ตอนที่ 3 สภาวะหายใจในครรภ์ของแมว
**เหมี๊ยว...**
มันเป็นเวลากลางคืนที่เงียบสงบในสวนเเห่งนี้กลับดูมีชีวิตชีวาเพราะกลุ่มของเเมวเหมียวน่ารักที่ห้อมล้อม เจียง หลี่ พวกมันกำลังเลียอาหารในมือของเขา
ภายในฝูงนั้นมีเเมวตัวใหญ่ที่เป็นเเมวลาย มันดูหยิ่งทรนงกล้าหาญเเละชอบรังเเกลูกเเมวตัวเล็กๆเพื่อเเย่งอาหาร
**เพี๊ยะ!**
เจียง หลี่ ตบไปที่หน้าของเเมวตัวนั้นเเละกล่าวตักเตือนว่า"หากเเกยังข่มเหงเเมวตัวอื่นแบบนี้อีกฉันจะไม่ให้อาหารเเกอีก!!!"
เเมวตัวใหญ่สีลายนั้นไม่กล้าที่จะขัดขืนมันหลบไปด้านข้างในทันที
เเมวตัวน้อยหลายตัวที่ถูกรังเเกวิ่งไปเพื่อถู มือของ เจียง หลี่ พวกมันมีความสุขเเละอยากให้ เจียง หลี่ ลูบหัวพวกมัน เเม่ของพวกมันนั้นได้เสียชีวิตไปเมื่อเดือนก่อนหากพวกมันขาดเเม่โอกาสรอดชีวิตของพวกมันก็น้อยนิดดังนั้น เจียง หลี่ จึงใส่ใจเป็นพิเศษเกี่ยวกับลูกเเมวพวกนี้
เจียง หลี่ อายุ 17 ปี เขาให้อาหารเเมวเหล่านี้เป็นเวลาร่วมกว่า 2 ปี เเล้ว จากจำนวนกลุ่มเเมวที่น้อยนั้นในปัจจุบันพวกมันมีมากกว่า 30 ตัว ราวกับกองทัพเเมวขนาดใหญ่ก็ว่าได้
เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงเเมวเหล่านี้ทำให้ เจียง หลี่ รู้สึกสบายใจเเละผ่อนคลายจากเรื่องที่โรงเรียนเป็นอย่างมากเขาเพียงตั้งใจว่าจะพยายามคิดเเละไม่เสียใจกับมัน
"มาเร็วเจ้าตัวน้อยมากินเร็วมิฉะนั้นก่อนที่เจ้าเเมวใหญ่สีดำนั่นจะมาถึง"เจียง หลี่ เรียก
เมื่อเร็วๆนี้มีเรื่องเเปลกประหลาดเกิดขึ้น มีเเมวใหญ่สีดำที่เคลื่อนไหวได้รวดเร็วดั่งลมกรดมันเป็นเเมวที่ดุร้ายเเละมักจะโผล่มาช่วงท้ายของช่วงเวลาเเห่งการให้อาหารมันชอบขโมยอาหารเเมวตัวอื่นกินทั้งหมดบางครั้งก็ขโมยจาก เจียง หลี่ โดยตรง โดยที่ไม่รู้สึกเกรงเขาเเม้เเต่น้อย
เจียง หลี่ พยายามสะกดรอยตามมันอยู่ 2-3 ครั้งเพื่อดูว่ามันมาจากไหนเเต่มันก็หลบหนีไปได้ทุกครั้งผ่านท่อระบายน้ำ
ในขณะที่เจียง หลี่ กำลังให้อาหารเเมวอยู่ เขาก็ได้สังเกตุพุ่มข้างๆเพื่อรอดูว่าเเมวตัวใหญ่สีดำจะปรากฏตัวขึ้นหรือไม่
"มาให้อาหารเเมวอีกเเล้วหรอ เจียง หลี่!?"
