะ แกคิดว่าฉันจะตัดแขนแกทิ้งหรอ? อย่าได้กังวลไปเลย ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอก ก่อนอื่น มันไม่มีทางที่ฉันจะทำมันได้ด้วยขนาดของดาบเล่มนี้ ถูกมั้ย?」
อันที่จริง ผมมีพลังพอที่จะปลิดชีพเขาซะด้วยซ้ำ ผมพูดไปพร้อมกับทำหน้าตาเยาะเย้ยใส่เขา
「ดูให้ดีนะ เจ้าหนูน้อยตรงนี้มีความสามารถน่าสนใจอยู่ ปกติแล้วมันสามารถใช้ก่อไฟหรือย่างอาหาร อย่างไรก็ตาม อาจจะมีบางอย่างไปกระตุ้นมันเนื่องจากรูปลักษณ์เดิมของมันคือสิ่งมีชีวิตเหมือนกับมอนสเตอร์ มันมีพลังมหาศาลที่ใช้ได้กับวัตถุดิบบางอย่าง」
「ห๊า? เอ๊ะ?」
แมงมุมที่มีเอกลักษณ์โดดเด่นเป็นเงื่อนไขในการได้มาซึ่ง【ดาบขาแมงมุมเพลิง】มันเป็นแมงมุมเพลิงที่อาศัยอยู่ในถ้ำลาวา
พวกมันไม่จำเป็นต้องออกไปล่าเหยื่อเพื่อหาอาหาร อาหารของพวกมันคือแร่ธาตุมากมายที่อยู่ภายในถ้ำลาวา, มันหลอมละลายแร่ธาตุต่างๆด้วยเปลวเพลิงเฉพาะตัวของมัน, ซึ่งเรียกว่า เพลิงพิษ, แล้วก็กินน้ำหวานที่ผ่านการละลายแร่ธาตุ พูดให้สั้นก็คือ……
「กระนั้น ฉันก็ยังต้องลงโทษแกอยู่ดี บทลงโทษที่เลวร้ายเสียยิ่งกว่าที่เคยตีตราในกฎหมายกับการกระทำของแก เอาล่ะ ฉันจะให้แกกินพวกมันให้หมด อมไว้ในปากของแก คิดว่าไงล่ะ?」
จากนั้น ผมหักขาเขาทั้งสองข้าง โอ้ แขนด้วย เพื่อไม่ให้เขาสามารถหนีไปได้
「อ้ อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ว้ากกกกกกกกก!!」
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วทั้งถนนในสลัม แม้กระนั้น ฝันร้ายของเขา มันยังไม่จบ นี่แค่เพิ่งเริ่มเอง ฮะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
「เอาล่ะ เริ่มเหรียญแรกกันเลยดีกว่า」
ผมบังคับให้ปากของเขาเปิดออกด้วยอะไรสักอย่างที่ทำมาจากวัตถุคล้ายเหล็ก ซึ่งผมหามันได้ใกล้ๆตัวนี่เอง
ขณะเดียวกัน ผมใส่พลังเวทย์จำนวนมหาศาลลงไปใน 【ดาบขาแมงมุมเพลิง】ที่อยู่ในมือของผม ผมวางเหรียญทองแดงเอาไว้ข้างบน ทองแดงค่อยๆละลายอย่างรวดเร็ว และไหลไปตามใบดาบ
「ห้ากกกก อ้ากกกก ว้ากกกกก!!!!!!」
ของเหลวร้อนระอุหยดลงมาอย่างช้าๆ พร้อมกับเปล่งแสงออกมาเล็กน้อย และมันก็เผาเครื่องใน เช่น ตับ ไต ไส้ เป็นต้น
เขาคงไม่ตายง่ายขนาดนั้นหรอก
【ดาบขาแมงมุมเพลิง】สามารถละลายโลหะได้อย่างง่ายดาย เพราะมันสามารถทำให้จุดหลอมเหลวของโลหะลดต่ำลง
แม้มันจะให้ความร้อนได้เพียง 300℃ ถ้ามันยังอยู่ที่ระดับนี้ ความเป็นไปได้ที่เขาจะมีโอกาสรอดนั้น ก็ยังสูงอยู่
「ดูสิ! เหรียญที่สองแล้ว ยังเหลืออีกตั้ง 46 เหรียญแน่ะ เรื่องแค่นี้แกอดทนได้อยู่แล้ว เพราะแกเพิ่งใช้『เร่งพลัง』ไปเมื่อกี้ใช่มั้ยล่ะ? อั้ย หย๋า เหรียญที่สามกำลังจะมา」
ก้อนของเหลวที่ลุกเป็นไฟ ค่อยๆไหลลงมา ช้าๆ ผมยิ้มเยาะไปกับความสนุก ‘เสียงกรีดร้องสุดจะประมาณของดารูมะกล้ามโต’
