ตอนที่ 212 ขอบเขตพลังดาบ
หลังจากที่ออกจากลานประลองนักล่าแล้ว หลิน ฮวงก็เห็นข่าวด้านบนหน้าเพจเกมส์ มันเป็นข่าวของเขา – นักดาบอัจฉริยะ ทำลายสถิติที่มีมานานกว่าหลายร้อยปีและชนะติดต่อกัน 80 ครั้ง!
หลังจากโพสต์เพียงไม่กี่นาที ก็มียอดการเข้าอ่านข่าวมากกว่าหนึ่งล้านครั้ง มีคนแสดงความคิดเห็นมากกว่า 50,000 ข้อความ หลิน ฮวงปิดหน้าเว็บหลังจากที่ดูเสร็จ
มันเป็นตอน 10 โมงเช้า เขาลงไปที่ตลาดชื่นและซื้ออาหารกลับบ้านและกลับถึงบ้านประมาณ 11โมง หลังจากทำเนื้อย่างให้หลิน ซวนที่ชั้นสามแล้ว เขาก็ลงมาที่ห้องครัวอีกครั้งเพื่อทำอาหารกลางวันให้ตัวเขาเองและหลิน ซิน ถึงแม้ว่าการสั่งอาหารสำเร็จรูปจะประหยัดเวลาได้มากกว่า แต่ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าอาหารที่ทำกินเอง เนื่องจากเขาไม่ได้มีอะไรที่จะต้องทำมากนัก เขาเลยเลือกที่จะทำอาหารกลางวันด้วยตัวเอง
มันเกือบเที่ยงวันแล้วเมื่อเขาทำอาหารเสร็จ หลังจากที่จัดจานอาหารที่เขาทำและเนื้อย่างบนโต๊ะแล้ว หลิน ฮวงก็ตามน้องๆทั้งสองคนมาที่โต๊ะอาหาร หลังจากที่กินอาหารกลางวันเสร็จ เขาก็กลับไปที่ห้องของเขาและดาวน์โหลดวิดีโอการต่อสู้ของเขามาดู เขาดูวิดีโอการต่อสู้กับนายทวารทั้งหมด ขณะที่เขียนโน้ตเอาไว้เพื่อหาข้อผิดพลาดเพื่อที่จะพัฒนาตัวเอง วิดีโอทั้งหมดมาจากมุมมองของหลิน ฮวง ผู้ชมคนอื่นไม่สามารถเห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ แต่วิดีโอนี้ก็ทำให้เขาเห็นทุกอย่างชัดขึ้น
เขารู้สึกประหลาดใจขณะที่ดูการต่อสู้กับปราการสุดท้ายที่เขาใช้ผลาญโลกาสองครั้ง เขาสามารถอัพเกรดทักษะดาบจนเกือบจะเป็นทักษะที่สมบูรณ์ ความรู้สึกนั้นแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตามหลิน ฮวงไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรที่ทำให้รู้สึกแตกต่าง เขาเกือบจะรู้ได้ว่ามันคืออะไรตอนที่ดูวิดีโอซ้ำๆ แต่เขาก็ไม่รู้อยู่ดี
ด้วยความสงสัย เขาเลยโทรหาคุณฟู่
"เกิดอะไรขึ้น?เธอทำภารกิจเสร็จแล้วงั้นหรอ?" คุณฟู่รู้สึกแปลกใจที่หลิน ฮวงโทรหา หลิน ฮวงขอคำปรึกษาจากคุณฟู่ครั้งสุดท้ายในช่วงวันปีใหม่ ตอนนั้นเขายังชนะแค่ 50 ครั้งเท่านั้น มันเพิ่งจะผ่านมาสี่วันนับตั้งแต่วันส่งท้ายปีเก่าและเป็นครั้งแรกที่ลานประลองนักล่าได้เปิดให้ใช้บริการอีกครั้งหลังจากปีใหม่ และนี่ทำให้คุณฟู่แปลกใจ
"ยังครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่อันดับ13 พลังชีวิตของผมหมดและผมต้องออกจากเกมส์ ผมมีบางอย่างอยากจะถามคุณครับ อาจารย์" หลิน ฮวงบอกเหตุผลที่เขาโทรหา
"แน่นอน บอกมาได้เลย" คุณฟู่พยักหน้าและวางของในมือลง หลิน ฮวงเล่าเรื่องการต่อสู้ของเขาให้คุณฟู่ที่กำลังฟังอย่างตั้งใจ เมื่อหลิน ฮวงพูดจบ คุณฟู่ก็หัวเราะและพูดว่า "ถ้าฉันไม่ได้เข้าใจอะไรผิด ขอบเขตพลังเธอควรจะเป็นกลมกลืน ใช่ไหม?”