มีเสียงที่ดังขึ้น มันเป็นเสียงของหญิงสาวที่สวมใส่ชุดสีขาวเธอเดินออกมาจากทางป่า เธอมีรูปร่างที่สูงเเละหน้าเรียวยาวราวกับประติมากรรมน้ำเเข็งรอบตัวของเธอนั้นให้ความรู้สึกที่อ่อนเยาว์
"ลาร่า เธอมาเดินเล่นในสวนสาธราณะงั้นหรือ นี่มันดึกมากเเล้วนะ?"เจียง หลี่ พยักหน้าบอกเธอ
ชื่อของเธอคือ ลั่ว ลาร่า เเละเธอมักจะมาเดินเล่นที่สวนทุกเย็น เธอเป็นประธานนักเรียนเเละมีอิทธิพลมากในโรงเรียนครอบครัวของเธอนั้นมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดามีนักเรียนชายหลายพันคนที่พยายามจะใกล้ชิดกับเธอเเต่เธอก็ปฏิเสธพวกเขาทั้งหมด
เธอไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกับ เจียง หลี่ เเต่พวกเขาทั้ง 2 คนก็เป็นนักเรียนชั้นปี ที่ 12
จาง เยว่ นั้นพยายาม จีบ เธอ เเต่ก็ไม่เป็นผล ดังนั้นเขาจึงสั่งห้าม เจียง หลี่ ให้เลิกใกล้ชิดเธอเเละขู่จะทำร้ายเขาหากเห็นเขาทั้ง 2 อยู่ด้วยกัน
"ฉันเเค่มาเดินเล่นผ่อนคลาย" ลาร่า ได้เข้ามาช่วย เจียง หลี่ ให้อาหารเเมว เธอนั้นค่อยลูบพวกมันทีละตัว
ทั้ง คู่ นั้นให้อาหารเเมวอย่างเงียบๆ ราวกับ ไม่ต้องคุยกันด้วยภาษา เเต่สื่อสารกันทางสายลมของธรรมชาติ
เจียง หลี่ เลี้ยง เเมว ทุุกตัวที่นี่ หลังจากนั้นเมื่อครึ่งปีก่อน ลาร่า ที่ผ่านมา ก็ต้องการช่วยเขาเพื่อให้อาหารเเมวเหล่านี้ ดังนั้นทั้ง 2 คน จึงให้อาหารเเมวทุกเย็นในสวนสาธารณะทุกวันจนกลายเป็นชีวิตประจำเเล้ว
"เจียง หลี่ นายวางเเผนจะทำอะไรหลังจากจบการศึกษางั้นเหรอ?"ลาร่า ถามโดยฉับพลัน
"ฉันยังไม่รู้เลย เเต่คงไม่คิดเข้าสถาบันเเอสทรัล หรอก เพราะฉันมีพลังชีวิตเพียงเเค่ 0.7"เจียง หลี่ กล่าวอย่างลอยๆ
"นายมีปัญหาหรือไม่? บางทีฉันอาจช่วยได้"ลาร่ามองไปที่ นัยน์ตาของ เจียง หลี่
"เธอจะช่วยฉันงั้นเหรอ?"เจียง หลี่ ครุ่นคิดอยู่ครู่นึงก่อนที่ส่ายศรีษะเเละบอกว่า"ขอบคุณสำหรับความเมตตาของเธอ เเต่ฉันจะต้องเเก้ปัญหาด้วยตัวของฉันเอง"
หลังจากที่เขาปฏิเสธข้อเสนอของ ลาร่า ทั้งคู่ ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะบรรยากาศเริ่มที่จะอึดอัด
ลาร่า ลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเงียบไปครู่นึงเเละกล่าวว่า"ตั้งเเต่พรุ่งนี้ฉันจะต้องตั้งใจฝึกพิเศษเเละอาจไม่มีเวลามาช่วยนายให้อาหารเเมว ฉันหวังว่านายจะดูเเลพวกเขาอย่างดี"
"ไม่มีปัญหาเพราะพวกเขาก็เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของชีวิตฉันเเล้ว"เจียง หลี่ รู้สึกสบายใจก่อนที่จะลูบเเมวพวกนั้น
ลาร่า ถอนหายใจ ก่อนที่จะจากไป
เขาได้ปล่อยโอกาสอันดีงามราวกับหญ้าที่ลอยอยู่ในน้ำเเละไม่ต้องงอกใหญ่
"ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอต้องการช่วยฉันจริง?กรรมของเราอาจจะผูกพันธ์กันเเค่การให้อาหารเเมว เพราะฉันไม่คิดจะทำความรู้จักกับเธอเพราะว่า ครอบครัวของเรานั้น มีฐานะต่างกันมากเกินไป"เมื่อเห็นลาร่า เดินจากไป เจียง หลี่ กล่าวอย่างข่มขืน ในใจเขาก็พลันคิดว่า ตัวเขาที่เป็นคางคก คงไม่อาจเเตะต้องเนื้อหงส์ได้
"ซร้า....."