"กลมกลืน?" หลิน ฮวงสับสน
"ระดับแรกของขอบเขตพลังดาบเรียกว่าขั้นกลมกลืน เมื่อเธออยู่ในระดับนั้น เธอจะมีความเชี่ยวชาญในดาบเธออย่างถ่องแท้ เธอจะควบคุมได้ทุกสิ่งที่เธอสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่า”
"ความรู้สึกที่ผิดเพี้ยนไปตามที่เธอบอกก่อนหน้าควรจะเป็นระดับสองของขอบเขตพลังดาบ ขอบเขตพลังดาบขั้น2จะเรียกว่าขั้นประสาน มันเป็นการสะท้อนของเธอกับดาบ เมื่อเธอมาถึงระดับนี้ ดาบจะ ไม่ใช่เป็นเครื่องมืออีกต่อไปแต่เป็นเหมือนคู่หูหรือเพื่อนของเธอเอง และเธอจะยังสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกของดาบได้อีกด้วย "
"ความรู้สึกที่เธอบอกเกี่ยวกับการโจมตีทั้งสองครั้งที่เธอแสดงไปก่อนหน้าอาจหมายความว่าเธออยู่ในขั้นกลมกลืนแล้ว ด้วยการกระตุ้นจากโลกภายนอกรวมถึงความมุ่งมั่นที่มากขึ้น ทำให้เธอเข้าถึงขั้นประสานได้อย่างชั่วคราว อย่างไรก็ตามเธอสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าสู่ระดับสองของขอบเขตพลังได้ อย่ากลับไปที่ลานประลองสักสองสามวัน ใช้เวลานี้เพื่อฝึกฝนและดูว่าเธอจะสามารถผ่านไปได้หรือไม่ " คุณฟู่แนะหลังจากฟังปัญหาของหลิน ฮวง
"นี่คือสิ่งที่ผมคิดไว้เช่นกัน ถ้าผมสามารถจับความรู้สึกได้อย่างถูกต้อง ความสามารถของผมจะอยู่ในระดับที่สูงขึ้นกว่าเดิม" หลิน ฮวงต้องการศึกษาความรู้สึกก่อนที่มันจะหายไป เพื่อดูว่าเขาสามารถปรับระดับทักษะดาบของเขาได้หรือไม่
"ฉันจะส่งวิดีโอที่เกี่ยวกับขั้นประสานให้เธอ บางทีพวกมันอาจจะเป็นแรงบันดาลใจให้กับเธอได้"
ไม่นานหลังจากที่คุณฟู่วางสายไป เขาก็ส่งวิดีโอมากกว่าสิบคลิปมาให้หลิน ฮวง เขาดูวิดีโอทีละอัน หลังจากดูวิดีโอที่คุณฟู่ส่งมาเสร็จ หลิน ฮวงก็ดูวิดีโอต่อสู้ของเขาวนซ้ำแล้วซ้ำอีก ตอนนี้เขาวาดภาพในหัวได้อย่างชัดเจนแล้ว เขาหยิบดาบไม้ขึ้นมา กระโดดจากระเบียงชั้นสองและเริ่มฝึกรูปแบบต่างๆของดาบเพลิงคลั่ง ที่สวนชั้นแรก หนึ่งครั้ง....สอง....สามครั้ง...
เขาฝึกจนถึงห้าโมงเย็น ในที่สุดเขาก็สามารถจับความรู้สึกที่ผิดแปลกที่เขารู้สึกในลานประลองได้ เหมือนกับที่คุณฟู่พูด เขาสามารถรับรู้ความรู้สึกของดาบได้ มันดูเหมือนจะแตกต่างจากก่อนหน้าและมันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาไม่ได้ถืออาวุธอยู่ราวกับมันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา และดาบยังให้ความรู้สึกเหมือนกับสิ่งมีชีวิตเฉพาะ มันเป็นเงื่อนไขที่ขัดแย้งกัน
"นี่คือขั้นประสาน?"
หลังจากจับความรู้สึกได้ หลิน ฮวงก็ทุ่มสุดตัวและเริ่มฝึกโดยไม่หยุดยั้ง เขาฝึกจนถึง4ทุ่มจนลืมมองเวลา เมื่อหลิน ฮวงหลุดออกมาจากห้วงภวังค์ เขาก็ตระหนักว่ามันเป็นเวลา4ทุ่ม28นาทีแล้ว เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านทันที และคิดว่าเด็กสองคนคงจะยังไม่ได้กินมื้อค่ำ
"พี่ค่ะ พี่ฝึกเสร็จแล้วหรอ?" หลิน ซินนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
"ใช่ พี่พนันว่าพวกน้องต้องยังไม่ได้กินอะไร?" หลิน ฮวงถาม
"หนูเห็นว่าพี่ยังฝึกอยู่เมื่อมันเลย6โมงเย็น หนูเลยทำเนื้อย่างให้หลิน ซวนและอุ่นอาหารกลางวันที่เหลืออยู่ มีเหลืออยู่บ้างในเตาอบ พี่ไปกินสิคะ" หลิน ซินยิ้มให้กับหลิน ฮวง
หลิน ฮวงเดินเข้าไปในห้องครัวและกินอาหารที่เหลืออยู่
"มีข่าวของวันนี้บ้างไหม?" หลิน ฮวงถามขณะกินอาหารเพราะเขาไม่ได้อ่านข่าวเลยตั้งแต่ตอนเที่ยง
“มีข่าวใหญ่ข่าวหนึ่งค่ะ มีบางคนที่ชนะติดต่อกัน80ครั้งในลานประลองนักล่าแห่งเขต7 ทุกคนในเครือข่ายกำลังพูดถึงเรื่องนี้อยู่” หลิน ซินพยักหน้าและบอกข่าวนั้นให้หลิน ฮวงฟัง "พวกเขาบอกว่าคนสุดท้ายที่สามารถชนะ 80 ครั้งติดได้ไม่มีมานานกว่า100ปีแล้ว....”
หลิน ฮวงพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขารู้อยู่แล้วว่าการชนะนั้นจะต้องเป็นข่าวใหญ่ในเขต7 ตอนนี้ข่าวได้แพร่กระจายในกลุ่มนักล่าและเครือข่ายหัวใจ หลิน ฮวงกินอาหารเสร็จตอนเกือบจะ 5 ทุ่ม เขาบอกให้หลิน ซินและหลิน ซวนขึ้นนอน หลังจากที่ล้างจานเสร็จ เขาก็ไปอาบน้ำและเข้านอน ในวันต่อมาหลิน ฮวงเริ่มฝึกตอน7โมงเช้าหลังจากที่กินข้าวเช้าเสร็จ และเขาก็ฝึกจนถึง5ทุ่ม เขาฝึกมากกว่า16ชั่วโมงในแต่ละวัน
ตั้งแต่ที่เขาสามารถจับความรู้สึกของขั้นประสานได้ในวันแรก เขาก็จำต้องขัดเกลาความรู้สึกให้เฉียบคมขึ้น เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังเข้าถึงขั้นประสานเมื่อเวลาผ่านไป ห้าวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในตอนเที่ยงหลิน ฮวงยืนอยู่กลางลานและจับดาบของเขาด้วยรอยยิ้ม
"ในที่สุดฉันก็เข้าถึงแก่นแท้ของขอบเขตดาบนี้ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปในลานประลองนักล่า ฉันสงสัยว่านายทวารของฉันจะเป็นใคร หยู่ โม่หลี่หรืออีโบเนลล่า?”