เสียงคำรามที่รุนเเรงราวกับเสือดาวก็ตัดผ่านความคิดของ เจียง หลี่ ในทันที
เเมวดำตัวใหญ่ได้เเหวกพุ่มออกมาเเละสร้างกระเเสลมขนาดเล็กในเส้นทางของมัน ขนที่เรียบเนียนนั้นเงางามราวกับเสือดำขนาดเล็ก
บู้ม...เเมวที่เเข็งเเกร่งที่สุดของกลุ่มนั้น ถูกส่งบินไปในทันที
เเมวดำตัวใหญ่นั้นวิ่งไปข้างหน้าเเละคาบลูกเเมวตัวนึงก่อนที่จะวิ่งหลบหนีไป
"เเมวดำกลับมาเเล้ว"
เจียง หลี่ พลันวิ่งตามในทันที เขาไม่สนว่าเเมวดำจะเอาอาหารอะไรไปเเต่มันไม่สามารถเอาลูกเเมวไปได้"คราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เเกหนีไปอีกฉันจะต้องรู้ให้ได้เเกมาจากไหน"
เเมวดำตัวใหญ่นั้นวิ่งรวดเร็วราวกับพายุที่ลื่นไหล มันพุ่งผ่านเเละออกจากสวนสาธารณอย่างรวดเร็ว
เจียง หลี่ วิ่งตามไป เเม้ว่าพลังชีวิตของเขาจะมีเพียงเเค่ 0.7 เเต่เขาก็ไม่ช้า
อย่างไรก็ตามความรวดเร็วนั้นขึ้นอยู่กับพลังชีวิตหากพลังชีวิตสูงพวกเขาก็สามารถวิ่ง 100 เมตรได้ภายใน 5 วินาที ถ้า เจียง หลี่ พบคนเหล่านั้นเขาก็ไม่อาจที่จะหนีได้ทัน
อย่างเช่น เจียง เต่า ที่มีความเร็ว 100 เมตร ได้ภายใน 6 วินาที
ความเร็วของเเมวสีดำนั้นรวดเร็วเป็นอย่างมาก เจียง หลี่ วิ่งตามไปจนถึงท่อระบายน้ำ เเต่เขาก็ยังคงไม่สามารถตามมันได้ทัน เพราะเเมวดำตัวนี้มีความเร็วกว่าเเมวทั่วไปถึง 10 เท่า
ทันใดนั้นเเมวดำตัวใหญ่ก็พุ่งผ่านเข้าไปในท่อระบายน้ำของเมือง
เจียง หลี่ ไม่ยอมเเพ้ เขาตามติดไปเรื่อยๆ
ท่อระบายน้ำเเห่งนี้ค่อนข้างกว้าง ราวกับพระราชวังใต้ดิน มันเป็นอาณาจักรอิสระ เพราะที่เเห่งนี้เคยเกิดน้ำท่วมเเละฆ่าชีวิตผู้คนไปหลายคน ร้อยปีมานี้ นี่เป็นประวัติศาสตร์ที่่น่าสลดเพราะไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามทำให้เกิดน้ำท่วมขังเด็ดขาด
ภายในท่อระบายน้ำมีอากาศที่หนาวเย็นเเละเปียกชื้นมันเป็นช่องทางที่ราวกับเขาวงกตเเต่ที่น่าเเปลกก็คือกลิ่นเหม็นของมันนั้นกลับไม่มี มันเป็นกลิ่นเเก๊สที่เป็นเทคโนโลยีของมนุษยชาติ
ท่อระบายน้ำเเห่งนี้สามารถใช้เป็นหลุมหลบภัยได้หากเกิดการระเบิดขึ้น
เเมวสีดำตัวใหญ่นั้นกระโดดไปรอบๆเพื่อที่จะขัด ขวาง เจียง หลี่ ไม่ให้ตามเข้ามา เเต่วันนี้เขาต้องการที่จะค้นหาความพิเศษของเเมวดำตัวนี้ดังนั้น เขาจะตามไปเเละต้องปกป้องลูกเเมวนั่นให้ได้
คนหนึ่งวิ่งอีกคนไล่ ทั้ง 2 ค่อยๆเข้าไปในส่วนลึกของท่อระบายน้ำที่มีร่องรอยของมนุษย์ปรากฏตัว
ในที่สุดเเมวดำตัวนั้นก็หยุดลงดวงตาของมันนั้นเรืองรองเป็นสีเขียว เจียง หลี่ รู้สึกโล่งใจที่มันยอมวางลูกเเมวลง
***ฟุ่บ***
เจียง หลี่ หยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาก่อนที่จะเปิดเเสงเพื่อมองดูพื้นที่โดยรอบ
"นั่นอะไรน่ะ?ศพงั้นหรอ?"
หลังจากที่ได้เห็นสิ่งตรงหน้า เจียง หลี่ ก็ตกตะลึงในทันที
ด้านหลังเเมวดำนั้นมีศพเเห้งที่นั่งอยู่ในท่านั่งอยู่
โครงกระดูกของเขาค่อนข้างใหญ่มันไม่ได้มีกลิ่นอายที่น่ากลัวเเต่ให้ความรู้สึกที่สูงตระหง่านที่เเม้เเต่อาณาจักรมนุษย์เองก็ไม่อาจที่หยั่งถึงได้
ที่บนตัวซากศพนั้นมีก้อนหินที่เเกะสลักรูปดอกไม้ดูเเล้วไม่ได้พิเศษ
"ชายคนนี้ตายได้อย่างไร?"เจียง หลี่ ระมัดระวังในทันที
ท่อระบายน้ำ!เเมวดำ!ศพเเห้ง!หินสีขาว
ปมทั้ง 4 อย่างนั้นค่อนข้างที่จะเเปลกประหลาด เจียง หลี่ คิดว่าตัวเขาในขณะนี้กำลังฝันอยู่
เเมวสีดำนั้นจ้องนัยน์ตาสีเขียวของมันไปที่ เจียง หลี่ ด้วยท่าทีที่ไม่ปรากฏความคุกคามหลังจากนั้นมันก็กระโดดไปบนตัวศพเเละเขี่ย ก้อนหินสีขาวลงมาจากซากศพเเห้ง
เกิดอะไรขึ้น?
เเต่ก่อนที่กรงเล็บของเเมวดำตัวใหญ่นั้นจะโดนกับหินสีขาวร่างของมันก็พลันตกลงมาเเละนอนนิ่งราวกับโดนพลังบางอย่างเข้าไป
Zzzzz...เเมวดำตัวนั้นไม่ได้เป็นอะไรเเต่มันกลับเริ่มส่งเสียงกรนออกมา
ก้อนหินสีขาวนั้นดูเหมือนว่าจะมีพลังลึกลับที่สามารถสะกดจิตได้โดยไม่ต้องสัมผัสโดยตรง
เจียง หลี่ เริ่มใตร่ตรองเเละคิดสิ่งที่เป็นไปได้"หรือว่ามันจะถูกสะกดจิต? เพราะเเมวดำนั่นดูเหมือนจะไม่ได้รับอันตรายใดๆ"
เจียง หลี่ สังเกตุอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะพบว่าเเมวดำตัวนั้นนอนหลับเเละเเลดูมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมากมันนอนเงียบสงบราววกับไม่สามารถตรวจจับชีพจรได้สุดท้ายเนื้อเยื่อในร่างกายของมันก็เเพร่ซ่านออกมาขนทั่วร่างของมันลุกซู่เเละเริ่มปรับสภาพเซลล์ของมัน
"นี่คือ...สภาวะหายใจในครรภ์มันจะเป็นไปได้อย่างไร?"เจียง หลี่ ตกใจมากเพราะนี่คือการหายใจในครรภ์ซึ่งเหมือนกับการหายใจของทารกนี่เป็นรูปแบบการผ่อนลมหายใจที่เป็นธรรมชาติมันช่วยสร้างศักยภาพเเละสร้างเซลล์ที่เเข็งเเกร่งขึ้น เเต่พลังดั่งกล่าวกับถูกทำได้โดยเเมวตัวหนึ่ง?
เเมวดำมีพละกำลังเเละความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ ดูเหมือนว่าสถานะทั้งหมดของมันจะเกิดจากการฝึกฝนถึงขั้นการหายใจในครรภ์ เพราะแบบนั้นมันถึงเปลี่ยนเเปลงเซลล์ตัวเองให้มีความเเข็งเเกร่งโดยสิ่งที่เป็นชนวนหลักก็คือ หินสีขาวนั่น
"พระเจ้า นี่อย่าบอกนะว่า หินสีขาวนั่นสามารถทำให้เเมวดำนี่เข้าสู่สภาวะหายใจในครรภ์ได้"หัวใจของ เจียง หลี่ เต้นรัวด้วยความไม่อยากเชื่อ
ตึก...ตึก เขาก้าวไปทีละก้าวเพื่อหวังว่าจะไปยังหินสีขาวดูว่าเขาจะถูกสะกดจิตได้มั่งหรือไม่
ก่อนที่เขาใกล้จะถึง เปลือกตาของเขาก็เริ่มงุนงัวเเละเกิดอาการง่วงนอนศรีษะของเขาค่อยๆเบลอเเละเหนื่อยล้าราวกับว่าเขาไม่ได้นอนมา 3 วัน 3 คืนเต็ม ถึงเเม้ว่าเขาจะรู้ว่าการหลับคือทุกสิ่งเเต่ว่าตอนนี้
"ไม่! ก่อนที่ฉันจะหลับจะต้องคว้าหินสีขาวนั่นมาให้ได้ก่อน"เจียง หลี่ พยายามระงับความง่วงของเขาเพื่อปลุกจิตสำนึกของเขาเเละเดินหน้าต่อเพื่อที่จะหยิบหินนั่น
บูม
สุดท้ายนิ้วมือของเขาก็ไปสัมผัสกับหินสีขาวเเละเข้าสู่ภวังค์เเห่งการนอนในทันทีเขาไม่สามารถทนมันได้อีก เขาได้ทรุดตัวลงไปเเละเข้าสู่สภาวะห้วงนิทราจนลืมตัวเองลืมเวลาเเละลืมโลกไปเลย เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะอยู่ในความฝันที่เยี่ยมยอดขนาดนี้
"ความปราถนาในช่วงของฉันในช่วง หลายร้อย ปีที่ผ่านมานั้นคืออะไร?"
ในช่วงเวลาเเห่งสภาวะห้วงนิทรานั้นเจียง หลี่ เหมือนจะฝันเเละได้ยินเสียงที่ถอนหายใจออกมาเบาๆ
